Η ΑΛΙΚΗ ΜΠΕΪΛΗ (Alice Ann Bailey)

ΘΕΟΣΟΦΙΑ

Η ΑΛΙΚΗ ΜΠΕΪΛΗ

Alice Ann Bailey 

π.ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ, ΓΚΟΥΡΟΥΪΣΜΟΣ, ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΑΘΗΝΑ 1997 – 4^Η ΕΚΔΟΣΗ

ΓΙΑ ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ Π. Ε. Γ,  τηλ. 210 6396665

 

      Η Alice Ann Bailey (1880-1949) ανήκε στη Θεοσοφική Εταιρία. Το 1922 αποχώρησε και με το σύζυγο της ίδρυσαν την οργάνωση Lucis Trust (Νέα Υερσέη). Η ίδια ισχυρίζεται ότι αυτό σχετίζεται με τη βούληση της «Πνευματικής Ιεραρχίας», στην οποία οφείλονται όλες οι «εμπνεύσεις», που δημοσιεύονται στα βιβλία της.

 Προσδιορίζοντας αυτό το αποκρυφιστικό Σώμα η Μπέϊλη αναφέρει: «Η Ιεραρχία είναι ένας τόπος συγ­χώνευσης των ψυχών πάνω στα ανώτερα επίπεδα νοητικού πεδίου»^˙ είναι «ουσιωδώς ο όμιλος του Κυρίου του κόσμου» ^{(Μπέϊλη, Η μαθητεία στη Νέα εποχή, σ. 875.879)}. Κατά άλλη διατύπωση «το πνευματικό κέν­τρο, όπου εστιάζεται ελκτική, συνεκτική, μαγνητική ε­νέργεια... είναι αυτό που συνήθως ονομάζομε Ιεραρ­χία, το Βασίλειο του Θεού, το κέντρο αγάπης και μεσο­λαβητικής κατανοήσεως» ^{(Μπέϊλη, Οι επτά ακτίνες, σ. 247).}

«Η Θεότης είναι έκφραση της θελήσεως η σκοπού του Ενός, εν ω ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν», ενώ το κέντρο, «όπου εστιάζεται η θέληση του Θεού και που έχει δυναμικά εξαποσταλεί για να εκπληρώσει το σκοπό, είναι η Σαμπάλλα» (Μπέϊλη, Οι επτά ακτίνες, σ. 247).

Εδώ βλέπουμε πως η κίνηση δεν κάνει λόγο για προσωπικό Θεό. Υπογραμμίζει την ύπαρξη «Υπέρτατης Ψυχής», της οποίας η «ψυχή» είναι «τμήμα» «η σπινθήρ της ενιαίας φλογός, φυλακισμένη μέσα εις το σώμα». «Η συνείδηση της ατομικής ψυχής είναι η συνείδηση του συνόλου». Συνεπώς μέσα στη «γνώση» και στην πραγματοποίηση της ενότητας, οι διακρίσεις «σβύνουν» ^{(Μπέϊλη, Από την διάνοιαν εις την διαίσθησιν, σ. 50.63)}. Η ανθρωπότητα παρομοιάζεται με «ένα μεγάλο κέντρο νοήμονος ενεργείας στην ουσία της πλανητικής ζωής» ^{(Μπέϊλη, Οι ακτίνες και οι μύστες, σ. 247).}

Μ' αυτή τη βάση η κίνηση έχει στόχο την «αποκά­λυψη της Θεότητας μέσα στον άνθρωπο και μέσα στο σύμπαν». «Οι ψυχές των ανθρώπων αποτελούν ένα» ^{(Μπέϊλη, Αυτοβιογραφία, ο. 287,295).} Καθένας μας δηλαδή δεν έχει ιδιαίτερη προσωπικότητα· είμαστε «σύνολον ενεργειών», που συνιστούν το «ενεργειακό σώμα» του πλανήτη μας, που είναι «αιθερικό». Το «αιθερικό» ή «ενεργειακό» σώμα κάθε ανθρώπινου όντος είναι «τμήμα του αιθερικού σώματος του ίδιου του πλα­νήτη», «έκφραση της θείας ζωής», της «συμπαντικής ζωής» ^{(Η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη, σ. 5).}

 Αναφερόμενη στο διαλογισμό η Μπέϊλη λέγει πως σκοπός του είναι «να οδηγήσει τους ανθρώπους εις το φως, που υπάρχει εντός των, και να τους επιτρέψει, ώστε, μέσα στο φως αυτό να δουν το φως» ^{(Μπέϊλη, Από την διάνοιαν εις την διαίσθησιν, σ. 48)}. Όταν ο άνθρωπος φθάσει στο «σκοπό», η πλάνη της προσωπι­κότητας εξαφανίζεται. «Ο άνθρωπος μπαίνει μέσα στη συνείδηση της Μονάδος, του ΕΝΟΣ. Το αιτιατό σώμα διαλύεται. Η προσωπικότητα σβύνει και η πλάνη τε­λειώνει. Αυτό είναι το επιστέγασμα του Μεγάλου Έρ­γου, οπότε ακόμη ένας Υιός του Θεού έχει εισέλθει στον Οίκο του Πατρός» ^{(Μπέϊλη, Πραγματεία επί της λευκής μαγείας, τ. Β', σ. 425).}

 Η κίνηση δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στον άν­θρωπο και στον Θεό, στο Χριστό και στον άνθρωπο.

Τα πάντα προορίζονται να φθάσουν στον «τόπο», δηλα­δή στην «Ιεραρχία», όπου οι ψυχές συγχωνεύονται και παύουν να υπάρχουν σαν κάτι ξεχωριστό από το «ΕΝΑ».

 Όλοι οι ιδρυτές θρησκειών ανήκουν στην «Πνευματική Ιεραρχία» και αποτελούν τον «εσωτερικό κύ­κλο», ενώ οι «μαθητές» και οι «συνεργάτες» τους στον κόσμο αποτελούν τον «εξωτερικό κύκλο». Οι «Δάσκα­λοι» της «Πνευματικής Ιεραρχίας» αποφάσισαν «να συνδέσουν στενότερα και πιο υποκειμενικά τους παλαι­ούς μαθητές», τους δόκιμους και συνεργάτες στον κό­σμο» και έφεραν τις ομάδες των μαθητών τους σε σχέ­ση, «υποκειμενικά, διαισθητικά και τηλεπαθητικά». Έτσι οργάνωσαν «τις ομάδες των μεσαζόντων υπηρετών του κόσμου, που ενεργούν σαν 'συνδετικοί αξιωματούχοι, διερμηνείς' και σαν μεσολαβητές μεταξύ της Εσωτερι­κής ενεργητικής Ιεραρχίας και των διανοητών του κό­σμου, και, συνεπώς, σε κάθε χώρα και σε κάθε ομάδα μπορούν να υπηρετήσουν σαν εκπρόσωποι». Ως στό­χος τίθεται η «εσωτερική διοίκηση του πλανήτη» ^{(Die Neue Gruppe, ο. 2)}.

 Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος «Παγκόσμια καλή θέληση» (World Goodwill), που προσδιορίζει τη νέα παγκόσμια θρησκεία της ομάδας αυτής. Σύμφωνα με τη νέα ιδεολογία ο Θεός δρα με ποικίλους τρόπους, «με διάφορες ομολογίες, πίστεις και θρησκευτικές δρα­στηριότητες», γι' αυτό και οι διαφορές ανάμεσα στις θρησκείες είναι ασήμαντες και θα απορριφθούν ^{(Die Neue Weltreligion).}

Πίσω λοιπόν, από κάθε θρησκεία, χριστιανική, βουδιστική, μωαμεθανική, ροδοσταυρική, θεοσοφική, αποκρυφιστική, κρύβεται η ίδια «Πηγή» και η ίδια «Σο­φία». Η καθεμιά από αυτές αποτελεί ξεχωριστό δρόμο, που προσαρμόζεται στην ιδιοσυγκρασία του καθενός.

 Γι’ αυτό, και οι «ερευνητές της αλήθειας», καθώς προχωρούν, «εξαλείφουν ό,τι είναι επουσιώδες», καταλή­γουν σε «ένα εσώτερο σώμα αληθειών, που είναι το ίδιο σε κάθε θρησκεία». Αυτό η κίνηση το αποκαλεί «αποκρυφισμό» και «επιστήμη εκείνου που είναι κρυμ­μένο και καλυμμένο». Όταν ο άνθρωπος γνωρίσει την ίδια του τη ψυχή, θα έχει κάνει το πρώτο βήμα προς τη γνώση του Θεού και θα έχει ανοίξει την πόρτα, άπ' όπου μπορεί να έλθει σε σχέση με τη ψυχή, που κάθε μορφή - υπανθρώπινη, ανθρώπινη και υπερανθρώπινη - σκεπάζει ή κρύβει. Γι’ αυτό το λόγο είναι αποκρυφιστής» ^{(Η Σχολή Αρκέην, σ. 8-9).}

Η «εσωτερική διοίκηση του πλανήτου» θα πραγμα­τοποιηθεί κατά την εμφάνιση του «Χριστού», στη «Νέα Εποχή του Υδροχόου». Ο κόσμος, λέγει η Μπέϊλη, περνά τώρα μια «προπαρασκευαστική περίοδο και διά­λειμμα προσαρμογής προς το νέο κόσμο και τη νέα τάξει, που αρχίζει να φαίνεται» και οι άνθρωποί της εργάζονται για να φέρουν σε ύπαρξη το «νέο κόσμο». Σε Εγκύκλια Επιστολή, αναφερόμενη στην «Παγκό­σμια Ημέρα Επίκλησης» (Λονδίνο 1988), η οργάνωση κάνει λόγο για το «σκοπό του Θεού», που είναι «να αναδυθεί μια νέα ανθρωπότητα ανθρωπίνων όντων» ^{(Μπέϊλη, Μαθητεία στη Νέα Εποχή, σ. 872-873).}

 Στην προπαρασκευαστική περίοδο ανήκει και ο παγκόσμιος πόλεμος (1914-1945)· ήταν «η κάθαρση από τον Πατέρα όλων μας, που σάρωσε μακρυά κάθε εμπόδιο από το δρόμο του Υιού του που έρχεται» ^{(Προετοιμασία για την έλευση του Χριστού, σ. 4)}. Η νέα ανθρωπότητα θα αναδυθεί με την εμφάνιση του «Χριστού». Από το 1945 ο «Χριστός» ανέλαβε τα κα­θήκοντα του Διδασκάλου του Υδροχόου και οι «δυνά­μεις αποκαταστάσεως» άρχισαν το έργο τους. Βαδίζου­με προς την ενοποίηση Ανατολής και Δύσης, στην ενοποίηση των θρησκειών ^{(Μπέϊλη, Η επανεμφάνιση του Χριστού, σ. 87-88. 102-108. 145-146).}

 Η έλευση του Χριστού του Υδροχόου αποτελεί κατά την κίνηση «ένα πνευματικό γεγονός», που θα φέρει «μεγάλες αλλαγές ή αποκαταστάσεις» και θα εγ­καινιάσει «ένα καινούργιο πολιτισμό» ^{(Μπέϊλη, Η επανεμφάνισις του Χριστού, σ. 10)}. Παρ' όλο που η εμφά­νιση του «Χριστού» δεν έχει ακόμη γίνει γνωστή, η «βασιλεία του Θεού υπάρχει ήδη» ^{(Προετοιμασία, σ. 3)}. Όταν θα εισέλθουμε ολοκληρωτικά στη νέα περίο­δο, θα κυβερνούν οι «φωτισμένοι άνθρωποι», οι οποίοι «δεν θα ανέχονται την αυθεντικότητα καμμιάς εκκλη­σίας» ^{(Προετοιμασία, σ. 4).}

 Πότε θα εμφανιστεί ο νέος Αβατάρ; Η κίνηση υπογραμμίζει ότι κάθε φορά που οι καιροί ωριμάζουν και η επίκληση των μαζών γίνεται διαπεραστική, έρχεται ένας Αβατάρ-Χριστός. Όμως και η πίστη «εκείνων που γνωρίζουν», πρέπει να είναι «αρκετά ισχυρή^{» (Μπέϊλη, Η επανεμφάνισις του Χριστού, σ. 7).} Το ότι δεν έχει ακόμη εμφανισθεί ο νέος χριστός, τούτο οφείλεται κατά την αντίληψη της κίνησης στα εμπόδια που παρενέβαλε η Εκκλησία, και επειδή οι «Νέοι εξυπηρετηταί του κόσμου» δεν εξετέλεσαν την απαραίτητη υπηρεσία για να εμπεδωθούν ορθές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων ^{(Μπέϊλη, Η επανεμφάνισης, σ. 15).}

Αυτό το έργο ανέλαβε η κίνηση με τις επί μέρους οργανώσεις - δραστηριότητές της. Καρπός αυτής της προσπάθειας θα είναι, λένε, η εκπλήρωση του Θείου Σχεδίου. Η ανθρωπότητα θα ενωθεί γύρω από τη παγ­κόσμια θρησκεία της «Νέας Εποχής του Υδροχόου»! «Η προέλευση όλων των μεγάλων θρησκειών του κό­σμου και των φιλοσοφιών είναι η πνευματική Ιεραρχία του πλανήτη, της οποίας τα μέλη ονομάζονται φύλακες του θεϊκού σχεδίου. Στις ημέρες μας είναι δυνατή και πάλι μεγάλη εγγύτητα του Θεού προς τον άνθρωπο, μία νέα αποκάλυψη» ^{(Die NeueWeltreligion)}.

 Στο ίδιο έντυπο της κίνησης υπογραμμίζεται ακόμη: «Η θρη­σκεία στη Νέα εποχή πρέπει να θεμελιώνεται σε αλή­θειες που γίνονται παγκόσμια αποδεκτές. Αυτές είναι:...

4. Η συνέχεια των αποκαλύψεων και της θεϊκής εγγύτητας. Ο Θεός δεν έμεινε σε καμμία εποχή χωρίς μαρτυρία...

6. Η πραγματικότητα της οδού προς τον Θεό, που διέβησαν οι μυστικιστές όλων των εποχών, οι αποκρυφιστές και οι άγιοι όλων των θρησκειών, κατευθύν­σεων, πίστεων».

 Ο αναμενόμενος «Χριστός» της «Εποχής του Υδροχόου» δεν είναι ο Ιησούς Χριστός της χριστιανικής Εκκλησίας. Η κίνηση, σε έντυπο με τίτλο «ο Χριστός», αναφέρει:

«Ο Χριστός είναι το Φως του Κόσμου, η Ενσω­μάτωση της Αγάπης και ο Δείκτης του Θείου Σκοπού...Ο ιστορικός Χριστός και ο Χριστός μέσα στην ανθρώ­πινη καρδιά αποτελούν πλανητικά γεγονότα». Είναι «το εστιατό σημείο κάθε προσπάθειας... Ανήκει σ' όλη την ανθρωπότητα χωρίς διάκριση έθνους, φυλής, θρη­σκείας... είναι η ίδια η μεγάλη Ταυτότητα που αναγνω­ρίζεται από τις διάφορες ιδεολογίες, αδιάφορα αν τον αναγνωρίζουν με διαφορετικά ονόματα... είναι ο οικο­δόμος του νέου κόσμου, της νέας εποχής... το αρχέτυ­πο του αληθινού Υδροχοϊκού ανθρώπου...».

 Στο έντυπο «Η Μεγάλη Επίκληση» (τρίπτυχο) α­ναφέρεται ότι «μια μεγάλη ατομικότητα» ονομάσθηκε από τους χριστιανούς Χριστός- πρόκειται για τον «Παγ­κόσμιο Εκπαιδευτή», που ονομάζεται σε άλλες θρη­σκείες «ο Κύριος Μαϊτρεγιά», «ο Ιμάμ Μαχντί», «ο Μεσσίας». Σε παρόμοιο έντυπο για την 11^η Ιουνίου 1987 προστίθεται και το όνομα «Κρίσνα».

 Η «Παγκόσμια Ημέρα της Επίκλησης» χαρακτη­ρίζεται από την κίνηση «Φεστιβάλ του Χριστού». Όμως ταυτόχρονα ονομάζεται «Φεστιβάλ των Διδύμων», «Φε­στιβάλ της Ανθρωπότητας», «Φεστιβάλ της Καλής Θέ­λησης». Τίθεται στο ίδιο επίπεδο με τα λεγόμενα «Φε­στιβάλ του Πάσχα» και «Φεστιβάλ του Βεσάκ». Σ' αυτά τα τρία φεστιβάλ, λέγει η κίνηση, φθάνει στο κορύφω­μά της η επίκληση για την έλευση του «Εκπαιδευτού» και για τη μετάβαση στη «νέα εποχή».

Αυτά αποδεικνύουν πως η λεγόμενη «Μεγάλη Ε­πίκληση», που αναφέρεται στην «εστία του Φωτός μέσα από τη Διάνοια του Θεού» ή στην «εστία της αγάπης μέσα από την καρδιά του Θεού» κ. ο. κ. δεν αφορά τον Ιησού Χριστό, αλλά τον αναμενόμενο Αβατάρ της Νέας Εποχής του Υδροχόου, ο οποίος παίρνει πλέον η θέση του Χριστού (Αντί-Χριστός).

 

Read more: http://www.egolpion.com/Alice_Ann_Bailey.el.aspx#ixzz2kVUL0gbA