( Εμπνευσμένο απο, λόγους του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)
Έρωτας Θείος έφλεξε
και πόθος , την καρδία μου
στα τέκνα μου πάλιν να πω,
εγώ την εμπειρία μου…
Χρέος νομίζω αδελφοί-
Πατέρες απ, τη προσευχή,
να πω, τα όσα ξέρω,
να πάψω πια με τη σιωπή
πλέον , να υποφέρω…
Μας τα έδειξε ο καλός Θεός
μέσω, ανθρώπων Άγιων
να οδηγήσουμε ψυχές
μακριά, απ, το ναυάγιο…
Μας έδωσε ο Δημιουργός
Θεοειδή αγχιστεία,
που ζήλευαν οι άγγελοι
αυτή τη θεοδωρεία….
Να ξέρουμε τον προορισμό
και την καταγωγή μας,
μακράν απ, την επιρροή
ίσως και δούμε προκοπή,
στην άθλια τη ζωή μας…
Όχι να πούμε δια βροντής
στο σπέρμα του διαβόλου,
που εξωθεί το στόχο μας,
σε οδόν του παραλόγου…
Είναι το Όρος το Άγιο,
ο στίβος των τελείων,
που πολεμούν μερόνυκτα
μετά πολλών δακρύων..
Και μάχεται ο μοναχός
με ευχή να καθαρίσει,
σώμα – ψυχή και ολοταχώς
τον Κύριο να ακουμπήσει….
Είναι εδώ η ομήγυρης
ουράνια πανήγυρης
και ακουμπώ απ το χώμα,
του ουρανού του δώμα..
Ασκηταρειά και σπήλαια
ουράνια προπύλαια,
όπου και να ακουμπήσεις,
δάκρυ θα ψηλαφήσεις….
Πατέρες που έγιναν μεμιάς
Γέροντες μεσ, την νιότη,
και τη σοφία χάρισε
ο Πλάστης, στον στρατιώτη…
Βλέπω τριγύρω ένα σωρό
Πατέρες ((απ, τον ουρανό))
που φόρεσαν το σώμα
και δόξασαν το πτώμα…..
Μύριους Αγίους προσκαλώ,
Παίσιο παρακαλώ
να έχω την ευχή τους
να ψέλνω, τη βιωτή τους…
Οσφραίνομαι την άρρητο
αύρα, απ τον παράδεισο
και η Χάρις, επιμένει
ήρθε και παραμένει……
Με άσκηση και προσευχή
καρδιακή είχαν ευχή
και έγιναν με αγώνα,
φάροι εις τον αιώνα…
Έγινε ο ερημίτης
του ουρανού, μετεωρίτης
φέγγει πλάι , στον καθένα
που επιζητεί , τον Έναν…
Ιωσήφ, ο Ησυχαστής,
τρέξε ευθύς να δροσιστείς,
στο Άγιο Όρος πέρα,
οι ρίζες του ,φοβέρα…
Αμέτρητοι οι αστέρες
που λάμπρυναν τις βέρες,
μέσα σε τόσες ((σφαίρες)),
σήμερα- χθες οι μέρες…..
Εφραίμ Καντουνακίωτης
ουράνιος στρατιώτης..
Σε όποια Λάβρα, ψάξεις
κάποιος θα υπογράψει,
έχει η Κυρά, προστάξει
αυτό ορίζει η τάξη….
Παίσιος και Πορφύριος ,
Μέγας που είναι ο Κύριος…
Έχει για τον καθένα
φύλακα και σε εμένα,
στην Μάνδρα του πεδίου
Ιωσήφ Βατοπαιδίου,
να ψιθυρίζει λόγους ,
να αντιγράφω φθόγγους,
ίσως και πείσω , όλους..
Πόσους πια να μετρήσω,
ποιος είμαι να εξηγήσω,
για τούτο, θα σιωπήσω…
Μνάσων ο Παλαιός Μαθητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου