Ὁ Ὑδροχοϊσμός τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ

Ὁ Ὑδροχοϊσμός τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ

Κριτική εἰς τόν Ὑδροχοϊσμό τοῦ Παναγιώτη  Τραϊανοῦ

(Δίδου  σοφῷ ἀφορμήν καί σοφώτερος ἔσται)

 Συνταχθεῖσα ὑπό Δαμασκηνοῦ μοναχοῦ Ἁγιορείτου - 16/1/2013

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Πρόλογος - Γενικές παρατηρήσεις  εἰς τά γραφόμενα τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ   ΜΕΡΟΣ  Α´ Γενικές  παρατηρήσεις  εἰς τόν Ὑδροχοϊσμό τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ   ΜΕΡΟΣ  Β´ Σύντομη κριτική σέ κάποια χαρακτηριστικά  ἀποσπάσματα τῶν κειμένων τοῦ τρίτομου βιβλίου τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ μέ τίτλο «Ὑδροχόος» ΜΕΡΟΣ  Γ´ Κείμενο τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ  μέ τίτλο ''Ὁ Πάπας τῆς Ρώμης'' ΜΕΡΟΣ Δ´ Ἡ ἀπολογία τοῦ π. Γρηγορίου  Πετρώφ

Πρόλογος - Γενικές παρατηρήσεις
εἰς τά γραφόμενα τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ

1. Ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ ἐμφανίζεται στό Διαδίκτυο ὡς:
α) Συγγραφέας πολυγραφώτατος βιβλίων καί ἄρθρων μέ θέματα ὅπως Ἑλληνική Πολιτική, Διεθνής Πολιτική, Ἐθνικά θέματα, Οἰκονομία, Ἀμερικανοί, Τρομοκρατία, Ἑβραῖοι, ΜΜΕ, Κοινωνικά θέματα, Παιδεία, Ἀθλητισμός, Ἐκκλησία, Ἀποκρυφισμός, Νέα Τάξη Πραγμάτων, Ἱστορικά θέματα, κλπ.,
β) Δημιουργός μιᾶς νέας ἰδεολογίας καί κοσμοθεωρίας, ἐκείνης τοῦ «Ὑδροχοϊσμοῦ», ἡ ὁποία διατείνεται ὅτι εἶναι ἡ «Ἑλληνική ἰδεολογία ἀπάντηση στόν ἀπάνθρωπο καπιταλισμό τῶν σημερινῶν ''πλανηταρχῶν''»,
γ) Ἑρμηνευτής ἐκκλησιαστικῶν καί ἀρχαίων κειμένων,
δ) Ἱδρυτής τοῦ κόμματος ΕΑΜ Β´.
2. Ἕνας ἄνθρωπος πού παράγει ἕνα τόσο μεγάλο συγγραφικό ἔργο καί καταπιάνεται μέ τόσο πολλά καί διαφορετικά θέματα σάν τόν Παναγιώτη Τραϊανοῦ, θά πῆ κανείς, ὅτι πρέπει νά εἶναι ἕνας χαρισματικός ἄνθρωπος. Στά δημοσιευμένα ἄρθρα του, διατυπώνει ἐνίοτε εὔστοχα ἑρμηνευτικά σενάρια περί ἱστορικῶν θεμάτων καί ἐθνικῶν ἤ διεθνῶν συγκυριῶν, ἤ περί κοινωνικῶν, οἰκονομικῶν καί πολιτικῶν φαινομένων, ἐθνικῶν καί διεθνῶν, τόσο, ὥστε θαυμάζει κανείς τό εὗρος τῆς ἐνασχολήσεως, ἀντιλήψεως, ἐνημερώσεως καί τῶν γνώσεων αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ ἔχει δέσει μεταξύ τους καί ἑρμηνεύσει κάποιες διεθνεῖς, ἀλλά καί ἐθνικές, κοινωνικές, οἰκονομικές καί πολιτικές καταστάσεις, συγκυρίες καί φαινόμενα, πού εἶναι δύσκολο στόν μέσο ἄνθρωπο νά συνθέση καί ἑρμηνεύση, μέσα ἀπό δικά του σενάρια καί μοντέλα. Σέ γενικές γραμμές, νομίζω, ὅτι ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ ἀποτυπώνει τήν πραγματικότητα, σέ ἐθνικό καί διεθνές ἐπίπεδο, μέσα ἀπό τά ἑρμηνευτικά του σενάρια στά ὁποῖα ἀρέσκεται νά κάνη.
Κάποιες φορές, ὅμως, στά γραφόμενά του ὑπερβάλλει. Καί τοῦτο, ἐπειδή κάνει, συχνά, αὐθαίρετες λογικές ὑποθέσεις καί ἐνίοτε σφάλλει, ὁπότε προσβάλλεται ἡ ἀξιοπιστία τοῦ σεναρίου τό ὁποῖο διατυπώνει καθώς καί ἐκείνη τοῦ προσώπου του.
Στά ἄρθρα που δημοσιεύει, δέν κατοχυρώνει τά λεγόμενά του μέ στοιχεῖα (βιβλιογραφία, παραπομπές), κάτι βέβαια τό ὁποῖο δέν ὑποχρεοῦται νά κάνη, ἐφ᾽ ὅσον δέν συγγράφη κάποια διατριβή ἀλλά προβαίνη σέ μία ἁπλῆ κατάθεση ἀπόψεων.
Στό Γ´ Μέρος τῆς παρούσης ἐργασίας, ἔχομε περιλάβει ἕνα ἐνδιαφέρον καί ἐπίκαιρο κείμενο τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ σάν δεῖγμα τῆς γραφῆς του. Τό τελευταῖο του ἄρθρο πού ἀναρτήθηκε στήν ἱστοσελίδα του στό Διαδίκτυο, ἔχει ὡς τίτλο ''BAYERN durch Alles'' (http://eamb-ydrohoos.blogspot.gr/2013/01/bayern-durch-alles.html) καί εἶναι χαρακτηριστικό τῆς ἱκανότητος τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ νά διεισδύη σέ κρυμμένες ἀπό τούς πολλούς καταστάσεις καί νά ἀποκαλύπτη τίς κρυφές πτυχές τους.
Ἕνα μόνιμο μεθοδολογικό μειονέκτημά του, ὅμως, εἶναι τό ὅτι δέν δέχεται κριτική στά λεγόμενά του καί δέν κάνει διάλογο μέ τούς ἀναγνῶστες του. Καί νά σκεφθῆ κανείς, ὅτι εἶναι καί ἡγέτης πολιτικοῦ κόμματος... Δικά μου (ἀλλά καί ἄλλων, ὅπως ἐδιάβασα στό Διαδίκτυο) κριτικά σχόλια σέ δημοσιευμένα ἄρθρα του ποτέ δέν ἀνήρτησαν στήν ἱστοσελίδα του οἱ συνεργάτες του, παρά τό ὅτι ἦταν ''ἐντός θέματος'' καί κόσμια. Ἴσως, ἐπειδή τοῦ ἐπεσήμανα κάποια λάθη του. Ἴσως, ἐπειδή γράφω στό πολυτονικό, ἄρα εἶμαι ὀπισθοδρομικός. Ἴσως, ἐπειδή, γι᾽ αὐτόν, δέν εἶμαι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας θρησκόληπτος ρασοφόρος.... Ὁ ὑπερόπτης ἄνθρωπος δέν ἐπιδέχεται κριτική, βελτίωση, ἤ ἀναγνώριση τῶν λαθῶν του. Ὁ ταπεινός, ἀκούει καί ἕνα μυρμήγκι.
Ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ, ἐνῶ θέλη νά καταθέτη ἀπόψεις πού ὁπωσδήποτε θά δεχθοῦν σκληρή κριτική καί γι᾽ αὐτό πρέπει νά δεχθῆ δημόσια νά διαλεχθῆ, παραμένει κρυμμένος, γιά λόγους πού ἐκεῖνος ἐπέλεξε, πού δέν τούς γνωρίζομε καί γι᾽ αὐτό δέν τόν κρίνομε γι᾽ αὐτό. Ἀπό τήν ἄλλη, ἐνῶ δείχνει ὅτι θέλει πράγματι νά βοηθήση τόν κόσμο, τό κάνει ἀπό ἀπόσταση καί χωρίς νά γεφυρώνη κάποια ἐπικοινωνία μέ τούς ἀναγνῶστες του, κι ἄς λέη στήν ἱστοσελίδα του: «Ἐπιθυμία μας εἶναι νά συνεργασθοῦμε μέ σᾶς....». Ἴσως ἔτσι αὐτοπροστατεύεται, συγκεντρώνεται καί δέν διασπᾶται, ὥστε νά παράγη ἔργο. Πῶς, ὅμως, ἐξασφαλίζει τήν ἀξιοπιστία του καί τήν ἀποδοχή του λόγου του; Μήπως δέν τόν ἐνδιαφέρει; Μήπως ἁπλᾶ λέει κι αὐτός «ὁ ἔχων ὧτα ἀκούειν, ἀκουέτω»; Καί, πῶς εἶναι σίγουρος ὅτι ὅσα λέει εἶναι σωστά; Καταθέτει, ἆρα γε, σέ ἐπαΐοντες πρός ἔλεγχο, τά γραφόμενά του πρίν τά παρουσιάση, ὥστε νά μήν ἐκτεθῆ; Ἤ, οὔτε αὐτό τόν ἐνδιαφέρει; Ἤ, τοὐλάχιστον, δέχεται καλοπροαίρετη κριτική ἐκ τῶν ὑστέρων; Τό δεύτερο, σίγουρα ὄχι. Ἀλλά, ἄν δέν τόν ἐνδιαφέρουν οἱ ἀπόψεις τῶν ἀνθρώπων γιά τά γραφόμενά του - ὄχι τόσο τῶν ἀπόψεων πού καταθέτει στά ἄρθρα του, ἀλλά τῶν σεναρίων πού προβάλλει -, τοὐλάχιστον, δέν τόν ἐνδιαφέρει μήπως προσβάλη τήν ἀλήθεια; Ἄνθρωπος πού δέν ἀποδέχεται κριτική, πῶς εἶναι σίγουρος, ὅτι εἶναι ἀλάθητος σ᾽ αὐτά πού λέει;
3. Σάν συγγραφέας ἤ ἀρθρογράφος, ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ μπορεῖ νά γράφη ὅ,τι θέλει, ὅπως ἕνας δημοσιογράφος, καί νά καταθέτη τήν ἄποψή του γιά ἕνα συγκεκριμένο θέμα, εἴτε σάν ἀποτέλεσμα προσωπικῆς ἤ ἐπαγγελματικῆς ἔρευνας, εἴτε σάν ἀποτέλεσμα προσωπικῆς γνώμης, χωρίς νά εἶναι ὑποχρεωμένος νά καταθέτη ἤ νά ἀποκαλύπτη τήν προσωπική του κοσμοθεωρία, ἰδεολογία, φιλοσοφία, ἤ θρησκευτική πίστη, ἤ τήν ἄποψη ἤ θέση του γιά ἄλλα θέματα. Ἔτσι, νομίζω, κινεῖται ἕνας δημοσιογράφος πού ἀρθρογραφεῖ συστηματικά. Σέ αὐτήν τήν περίπτωση, τό ἐνδιαφέρον τοῦ ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ ἑστιάζεται ἀποκλειστικά στό ἀναπτυσσόμενο θέμα καί στίς ἀπόψεις τοῦ γράφοντος γιά τό θέμα αὐτό καί δέν ἀσχολεῖται συνήθως μέ τό ποιές εἶναι οἱ ἀπόψεις του γιά ἄλλα θέματα, ἤ ποιά εἶναι ἡ γενικώτερη κοσμοθεωρία του, ἤ ἡ ἰδεολογία του.
Ὅταν, ὅμως, ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος καταπιάνεται καί ἀσχολεῖται, πέρα ἀπό τό συγγραφικό του ἔργο, καί μέ τήν παρουσίαση μιᾶς νέας διδασκαλίας, κοσμοθεωρίας, ἰδεολογίας, ἤ θεολογικῆς ἑρμηνείας, τήν ὁποία ἀσπάζεται καί προβάλλει μέ σκοπό νά ὑποστηρίξη καί θεωρητικά τά γραφόμενά του, τίς ἀπόψεις του, τότε τό πρᾶγμα ἀλλάζει. Τότε, τό ἀναγνωστικό κοινό θά λάβη, ἤ ὀφείλει νά λάβη, ὑπ᾽ ὄψιν του καί τίς θεωρητικές του αὐτές θέσεις, τοποθετήσεις καί κοσμοθεωρία, ὅταν ἀσχολῆται μέ τά γραφόμενά του, ὥστε ἔχη ὑπ᾽ ὄψιν του τό πνεῦμα του καί νά κατανοήση καλύτερα ἕνα ἀναπτυσσόμενο ἀπό αὐτόν θέμα. Διότι, ἡ κοσμοθεωρία, φιλοσοφία, ἰδεολογία, κλπ. τοῦ γράφοντος, ἐάν εἶναι γνωστή στόν ἀναγνώστη, τόν βοηθᾶ νά κατανοήση τίς βασικές προϋποθέσεις πού ἔχει ὁ γράφων στήν προσέγγιση τῆς ἀληθείας, καθώς καί τά πλαίσια καί τήν δομή τῆς σκέψεως τοῦ γράφοντος. Κάτι τέτοιο, ὅμως, μπορεῖ νά σημάνη, εἴτε αὔξηση, εἴτε ἐλάττωση τῆς ἀξιοπιστίας τοῦ γράφοντος, ἀνάλογα μέ τό κατά πόσον ὁ γράφων, μέ τήν κατάθεση καί τῆς κοσμοθεωρίας του, συνεισφέρει στήν ἀλήθεια περί τῶν πραγμάτων ἤ ὄχι, κατά τήν γνώμη βέβαια τοῦ συγκεκριμένου ἀναγνώστου.
Ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ, λοιπόν, πέρα ἀπό τήν ἐνασχόλησή του μέ ἱστορικο-κοινωνικο-πολιτικο-θρησκευτικά θέματα, καταπιάσθηκε, γιά κάποιο λόγο πού ἀγνοῶ, μέ τήν δημιουργία καί μία νέας ἰδεολογίας, μᾶλλον κοσμοθεωρίας, ἐκείνης τοῦ «Ὑδροχοϊσμοῦ», γιά τήν ὁποία θά μιλήσωμε στήν συνέχεια. Αὐτήν τήν ἰδεολογία ἤ κοσμοθεωρία, θέλησε, στήν συνέχεια, νά τήν βάλη σέ ἐφαρμογή, μέσῳ ἑνός πολιτικοῦ κόμματος τό ὁποῖο ἵδρυσε, τό ΕΑΜ Β´, ἄν τύχαινε τῆς ὑποστηρίξεως τοῦ κόσμου. Γιατί, ὅμως, ἀναφύεται τό ἐρώτημα, νά ἀσχοληθῆ κάποιος μέ τόν Ὑδροχοϊσμό τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ; Νομίζω, στόν Ὑδροχοϊσμό τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ καταφεύγει κάποιος ἀναγνώστης τῶν κειμένων του, μεταξύ ἄλλων,
α) εἴτε ἐπειδή πληροφορεῖται γιά τό λανσάρισμα μιᾶς νέας κοσμοθεωρίας καί ἀποφασίζει νά ἀσχοληθῆ μέ αὐτήν, ἐπειδή εἶναι διανοούμενος καί ἀρέσκεται νά ἐντρυφᾶ σέ ἰδεολογίες ἤ κοσμοθεωρίες,
β) εἴτε ἐπειδή πληροφορήθηκε ὅτι ὁ συγκεκριμένος συγγραφέας ἄρθρων δημιούργησε καί κάποια ἰδική του κοσμοθεωρία καί, γιά νά ὁλοκληρώση τήν εἰκόνα του γι᾽ αὐτόν, κάθησε καί διάβασε καί τήν κοσμοθεωρία του αὐτή (αὐτή εἶναι ἡ ἰδική μου περίπτωσις),
γ) εἴτε ἐπειδή εἶναι πολιτικοποιημένος ἤ ἀσχολεῖται μέ τήν πολιτική, ὁπότε, μαθαίνοντας ὅτι ἕνα νέο κόμμα, ὅπως τό ΕΑΜ Β´, προσφέρει μία ἰδική του κοσμοθεωρία, ἀποφασίζει νά ἀσχοληθῆ μέ αὐτήν,
δ) εἴτε ἐπειδή τοῦ ἀρέσει νά ἐντρυφᾶ σέ ἱστορικά, κοινωνικά καί θρησκειολογικά θέματα, καί ὁ Ὑδροχοϊσμός εἶναι μία πρόκλησις γι᾽ αὐτόν,
ε) εἴτε ἐπειδή ἀρέσκεται νά ἐρευνᾶ τά φαινόμενα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί ὁ τίτλος τῆς κοσμοθεωρίας τόν προκαλεῖ νά ἀσχοληθῆ μέ αὐτήν (θα ἐξηγήσωμε παρακάτω ποῦ βασίζομε αὐτό πού λέμε),
στ) εἴτε ἐπειδή ''ψάχνεται'' καί τόν πληροφοροῦν ὅτι μέσα στόν Ὑδροχοϊσμό θά βρῆ μία διαφορετική ἑρμηνεία τῶν Γραφῶν καθώς καί ἕνα νεοεποχήτικο θρησκειολογικό μοντέλο,
ζ) εἴτε ἐπειδή, ὄντας ὁ ἴδιος ἀρχαιολάτρης καί ἑλληνολάτρης, τόν πληροφοροῦν ὅτι μέσα στόν Ὑδροχοϊσμό θά ''μνησθῆ ἡμερῶν ἀρχαίων'' καί θά ἀναβιώση μέσα του τό ἀρχαῖο ἑλληνικό πνεῦμα,
η) εἴτε ἐπειδή ἀρέσκεται νά ἀσχολῆται μέ ἀρχαίους πολιτισμούς (Βαβυλωνίωνuc2γ, Αἰγυπτίων, κλπ.) ἤ μέ ἀριθμολογία καί ἀριθμοσοφία καί τόν πληροφοροῦν ὅτι μέσα στόν Ὑδροχοϊσμό θά βρῆ ἀρκετά ἀπό αὐτά,
θ) εἴτε ἐπειδή ἀρέσκεται νά ἀσχολῆται μέ θρησκευτικά καί ἐσχατολογικά θέματα καί τόν πληροφοροῦν ὅτι μέσα στόν Ὑδροχοϊσμό θά βρῆ ἀρκετό σχετικό ὑλικό,
ι) εἴτε ἐπειδή μισεῖ τήν Ἐκκλησία καί τούς παπᾶδες καί τόν πληροφοροῦν ὅτι ὁ Ὑδροχοϊσμός πρεσβεύει τήν κατάργησή τους ἀπό προσώπου τῆς γῆς, κλπ.
ια) εἴτε ἐπειδή πληροφορήθηκε ὅτι ὁ Ὑδροχοϊσμός εἶναι μία νέα φιλόδοξη πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική ἰδεολογία πού ἀποβλέπει στήν ἀνατροπή τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, κλπ.
Ἐπειδή, λοιπόν, ἐμπίπτω κι ἐγώ μέσα σέ μία ἀπό τίς παραπάνω περιπτώσεις, τελευταῖα, διαβάζοντας, σέ ἕνα φόρουμ, τίς διάφορες ἀπόψεις γιά τό πρόσωπο τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ, εἶπα νά ρίξω μία ματιά καί στήν κοσμοθεωρία του, τόν Ὑδροχοϊσμό, γιά νά ἀποκτήσω καθαρώτερη εἰκόνα περί τοῦ ἀνθρώπου.  Κατέβασα, λοιπόν, ἀπό τό Διαδίκτυο, τό βιβλίο του μέ τίτλο ''Ὑδροχοϊσμός'' καί ἄρχισα νά τό ξεφυλλίζω. Καί, τότε, ἄρχισα νά μή πιστεύω στά μάτια μου... Διεπίστωσα, ὅτι ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ, ἄλλος εἶναι στά ἄρθρα του, καί ἄλλος παρουσιάζεται στό βιβλίο του αὐτό. Διεπίστωσα, δηλ., ὅτι ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ δείχνει δύο πρόσωπα. Ἄλλο πρόσωπο δείχνει στά ἄρθρα του καί στίς διεισδυτικές ἀναλύσεις πού κάνει, ἐκεῖνο τοῦ ἐπαΐοντα ἀναλυτῆ πού δείχνει ὅτι ξέρει τί λέει, καί ἄλλο πρόσωπο ἐμφανίζει στήν περιγραφή τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ του. Αὐτό τό δεύτερό του πρόσωπο εἶναι τό κρυμμένο ἀπό τούς πολλούς πρόσωπο τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ. Αὐτό τό κρυμμένο του πρόσωπο αὐτόματα ἀναδύεται μέσα ἀπό τήν κριτική πού κάνομε στόν Ὑδροχοϊσμό του. Αὐτά τά δύο του πρόσωπα δείχνουν τίς δύο ὄψεις τοῦ χαρακτῆρα του. Τήν συνέχεια θά τήν παρακολουθήσετε, ἄν διαβάσετε τήν σύντομη (σχετικά μέ τόν ὄγκο τῶν γραφομένων του) κριτική μας στό βιβλίο του αὐτό ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ.
4. Συνέβη, ὅμως, καί κάτι ἄλλο. Τήν ἡμέρα ἀκριβῶς πού ἐτελείωσα τήν παροῦσα κριτική, συνέβη ἕνας φίλος νά μοῦ φέρη ἕνα βιβλιαράκι πού περιεῖχε τήν Ἀπολογία τοῦ π. Γρηγορίου Πετρώφ, πού ἀφοροῦσε στίς ἐνστάσεις του γιά τήν στάση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ἀπέναντι στά ἔντονα κοινωνικά προβλήματα τῆς ἐποχῆς καί πού κατετέθηκε στήν Ἱεραρχία τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνα.
Διαβάζοντάς την, ἀπεφάσισα νά τήν συμπεριλάβω, σάν παράρτημα, στήν παροῦσα κριτική. Καί τοῦτο, ἐπειδή μέ κατάπληξη διεπίστωσα, ὅτι αὐτή ἡ Ἀπολογία περιέχει κάποιες διαπιστώσεις στίς ὁποῖες καί ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ καταλήγει σχετικά μέ τήν ἐσφαλμένη στάση τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας ἀπέναντι στά κοινωνικά θέματα καί μέ τήν κατάχρηση πού κάνει τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας πού ἔχει. Ἐπίσης, περιέχει καί κάποιες ἐκφράσεις, ταυτόσημες μέ ἐκεῖνες πού καί ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ χρησιμοποιεῖ στήν κοσμοθεωρία του προκειμένου νά πλήξη τήν Ἐκκλησία. Λές καί ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ εἶχε ἐπηρεασθῆ ἀπό τήν Ἀπολογία τοῦ Πετρώφ στήν πολεμική του κατά τῆς Ἐκκλησίας.
Ὑπάρχει, ὅμως, μία σημαντική διαφορά στό ἦθος, τά πιστεύω, τήν στάση καί τήν προσωπικότητα μεταξύ τῶν δύο ἀνδρῶν:
Ὁ π. Γρηγόριος Πετρώφ εἶναι μέσα στήν Ἐκκλησία, εἶναι ἕνας ἱερωμένος, εἶναι ἕνας ἁπλός ἀγωνιζόμενος παπᾶς, ὁ ὁποῖος μάχεται ἔντιμα καί νόμιμα γιά τήν κάθαρσή τῆς Ἐκκλησίας, ἐκ τῶν ἔσω, μέ πραγματικό ἐνδιαφέρον, πόνο καί ἀγάπη, ὥστε ἡ Ἐκκλησία νά συνέλθη καί νά σταθῆ στό ὕψος τῆς ἀποστολῆς Της, ἀπό τό ὁποῖο ἔχει ξεφύγει συγχρωτιζόμενη καί συμπορευομένη μέ τά συμφέροντα τῶν πολιτικῶν ἀρχόντων καί ἐναντίον τῶν συμφερόντων τοῦ λαοῦ. Γιά τόν ἀγῶνα του αὐτόν, καταδικάζεται καί καθαιρεῖται ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, μαρτυρεῖ δηλ. γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ διωγμός του εἶναι καί ἡ δικαίωσίς του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας, κι ἄς ἔχη χριστιανικό ὄνομα, μισεῖ τήν Ἐκκλησία, δέν γνωρίζει τί εἶναι Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ, οὔτε πῶς ἱδρύθηκε καί γιά ποιόν λόγο ἱδρύθηκε καί ὑπάρχει. Τήν βλέπει, ἀφ᾽ ἑνός σάν φορέα κοσμικῆς ἐξουσίας πού κάνει κατάχρηση τῆς ἐξουσίας αὐτῆς, καί, ἀφ᾽ ἑτέρου, σάν φορέα πνευματικῆς ἐξουσίας πού ''θάβει'' τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ. Ἰσχυρίζεται ὁ Τραϊανοῦ ὅτι δέν τόν προβάλλει καί δέν τόν ἐφαρμόζει στήν πράξη. Ὁ Τραϊανοῦ βλέπει τήν Ἐκκλησία περισσότερο σάν ἕναν ὀργανισμό μέ κοσμική ὀργάνωση καί δομή, σάν φορέα ἐξουσίας. Αὐτό εἶναι τό λάθος ὅσων ἀγνοοῦν τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Αὐτή ὅμως εἶναι ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία, ὄχι ἡ Ἐκκλησία σάν Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Σ᾽ αὐτήν τήν πραγματική Ἐκκλησία, πού εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μετέχουν ὅλοι οἱ κεκοιμημένοι καί ζῶντες Ἅγιοι, καθώς καί ὅσοι, μέσα στήν Ἐκκλησία, ἔχουν ἑλκύσει ἐπάνω τους τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐπί πλέον, ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ, δέν ἀγαπᾶ, δέν πονᾶ τήν Ἐκκλησία, δέν ἐνδιαφέρεται γιά τήν κάθαρσή Της ἀπό τό κοσμικό πνεῦμα, οὔτε γιά τόν ἐπαναπροσανατολισμό Της στόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο ἱδρύθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό. Ἀντιθέτως, ἐπιθυμεῖ καί ἐπιδιώκει τήν κατάργησή Της τήν στιγμή μάλιστα πού γνωρίζει ὅτι «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16, 18). Ὁ Ὑδροχοϊσμός του, μεταξύ ἄλλων, εἶναι καί ἕνα ἰδεολογικό ὅπλο, τό ὁποῖο κατασκευάσθηκε γι᾽ αὐτόν ἀκριβῶς τόν σκοπό. Γιά νά πολεμήση τήν Ἐκκλησία. Τήν Ἐκκλησία σάν κοσμικό καθίδρυμα, καί τήν Ἐκκλησία σάν Σῶμα Χριστοῦ. Ἀμφιβάλλετε; Διαβάστε τήν συνέχεια καί θά βεβαιωθῆτε.

ΜΕΡΟΣ Α´

Γενικές παρατηρήσεις εἰς τόν

Ὑδροχοϊσμό τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ

1. Εἶναι ἀπό χρόνια γνωστό ὅτι ἡ Νέα Τάξις Πραγμάτων ὑποστηρίζει ὅτι μέ τήν νέα χιλιετία εἰσήλθαμε στήν ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου, ὑπαινισσομένη ὅτι ἡ ἐποχή αὐτή θά εἶναι μία περίοδος κατά τήν ὁποία θά ἐπιδιωχθῆ νά καταλυθῆ ἡ παραδοσιακή πίστις στόν ἀληθινό Θεό καί νά ἐπικρατήση σταδιακά στόν κόσμο τό πνεῦμα τοῦ Ἀντιχρίστου, δηλ. τῆς πανθρησκείας. Ἡ Νέα Τάξις Πραγμάτων, καθ᾽ ἑαυτή, μέσα ἀπό μία ὁλιστική θεώρηση τῆς θρησκείας καί διά τῆς Θεωρίας τῶν Κλάδων, ἔχει ὡς σκοπό νά ἐπιχειρήση νά καταλύση τήν Χριστιανική πίστη σάν τήν μόνη ἀληθινή καί ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια περί Θεοῦ.
Εἶναι ἐπίσης γνωστό, ὅτι « ο Υδροχοϊσμός είναι το κίνημα της "Νέας Εποχής", το οποίο κατά τους εμπνευστές του θα φέρει την "Εποχή του Υδροχόου" η οποία θα διαδεχθεί αυτή των Ιχθύων (που συμβολίζει τον Ιησού Χριστό). Κατά μία έννοια, η Εποχή του Υδροχόου θα είναι η περίοδος της επικράτησης του πνεύματος του "Αντιχρίστου", όπου επικρατούσες θρησκείες θα είναι οι Ανατολικές (βουδισμός-ινδουϊσμός) με μεταλλαγμένο "χριστιανισμό" και πολλή επιστήμη πασπαλισμένη με Δαρβινισμό. Η Υδροχοϊκή εποχή ξεκίνησε (ή μάλλον επιχειρήθηκε να ξεκινήσει) από τη δεκαετία του '60 με τη ροκ όπερα "Hair", με ύμνο της το "Aquarius" (=Υδροχόος) των 5th Dimension».
Κατ᾽ ἄλλους, « ο Υδροχοισμός είναι μία νεοεποχίτικη θεωρία, η οποία λέει ότι τέλειωσε η εποχή του "Ιχθύ" του Χριστιανισμού, και τώρα έρχεται η εποχή του "Υδροχόου" (κάθε δύο χιλιετίες αλλάζει "εποχή"). Και λένε ότι τώρα ο πλανήτης θα αλλάξει "αποβάλοντας κάθε τι το παραδοσιακό-αναχρονιστικό του παρελθόντος" (και τις Θρησκείες) και οι άνθρωποι θα περάσουν σε ένα "ανώτερο επίπεδο". Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της "Νέας Εποχής" του "Υδροχόου"... ».
2. Ὁ Ὑδροχοϊσμός, ὅμως, τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ φαίνεται νά εἶναι κάτι τό διαφορετικό. Ὁ Ὑδροχοϊσμός τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ «είναι μια ιδεολογία-κοσμοθεωρία άγνωστη στο ευρύ κοινό».
Κατ᾽ ἀρχήν, τήν ''Νέα Ἐποχή'' ἤ τήν ἐποχή τῆς ''Νέας Τάξεως Πραγμάτων'', ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ τήν ἀντιλαμβάνεται μόνο ὡς μία ἐποχή σχέση ἔχουσα μέ τήν ἐξουσία. Στό βιβλίο του μέ τίτλο «Νέα Τάξη Πραγμάτων - Ο θνήσκων Αυτοκράτωρ», ἀναφέρει, σχετικά, τά ἑξῆς:
«Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ή αλλιώς "Pax Americana" αποτελεί την "κορωνίδα" του βαρβαρισμού. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας ένα βαρβαρικό σύστημα δεν είχε τη φιλοδοξία να επιβληθεί με τόσο απόλυτο τρόπο πάνω στο σύνολο των πολιτισμών όσο το σημερινό. Υπό την εξουσία ενός αδίστακτου διευθυντηρίου, που συντίθεται από Αγγλοσάξονες κι Εβραίους, δείχνει καθημερινά ότι δεν πρόκειται να σταματήσει μπροστά σε κανένα έγκλημα, προκειμένου να επιβάλλει τη θέλησή του και την κυριαρχία του.
........ Άνθρωποι στην κυριολεξία ανίκανοι έχουν αναλάβει να επιχειρήσουν το μεγαλύτερο τόλμημα στην ιστορία του συστήματος εξουσίας. Έχουν αναλάβει να δημιουργήσουν πραγματικές συνθήκες κοσμοκρατορίας. Επιθυμία τους είναι να εγκαθιδρύσουν μια παγκόσμια τυραννία, η οποία θα εξουσιάζει το σύνολο του πλανήτη και όχι απλά μερικές "γωνιές" του, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα με κάποιες ανάλογες περιπτώσεις.
 Αυτό που δεν τόλμησαν να επιχειρήσουν οι αυτοκράτορες της Ρώμης στο απόγειο της δύναμής τους, το επιχειρούν οι νεόκοποι της εξουσίας Αμερικανοί».
Ἐπίσης, στό βιβλίο του μέ τίτλο «Υδροχοϊσμός VS Νέας Τάξης Πραγμάτων», ἀναφέρει τά ἑξῆς:
«....... Από τη μία πλευρά βρίσκεται ο δυτικός καπιταλισμός, που αντιπροσωπεύει το κατεστημένο του παγκοσμίου κεφαλαίου, το οποίο εδώ και αιώνες ασκεί ιμπεριαλισμό εις βάρος της παγκόσμιας κοινωνίας. Ένα κατεστημένο που βρίσκεται πίσω από όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ένα κατεστημένο που πίσω από το ψευδοπροσωπείο, είτε της θρησκείας είτε της ιδεολογίας, υπηρετεί τα συμφέροντά του με έναν συγκεκριμένο κι απάνθρωπο τρόπο. Σήμερα το ίδιο αυτό κατεστημένο, και έχοντας πάλι ως στόχο να υπηρετήσει τα συμφέροντά του, προσπαθεί να διασκορπίσει την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, με στόχο να επιβάλει την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Όπως θα δούμε στο βιβλίο αυτό, η σημερινή "Παγκοσμιοποίηση" δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η αιχμή του "δόρατος" του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλισμού και το καλύτερο "εμπόρευμα" που διέθεταν ποτέ οι Εβραίοι. Οι "συνήθεις ύποπτοι" δηλαδή. Αυτοί που εδώ και αιώνες αντιπροσωπεύουν τα "μεγάλα συμφέροντα" του κεφαλαίου εις βάρος των λαών........».
3.   Ἡ σχέσις, τώρα, τῆς ἰδεολογίας-κοσμοθεωρίας τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ μέ τήν Νέα Τάξη Πραγμάτων, ὅπως ἐκεῖνος τήν ἐννοεῖ, φαίνεται χαρακτηριστικά σέ τρία κείμενά του, ἀποσπάσματα τῶν ὁποίων ἀκολουθοῦν. Σ᾽ αὐτά, φαίνεται καθαρά, ὅτι, γιά τόν ἴδιο, ὁ Ὑδροχοϊσμός του, πέρα ἀπό κοσμοθεωρία, εἶναι κυρίως ἕνα φιλόδοξο πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικό ἰδεολογικό ἐργαλεῖο ἱκανό γιά τήν ἀνατροπή τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων σέ βάθος χρόνου.
Στό ἕνα του κείμενο, πού εἶναι τό κείμενο τοῦ ὀπισθοφύλλου τοῦ βιβλίου του μέ τίτλο «Υδροχοϊσμός VS Νέας Τάξης Πραγμάτων», ἀναφέρονται τά ἑξῆς:
«Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς προπαγάνδας, η οποία προσπαθεί να μας πείσει ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι η μόνη εγγύηση για το μέλλον της ανθρωπότητας. Κάποιοι προσπαθούν με πάθος να μας πείσουν ότι ο πλανήτης ολόκληρος είναι ένα παγκόσμιο "χωριό" και ότι όλοι εμείς είμαστε ισότιμοι πολίτες του. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έχει πλέον νόημα η εθνική μας ταυτότητα και ότι ο εθνικισμός πρέπει πάση θυσία να εξαλειφθεί, εφόσον αυτός είναι η "μήτρα" όλων των δεινών που πλήττουν την ανθρωπότητα.
Όλα αυτά θα ήταν καλά κι απόλυτα σωστά, αν δεν υπήρχε ένα ύποπτο όσο και "σκοτεινό" σημείο. Όλοι αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν ότι μας συμφέρει να πετάξουμε στα "σκουπίδια" την εθνική μας ταυτότητα ανήκουν σε συγκεκριμένες εθνότητες. Όλοι αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ολέθριο να προστατεύουμε τα συμφέροντα μας με βάση τις εθνικές "πλατφόρμες", είναι οι ίδιοι που προστατεύουν τα δικά τους συμφέροντα με βάση αυτού του είδους την "πλατφόρμα". Αγγλοσάξονες βοηθούν Αγγλοσάξονες να κατακτήσουν, να κλέψουν, να ελέγξουν τα πάντα πάνω στον πλανήτη αυτόν. Εβραίοι βοηθούν Εβραίους να κάνουν τα ίδια. Όταν κάποιος προσπαθεί ν' αμυνθεί συλλογικά απέναντι σ' αυτήν τη συλλογική και βίαιη επίθεση εις βάρος των ιδιωτικών και συλλογικών συμφερόντων του, κατηγορείται για εθνικιστής.
Όλοι αυτοί επιθυμούν να επιτίθενται μαζικά ως επικυρίαρχα έθνη απέναντι στα υπόλοιπα έθνη, χωρίς να βρίσκουν αντίσταση. Για τον λόγο αυτόν καλλιεργούν παντού τα αντεθνικά πρότυπα. Επιθυμούν να επιτίθενται σε μεμονωμένους ανθρώπους του παγκόσμιου "χωριού", οι οποίοι, φοβούμενοι μήπως χαρακτηριστούν "εθνικιστές", αδυνατούν να συγκροτήσουν οργανωμένη άμυνα απέναντι σε οργανωμένη επίθεση. Φοβούνται να συσπειρωθούν γύρω από τα εθνικά τους συμφέροντα, άσχετα αν αυτοί που τα απειλούν λειτουργούν ως εθνικές αγέλες λύκων.
Μέσα στο βιβλίο αυτό περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο Αγγλοσάξονες κι Εβραίοι προσπαθούν να λεηλατήσουν τα πάντα, μετατρέποντας το παγκόσμιο "χωριό" σε ένα "χωριό" αγγλοσαξονικής ιδιοκτησίας υπό εβραϊκή διαχείριση. Περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο εκπαιδεύουν τους ίδιους τους λαούς τους να τους υπηρετούν. Υπάρχει δηλαδή συγκεκριμένη εκπαίδευση, που δημιουργεί τους επιθυμητούς ανθρωπότυπους. Ανθρωπότυποι, που έχουν εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνήθως εντοπίζουν οι ρατσιστές, προκειμένου να αποδείξουν τις ψευδοθεωρίες τους.
Οι ναζιστές, για παράδειγμα, αυτά τα χαρακτηριστικά του Εβραίου ανθρωπότυπου εκμεταλλεύτηκαν για την προπαγάνδα τους. Ό,τι ισχυρίστηκαν τότε για αυτούς ήταν περίπου σωστό. Το λάθος τους ήταν ότι απέδωσαν αυτά τα χαρακτηριστικά σε λάθος λόγους. Οι Εβραίοι ήταν αυτοί που ήταν, όχι επειδή γεννιόνταν κατώτεροι, αλλά επειδή εκπαιδεύονταν από τις ηγεσίες τους να λειτουργούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Έναν τρόπο, που επέτρεπε στους ισχυρούς Εβραίους να γίνονται πλούσιοι εις βάρος της κοινωνίας που τους φιλοξενούσε και βέβαια εις βάρος των αδύναμων Εβραίων, που τους χρησιμοποιούσαν ως "ασπίδα" απέναντι στην οργή των θυμάτων τους.
Ο Αγγλοσάξονας δηλαδή και ο Εβραίος πρέπει να μελετηθούν με βάση τον ρόλο τους στη Νέα Τάξη Πραγμάτων και όχι με βάση την ανθρώπινη υπόστασή τους. Με βάση αυτούς τους ρόλους ο Αγγλοσάξονας και ο Εβραίος είναι ανθρωπότυποι που εκπαιδεύονται για να λειτουργούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ανθρωπότυποι, που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά "ανάπηροι" άνθρωποι με τεχνητές "αναπηρίες", τις οποίες τις προκαλεί το ίδιο το σύστημα.
Οι αποικιοκράτες Αγγλοσάξονες επί αιώνες προκαλούσαν "αναπηρίες" στον λαό τους, προκειμένου να δημιουργήσουν τον ιδανικό "ανάπηρο" λαό, που θα λειτουργούσε άψογα ως "λοχίας" και επιστάτης στις κτήσεις τους. Έναν λαό, που, μη γνωρίζοντας να κάνει τίποτε άλλο, θα σκόρπιζε το αίμα του και τις σάρκες του σ' ολόκληρο τον πλανήτη, υπηρετώντας τα συμφέροντα των "λόρδων" του. Σήμερα απλά αυτοί οι "λόρδοι" ξεθάρρεψαν παραπάνω από το φυσιολογικό κι ανάμεσα στους ιθαγενείς της Νέας Τάξης Πραγμάτων έχουν εντάξει και λαούς όπως τους Έλληνες, τους Γάλλους, τους Γερμανούς κλπ.. Κάτι ανάλογο κάνουν και οι Εβραίοι, που προσπαθούν να δημιουργήσουν τον "ανάπηρο" λαό, ο οποίος θα λειτουργούσε άψογα ως "έμπορος" και ως "δικηγόρος" των κλεφτών συμπατριωτών του. Οι δύο μαζί, ως συνδυασμός, λειτουργούν ως ο κλέφτης και δικηγόρος του. Ένα ληστρικό δίδυμο, που έχει διαφορές με όλους τους λαούς του πλανήτη.
Υπάρχει άραγε άμυνα απέναντι σ' αυτήν την πρωτοφανή επίθεση των Αγγλοσαξόνων και των Εβραίων εναντίον όλων των λαών του πλανήτη; Υπάρχει και αυτό είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα που μεταφέρει το βιβλίο αυτό. Η άμυνα ακούει στο όνομα "Υδροχοϊσμός".
Ο Υδροχοϊσμός είναι η ιδεολογία της νέας χιλιετίας, που βασίζεται στην κλασική ελληνική φιλοσοφία. Στη φιλοσοφία που γέννησε την έννοια της δημοκρατίας και ανέδειξε τον άνθρωπο σε πρωταγωνιστή της ζωής. Ο Υδροχοϊσμός είναι η μόνη ιδεολογία που μπορεί να καταστρέψει τους επικυρίαρχους λαούς, εφόσον μπορεί και τους "χτυπά" στα πλέον αδύνατα σημεία τους. Μπορεί και τους χτυπά στις "αναπηρίες" τους, τις οποίες εσκεμμένα προκαλούν οι ηγεσίες τους. Είναι η ιδεολογία που υπόσχεται στους λαούς πραγματικό όραμα για έναν λαμπρό, ειρηνικό και προπαντώς πλούσιο νέο κόσμο. Έναν κόσμο μέσα στον οποίο πρωταγωνιστής και κυρίαρχος θα είναι ο άνθρωπος και όχι τα "ανάπηρα" ανθρώπινα σύνολα, που παριστάνουν τα επικυρίαρχα έθνη και βυθίζουν την παγκόσμια κοινωνία στο σκοτάδι.
........ Ο θρασύτατος κι απάνθρωπος Δυτικός Καπιταλισμός, που αρέσκεται να αυτοπαρουσιάζεται σαν ο νικητής των νικητών μεταξύ των συστημάτων, σύντομα θα γίνει "κομμάτια" και θα περάσει στην ιστορία. Θα "κατακρεουργηθεί" στην εθνικιστική "στενωπό" και μαζί του θα τελειώσει και η Νέα Τάξη Πραγμάτων πριν καν αυτή ξεκινήσει. Η "στενωπός", όπου θα πραγματοποιηθεί η σύγκρουση αυτή, έχει επιλεγεί να είναι το ελληνικό κράτος. Εκεί θα τους περιμένει ο Υδροχοϊσμός και τότε θα δούμε όλοι ποιος είναι ο πραγματικά ισχυρός σ' αυτόν τον κόσμο.......».
Στό κείμενο τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ μέ τίτλο «'Εβραῖοι», στήν σελ. 78, ὁ συγγραφέας γράφει, σχετικά μέ τήν φύση τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ, τά ἑξῆς:
«Ο υδροχοϊσμός —που πρεσβεύει ο γράφων— είναι μια ιδεολογία, που "χτυπάει" εκεί όπου πονάει το παγκόσμιο εμπορικό σύστημα........... Ο υδροχοϊσμός, ακόμα κι αν δεν στραφεί άμεσα εναντίον των Αμερικανών ή των Εβραίων, είναι θέμα χρόνου να τους νικήσει και τους δύο με την απλή εφαρμογή του. Δεν χρειάζεται ν' ασχοληθεί ειδικά μ' αυτούς για να τους νικήσει. Γιατί; Γιατί δεν αναγνωρίζει την τεχνογνωσία ως μορφή κεφαλαίου. Σήμερα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βασανίζει τους λαούς, γιατί οι ΗΠΑ ελέγχουν το συντριπτικό μέρος του κεφαλαίου του είδους αυτού. Αν ο υδροχοϊσμός αμφισβητήσει τα πνευματικά δικαιώματα πάνω στην τεχνογνωσία, δεν καταστρέφει μεν τη γνώση ως γνώση, αλλά την καταστρέφει ως κεφάλαιο. Αν καταστραφεί το κεφάλαιο αυτό, καταστρέφονται και οι κυρίαρχοι αυτού του τύπου του κεφαλαίου. Καταστρέφονται οι Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ, εφόσον μένουν με άδεια "χέρια". Αν όμως δεν έχουν κεφάλαιο, μαζί μ' αυτούς καταστρέφεται και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Δεν χρειάζεται δηλαδή να εξοντώσεις τους Αγγλοσάξονες, για να νικήσεις τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αλλάζεις τις συνθήκες και παύει αυτός να υφίσταται. Καταστρέφεις το κεφάλαιό τους και παύουν να έχουν πλέον την ισχύ να επηρεάζουν την παγκόσμια κοινωνία με τους "ανάπηρους" που εκπαιδεύουν για να το συντηρούν και να το επεκτείνουν. Κάποτε έπρεπε να πολεμήσεις με τα όπλα τους ιμπεριαλιστές, για να τους αφαιρέσεις το κεφάλαιο που συντηρεί τη δύναμή τους. Σήμερα με μια απλή αντιγραφή της τεχνογνωσίας των προϊόντων τους μπορείς να κάνεις το ίδιο.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους Εβραίους. Ο υδροχοϊσμός, από τη στιγμή που θα εφαρμοστεί, καταστρέφει τον εβραϊσμό. Αν καταστραφούν τ' "αφεντικά" τους καταστρέφονται και οι ίδιοι ως "διαχειριστές" τους. Επιπλέον, δεν μπορούν να συνεχίσουν ανεξάρτητα την πορεία τους —όπως έκαναν επί αιώνες—, γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν ως έμποροι. Χωρίς πνευματικά δικαιώματα η παραγωγή είναι θέμα χρόνου να προσαρμοστεί απόλυτα στις ανάγκες της αγοράς. Αν συμβεί όμως αυτό, παύουν να υπάρχουν τα δεδομένα που συντηρούν το εμπόριο. Το εμπόριο βγάζει τα κέρδη του από την αδυναμία της παραγωγής να καλύψει τη ζήτηση. Οι τιμές ανεβαίνουν, όταν πλούσιοι καταναλωτές δέχονται να πληρώσουν εικονικές αξίες προϊόντων, που θέλουν οπωσδήποτε ν' απολαύσουν. Για τους εμπόρους, δηλαδή, είναι καθοριστικό να περιορίζουν την παραγωγή στο σημείο που να μπορούν να αισχροκερδούν εις βάρος των καταναλωτών. Αν η παραγωγή καλύπτει πλήρως τη ζήτηση, δεν μπορεί να επιβιώσει ο έμπορος. Αν δηλαδή συμβεί αυτό, καταστρέφεται ο εβραϊσμός, γιατί καταστρέφονται οι συνθήκες που τον συντηρούν».
Τέλος, στό κείμενὀ του πού ἔχει τίτλο ''Ὑδροχοϊσμός καί Νέα Τάξη Πραγμάτων'', ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ θεωρεῖ τόν Ὑδροχοϊσμό ὡς μία φιλόδοξη παγκόσμια πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική ἰδεολογία πού εἶναι ἱκανή νά ὑποκαταστήση πλήρως τίς ἤδη ὑπάρχουσες, καί ὡς ἕνα ἱκανό ἰδεολογικό πολιτικό ἐργαλεῖο, πού ἔχει ὡς στόχο τήν ἀνατροπή τῆς Νέας Τάξεως τῶν Πραγμάτων. Στήν σελ. 40 λέει τά ἑξῆς:
......... «............. Τι είναι ο Υδροχοϊσμός; Μια νέα ιδεολογία. Μια νέα πρόταση κοινωνικής διαχείρισης. Είναι πιο ισχυρός από την έννοια της "παράταξης", εφόσον μπορεί να "καταπιεί" τις υπάρχουσες παρατάξεις. Μπορεί να πετύχει την απόλυτη ταύτιση με τον νόμιμο συνταγματικό "χώρο" και να επεκταθεί και στα εξωσυνταγματικά "άκρα". Έχει χαρακτηριστικά που του επιτρέπουν να λειτουργεί όπως ο σοσιαλισμός, εφόσον μπορεί να διεκδικήσει τα άκρα. Είναι μια κεφαλαιοκρατική ιδεολογία, η οποία δεν αδικεί τον εργάτη, εφόσον τον θεωρεί ως το βασικό "κύτταρο" του κεφαλαίου. Είναι μια φιλεργατική ιδεολογία, που δεν αδικεί τον κεφαλαιοκράτη.
........... Δεν υπάρχει ιδεολογία που να μην "καλύπτεται" στις βασικές και θεμελιώδεις απαιτήσεις της από τον Υδροχοϊσμό. Δεν υπάρχει ιδεολογία που να μπορεί να σταθεί απέναντί του ως σοβαρός αντίπαλος. Όλες έχουν "γενετικά" μειονεκτήματα, που τις κάνουν ευάλωτες.
........... Ο Υδροχοϊσμός απλά ξεκινάει από την Ελλάδα και στόχο έχει τον κόσμο. Προετοιμάζεται για τη μεγάλη μάχη της παγκόσμιας επικράτησης. Μια μάχη, η οποία θα αφορά το σύνολο των κρατών και το σύνολο των κοινωνιών, όπως συμβαίνει με όλες τις ιδεολογίες. Αντίπαλός του είναι η παγκόσμια Νέα Τάξη και όχι τα εθνικά κομματικά "καφενεία". Γι' αυτήν τη μάχη προετοιμάζεται και σ' αυτήν έχει στραμμένη την προσοχή του. Αυτούς τους αντίπαλους παρακολουθεί και αυτών τα λάθη προσπαθεί να εκμεταλλευτεί.
Γι' αυτόν τον λόγο οι προτε­ραιότητές του δεν έχουν σχέση με τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα. Από σύμπτωση ξεκινάει από την Ελλάδα, εφόσον θα μπορούσε να ξεκινήσει απ' οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο. Μέσα σ' αυτό το τεράστιο και εχθρικό περιβάλλον θα "κινηθεί" και γι' αυτό προετοιμάζεται. Έχει τις δυνατότητες όχι απλά να επιβιώσει ως ιδεολογία, αλλά να νικήσει όλες τις υπόλοιπες. Γιατί; Γιατί έχει το μεγαλύτερο θεωρητικό υπόβαθρο από την οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία υπάρχει αυτήν τη στιγμή στον κόσμο. Είτε μιλάμε για την αφηρημένη ιδεολογία του καπιταλισμού είτε μιλάμε για τις σοσιαλιστικές ή κομμουνιστικές ιδεολογίες. Μπορεί σε όγκο γνώσης να συγκριθεί ακόμα και με τις κυρίαρχες θρησκείες.
Ως εκ τούτου τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα δεν είναι η άμεση προτεραιότητά του. Πώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε. Η ελληνική "θάλασσα", που μέσα της χάνονται και βυθίζονται τα παραταξιακά "πλοία" και οι κομματικές "βάρκες", για τον Υδροχοϊσμό είναι ό,τι είναι μια μικρή λίμνη για ένα τάνκερ. Μια λίμνη, που μοιάζει περισσότερο με τη δεξαμενή που έχουν τα ναυπη­γεία. Μέσα σ' αυτήν τη δεξαμενή "κατασκευάζεται" με μεγάλη προσοχή και μεγάλη προσπάθεια ο Υδροχοϊσμός. Το νέο μεγάλο ποντοπόρο "πλοίο" του ελληνισμού, που περιμένει την "παλίρροια" της Νέας Τάξης για ν' αρχίσει το "ταξίδι" του. Ένας Υδροχοϊσμός, που, συνδεόμενος άμεσα με την αρχαία ελληνική γνώση, έχει εξασφαλίσει την απροβλημάτιστη "πλευστότητά" του.
Αυτήν τη στιγμή περιμένει απλά να πλημμυρίσουν την Νέα Τάξη τα άλυτα προβλήματά της, ώστε ν' αρχίσει να "κινείται" στο πραγματικό του μέγεθος. Ν' αναλάβει δράση με τους δικούς του όρους και όχι με τους όρους των άλλων. Αυτό μπορεί να γίνει μόνον όταν αυτοί οι "άλλοι" φτάσουν σε πλήρες αδιέξοδο. Όταν δεν θα μπορούν να διαπραγματευτούν ούτε καν την προσω­πική τους διάσωση. Όσο πολλαπλασιάζονται οι "μορφωμένοι" άνεργοι στη δυτική Ευρώπη τόσο θα μεγαλώνει η "θάλασσα" γύρω από τον Υδροχοϊσμό. Σύντομα τα εκατομμύρια των ανέργων θα δημιουργήσουν τον "ωκεανό" που έχει ανάγκη το "ποντοπόρο" ελληνικό "πλοίο" για να βγει από τη ναυπηγική "δεξαμενή" του και να κινηθεί σ' ολόκληρο τον κόσμο. Έναν "ωκεανό", που, όσο διογκώνονται τα οικονομικά προβλήματα της Νέας Τάξης, τόσο πιο "τρικυμιώδης" θα γίνεται και τόσο πιο επικίνδυνος για τα ιδεολογικά "σκάφη" που τον διαπλέουν. Όταν λοιπόν αυτοί οι άνεργοι δεν θα μπορούν να επιβιώσουν μέσα σ' αυτήν την Νέα Τάξη με τα γνωστά ιδεολογικά "σκάφη", θ' αρχίσουν να "επανδρώνουν" το νέο ελληνικό "πλοίο". Σήμερα ο Υδροχοϊσμός ξεκι­νάει με ελληνικό "πλήρωμα" και σύντομα αυτό το πλήρωμα θα γίνει διεθνές. Είναι θέμα χρόνου να συμβεί αυτό, γιατί τα προβλήματα διαρκώς επιβαρύνουν την κατάσταση.
Βγαίνουν οι πολιτικοί και σε μια "έκρηξη" ειλικρίνειας και πολιτικού ορθολογισμού λένε στον κόσμο ότι δεν έχουν μαγικά "ραβδιά" για να λύσουν τα προβλήματα της κοινωνίας. Δεν μπορούν ως δια μαγείας να λύσουν για παράδειγμα το πρόβλημα της ανεργίας, που είναι η πηγή όλων των κακών. Αυτά τα προβλήματα για τον Υδροχοϊσμό είναι παιχνιδάκια. Γιατί; Γιατί έχει τη γνώση να τα επιλύσει. Δεν χρειάζεται "μαγεία" για την επίλυσή τους. Χρειάζεται γνώση και αυτήν ο Υδρο­χοϊ­σμός τη διαθέτει. Τέτοιου είδους προβλήματα είναι γι' αυτόν ό,τι είναι η προπαίδεια για κάποιον που γνωρίζει ανώτερα μαθηματικά. Μέσα σε λίγες ημέρες μπορεί να δημιουργήσει εκατομ­μύρια θέσεων εργασίας. Όλα αυτά όμως απαιτούν έναν νέο σχεδιασμό, ο οποίος θα "γκρεμίσει" την αστική τάξη από τον "θρόνο" της. Έναν νέο σχεδιασμό που θα βγάλει την αστική τάξη από το "παιχνίδι" της εξουσίας και θα εξανεμίσει τα προνόμιά της.
............. Η αστική τάξη δεν θα επιβιώσει στη Νέα Εποχή. Δεν θα επιβιώσει στην εποχή που "θεμε­λίωσε" η ίδια. Ως τάξη εργαζομένων θα ενσωματωθεί στην εργατική τάξη και εκεί θα παραμείνει για πάντα. Με την αποκέντρωση θα διασπαστεί η πληθυσμιακή της μάζα και θα εξουδετερωθεί. Από εκεί και πέρα θα "τσακιστεί" η δομή της, για να μην μπορεί να επανέλθει ποτέ στο κοινωνικό προσκήνιο σαν ξεχωριστή κοινωνική τάξη. Θ' απομονωθεί από το δημόσιο κεφάλαιο, για να μην το θεωρεί ταξική της περιουσία, που της αποφέρει κέρδη».
4. Ἡ ἀπήχησις, μέχρι τώρα, τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ, ὡς κοσμοθεωρίας καί πολιτικῆς ἰδεολογίας, καί ἡ θέσις του ὡς τέτοιας στό σημερινό ἑλληνικό πολιτικό καί κοινωνικό γίγνεσθαι θά πρέπη ἐπίσης νά μᾶς ἀπασχολήση, ἀφοῦ ἐδῶ σκιαγραφοῦμε τόν Ὑδροχοϊσμό, στό σύνολό του. Αὐτές διαφαίνονται στό κείμενο τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ μέ τίτλο ''Ὑδροχοϊσμός καί Νέα Τάξη Πραγμάτων''. Ἐκεῖ, ἀναφέρονται τά ἑξῆς:
«........... Ο Υδροχοϊσμός είναι μόνιμα συνδεδεμένος με το Σύνταγμα. Ο Υδροχοϊσμός "ναυπηγήθηκε" εντός της νομιμό­τητας του Συντάγματος. Αυτοί οι οποίοι τον πολεμούν σήμερα με όλα τα "μέσα" είναι οι παράνομοι και όχι το αντίθετο. Αυτοί το κάνουν εις βάρος του Συντάγματος και από την πλευρά της "σκιάς" του. Ο "ανατρεπτικός" Υδροχοϊσμός είναι στο "φωτεινό" του μέρος και όχι το αντίθετο. Ο Υδροχοϊσμός δεν θέλει να καταλύσει το Σύνταγμα. Ο Υδροχοϊσμός έρχεται να συμπληρώσει το Σύνταγμα το οποίο δεν το σέβονται αυτοί οι οποίοι έχουν ορκιστεί να το προστατεύουν.
Το Σύνταγμα αυτήν τη στιγμή δεν λειτουργεί και γι' αυτόν τον λόγο υπάρχουν τα μείζονα κοινωνικά προβλήματα. Αν λειτουργούσε, θα συνέφερε την κοινωνία και θα συνέφερε και τον Υδροχοϊσμό. Τη δυσλειτουργία του Συντάγματος δηλαδή την "πληρώνει" και ο Υδροχοϊσμός στο επίπεδο που τον αφορά και είναι αυτό της δημοσιότητας. Το "κακό" αυτό για τον Υδροχοϊσμό είναι ταυτόχρονα και παράνομο. Συνταγματικά παράνομο και αυτό είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικό γι' αυτούς που το πραγματοποιούν. Γιατί; Γιατί το νομοθετικό πλαίσιο μέσα στο οποίο υποχρεούνται να λειτουργούν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ είναι πολύ συγκεκριμένο. Είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΑ τα ΜΜΕ να παρουσιάζουν ως είδηση οτιδήποτε άπτεται του δημοσίου συμφέροντος, άσχετα αν συμφωνούν ή όχι. Ακόμα κι αν η είδηση απειλεί τα στενά ιδιωτικά τους συμφέροντα, είναι υποχρεωμένα να παρουσιάζουν την είδηση.
Εμείς ισχυριζόμαστε ότι είναι παράνομος και αντισυνταγματικός ο αποκλεισμός του Υδρο­χοϊσμού από τη δημοσιότητα, η οποία προκύπτει από την ενημέρωση. Εξαιτίας της παρανομίας των ΜΜΕ αυτήν τη στιγμή η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν γνωρίζει γι' αυτόν. Ο Υδροχοϊσμός δηλαδή από τη φύση του διαθέτει "διαβατήριο" προς της δημοσιότητα. Αυτήν την ιδιομορφία την έχει, γιατί διαθέτει ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Ποιο είναι αυτό; Μέσα στον όγκο της γνώσης του περιέχει κάποια στοιχεία, τα οποία από μόνα τους αποτελούν είδηση στο αντικειμενικό επίπεδο. Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι οι πολιτικές του "απόψεις" ανήκουν στη σφαίρα του υποκειμενικού —και άρα είναι στα πλαίσια των δυνατοτήτων των ΜΜΕ να τις κρίνουν και να τις απορρίψουν— υπάρχουν στοιχεία της γνώσης του που ανήκουν στη σφαίρα του αντικειμενικού σ' ό,τι αφορά την είδηση. Στοιχεία που καθιστούν παράνομους αυτούς οι οποίοι εμποδίζουν τη δημοσιοποίησή τους.
Τέτοια στοιχεία είναι η "θεωρία των αριθμών" η οποία αποκαλύπτει —με έναν εύκολα αποδείξιμο τρόπο— το γεγονός ότι η ελληνική γλώσσα είναι μια "κλειδωμένη" μορφή λόγου και αυτό είναι κάτι που αφορά το σύνολο των κειμένων που περιγράφουν την ελληνική μυθολογία και κείμενα όπως τα Ομηρικά Έπη ή η Αποκάλυψη του Ιωάννη. Αποτελεί είδηση πρώτης γραμμής για τον ελληνικό λαό να μάθει τις ιδιότητες της γλώσσας που χρησιμοποιεί. Αποτελεί είδηση μείζονος εθνικής σημασίας για τον ελληνικό λαό να μάθει την αξία της κληρονομιάς του. Υπάρχει πολιτικό, οικονομικό και ηθικό κέρδος για το σύνολο του ελληνικού λαού εξαιτίας αυτής της ανακάλυψης.
Η αθλιότητα μάλιστα των ΜΜΕ φαίνεται στο γεγονός ότι έχουν παρουσιάσει σαν είδηση τις αποτυχημένες προσπάθειες των Αμερικανών να "αποκωδικοποιήσουν" την ελληνική γλώσσα και αγνοούν έναν Έλληνα ο οποίος ισχυρίζεται ότι το έχει καταφέρει και αυτό είναι κάτι που εύκολα μπορεί να κριθεί για την ορθότητά του. Αναφερόμαστε σ' αυτού του είδους τη γνώση, γιατί θεωρητικά αυτή θα έπρεπε να είναι το "διαβατήριο" του Υδροχοϊσμού για την εύκολη και απρο­βλημάτιστη δημοσιότητα. Μια δημοσιότητα, η οποία θα ήταν στη δική του βούληση το πώς θα τη χρησιμοποιούσε στο επίπεδο της ιδεολογίας του και άρα στη σφαίρα του υποκειμενικού.
Πολύ δηλαδή πριν αναγκαστεί ως ιδεολογία να "κινηθεί" παράνομα και βίαια, για ν' απο­σπάσει τη δημοσιότητα που έχει ανάγκη ως τέτοια, θα έπρεπε να την έχει εξασφαλίσει με τον πλέον νόμιμο και ειρηνικό τρόπο. Αντί αυτού έχουμε συναντήσει την απόλυτη "άρνηση". Έχουμε βρει κλειστές "πόρτες" εκεί όπου το Σύνταγμα επιβάλει αυτές να είναι ορθάνοικτες. Έχουμε ακούσει τα πιο απίθανα πράγματα από τους πιο απίθανους ανθρώπους. "Δεν θέλουμε να σας προβάλουμε, γιατί δεν συμφωνούμε μαζί σας"… μας έχουν πει. "Δεν θέλουμε να σας προβάλουμε, γιατί δεν μας συμφέρει αυτό το οποίο πρεσβεύετε". "Έτσι μας αρέσει και έτσι λειτουργούμε. Αν δεν σας αρέσει κάντε μας μήνυση"… είναι η τελική τους απάντησή, όταν επιμένουμε να πάρουμε αυτά τα οποία δικαιούμαστε. Αυτά τα οποία προβλέπει ο νόμος μέσα στα πλαίσια της ισονομίας και της ισοπολιτείας να πάρουμε.
.............. Ο Υδροχοϊσμός είναι ιδεολογία. Δεν ανταγωνίζεται κανέναν και δεν αγωνίζεται για ψήφους. "Πολεμάει" και είτε "σκοτώνει" είτε "σκοτώνεται". "Νικάει και τιμωρεί, ηττάται και τιμωρείται". Απλά είναι τα πράγματα. Όπου συγκρούστηκαν ιδεολογίες, υπήρχε κόστος για τους ηττημένους. Οι ηττημένοι ναζιστές εκτελέστηκαν. Όπου επιβλήθηκε ο καπιταλισμός, το κόστος το πλήρωσαν οι κομμουνιστές, που πήραν τα "όπλα" εναντίον του. Όπου επιβλήθηκε ο κομμουνισμός, έγινε το ανάλογο. Ο Ζαχαριά­δης πέθανε στη Σιβηρία, επειδή έλαβε μέρος σε πόλεμο μεταξύ ιδεολογιών. Οι φουκαράδες που σκόρπισαν τις ζωές τους στα "παραπετάσματα", έπαθαν το ίδιο για τους ίδιους λόγους. Ηττήθηκαν και πλήρωσαν. Αν νικούσαν, αλίμονο στους ηττημένους. Όλοι αυτοί πλήρωσαν ακριβά τις επι­λο­γές τους, γιατί ενεπλάκησαν σε "πόλεμο". Ήταν τυχεροί που έσωσαν τις ζωές τους, εγκατα­λείποντας την Ελλάδα. Αυτό είναι ο "πόλεμος". Δεν διαφωνείς απλά μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας. Πολεμάς και ρισκάρεις. Αν χάσεις χάθηκες.
Δυστυχώς ο Υδροχοϊσμός είναι υποχρεωμένος να κινείται σ' αυτό το επίπεδο. Όταν κάποιος του βαστά τους "κάβους" και δεν τον αφήνει ν' "αποπλεύσει" για να κάνει το "ταξίδι" του, είναι εχθρός του. Όταν κάποιος τον "καθυστερεί", τον πολεμά. Του δημιουργεί προβλήματα και ταυτό­χρονα δημιουργεί προβλήματα και σ' αυτούς που ελπίζουν σ' αυτόν. Για ένα πλοίο που βρίσκεται σε πολεμικό "συναγερμό" είναι ακριβώς το ίδιο, είτε προσπαθείς να το "τορπιλίσεις" είτε να το "ακινητοποιήσεις", χωρίς να χρησιμοποιείς καθόλου όπλα. Θα σε σκοτώσει το "πλήρωμά" του, αν σε αντιληφθεί.
Αυτό συμβαίνει σήμερα με τον Υδροχοϊσμό. Βρίσκεται σε κατάσταση "πολέμου" μέχρι να φτάσει εκεί όπου θέλει. Ό,τι "χτυπάει" θέλει να το "σκοτώσει". Οι ιδεολογίες, όταν "πολεμάνε", είναι άγριες. Δέχονται θανατηφόρα για την επιβίωσή τους "χτυπήματα" και προσπαθούν να πετύχουν τέτοια. Το κακό είναι ότι στις μάχες αυτές εμπλέκουν και τον απλό κόσμο, ενώ αυτό δεν είναι δίκαιο. Δεν είναι δίκαιο να σκοτώνεις πραγματικά αυτόν που υποτίθεται θέλεις να "σώσεις". Εξαιτίας αυτών των ατυχών επιλογών των ηγεσιών των ιδεολογιών οι πόλεμοι μεταξύ των ιδεο­λογιών μετατρέπονται σε πραγματικούς πόλεμους, οι οποίοι έχουν κοστίσει αδίκως άπειρες ανθρώπινες ζωές. Εξαιτίας των πολέμων αυτών έχουν εκδηλωθεί τα διάφορα πογκρόμ και έχουν "εφευρεθεί" τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο Υδροχοϊσμός κινείται υποχρεωτικά σ' αυτό το περιβάλλον με το "άγριο" παρελθόν. Διαφοροποιείται από τις υπόλοιπες ιδεολογίες μόνον σ' ό,τι αφορά τα "παράπλευρα" θύματα. Δεν θέλει απλά εξαιτίας του να την "πληρώσουν" άσχετοι άνθρωποι. Δεν θέλει να σκοτώσει "προκατα­βολικά" μερικούς από αυτούς που υποτίθεται θέλει να βοηθήσει μελλοντικά. Οι εχθροί του όμως ανήκουν σε άλλη κατηγορία, όταν ενεργούν εις βάρος του. Δεν θα κυνηγήσει κανέναν πολίτη, αλλά δεν θ' αφήσει ατιμώρητο κανέναν "Ζαχαριάδη" της Νέας Τάξης. Όταν ένα ελεεινό ανθρω­πάκι, εκμεταλλευόμενο τη θέση του, αρνείται να του προσφέρει αυτά τα οποία δικαιούται με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους, στην πραγματικότητα του επιφέρει πολεμικό "χτύπημα". Προσπαθεί να τον "σκοτώσει" κι απλά δεν μπορεί να το καταφέρει. Η πρόθεση μετράει και όχι το αποτέλεσμα. Από την πρόθεση της πράξης σου κρίνεσαι και όχι από το αποτέλεσμά της. Το αποτέλεσμα μπορεί να μην έρθει εξαιτίας της ισχύος του αντιπάλου, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε απολύτως όταν έχεις κινηθεί εναντίον του.
Αντιλαμβανόμαστε ότι η ιδιομορφία του Υδροχοϊσμού, εξαιτίας των επιλογών του, δεν αλλάζει τη φύση του "πολέμου", αλλά αλλάζει τη "μεθοδολογία" του. Το σύνηθες δηλαδή είναι να "πολε­μούν" οι μονομάχοι σώμα με σώμα όπως μπορούν. Να "χτυπούν" τον αντίπαλό τους όπου βρουν με όποιον τρόπο μπορούν. Να εμπλέκουν στις μάχες τους και άσχετους ανθρώπους οι οποίοι δεν φταίνε σε τίποτε. Αυτό το σύνηθες είναι το μόνο που αλλάζει στην περίπτωση του Υδροχοϊσμού. Ο Υδροχοϊσμός έχει επιλέξει να "μονομαχήσει" με τον τρόπο που μονομαχούσαν οι παλιοί αριστο­κράτες. Πώς; Με το ν' απομονώσει τους εχθρούς του και να μονομαχήσει μόνον μ' αυτούς. Με το να σταθεί στο πεδίο της μάχης, δεχόμενος να "πυροβοληθεί" και να περιμένει τη σειρά του να "πυροβολήσει".
Στη μεθοδολογία του δηλαδή δεν υπάρχει κάτι το μυστήριο. Εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο, "προκάλεσε" τους εχθρούς του, ρίχνοντας το "γάντι" του και περιμένει την αντίδρασή τους. Τα πάντα δηλαδή έγιναν μέσα σε ένα πνεύμα ηθικής και συνταγματικής νομιμότητας. Τι θα πει νόμιμη "πρόκληση"; Ο Υδροχοϊσμός, παρ' όλο που αντιπροσωπεύει ολόκληρη ιδεολογία, έχει κινηθεί με τον τρόπο που προβλέπει το Σύνταγμα να "κινούνται" οι απλοί πολίτες. Έχοντας κοινά συμφέροντα με τα συμφέροντα των πολιτών, έχει "δηλώσει" τις θέσεις του με τον πιο επίσημο κι απόλυτο τρόπο. Έχει ενημερώσει το σύνολο της "πυραμίδας" της ηγεσίας για τις συνταγματικές παρανομίες που καθημερινά διαπράττονται από τους "λειτουρ­γούς" της. Έχει ενημερώσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι κατά τη γνώμη του δεν κάνει το καθήκον του. Δεν ελέγχει την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία όπως επιβάλει το Σύνταγμα. Δεν προστατεύει το πολίτευμα. Έχει επιτρέψει στους κυβερνητικούς να μετατρέψουν το ελληνικό κράτος σε αμερικανική αποικία και έχει επιτρέψει στους βουλευτές να ψηφίσουν νόμους που αλλοιώνουν το πολίτευμα.
Τα ανάλογα έχουν γίνει καί με τις τρεις κυρίαρχες εξουσίες. Έχει ενημερωθεί η εκτελεστική εξουσία ότι τα στελέχη της παρανομούν κατάφορα, όταν ως απλοί διαχειριστές της δημόσιας περιουσίας την "ξεπουλάνε". Όλοι αυτοί έχουν ενημερωθεί ότι απειλούν την εθνική μας ανεξαρ­τησία, όταν βάζουν τους Αμερικανούς μέσα στα "σπλάχνα" της κρατικής μηχανής. Μαζί μ' αυτήν έχει ενημερωθεί και η νομοθετική εξουσία για τα δικά της συνταγματικά εγκλήματα. Έχει ενημε­ρω­θεί ότι με την ψήφιση του νόμου περί ασυμβιβάστου της βουλευτικής ιδιότητας και της επαγγελ­ματικής δραστηριοποίησης αλλοιώνεται το πολίτευμα της χώρας. Έχει ενημερωθεί ότι με την επιμονή της στη μη άρση της βουλευτικής ασυλίας απειλείται το Σύνταγμα. Έχει ενημερωθεί ότι η χρηματοδότηση των κομμάτων είναι παράνομη κι αποτελεί λεηλασία του δημόσιου πλούτου.
Τέλος έχει ενημερωθεί και η δικαστική εξουσία ότι δεν εκτελεί το καθήκον της, όταν δεν ελέγχει τους υπόλοιπους. Έχει ενημερωθεί ότι καθήκον της είναι να μην αντιλαμβάνεται με πολιτικό τρόπο τα συμβαίνοντα. Καθήκον της είναι να κρίνει τα πάντα με το αντικειμενικό "μέτρο" του Συντάγματος και όχι με το υποκειμενικό "μέτρο" της πολιτικής. Δεν είναι πολιτικό ζήτημα ούτε η διαφθορά στον δημόσιο τομέα ούτε το έγκλημα στο χρηματιστήριο ούτε η αλλοίωση του πολιτεύματος ούτε το ξεπούλημα του δημοσίου κεφαλαίου ούτε οι διάφοροι "τρομονόμοι". Δεν είναι πολιτικά ζητήματα όλα αυτά, εφόσον παραβιάζουν το πνεύμα του Συντάγματος το οποίο είναι το "αφεντικό" της συγκεκριμένης εξουσίας.
Δική της δουλειά ήταν να σταματήσει τη διαφθορά. Δική της δουλειά ήταν να τιμωρηθούν οι εγκληματίες του χρηματιστηρίου. Δική της δουλειά ήταν να σταματήσει τους βουλευτές όταν "άλλαζαν" το πολίτευμα. Δική της δουλειά ήταν να σταματήσει αυτούς που ξεπουλούσαν το δημόσιο κεφάλαιο. Τέλος ήταν δική της δουλειά να ακυρώσει τον αντισυνταγματικό "τρομονόμο" και ν' αρνηθεί να δικάσει με τον τρόπο που της επέβαλαν οι πολιτικοί τους κατηγορούμενους για την υπόθεση της 17 Νοέμβρη. Δεν κάνει τη δουλειά της, γιατί παίρνει εντολές από τους πολιτικούς της προϊσταμένους και αυτό είναι επίσης παράνομο. Εκτός δηλαδή από το γεγονός ότι δεν κάνει αυτό που πρέπει σε σχέση με τους άλλους, δεν κάνει αυτά που πρέπει και σε σχέση με τον εαυτό της. Δεν αγωνίζεται να διασφαλίσει για τον εαυτό της την ανεξαρτησία της, όπως επιβάλει το Σύνταγμα.
Ο Υδροχοϊσμός με τον τρόπο αυτόν έριξε το "γάντι" σε όλους αυτούς και περίμενε την αντίδρασή τους. Ήταν υποχρεωμένοι από τον νόμο ν' αντιδράσουν απέναντι στις ενστάσεις όχι μιας ολόκληρης ιδεολογίας, αλλά ακόμα και σ' αυτές ενός απλού πολίτη. Ήταν υποχρεωμένοι να δώσουν εξηγήσεις. Αυτοί δεν έκαναν τίποτε απολύτως. Επειδή είναι αδύναμοι ν' αντιδράσουν, επέλεξαν τη "σιωπή" και τον "βουβό" πόλεμο με όλα τα μέσα που διαθέτουν. Δεν προχώρησαν σε δημόσια συζήτηση γι' αυτές τις καταγγελίες που έγιναν εις βάρος τους, όπως είναι καθήκον τους. Δεν απάντησαν καν στις θέσεις του Υδροχοϊσμού. "Κάντε ό,τι καταλαβαίνετε"… ήταν η έγγραφη απάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι απάντηση αυτή από τον κατά το Σύνταγμα πρώτο πολίτης τη χώρας και αρμόδιο προστάτη του πολιτεύματος; Όλοι οι "δεύτεροι" έκαναν κάτι ανάλογο με τον "πρώτο". Κρύφτηκαν πίσω από τα αξιώματά τους κι εκμεταλλεύτηκαν με παράνομο τρόπο τα μέσα που τους παρέχει ο λαός με την ψήφο του.
Αυτό όμως σημαίνει ότι ξεκίνησαν πόλεμο με τον Υδροχοϊσμό. Είτε δηλαδή κάποιος το κάνει αυτό από βλακεία είτε από ιδεολογική διαφωνία, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Συγκαταλέγεται στους εχθρούς του. Υπάρχει "χτύπημα" κι αυτό σημαίνει ότι αυτός ο οποίος το πραγματοποιεί κατατάσσεται ανάμεσα στους εχθρούς του Υδροχοϊσμού. Το ότι αφήνουν χωρίς προβλήματα τους υδροχοϊστές να δραστηριοποιούνται δεν σημαίνει ότι είναι φιλικοί με την ιδεολογία τους ή ότι τους χρωστάμε επειδή μας αφήνουν. Ο νόμος δεν τους αφήνει να κάνουν κάτι άλλο, έχοντας τον ίδιο στόχο. Δυστυχώς γι' αυτούς ο Υδροχοϊσμός δεν ξεφεύγει ποτέ από τα όρια της νομιμότητας και γι' αυτό δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω. Τα λίγα όμως που κάνουν είναι αρκετά για να κηρυχθεί ο πόλεμος.
Ο "κύβος" πλέον ερίφθει. Από εδώ και πέρα αυτοί, που είτε αρνούνται να συζητήσουν τις καταγγελίες του είτε τον αμφισβητούν, είναι καταδικασμένοι να τον συναντήσουν στο πεδίο της μονομαχίας. Στο πεδίο όπου είναι κυρίαρχοι οι νόμοι του παρελθόντος. Νόμοι οι οποίοι δίνουν το δικαίωμα στους σημερινούς κυρίαρχους να "πυροβολήσουν" πρώτοι. Αυτό το οποίο για τους αρι­στο­κράτες προέκυπτε μετά από κλήρωση, σ' αυτήν την περίπτωση προκύπτει από την πραγματι­κότητα που ζούμε. Δικαιωματικά πρώτοι θα "πυροβολήσουν" αυτοί οι οποίοι έχουν την εξουσία σήμερα και μπορούν να "πυροβολήσουν". Ο Υδροχοϊσμός σήμερα δέχεται με μεγάλη υπομονή και στωικότητα τα καθημερινά τους χτυπήματα. Περιμένει τη σειρά του, η οποία απλά καθυστερεί λόγω των δεδομένων που αναφέραμε. Όταν όμως έρθει η σειρά του, θα "χτυπήσει" και τότε κάποιοι από αυτούς θα κλάψουν.
Γι' αυτόν τον λόγο συνεχώς αναφερόμαστε στην έννοια της "άγνοιας". Στην εκνευριστική άγνοια κάποιων. Αν αλλάξουν τα πράγματα και ο Υδροχοϊσμός γίνει πλέον ορατός διεκδικητής της εξουσίας, δεν θα υπάρχουν περιθώρια για συγνώμες και δάκρυα. Ο Υδροχοϊσμός θα έχει την απαίτηση ν' αντιμετωπίσουν το κόστος της επιλογής τους με τον ίδιο τρόπο που και ο ίδιος σήμερα αντιμετωπίζει το κόστος των επιλογών του. Με στωικότητα και αξιοπρέπεια. Έχει κόστος η σημερινή τους επιλογή κι αυτό το κόστος θα φανεί όταν θα κληθούν να το πληρώσουν. Δεν έχει σχέση με κάποια προσωπική εμπάθεια. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Όταν αποφασίζεις να "πυροβολήσεις", επειδή έτυχε να κρατάς πιστόλι, δεν δικαιούσαι να κλαις, όταν ο απέναντί σου με τη σειρά του "απαντήσει". Το σύνολο των δικαιωμάτων σου εξαντλείται πριν σηκώσεις το "πιστόλι" και "πυροβολήσεις".
Τι σημαίνει αυτό; Ότι αλίμονο για κάποιους αν ο Υδροχοϊσμός επιβληθεί ως η κυρίαρχη ιδεολογία. Το σύνολο των εχθρών του —οι οποίοι είναι πολύ συγκεκριμένοι— θα μετανιώσουν για τη σημερινή τους στάση. Θα μετανιώσουν για την κατάχρηση εξουσίας και μέσων. Θα μετανιώσουν για την κλοπή τους και τη διαφθορά τους. Θα πληρώσουν, επειδή αδίκησαν πολίτες και δεν σεβάστηκαν το Σύνταγμα. Αυτό είναι και το τραγικό γι' αυτούς. Γιατί; Γιατί δεν κατάλαβαν εγκαίρως τι ακριβώς συμβαίνει με τον Υδροχοϊσμό. Νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με ομοίους τους, οι οποίοι απλά θέλουν να πάρουν "σειρά" στην κλοπή. Δεν έχουν ξαναβρεθεί αντιμέτωποι με ανθρώπους οι οποίοι έχουν στόχους αγαθούς και οι οποίοι γνωρίζουν στρατηγικές υψηλότερες από αυτές που διδάσκει το "κυνοτροφείο" του Χάρβαρντ. Ο Υδροχοϊσμός κατευθύνεται από μια ηγεσία η οποία διακρίνεται από την ανιδιοτέλεια και η οποία δεν πέφτει στις γνωστές "παγίδες". Ό,τι νομίζουν ασφαλές για τους εαυτούς τους δεν είναι τέτοιο. Αν νομίζουν ότι μπορούν εκ του ασφαλούς να πολεμούν τον Υδροχοϊσμό, κάνουν λάθος. Αν νομίζουν ότι δεν προκύπτει η έννοια της "τιμωρίας", επειδή δεν εμφανίζονται ως ορατοί πολέμιοι του Υδροχοϊσμού, κάνουν λάθος.
Ο Υδροχοϊσμός έχει στρατηγικά πλεονεκτήματα, τα οποία δεν είναι εύκολα ορατά για κάποιον ο οποίος δεν έχει γνώσεις. Έχει μηχανισμούς άμυνας, που τον κάνουν πρακτικά απρόσβλητο. "Περπατώντας" θα νικήσει. Γιατί; Γιατί έχει σχεδιαστεί με τέτοιον τρόπο, που του επιτρέπει από τη μία πλευρά να μπορεί ν' αποφεύγει το κόστος του πολέμου των ιδεολογιών και από την άλλη πλευρά να μπορεί να τιμωρεί ως ιδεολογία. Μπορεί δηλαδή να πολεμάει χωρίς κόστος και ταυτόχρονα έχει εξασφαλίσει το δικαίωμα να διαχειριστεί τη νίκη του με τον τρόπο που κάνουν οι νικητές πολέμου.
Πώς λειτουργεί αυτό; Ο Υδροχοϊσμός έχει επιλέξει ως ιδεολογικό φορέα του τη σημερινή συνταγματική πλατφόρμα. Μοιράζεται δηλαδή με το Σύνταγμα το ίδιο νομικό "σασί". Αυτό κάνει αδύνατη την προσβολή του από τους εχθρούς του, όπως συμβαίνει συνήθως με τις ιδεολογίες οι οποίες, επιδιώκοντας την "ανατροπή" των υφισταμένων εξουσιών, αναγκάζονται ν' αμφισβητούν το Σύνταγμα και άρα να κινδυνεύουν από αυτό. Η σημερινή εξουσία, για να του επιτεθεί, πρέπει να παραβιάσει το δικό της Σύνταγμα κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο γι' αυτήν.
Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι ο Υδροχοϊσμός μπορεί να πολεμάει χωρίς κόστος, εφόσον δεν έρχεται αντιμέτωπος με το φοβερό και τρομερό συνταγματικό "άρμα". Πόλεμος και όπλα υπάρ­χουν μόνον στο εξωτερικό περιβάλλον, όπου διαδραματίζονται οι φοβερές ιδεολογικές μάχες. Στο άγριο περιβάλλον όπου κινείται το επικίνδυνο "άρμα", προστατεύοντας ακόμα και με τους πιο ακραίους τρόπους τα συμφέροντά του. Μέσα στο "άρμα" όμως δεν υπάρχουν όπλα, γιατί απαγορεύεται στο "πλήρωμά" του να οπλοφορεί. Η στρατηγική του Υδροχοϊσμού σ' αυτό το σημείο μπορεί να γίνει κατανοητή. Είναι σαν να μπαίνει κάποιος στο "άρμα" σου και για να τον "πυροβολήσεις" θα πρέπει εσύ να βγεις από αυτό για να βρεις "όπλο". Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι, ακόμα κι αν το επιχειρήσεις, διαπράττοντας παρανομία, θα βρίσκεσαι σε δυσμενή θέση, γιατί η ισχύς του "άρματος" πάντα υπηρετεί αυτόν που βρίσκεται μέσα σ' αυτό. Το "άρμα" δεν είναι ποτέ ουδέτερο. Είναι θέμα χρόνου δηλαδή ο νεοεμφανιζόμενος να σε "πυροβολήσει" με τα όπλα που κάποτε σου ανήκαν.
Όσο κι αν μας μισούν κάποιοι, δεν μπορούν ούτε καν να φανταστούν ότι θα μπορούσαν να μας απειλήσουν με τις πρακτικές του παρελθόντος. Οι φίλοι του Υδροχοϊσμού είναι απόλυτα ασφαλείς. Μπορούν να διαφημίζουν την ιδεολογία τους, γιατί επιτρέπεται να διαφημίζει κάποιος τις συνταγματικές διατάξεις. Δεν κινδυνεύουν να "χαρακτηριστούν", γιατί δεν διαφοροποιούνται από τη νόμιμη συνταγματική "ταυτότητα". Οι εχθροί τους δεν μπορούν να ονειρεύονται φυλα­κίσεις, εκτοπι­σμούς και άλλες πρακτικές, που επί αιώνες τρομοκρατούσαν τους οπαδούς των εκάστοτε νεο­εμφα­νι­ζό­μενων ιδεολογιών. Αν το επιχειρήσουν, θα "βγουν" από το συνταγματικό "άρμα" κι αυτό είναι εξόχως "ανθυγιεινό". Ενώ όμως οι εχθροί του είναι αδύναμοι να πολεμήσουν, ο Υδρο­χοϊσμός μπορεί να γίνει τρομερός γι' αυτούς σε περίπτωση που νικήσει. Γιατί; Γιατί, μοιραζόμενος με το Σύνταγμα το ίδιο "σασί", μπορεί να λειτουργήσει όπως λειτουργούν δυο εταιρείες οι οποίες "συγχωνεύονται". Ό,τι "χρωστάει" κάποιος τρίτος σε μία από τις συγχωνευ­θείσες εταιρείες, μεταφέρεται ως υποχρέωσή του στη νέα εταιρεία.
Τι σημαίνει αυτό στην περίπτωσή μας; Ότι ο νικητής Υδροχοϊσμός θα μπορεί να τιμωρήσει τους εχθρούς τους για "χρέη" απέναντι στο σημερινό Σύνταγμα και όχι στον ίδιο. Θα χρησιμο­ποιήσει δηλαδή τα φοβερά όπλα του συνταγματικού "τανκ" για τους λόγους που έχουν δημιουρ­γηθεί. Οι εχθροί του Υδροχοϊσμού είναι αυτοί οι οποίοι εκτός των άλλων δεν σέβονται και το Σύνταγμα. Αυτοί οι οποίοι προσπάθησαν να το καταλύσουν στο όνομα της ιδεολογίας της Νέας Τάξης. Αυτοί οι οποίοι προσπάθησαν να "διευκολύνουν" τους Αμερικανούς, προκειμένου να ασκήσουν τον ιμπεριαλισμό τους. Οι "Ζαχαριάδηδες" της πολιτικής, της διαπλοκής, της δημοσιο­γραφίας κλπ.. Αυτοί οι οποίοι προσπάθησαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε αμερικανική αποικία, προδίδοντας τον ελληνικό λαό. Αυτοί θα τιμωρηθούν, όχι γιατί πολέμησαν τον Υδροχοϊσμό —πράγμα που μπορούν να το αρνηθούν— αλλά γιατί δεν σεβάστηκαν το ελληνικό Σύνταγμα και υπηρέτησαν την Νέα Τάξη, η οποία είναι ο πραγματικός ιδεολογικός εχθρός του Υδροχοϊσμού. Αυτοί οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό του ηττημένου στο "μέτωπο" της Ελλάδας. Οι δικοί τους νόμοι θα τους καταδικάσουν, εφόσον αυτούς παραβίασαν».
5. Πρίν προχωρήσωμε νά ἀσκήσωμε κριτική στόν Ὑδροχοϊσμό τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ, θά πρέπη νά ξεκαθαρίσωμε τί εἴδους κριτική θά κάνωμε στόν Ὑδροχοϊσμό του καί μέ τί εἴδους κριτήρια θά κάνωμε αὐτή μας τήν κριτική.
Ὅσον ἀφορᾶ στό εἶδος τῆς κριτικῆς μας, αὐτή θά εἶναι μόνο στό πνευματικό ἐπίπεδο. Οὔτε στό ἰδεολογικό, οὔτε στό πολιτικό, οὔτε στό κοινωνικό, οὔτε στό οἰκονομικό. Αὐτά, δέν μᾶς ἀφοροῦν. Ἡ κριτική μας αὐτή περιορίζεται καί ἑστιάζεται μόνο στό πνευματικό ἐπίπεδο γιά λόγους πού θά ἀναφερθοῦν στήν συνέχεια καί πού ἔχουν νά κάνουν μέ τήν φύση καί τούς στόχους τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶναι πολλαπλοί. Ἐδῶ, ἐπιγραμματικά μόνο λέμε, ὅτι ὁ Ὑδροχοϊσμός, ἐκτός τῶν ἄλλων, εἶναι, ὅπως θά φανῆ καθαρά στήν συνέχεια, καί μία αἱρετική θρησκευτική διδασκαλία, ἕνα ἰδεολογικό θρησκευτικό ἐργαλεῖο, σχεδιασμένο νά ἀποπροσανατολίση τόν κόσμο ἀπό τήν ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια καί νά πλήξη τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Σάν τέτοιο, ἀσφαλῶς καί δέν μπορεῖ νά μᾶς ἀφήση ἀδιάφορους.
Ὅσον ἀφορᾶ στά κριτήρια τῆς ἀληθείας τῶν βασικῶν θέσεων μιᾶς ἰδεολογίας ἤ κοσμοθεωρίας, ἡ ἰδική μας θέσις εἶναι ὅτι, κατά κανόνα, μία σύγκρισις τῶν βασικῶν καί θεμελιωδῶν δογματικῶν ἤ ἀξιωματικῶν θέσεων μιᾶς ὁποιασδήποτε ἰδεολογίας ἤ θρησκευτικῆς διδασκαλίας, αἱρετικῆς ἤ ἀλλόθρησκης, μέ τίς ἀντίστοιχες δογματικές θέσεις τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τίς θέσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων, πού εἶναι τό κριτήριο τῆς ἀληθείας (αὐτό τό κριτήριο τῆς ἀληθείας, βέβαια, ὅπως θά φανῆ στήν συνέχεια, τό ἀπορρίπτει πλήρως ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ), καταδεικνύει, σέ ὅσους ἔχουν αὐτό τό κριτήριο ἀληθείας, σέ κάθε περίπτωση, τό ἐάν, ἐκεῖνος πού ὑποστηρίζει καί πρεσβεύει τήν ἰδεολογία ἤ κοσμοθεωρία αὐτή, εἶναι μέ τό μέρος τῆς Ἀληθείας, ἤ ὄχι. Καταδεικνύει ἄν ὁ δημιουργός της εἶναι ἄθεος, ἀγνωστικιστής, πλανεμένος, αἱρετικός ἤ ἀλλόθρησκος. Καί, ὅταν λέμε «αἱρετικός» ἤ «ἀλλόθρησκος», ἐννοοῦμε, ὅτι ἔχει μερική ἤ καμμία σχέση μέ τόν ἀληθινό Θεό.
Τίς βασικές φιλοσοφικές καί θρησκευτικές δογματικές θέσεις, λοιπόν, τῆς κοσμοθεωρίας καί διδασκαλίας τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ, στίς ὁποῖες ὁ ἴδιος στηρίζει τό οἰκοδόμημά του μέ τό ὄνομα «Ὑδροχοϊσμός», θά ἐξετάσωμε στήν συνέχεια, θά τίς συγκρίνωμε μέ ἐκεῖνες τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας καί ἀπό αὐτήν τήν σύγκριση θά φανῆ ἄν ἡ κοσμοθεωρία καί ἡ διδασκαλία του εἶναι μέ τό μέρος τῆς Ἀληθείας, ἤ ὄχι.
6. Ποιές εἶναι, τώρα, οἱ βασικές φιλοσοφικές καί θρησκευτικές θέσεις τῆς κοσμοθεωρίας τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ;
Σέ δημοσιευμένο σχόλιο στό Διαδίκτυο σχετικά μέ τήν φύση τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ, ἀναφέρονται τά ἑξῆς: « Ο δημιουργός του Υδροχοϊσμού συστήνει τη θεωρία του ως, ''την ελληνική ιδεολογία-απάντηση στον απάνθρωπο καπιταλισμό των σημερινών πλανηταρχών"....... Στην ανάπτυξη της θεωρίας αυτής.... ο συγγραφέας θεωρεί ως απαραίτητη προϋπόθεση να εξετάσουμε όλο το φάσμα της ανθρώπινης φύσης και των κοινωνικών θεμάτων, όχι μόνο του παρόντος, αλλά από την αρχή της ιστορίας του ανθρώπου και να δούμε πως αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Έτσι η θεωρία εξετάζει και συνδυάζει θέματα που φαινομενικά δείχνουν ασύνδετα μεταξύ τους όπως, ιστορία, θρησκεία, οικονομία, οικογενειακοί θεσμοί, τεχνολογία, αποκρυφισμός, μυστήρια κ.α. Η θεωρία είναι σε μερικά σημεία πολύ απλή και σε άλλα σημεία περίπλοκη και δυσνόητη........» (Ἀπόσπασμα ἀπό ἕνα κείμενο σέ ἕνα φόρουμ τῆς ἱστοσελίδας esoterica.gr, κάποιου μέ το ψευδώνυμο Michael Design).
Σέ ἄλλο κείμενο, στό Μανιφέστο τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ, ἀναφέρεται ὅτι « ο Υδροχοϊσμός είναι μια νέα ιδεολογία, βασισμένη καθαρά στα ελληνικά ιδεώδη....... Αναγνωρίζει την ιδιοκτησία του κεφαλαίου ανεξάρτητα από την ταυτότητα του ιδιοκτήτη. Αναγνωρίζει τόσο την ιδιωτική όσο και τη δημόσια περιουσία. Στο σημείο αυτό μοιάζει τόσο με τον καπιταλισμό όσο και με τον σοσιαλισμό........ Ο Υδροχοϊσμός θεωρεί ότι η ανθρώπινη γνώση αποτελεί πανανθρώπινη κληρονομιά και ανήκει από κοινού σε όλους τους λαούς και σε όλους τους ανθρώπους. Ως ιδεολογία φιλοδοξεί να γίνει η αγαπημένη ιδεολογία των ανθρώπων. Θέλει να συγκρουστεί με τις ιδεολογίες των κοινωνικών "ειδών" και να απαλλάξει την κοινωνία από την παθογένειά τους».
 Στό εἰσαγωγικό κείμενο τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ μέ τίτλο «Ὑδροχοϊσμός» (http://www.ydrohoos.gr/eghydroh.htm), πού περιέχεται στήν κύρια ἱστοσελίδα του (http://www.ydrohoos.gr/proti.htm), ἀναφέρονται τά ἑξῆς:
6α. «Ο Υδροχοϊσμός, ως πρώτο και βασικό θεμέλιο της ιδεολογίας του, έχει την άποψη ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, φυλής ή έθνους, είναι απόλυτα ίσοι μεταξύ τους και συγκληρονόμοι της ίδιας πανανθρώπινης κληρονομιάς. Το δεύτερο θεμέλιο είναι η πίστη και βέβαια η αντίστοιχη γνώση που αποδεικνύει ότι ο κάθε άνθρωπος δικαιούται και μπορεί πλέον να ζήσει πλούσια, γιατί υπάρχουν τα δεδομένα που κάτι τέτοιο το επιτρέπουν.
......... Ο Υδροχοϊσμός επιδιώκει να κρατά αυστηρά ουδέτερη στάση απέναντι στη θρησκεία..... Η πίστη των ανθρώπων στον Θεό, δεν θεωρείται απαραίτητη για τον υδροχοϊσμό..... Ο Θεός, όπως τον πιστεύουμε, δεν είναι αδύναμος και ευάλωτος όπως είναι ο άνθρωπος. Ο Θεός, ως το Υπέρτατο Ον, δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη από κανέναν και ειδικά από τον άνθρωπο. Δεν έχει για παράδειγμα ανάγκη από την πίστη του ανθρώπου. Δεν αποτελεί η πίστη του ανθρώπου κάτι το σημαντικό για την ύπαρξή Του. Αντίθετα, αυτός που έχει ανάγκες —και μάλιστα πολλές— είναι ο άνθρωπος. Έχει ανάγκες, που επηρεά­ζονται από την πίστη των συνανθρώπων του στην αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτή η διαφορά εκ των δεδομένων μάς προσανατολίζει προς μία κατεύθυνση. Από τη στιγμή που θέτουμε προϋποθέσεις, πρέπει αναγκαστικά να τις προσδιορίσουμε με βάση την προστασία του αδυνάτου. Στην περίπτωση αυτήν αδύνατος είναι ο άνθρωπος και γι' αυτό θεωρούμε ως βασική προϋπόθεση την πίστη του ανθρώπου στον άνθρωπο.
Αυτός είναι κι ο λόγος που, αναφερόμενοι στο Θεό, μιλήσαμε γι' ανάγκες. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ανάγκη από την πλευρά Του, η πίστη απέναντι σ' Αυτόν δεν είναι απαραίτητη προϋπό­θεση για τον υδροχοϊσμό, ο οποίος αναφέρεται σε θέματα που αφορούν σχεδόν αποκλει­στικά τους ανθρώπους. Άλλωστε είναι ηλίου φαεινότερο ότι ό,τι και να κάνεις ή να πεις εις βάρος του Θεού, επιστρέφει πάνω σου. Είναι σαν να πετάς πέτρες προς τον ουρανό με σκοπό να Τον χτυπήσεις. Ποτέ δεν πρόκειται να Τον πληγώσεις και έχεις πολλές πιθανότητες να πληγωθείς εσύ ο ίδιος από τις ίδιες τις πέτρες που πέταξες. Τον Θεό, δηλαδή, δεν μπορείς με τη στάση σου και τα έργα σου, ούτε να Τον προσβάλεις ούτε να Τον μειώσεις κι ούτε να Τον αδικήσεις.
Αν πιστεύει κάποιος ότι υπάρχει Θεός και Τον βρίζει, αδικεί τον εαυτό του, γιατί εμφανίζεται ως παράλογος. Γιατί να βρίζει κάποιος άνθρωπος τον Θεό; Γιατί να βρίζεις τον Δημιουργό των πάντων; Βρίζεις αυτόν που σε δημιούργησε και ταυτόχρονα δημιούργησε και ό,τι αγαπάς κι απολαμβάνεις; Είναι λογικό, εξαιτίας κάποιων καθημερινών προβλημάτων, να βρίζεις Αυτόν που σ' έκανε άνθρωπο; Είναι παράλογος αυτός που για τα ασήμαντα απειλεί τα σημαντικά. Όλα αυτά αν βέβαια πιστεύεις στην ύπαρξη του Θεού. Από την άλλη πλευρά, αν δεν πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός και ταυτόχρονα Τον βρίζεις, αδικείς και πάλι τον εαυτό σου, γιατί ο άνθρωπος, που βρίζει κάτι το οποίο δεν πιστεύει ότι υπάρχει, μάλλον βλάκας είναι.
Ο αναγνώστης μπορεί λοιπόν να καταλάβει και τον λόγο που κρίνουμε ως πιο σημαντικό στην περίπτωση του υδροχοϊσμού το να πιστεύεις στην ισότητα των ανθρώπων, παρά στην ύπαρξη του Θεού. Είναι πιο σημαντικό, γιατί απλούστατα ο άνθρωπος έχει την ανάγκη των συνανθρώπων του κι εξαρτάται άμεσα από τη συμπεριφορά τους. Όλα όσα είδαμε ότι δεν μπορείς —εξαιτίας της απιστίας σου— να κάνεις εις βάρος του Θεού, μπορείς να τα κάνεις εις βάρος του ανθρώπου και γι' αυτό έχει μεγάλη σημασία για τον υδροχοϊσμό το τι πιστεύει ο άνθρωπος για τον συνάνθρωπό του. Όποιος πετάει "πέτρες" στους ανθρώπους, επειδή ακριβώς μπορεί να τους "πληγώσει", δεν μπορεί να είναι υδροχοϊστής.
Είναι καθοριστικό, δηλαδή, για τον κάθε άνθρωπο που θέλει να λέγεται υδροχοϊστής, να πιστεύει στην ισότητα των ανθρώπων. Δεν μπορεί κάποιος να είναι υδροχοϊστής, εάν πιστεύει ότι ο ίδιος ως άνθρωπος είναι "ανώτερος" από κάποιους άλλους και κατά συνέπεια ανήκει σ' ένα "ανώτερο" σύνολο ανθρώπων. Δεν μπορεί —εκ των δεδομένων δηλαδή— να είναι υδρο­χοϊστής ένας θρησκόληπτος, ένας εθνικιστής ή ακόμα κι ένας μορφωμένος που έχει τη νοοτροπία των αστών και θεωρεί τους εργάτες κατώτερους εργαζομένους.
Από τη στιγμή που τα σέβεται όλα αυτά για τον άνθρωπο, είναι δικό του θέμα το τι πιστεύει ή δεν πιστεύει περί Θεού. Δεν έχει σημασία ποια είναι η άποψή του για τον Θεό. Δεν έχει σημασία αν πιστεύει στον Θεό και βάσει ποιας θρησκείας εκδηλώνει την πίστη του. Ακόμα και άθεος να είναι, αυτό δεν επηρεάζει σε τίποτε τα υδροχοϊκά του "πιστεύω". Είτε είναι χριστιανός και πιστεύει στον Χριστό είτε Μωαμεθανός και πιστεύει στον Αλλάχ είτε είναι απολύτως άθεος, για τον υδροχοϊσμό είναι το ίδιο και το αυτό. Στον υδροχοϊσμό κρίνεσαι μόνον για το τι πιστεύεις για τον άνθρωπο και την κοινωνία του.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Υδροχόος αντιπροσωπεύει τον αθεϊσμό. Ο Υδροχόος έχει δική του άποψη περί Θεού, αλλά αυτήν την άποψη δεν προσπαθεί να την επιβάλλει σ' αυτούς που θα θελήσουν να υιοθετήσουν τη θεωρία του. Την εκθέτει στους πάντες για να την ελέγξουν κι αν το επιθυμούν να την υιοθετήσουν. Από εκεί και πέρα όμως δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο. Δεν επιθυμεί να επιβάλει μία νέου τύπου θρησκεία και να κρίνει τους πάντες με βάση την πίστη αυτήν. Δεν κρίνει κανέναν και δεν διαχωρίζει τους ανθρώπους σε πιστούς ή άπιστους, σε "εκλεκτούς" ή μη. Η πίστη στον Θεό είναι προσωπική υπόθεση του καθενός από εμάς και κανένας δεν μπορεί να ελέγξει στον τομέα αυτόν κανέναν. Ο άνθρωπος, σ' αυτά που πρέπει να κριθεί και αφορούν τον Θεό, κρίνεται μόνον από τον Ίδιο τον Θεό κι από κανέναν άλλο.
............ Ο Υδροχόος αντιπροσωπεύει μία οργανωμένη ιδεολογία, που ονομάζεται υδροχοϊσμός και —όπως συμβαίνει πάντα με τις ιδεολογίες— στόχος του είναι ο επανα­σχεδιασμός του παγκοσμίου συστήματος με βάση τις δικές του αρχές και τους δικούς του νόμους. Ο Υδροχοϊσμός, δηλαδή, άσχετα με το κράτος απ' όπου θα ξεκινήσει ως εφαρμογή, αφορά τους πάντες εξίσου. Ως ιδεολογία είναι διεθνιστική και άρα φιλική προς την έννοια της παγκοσμιοποίησης. Η διαφορά της με τη σημερινή ψευδοπαγκοσμιοποίηση είναι ότι υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τα οργανωμένα συμφέροντα των ισχυρών της Γης.
....... Είναι μία καθαρά καπιταλιστική ιδεολογία, που διαφοροποιείται από τις υπόλοιπες ιδεολογίες που γνωρίζουμε σήμερα κι έχουν βρει εφαρμογή. Διαφοροποιείται από την κλασική καπιταλιστική χριστιανική αντίληψη, διαφοροποιείται από τη σοσιαλιστική αντίληψη και τέλος διαφοροποιείται και από την κομμουνιστική αντίληψη».
Σχόλιο ἰδικό μας: Αὐτή πού διαβάσατε παραπάνω εἶναι μία ἀπό τίς πολλές ὄψεις τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ. Κρατῆστε πάντως στήν μνήμη σας τό λεχθέν, ὅτι ὁ Ὑδροχοϊσμός «δεν επιθυμεί να επιβάλει μία νέου τύπου θρησκεία».......
6β. Στό ἴδιο κείμενό του μέ τίτλο «Ὑδροχοϊσμός», ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ, στήν προσπάθειά του νά ἑρμηνεύση τό πῶς γεννήθηκε ἡ ἀστική τάξις καί νά καταγγείλη τήν κακή χρήση τῆς ἐξουσίας πού ἔκανε καί κάνει ὁ Παπισμός, καθώς καί τό πῶς φθάσαμε στήν σημερινή κατάσταση, κατά τήν ὁποία τά χριστιανικά ἔθνη, μέ τίς ἐθνικές τους ἐκκλησίες, συνεχίζουν, κατά τόν κ. Τραϊανοῦ, μέσῳ τῶν ἐθνικῶν ἐκκλησιῶν, τήν νομή τῆς ἐξουσίας, ἀναφέρει τά ἑξῆς:
«.......... Τα πάντα ξεκινάνε από τα ιερατεία αυτού του κόσμου. Θα περιοριστούμε εντός του χριστιανικού κόσμου, εφόσον η αστική τάξη, με τη μορφή που τη γνωρίζουμε σήμερα, "γεννήθηκε" εντός αυτού του κόσμου και άρα ήταν επιλογή του χριστιανικού ιερατείου. Όταν τα περιθώρια της αποικιοκρατίας εξαντλήθηκαν μαζί με τα διαθέσιμα εδάφη του πλανήτη, άρχισαν οι χριστιανικοί λαοί να γίνονται "ανήσυχοι". Άρχισαν να ζητούν δικαιώματα, άρχισαν ν' αμφισβητούν προνόμια. Αυτό δεν το έκαναν επειδή άλλαξαν ως άνθρωποι. Το έκαναν, γιατί ως χριστιανοί ανέχονταν τον "βασανισμό" τους από την εκκλησία, για όσο διάστημα έκριναν ότι η "αποζημίωσή" της ήταν ικανοποιητική.
Οι παντελώς αγράμματοι και θρησκόληπτοι χριστιανοί δέχονταν την "αποζημίωση" του παραδείσου. Οι πιο πονηροί όμως δεν δέχονταν την "αποζημίωση" αυτήν. Μέχρι τότε διατηρούνταν χριστιανοί, γιατί το χριστιανικό σύστημα, μέσω των αποικιοκρατικών του δραστηριοτήτων, τους υποσχόταν κεφάλαιο και άρα πλούτο. Όταν το σύστημα δεν είχε περιθώρια να τους "αποζημιώσει" για τον βασανισμό τους, αυτοί άρχισαν να το αμφισβητούν. Δεν υπήρχαν νέα εδάφη να τους υποσχεθεί, ώστε να κάνει τη χριστιανική "αναπηρία" τους κερδοφόρα. Από τη στιγμή που δεν υπήρχαν τα περιθώρια αυτά, άρχισε η ένταση να συσσωρεύεται και ν' απειλεί με έκρηξη τη χριστιανική κοινωνία. Η έκρηξη έγινε και είχε τη μορφή ταξικής επανάστασης, που εκδηλώθηκε στη Γαλλία. Οι μορφωμένοι πίεσαν το σύστημα για δικαιώματα, ελευθερίες κι αυτό δεν άργησε να ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις.
Γιατί; Γιατί η εκκλησία, που διαχειριζόταν την εξουσία του συστήματος, γνώριζε πώς να διαφθείρει μορφωμένους. Είχε ήδη το "know how" του πώς να μετατρέπει σε θηρία αυτούς που μεταφέρουν "σωτήρια" γνώση. Είχε τη γνώση του πώς να προκαλεί "αναπηρίες" σ' αυτούς που θα "μόρφωνε". Αυτό ήταν κάτι που το είχε ήδη επιτύχει πάνω στα δικά της στελέχη. Βασάνιζε τους ανθρώπους, προκειμένου να τους κάνει πλούσιους ιερείς της. Από τη στιγμή που κατάφερνε να ελέγχει αυτούς που μεταφέρουν τον Λόγο του Θεού, ήταν εύκολο να καταφέρει να ελέγξει εκείνους που θα μετέφεραν την απλή ανθρώπινη γνώση και την προσωπική τους άποψη. Τότε ακριβώς γεννήθηκε η αστική τάξη. Σ' όλους τους πονηρούς κι ανήσυχους ανθρώπους που θα την απειλούσαν έδωσε άυλο κεφάλαιο για να τους "ξεφορτωθεί". Από τη στιγμή που δεν μπορούσε να τους δώσει φέουδα, επέλεξε να τους μετατρέψει σε κεφαλαιοκράτες της γνώσης. Δεν χρειαζόταν να τους εκπαιδεύει στους στρατώνες των αποικιοκρατικών στρατών. Τους έβαλε στα όμοια με στρατώνες σχολεία και απλά αντί για φέουδα μοίραζε πτυχία.
Με τον απλό αυτόν τρόπο τα "ανάπηρα" θηρία της χριστιανικής εκκλησίας γέννησαν το "ανάπηρο" θηρίο της αστικής τάξης. Τότε γεννήθηκε ο πιστός "σκύλος" του συστήματος. Οι αστοί δεν ήταν αιμοβόροι, όπως τα θηρία της εκκλησίας, αλλά δεν ήταν και υγιείς άνθρωποι. Ήταν πονηροί άνθρωποι με γνώσεις και η φτώχεια τούς έκανε αρπακτικούς. Υποτάχθηκαν πλήρως στην εκκλησία, γιατί μόνον αυτή μπορούσε να προστατεύσει τα προνόμια τους, εφόσον μόνον αυτή μπορεί να κεφαλαιοποιήσει τη γνώση. Και πάλι τα πράγματα πήραν την προκαθορισμένη οδό. Οι "ανάπηροι" και πάλι δημιούργησαν "ανάπηρες" κοινωνίες, για να μπορούν να τις εκμεταλλεύονται. Όπως τα θηρία της εκκλησίας δημιούργησαν τον θηριώδη χριστιανικό λαό, έτσι και οι "σκύλοι" της αστικής τάξης δημιούργησαν τα "σκυλόμορφα" έθνη.
Εξαιτίας των αστών, στη βασική και πρωτεύουσα χριστιανική "αναπηρία" προστέθηκε για το κάθε έθνος και μία ειδική εθνική "αναπηρία". Αν δηλαδή οι χριστιανοί μέχρι τότε ήταν οι "κουφοί" του πλανήτη, οι Άγγλοι ήταν οι "κουφοί" που δεν έβλεπαν, οι Γάλλοι οι "κουφοί" που δεν μύριζαν, οι Γερμανοί οι "κουφοί" που δεν είχαν γεύση κλπ.. Όλα τα ελεύθερα έθνη απέκτησαν μία συγκεκριμένη εθνική "αναπηρία", που τους ξεχώριζε μεταξύ τους, αλλά δεν τους διαφοροποιούσε στο βασικό χριστιανικό επίπεδο. Οι λαοί και πάλι παγιδεύτηκαν για λόγους συμφέροντος. Νόμιζαν ότι τους συνέφερε να παραμείνουν χριστιανοί "ανάπηροι", αλλά ταυτόχρονα πίστευαν ότι τα ειδικά εθνικά συμφέροντα τους υπηρετούνταν ακόμα καλύτερα από την ειδική εθνική τους "αναπηρία". Με τον αστείο αυτόν και ταυτόχρονα δραματικό τρόπο φτάσαμε στη σημερινή εποχή, όπου κάποιοι πονηροί στο όνομα της παγκοσμιοποίησης προσπαθούν για λόγους συμφέροντος ν' αλλάξουν τις εθνικές "αναπηρίες" των λαών και ταυτόχρονα προσπαθούν να προστατεύσουν τις αντίστοιχες δικές τους».
Σχόλιο ἰδικό μας: Ἐπάνω στά παραπάνω ἔχομε νά ποῦμε, ὅτι ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ ἀρέσκεται σέ ἀληθοφανῆ σενάρια. Ἕνα χαρακτηριστικό σενάριό του εἶναι καί αὐτό πού παρεθέσαμε παραπάνω. Ἄν αὐτό περιέχη κάποια ἀλήθεια, ὅσον ἀφορᾶ στά ὅσα ἰσχυρίζεται περί ''ἐκκλησίας'', αὐτή ἡ ὅποια ἀλήθεια ἀναφέρεται καί ἀφορᾶ στήν Παπική ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλά κοσμικό καθίδρυμα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δέν ἔχει καμμία σχέση μέ ὅσα ἀναφέρει παραπάνω ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ περί ''ἐκκλησίας''. Καί μόνο τό γεγονός ὅτι συγχέει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, σέ ὅλα του τά κείμενα, μέ τόν Παπισμό, θεωρῶντας τον ἰσότιμο μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δείχνει τό πόσο ἄγρια μεσάνυχτα ἔχει σέ θέματα ἐκκλησιολογίας καί ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας.
6γ. Καί συνεχίζει ὁ συγγραφέας μέ τά ἑξῆς: «Ο Υδροχοϊσμός, όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε, βρίσκει σήμερα τον κόσμο σε πλήρη σύγχυση. Κανένας πλην των πονηρών δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει. Εκτός από τους "ανάπηρους" αστούς και ιερείς, που για λόγους συμφέροντος ακολουθούν τους ισχυρούς αυτού του κόσμου —οι οποίοι τους υπόσχονται μεγαλύτερη ανταμοιβή—, την "πατάνε" κι αυτοί που πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν την ανθρωπότητα. Άλλοι νομίζουν ότι, στηρίζοντας την παγκοσμιοποίηση, υπηρετούν την πανανθρώπινη κοινωνία και δεν καταλαβαίνουν ότι παίζουν και πάλι το παιχνίδι των πιο ισχυρών "ανάπηρων", που θέλουν να εκμεταλλευτούν την κοινωνία. Άλλοι καταλαβαίνουν το παιχνίδι αυτό και πολεμούν την έννοια της παγκοσμιοποίησης —η οποία είναι μονόδρομος για τη σωτηρία του κόσμου— και πέφτουν θύματα των εθνικιστών "ανάπηρων", που αποδεδειγμένα είναι καταστροφείς του κόσμου».
Σχόλιο ἰδικό μας: Ὁ Ὑδροχοϊσμός «βρίσκει σήμερα τόν κόσμο σέ πλήρη σύγχυση», ἰσχυρίζεται ὁ κ. Τραϊανοῦ. Ἄν αὐτό ἰσχύη, πού δέν ἰσχύει στόν βαθμό πού τό ἐπισημαίνει ὁ κ. Τραϊανοῦ, ὁ Ὑδροχοϊσμός, προβαλλόμενος, δημιουργεῖ, κατά τήν γνώμη μας, ἀκόμη μεγαλύτερη σύγχυση στόν κόσμο μέ αὐτά πού πρεσβεύει καί διακηρύσσει, ἐπειδή τό μυαλό ἐκείνου πού τόν δημιούργησε εἶναι γεμᾶτο σύγχυση. Ἄρα, αὐξάνει τήν σύγχυση τοῦ κόσμου, ἀντί νά τήν μειώνη.
6δ. Καί συνεχίζει ὁ κ. Τραϊανοῦ: «Αναφερόμαστε σε όλα αυτά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο που η πιο άμεση προτεραιότητα του υδροχοϊσμού είναι να παρέμβει πρώτ' απ' όλα στον τομέα της παιδείας και της εκπαίδευσης. Καμία νέα ιδεολογία δεν μπορεί ν' αποδώσει καρπούς, αν δεν εξαλειφθούν οι συνθήκες που δημιουργούν "αναπηρίες". Τίποτε δεν μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του ανθρώπου, για όσο διάστημα υπάρχουν στην κοινωνία του θηρία, που με τη δύναμη του πλούτου θα προσπαθήσουν να τον εξουσιάσουν και να τον διαφθείρουν. Πρέπει να εξαλειφθούν οι "ανάπηροι", γιατί ποτέ δεν θα πάψουν ν' αναζητούν "αποζημίωση" για τον βασανισμό που τους οδήγησε στην "αναπηρία" τους. Για όσο διάστημα θα δίνεται έστω και η ελάχιστη "αποζημίωση", τίποτε δεν θα λειτουργεί σωστά και πάντα πάνω από την κοινωνία θα επικρέμεται η απειλή να επιστρέψει αυτή και πάλι στον Μεσαίωνα. Πρώτα φροντίζεις να γεννάει το σύστημά σου "υγιείς" ανθρώπους και μετά ακολουθούν όλα τα άλλα. Η οικονομία είναι σχετικά απλό πρόβλημα να επιλυθεί, για όσο διάστημα υπάρχουν "υγιείς" άνθρωποι, που μπορείς να συνεννοηθείς μαζί τους.
Αυτά όλα σημαίνουν το εξής απλό. Ο υδροχοϊσμός θα προτείνει ένα νέο μοντέλο εκπαίδευσης, που θα έχει ως άξονά του τις ανάγκες του ανθρώπου και της κοινωνίας και όχι του συστήματος εξουσίας. Ως μέσον για την εκπαίδευση αυτήν θα χρησιμοποιήσει τις τελειότερες των γνώσεων και δεν θα εφεύρει νέες δικές του. Δεν υπάρχει λόγος να εφεύρεις νέα γνώση, από τη στιγμή που οι άνθρωποι διαθέτουν ήδη τον Λόγο του Χριστού αλλά και ό,τι καλύτερο έχουν επινοήσει οι άνθρωποι. Η επιλογή του Λόγου του Χριστού δεν έρχεται σε αντίθεση με την αυστηρά ουδέτερη θέση του υδροχοϊσμού σε θέματα θρησκείας. Θα ερχόταν μόνον αν μεταφέραμε την πεποίθησή μας πάνω στην ιδιότητα του Χριστού. Στην περίπτωση αυτήν όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν ισχυριζόμαστε ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Επιλέγουμε τον Λόγο Του ως τον άριστο ανάμεσα στο σύνολο των γνώσεων.
Αυτό δεν είναι κάτι το παράδοξο, όπως και να το εξετάσει κάποιος. Ο Χριστός —αν μη τι άλλο— είναι ο ισχυρότερος άνθρωπος που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Το σύστημά Του κατέχει αυτήν την στιγμή την κοσμοκρατορία. Κατέκτησε τον κόσμο με τον Λόγο Του και όχι με όπλα. Δισεκατομμύρια άνθρωποι Τον λατρεύουν σαν Θεό, εξαιτίας αυτού του Λόγου. Γιατί λοιπόν εμείς να αγνοήσουμε τον Λόγο αυτόν; Όποιος λοιπόν έχει πρόβλημα με την επιλογή μας, ας πολεμήσει τον Λόγο του Χριστού, γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο να πολεμήσει. Ο υδροχοϊσμός δεν θέτει ως δεδομένο ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Θέτει ως δεδομένο ότι ο Λόγος τού Χριστού είναι ο τελειότερος στον κόσμο».
Σχόλιο ἰδικό μας: Προφανῶς, ὁ Ὑδροχοϊσμός θά ἤθελε νά ἀντικαταστήση τό καταπιεστικό, ἀνελεύθερο καί σχεδιασμένο νά παράγη δούλους, κατ᾽ αὐτόν, σημερινό σύστημα παιδείας μέ ἕνα ἄλλο πού θά παράγη ''ὑγιεῖς'' ἀνθρώπους. Τό πῶς ὁρίζει, ὅμως, τόν ''ὑγιῆ'' ἄνθρωπο, δέν μᾶς τό ξεκαθαρίζει ἐδῶ. Ἁπλᾶ, ὑπονοεῖ ὅτι μία κοινωνία ''ὑγιῶν'' ἀνθρώπων δέν θά ἐξυπηρετῆ τίς ἀνάγκες τοῦ συστήματος ἐξουσίας, ἀλλά τίς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κοινωνίας.
Τό σύστημα παιδείας πού θά προτείνη ὁ Ὑδροχοϊσμός θά εἶναι θεμελιωμένο κυρίως στούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή ὁ Χριστός, κατά τόν Παναγιώτη Τραϊανοῦ, διετύπωσε, διαχρονικά, τόν ἄριστο λόγο πού διετύπωσε ποτέ ἄνθρωπος καί ἐπειδή δισεκατομμύρια ἄνθρωποι σήμερα Τόν λατρεύουν ὡς Θεό. Καί συμπληρώνει «τόν λατρεύουν σάν Θεό, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ λόγου Του». Ἀλήθεια, ἐξ αἰτίας τοῦ λόγου Του οἱ ἄνθρωποι λατρεύουν τόν Χριστό ὡς Θεό, ἤ ἐπειδή εἶναι ὁ Θεός που ἔγινε ἄνθρωπος, ἐπειδή εἶναι ὁ σαρκωμένος Λόγος, ὁ σαρκωμένος Υἱός τοῦ Θεοῦ, γιά ὅσους Τόν πιστεύουν; Ἀσφαλῶς γιά τό δεύτερο.
 Ἐδῶ, παρατηροῦμε, ὅτι ὁ κ. Τραϊανοῦ δέν δίνει τόση σημασία στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὅση στόν λόγο Του. Γι᾽ αὐτόν, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μετράει, ὄχι τόσο ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Πῶς τό συμπεραίνομε αὐτό; Ἐπειδή, ὁ ἴδιος ταυτόχρονα δηλώνει: «Δεν ισχυριζόμαστε ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού». Καί, πιό κάτω: «Ο Υδροχοϊσμός δεν θέτει ως δεδομένο ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού». Ἀλλά, τί θέτει ὡς δεδομένο; «Ότι ο Λόγος τού Χριστού είναι ο τελειότερος στον κόσμο». Δηλ., τό θεμέλιό του δέν εἶναι τό ὅτι ὁ Χριστός εἶναι πράγματι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ (τό τί ἐννοεῖ ὁ συγγραφέας λέγοντας «ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ» εἶναι συζητήσιμο καί θά τό δοῦμε σέ ἄλλο σημεῖο), ἀλλά τό ὅτι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ τελειότερος στόν κόσμο. Πού σημαίνει, ὅτι καί ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος νά ἦταν ὁ Χριστός (πού δέν ἦταν ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, ἀλλά ἦταν καί εἶναι ὁ μόνος Θεάνθρωπος), γιά τόν συγγραφέα ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ θά εἶχε τήν ἴδια βαρύτητα. Πού σημαίνει, μέ τήν σειρά του, ὅτι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκεῖνος πού σώζει, κατά τόν Παναγιώτη Τραϊανοῦ, καί ὄχι ἡ πίστις στήν Θεότητά Του, οὔτε τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του. Μία καθαρά δηλ. προτεσταντική ἀντίληψις.
Ἀλλά, ἐδῶ κάνει καί ἕναν σοφιστικό ἑλιγμό. Διαχωρίζοντας τήν θέση του ἀπό τό κατά πόσον ὁ Χριστός εἶναι ἤ δέν εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, μή ἀσχολούμενος δηλ. μέ τό θέμα τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, θεωρεῖ ὅτι ἀντιπαρέρχεται τό θέμα τῆς θρησκείας, ὥστε νά μπορῆ στήν συνέχεια νά ἰσχυρισθῆ ὅτι ἡ ἐπιλογή ἀπό τόν Ὑδροχοϊσμό τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ, σάν θεμέλιο τοῦ προτεινομένου νέου συστήματος παιδείας, «δεν έρχεται σε αντίθεση με την αυστηρά ουδέτερη θέση του υδροχοϊσμού σε θέματα θρησκείας». Πῶς καί δέν ἔρχεται σέ ἀντίθεση; Ἔρχεται καί παραέρχεται. Ἄν ἕνας διαδίδη τόν λόγο τοῦ Μωάμεθ, ἔστω καί διαστρέφοντάς τον, μπορεῖ, ταυτόχρονα, νά ἰσχυρισθῆ ὅτι τηρεῖ αὐστηρά οὐδέτερη στάση σέ θέματα θρησκείας; Ἀσφαλῶς ὄχι. Στήν προσπάθειά του, ὁ Ὑδροχοϊσμός νά ὑπερβῆ τίς θρησκεῖες, καί μόνο τό ὅτι χρησιμοποιεῖ τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἔστω καί διαστρέφοντάς τον, στήν οὐσία ἀποδεικνύεται ὅτι δέν εἰσάγει ἁπλᾶ μία νέα ἰδεολογία, ἀλλά μία χριστιανική αἵρεση, διότι, μέσῳ τῆς διαστροφῆς καί τῆς παρερμηνείας τῶν κειμένων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἰσάγει καινοφανεῖς δογματικές θεολογικές θέσεις, ὅπως θά φανῆ καί σέ ἄλλα σημεῖα τῆς κριτικῆς αὐτῆς, διεκδικῶντας ἔτσι τόν τίτλο μιᾶς νέας χριστιανικῆς αἱρέσεως πού σκοπό ἔχει, μεταξύ ἄλλων, νά καταργήση τήν ὐπόσταση καί τόν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας. Στήν οὐσία, δέν πρόκειται περί μίας νέας χριστιανικῆς αἱρέσεως, ἀλλά γιά μία ἀναβίωση παλαιῶν χριστιανικῶν αἱρέσεων μέ νεοεποχήτικο μανδύα καί μορφή. Μάλιστα, ἀκόμη χειρότερα, δέν εἰσάγει ἁπλᾶ κάποια παλαιά χριστιανική αἵρεση μέ νέα μορφή, ἀλλά μία νέα θρησκεία, τήν στιγμή πού ἀνακατεύει Χριστιανισμό, Μωαμεθανισμό, Παγανισμό, Ἀρχαιοελληνική θρησκεία καί Ἀποκρυφισμό.
6ε. Καί συνεχίζει ὁ συγγραφέας: «Όποιος ανατρέψει τον Λόγο αυτόν ή βρει από κάπου αλλού καλύτερη γνώση, μπορεί ελεύθερα να την προτείνει, ώστε να γίνει αυτή η κυρίαρχη εκπαιδευτική γνώση του υδροχοϊσμού. Όποιος λόγου χάρη έχει καλύτερη άποψη περί εξουσίας από αυτήν του Χριστού, ας την καταθέσει. Για όσο διάστημα δεν συμβαίνει αυτό, εμείς προτιμούμε το περίφημο (Λουκ. 22.25-22.27) "ο δε είπεν Αυτοίς, οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτών, και οι εξουσιάζοντες αυτών ευεργέται καλούνται. υμείς δε ουχ ούτως, αλλ' ο μείζων εν υμίν γινέσθω ως ο νεώτερος, και ο ηγούμενος ως ο διακονών." (Αυτός δέ τους είπε, "Οι βασιλείς τών εθνών γίνονται κύριοι αυτών καί εκείνοι πού τά εξουσιάζουν ονομάζονται ευεργέται. Σείς όμως μή κάνετε τό ίδιο, αλλ' ο μεγαλύτερος μεταξύ σας άς φέρεται όπως ο νεώτερος καί ο αρχηγός σάν υπηρέτης.)
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που αναζητάμε την καλύτερη άποψη περί συμπεριφοράς ανάμεσα στους ανθρώπους. ΌΌποιος έχει καλύτερη άποψη περί ανθρώπινης συμπεριφοράς από το επίσης περίφημο (Ματθ. 7.12) "Πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς. ούτος γαρ έστιν ο νόμος και οι προφήται." (Όλα όσα θέλετε νά σάς κάνουν οι άνθρωποι, κάνετε καί σείς τά ίδια σ' αυτούς. Αυτός είναι ο νόμος καί οι προφήται".), εμείς θα το υιοθετήσουμε.
Η βάση δηλαδή του συστήματος εκπαίδευσης του υδροχοϊσμού θα στηρίζεται στη γνώση που είναι ποιοτικώς κορυφαία στον κόσμο. Δεν στηρίζεται στις ιδιότητες αυτών που μας τις παρέδωσαν, αλλά στην ποιότητά τους. Μπορεί κάποιος ν' αμφισβητήσει όσο θέλει την ιδιότητα του Χριστού. Δεν μπορεί όμως ν' αμφισβητήσει την ποιότητα του Λόγου Του, γιατί αυτό είναι κάτι που θέλει απόδειξη. Μπορεί κάποιος χωρίς αποδείξεις ν' αμφισβητεί την ιδιότητά Του ως Υιού του Θεού, γιατί κι αυτός που την υποστηρίζει το κάνει συνήθως χωρίς καμία απόδειξη επίσης. Τον Λόγο όμως, επειδή ακριβώς υπάρχει, δεν μπορείς να τον αμφισβητήσεις, χωρίς να επιχειρηματολογήσεις. Η μόνη ιδιομορφία στην περίπτωση αυτήν είναι ότι ο υδροχοϊσμός θα δώσει τις γνώσεις αυτές στην καθαρή κι ανόθευτη μορφή τους, χωρίς κανέναν όρο που να προϋποθέτει βασανισμό. Θα δώσει τις γνώσεις αυτές στην αυθεντική τους μορφή και όχι παραποιημένες από τους "ανάπηρους". Σήμερα η γνώση παραδίδεται παραποιημένη και υπό όρους και γι' αυτό υπάρχουν τα προβλήματα με τις "αναπηρίες".
Αυτό πρακτικά σημαίνει το εξής: Η γνώση-"φορτίο", που θα προσφερθεί στον άνθρωπο για να πορευθεί στη ζωή του, θα είναι ο Λόγος του Χριστού, όπως αυτός παραδόθηκε στους ανθρώπους από τον Ίδιο τον Χριστό. Μέσα στη γνώση αυτήν θα περιλαμβάνονται και οι Δέκα Εντολές, εφόσον ο Ίδιος ο Χριστός τις έκρινε ως τέλειες. Δεν μας ενδιαφέρει αν τις απέδιδε ο Ίδιος στον Θεό. Μας ενδιαφέρει ότι τις έκρινε τέλειες. Απλά αυτή η γνώση θ' απαλλαγεί από τη "σαβούρα" που μέσα στους αιώνες πρόσθεσαν οι τρομοκρατημένοι τρομοκράτες που παρίσταναν τους ιερείς Του. Αυτό σημαίνει ότι από τις Διαθήκες του Θεού ο άνθρωπος θα πάρει μόνον ό,τι αποδίδεται στον Χριστό. Από την Παλαιά Διαθήκη θα κρατήσουν οι άνθρωποι τις Δέκα Εντολές και όλα τα υπόλοιπα θα πεταχτούν στα "σκουπίδια". Από την Καινή Διαθήκη θα κρατήσουν τα Ευαγγέλια και όλα τα υπόλοιπα θα έχουν την ίδια τύχη με τους υπόλοιπους εβραϊκούς φιλοσοφικούς "καρπούς".  Αυτά σ' ό,τι αφορά τη γνώση- "φορτίο" που θα παίρνει ο άνθρωπος».
Σχόλιο ἰδικό μας: Ἐδῶ, δέν ἀντιλαμβάνεται ὁ συγγραφέας, ὅτι τό νά λέη «μπορεί κάποιος ν' αμφισβητήσει όσο θέλει την ιδιότητα του Χριστού, δεν μπορεί όμως ν' αμφισβητήσει την ποιότητα του Λόγου Του» δέν στέκει; Διότι, ἄν κάποιος δέν ἀποδεχθῆ τόν Χριστό σάν Θεό, αὐτόματα μπορεῖ νά ἀμφισβητήση τήν ἀξιοπιστία τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ χωρίς νά εἶναι ὑποχρεωμένος αὐτό νά τό ἀποδείξη μέ ἐπιχειρήματα. Διότι, σ᾽ αὐτήν τήν περίπτωση, θά ἔχη νά κάνη μέ ἕναν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ὑπόκειται σέ λάθη, ἐπειδή ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὑπόκεινται σέ λάθη. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μπορεῖ νά σφάλλουν σέ κάτι πού θά ποῦν, ὁ Θεός ὅμως ποτέ.
Ἐδῶ, τώρα, λέει καί κάτι πού θέλει πολλή προσοχή. Λέει ὅτι «ο Υδροχοϊσμός θα δώσει τις γνώσεις αυτές στην καθαρή κι ανόθευτη μορφή τους, χωρίς κανέναν όρο που να προϋποθέτει βασανισμό. Θα δώσει τις γνώσεις αυτές στην αυθεντική τους μορφή και όχι παραποιημένες από τους "ανάπηρους''». Ἐδῶ, λέγοντας «γνώσεις» ἐννοεῖ τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ὑδροχοϊσμός, λοιπόν, φιλοδοξεῖ νά δώση στόν κόσμο τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ στήν «καθαρή κι ἀνόθευτη μορφή τους» χωρίς, ὑποτίθεται, καμμία παραποίηση. Ἐπειδή, ὅμως, οἱ λόγοι τοῦ Χριστοῦ, κατά τόν συγγραφέα, ὑπονοεῖται ὅτι εἶναι ἤδη παραποιημένοι ἀπό τό Ἱερατεῖο (τούς Ἀποστόλους, τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί τούς παπᾶδες), γι᾽ αὐτό χρειάζονται ''κάθαρση'', δηλ. ἐπανερμηνεία.....! Καί, αὐτήν τήν ἐπανερμηνεία τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ ἀνέλαβε, αὐθαίρετα καί αὐτοβούλως, νά τήν κάνη ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ! Μάλιστα! Ἀνέλαβε ἐκεῖνος νά μᾶς διαφωτίση τί ἐννοοῦσε ὁ Χριστός ὅταν ἔλεγε ἐκεῖνα πού ἔλεγε! Ἀνέλαβε νά τήν κάνη ὁ φωτισμένος περισσότερο ἀπό τούς Ἀποστόλους καί τούς Ἁγίους......! Ἐπειδή οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες ἔπεσαν ἔξω στήν ἑρμηνεία τους! Εἶναι πρωτάκουστο κάτι τέτοιο μέσα στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας; Ὄχι. Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπό παραδείγματα αἱρετικῶν πού προσεπάθησαν, διαχρονικά, κάτι ἀνάλογο. Σήμερα, προστέθηκε σ᾽ αὐτούς καί ὁ Παναγιώτης Τραιανοῦ. Τίποτε τό παράδοξο.
Στήν συνέχεια βλέπομε, ὅτι στήν παρακαταθήκη τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ, ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ περιλαμβάνει καί τίς Δέκα Ἐντολές τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐκτός ἀπό τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι κατατεθειμένοι στά Εὐαγγέλια καί τούς ὁποίους, ὅπως εἴπαμε, προσφέρει μέ δική του ἑρμηνεία. Δηλ., παίρνει καί κάτι καί ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, τίς Δέκα Ἐντολές, ἐπειδή αὐτές τίς ἐνέκρινε ὁ Χριστός σάν γνήσιες. Ὅλα τά ὑπόλοιπα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης θά πεταχθοῦν στά σκουπίδια! Μᾶλλον, ἐπειδή, κατά τόν συγγραφέα, εἶναι σκουπίδια. Παρομοίως, ἀπό τήν Καινή Διαθήκη θά κρατηθοῦν μόνο τά Εὐαγγέλια (καί ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννη - ἐδῶ ξέχασε νά τό πῆ) (πάλι καλά) καί ὅλα τά ὑπόλοιπα θά πεταχθοῦν ἐπίσης στά σκουπίδια.... Τά θεόπνευστα βιβλία τῶν Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης χαρακτηρίζονται ὡς ''ἑβραϊκοί φιλοσοφικοί ''καρποί''»........
6στ. Παρακάτω, ὁ συγγραφέας λέει: «Αρκεί όμως αυτό για τη διαπαιδαγώγησή του; Ο άνθρωπος διαπαιδαγωγείται με τη χρήση προτύπων, που θα τον προετοιμάζουν να εισαχθεί στην κοινωνία. Ο Χριστός δεν είναι καλό πρότυπο για τον άνθρωπο, γιατί απλούστατα επέλεξε για το έργο Του να μην φερθεί ως φυσιολογικός άνθρωπος. Φέρθηκε ως Θεός που θυσιάζεται για το έργο Του κι αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπο ανθρώπων, που προετοιμάζονται για να ζήσουν απλά και όμορφα τη ζωή τους. Δεν λυπήθηκε τη ζωή Του και δεν δίστασε να τη θυσιάσει, προκειμένου να επιτύχει τον στόχο Του. Ακόμα κι αν είναι ο πραγματικός Θεός, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπο ανθρώπων. Ακόμα κι ένας Θεός, που θυσιάζεται για έναν στόχο —όσο αγαθές κι αν είναι οι προθέσεις Του—, δεν παύει να είναι ένα θηρίο λόγω ισχύος και νοοτροπίας. Άρα εκ των δεδομένων η ζωή και η συμπεριφορά του Χριστού δεν μπορεί ν' αποτελέσει πρότυπο ζωής για τον μέσο άνθρωπο. Από τη στιγμή που εμείς θέλουμε ανθρώπους ζωντανούς, που να χαίρονται τη ζωή, αλλά ταυτόχρονα να είναι αρκετά μαχητικοί, για να προστατεύουν τον σχεδιασμό όταν αυτός απειλείται από θηρία, ευνόητο είναι ότι ψάχνουμε κάποιο παιδαγωγικό μέσο, που να μας προσφέρει τα αντίστοιχα πρότυπα.
Ιδανικότερο μέσον για μία τέτοια εκπαίδευση είναι τα Ομηρικά Έπη. Οι ήρωες των Επών μπορούν να γίνουν τα πρότυπα των ανθρώπων που εμείς επιθυμούμε να υπάρχουν. Οι ήρωες αυτοί γίνονται θηρία όταν πολεμούν για τους στόχους τους, αλλά ταυτόχρονα είναι άνθρωποι που αγαπούν τη ζωή. Αναζητούν τη δόξα, αλλά δεν την ανταλλάσσουν με τη ζωή τους. Έχουν όρια κι αυτό τους προστατεύει από το να μετατραπούν σε θηρία. Τα Έπη δεν σε οδηγούν στην αποκτήνωση, όπου οδηγούν οι Διαθήκες. Διά στόματος του πλέον δοξασμένου ήρωα των Επών, που είναι ο Αχιλλέας, μαθαίνει κάποιος ότι καμία δόξα δεν αξίζει όσο η ίδια η ζωή. Το ίδιο μας "συμβουλεύει" και ο τρομερός Οδυσσέας, εφόσον του δίνεται η δυνατότητα να γίνει αθάνατος Θεός κι αυτός προτιμά να επιστρέψει στο σπίτι του και να γεράσει μαζί με τη γυναίκα του και το παιδί του ως ένας κοινός θνητός. Τα Έπη είναι χρήσιμα ως παιδαγωγικό μέσο, γιατί τα πρότυπα τα οποία προβάλουν είναι καλά και υγιή ανθρώπινα πρότυπα. Είναι άνθρωποι που λατρεύουν του φίλους τους, αναζητούν τον έρωτα, εκτιμούν την αξία της φιλοξενίας, σέβονται το κεφάλαιο και την ιδιοκτησία και ως γονείς, εν αντίθεση προς τους Εβραίους πατέρες των Διαθηκών, δίνουν τα πάντα στα παιδιά τους και δεν ζητούν τα πάντα από αυτά.
Η αρχή της εκπαίδευσης του υδροχοϊσμού, δηλαδή, θα στηρίζεται σε δύο πολύ απλά πράγματα. Τα παιδιά θ' αποκτούν τις βασικές ανθρώπινες αρχές μέσα από τα Έπη και το σύνολο της γνώσης τους θα είναι ο Λόγος του Χριστού. Θ' αποκτούν δηλαδή χαρακτηριστικά υγιών ανθρώπων μέσα από τα Έπη και στη συνέχεια θα γίνονται τέλειοι άνθρωποι μέσω του Λόγου του Χριστού. Αυτές οι δύο γνώσεις είναι εντελώς ανεξάρτητες μεταξύ τους και λειτουργούν συμπληρωματικά. Ο Λόγος του Χριστού είναι το πιο όμορφο πνευματικό "ένδυμα" που μπορεί να φορέσει ο άνθρωπος. Όμως, το θέμα είναι να προσέξουμε το "σώμα" του ανθρώπου, γιατί αυτό το ένδυμα από μόνο του δεν είναι αρκετό. Αιώνες τώρα το "ένδυμα" αυτό το φορούσαν "ανάπηροι" ιερείς κι "ανάπηροι" πιστοί και είδαμε τ' αποτελέσματα. Με αίμα και δάκρυα πότισαν τον πλανήτη αυτοί που μέχρι τώρα "φορούσαν" το πιο όμορφο "ένδυμα" του κόσμου. Τα Έπη είναι ιδανικά ως μέσο διαπαιδαγώγησης του ανθρώπου, γιατί κάνουν το ανθρώπινο πνευματικό "σώμα" όμορφο και δυνατό. Η διαφορά που έχουν τα Έπη με τον Λόγο του Χριστού είναι η διαφορά που έχει η πνευματική άσκηση με τη σωματική.
Τα δύο αυτά πνευματικά έργα υπηρετούν τον ίδιο στόχο —που είναι ο τέλειος άνθρωπος—, χωρίς όμως να συγκρούονται. Τα Έπη είναι απαραίτητα, γιατί "γυμνάζουν" την ανθρώπινη ψυχή. Κάνουν το πνευματικό "σώμα" απίστευτα δυνατό και όμορφο. Δίνουν στον άνθρωπο δύναμη θηρίου, χωρίς όμως να τον μετατρέπουν σε θηρίο. Μόνον αυτό το γυμνασμένο "σώμα" είναι τέλειο, για να φορέσει το τέλειο "ένδυμα". Από τη στιγμή που εξασφαλίσουμε την υγεία του "σώματος", τα πάντα είναι θέμα "ενδύματος". Το αν θα λειτουργεί κάποιος ως άνθρωπος ή ως θηρίο, εξαρτάται από την τελική άποψη που θα δημιουργήσει με βάση τη γνώση του. Αυτό είναι κάτι που δεν εξαρτάται στην περίπτωσή μας από τα Έπη, αλλά από τον Λόγο του Χριστού. Ο τέλειος Λόγος του Χριστού θ' αποτελεί την τελική άποψη του μελλοντικού τέλειου ανθρώπου............... Αυτές οι δύο γνώσεις θ' αποτελούν τον πυρήνα της εκπαίδευσης που θα οδηγεί στη "γέννηση" υγιών ανθρώπων».
Σχόλιο ίδικό μας: Στό κομμάτι αὐτό ὁ συγγραφέας ἀπορρίπτει τόν Χριστό σάν πρότυπο ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἐπειδή ἀφέθηκε νά σταυρωθῆ, ἄρα δέν χάρηκε τήν ζωή Του, κι ἄς φωνάζη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ». Ἀντί, λοιπόν, τοῦ Χριστοῦ, παρά τό ὅτι ἔχει, κατά τόν συγγραφέα, τόν ἄριστο λόγο μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ὁ συγγραφέας προτιμᾶ νά προβάλη σάν πρότυπα ζωῆς γιά τόν ἄνθρωπο....... τούς ἥρωες τῶν Ὁμηρικῶν Ἐπῶν. «Τα Έπη δεν σε οδηγούν στην αποκτήνωση, όπου οδηγούν οι Διαθήκες», λέει. Ὥστε ἡ Παλαιά καί Καινή Διαθήκη ὁδηγοῦν τόν ἄνθρωπο στήν ἀποκτήνωση.....! Βγάλτε συμπέρασμα......
Καί καταλήγει: «Η αρχή της εκπαίδευσης του Υδροχοϊσμού, δηλαδή, θα στηρίζεται σε δύο πολύ απλά πράγματα. Τα παιδιά θ' αποκτούν τις βασικές ανθρώπινες αρχές μέσα από τα Έπη και το σύνολο της γνώσης τους θα είναι ο Λόγος του Χριστού. Θ' αποκτούν δηλαδή χαρακτηριστικά υγιών ανθρώπων μέσα από τα Έπη και στη συνέχεια θα γίνονται τέλειοι άνθρωποι μέσω του Λόγου του Χριστού........... Ο τέλειος Λόγος του Χριστού θ' αποτελεί την τελική άποψη του μελλοντικού τέλειου ανθρώπου........... Αυτές οι δύο γνώσεις θ' αποτελούν τον πυρήνα της εκπαίδευσης που θα οδηγεί στη "γέννηση" υγιών ανθρώπων».
Ἐδῶ, παρατηροῦμε ὅτι ὁ συγγραφέας ἐπιθυμεῖ καί ἐπιδιώκει τήν ἀντικατάσταση τῆς κλασσικῆς παιδείας πού εἴχαμε παλαιότερα στά σχολεῖα μόνο μέ τά Ὁμηρικά Ἔπη καί τήν ἀντικατάσταση τῆς χριστιανικῆς παιδείας καί τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικῆς ζωῆς πού ζεῖ ὁ Χριστιανός μέσα στήν Ἐκκλησία μέ τήν ἁπλῆ μελέτη τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ ἐκτός τῶν πλαισίων τῆς Ἐκκλησίας. Καί τοῦτο, ἐπειδή μισεῖ τήν Ἐκκλησία καί δέν κατανοεῖ ὅτι οἱ λόγοι τοῦ Χριστοῦ κατανοοῦνται καί βιώνονται στήν πραγματική τους διάσταση μόνο ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζῆ μέ μετάνοια, βιώνει τήν ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ τήν μετοχή του στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί εἶναι ἐνεργό μέλος τῆς Ἐκκλησίας.
6ζ. Καί καταλήγει στό εἰσαγωγικό του κείμενο μέ τά ἑξῆς: «............. Ο Υδροχοϊσμός, δηλαδή, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το νέο όνομα ενός αρχαίου "πλοίου-συστήματος"· του θρυλικού ποντοπόρου κι αβύθιστου ελληνικού "πλοίου"· του "πλοίου" που κάποτε είδε και θαύμασε η ανθρωπότητα και το οποίο κατόπιν "χάθηκε" στον ωκεανό της γνώσης και στο βάθος των αιώνων της ανθρώπινης ιστορίας· του "πλοίου" που μετά από αιώνες θα ξαναεμφανιστεί πιο εντυπωσιακό και λαμπερό από ποτέ· του "πλοίου" που ναυπηγήθηκε από Έλληνες και που σήμερα με ελληνικό "πλήρωμα" είναι έτοιμο ν' αναλάβει να ταξιδέψει την ανθρωπότητα στη νέα χιλιετία· του "πλοίου" που ανταγωνιστές του είναι οι βαρβαρικές "σχεδίες" τύπου: καπιταλισμός, σοσιαλισμός και κομμουνισμός. Καμία απ' αυτές τις αστείες αλλά ταυτόχρονα φονικές "σχεδίες" δεν θα επιβιώσει στη νέα χιλιετία. Κανένας "σκυλοπνίχτης" δεν θα επιβιώσει μετά την εμφάνιση του τρομερού "πλοίου" των Ελλήνων».
Σχόλιο ἰδικό μας: Ἐδῶ, εἶναι καταφανές, ὅτι ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ, διά τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ του, δέν ἐπιδιώκει τίποτε ἄλλο παρά ὁ Ὑδροχοϊσμός του νά ἐπαναφέρη τούς νέους στήν ἐντρύφηση στά Ὁμηρικά Ἔπη, σάν προπαιδεία, κάτι τό ὁποῖο δέν εἶναι ἀφ᾽ ἑαυτοῦ του μεμπτό, καί νά ἀντικαταστήση τήν Ἐκκλησία στό παιδαγωγικό, θεραπευτικό καί σωτηριολογικό Της ἔργο μέ μία ἁπλῆ ἐντρύφηση στούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, τήν ἑρμηνεία τῶν ὁποίων ὅμως προσφέρει τελείως διεστραμμένη, ὅπως κατά κανόνα κάνουν οἱ Προτεστάντες. Γι᾽ αὐτόν, ἡ Ἐκκλησία - καί ἐννοοῦμε τήν Ὀρθόδοξη - δέν εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μέ τέτοια, λοιπόν, χαρακτηριστικά, δηλ. τήν στιγμή πού ὁ Ὑδροχοϊσμός εἶναι μία θεωρία ψεύδους καί διαστροφῆς, εἶναι καταδικασμένος νά ἀποτύχη, ἀκριβῶς ἐπειδή δέν ὑπηρετεῖ τήν Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Χριστός, κι ἄς κραυγάζη ὅτι στηρίζεται καί προβάλλει τούς λόγους Του. Ὁ Χριστός εἶπε «πᾶσα φυτεία μή οὖσα ἐκ τοῦ Πατρός μου, ἐκριζωθήσεται» ( Ματθ. 15, 13)..........
7. Μετά ἀπό τήν παραπάνω εἰσαγωγή στόν Ὑδροχοϊσμό τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ, ἐγείρονται κάποια ἐρωτήματα σχετικά μέ τήν φύση τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ του.
Ἡ κοσμοθεωρία τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ παρουσιάσθηκε λίγο πρίν τό ἔτος 2000, τότε δηλ. πού ἡ ἀνθρωπότητα, κατά κάποιους, θά ἔμπαινε στήν ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου - τυχαῖο; Ἐδῶ, ὅμως, ἐγείρεται ἕνα ἐρώτημα. Ἄν ὁ κ. Τραϊανοῦ ἐγνώριζε αὐτό τό πρᾶγμα, πού ἀσφαλῶς τό ἐγνώριζε, πῶς ὀνομάζει τήν ἰδεολογία του «Ὑδροχοϊσμό»; Ὑπονοεῖ, ἔτσι, ὅτι ἀντιτίθεται στήν παραδεδομένη Χριστιανική πίστη, παρά τό ὅτι, ὅπως διακηρύσσει, ὁ Ὑδροχοϊσμός του τηρεῖ «αὐστηρά οὐδέτερη στάση ἀπέναντι στήν θρησκεία»; Ἤ, μήπως ὑπονοεῖ ὅτι, ὁ Ὑδροχοϊσμός του, ὡς κοσμοθεωρία, συμπλέει ἤ δέν ἀντιστρατεύεται μέ τό πνεῦμα καί τούς δεδηλωμένους στόχους τῆς Νέας Ἐποχῆς; Ἄν, ὅμως, ὅπως ὁ ἴδιος ἰσχυρίζεται, ὁ «Ὑδροχοϊσμός» του ἔρχεται - ἤ, σχεδιάσθηκε γιά νά ἔρχεται – σέ ἀντίθεση καί ἀντιπαράθεση μέ τήν Νέα Τάξη Πραγμάτων, νοουμένη μόνο ὡς ἐξυπηρετοῦσα τά συμφέροντα τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, καί ἄν ὁ Ὑδροχοϊσμός του εἶναι, ταυτόχρονα, ὅπως ἀναγράφεται στήν ἱστοσελίδα του, μόνο ἡ «Ἑλληνική ἰδεολογία- ἀπάντηση στόν ἀπάνθρωπο καπιταλισμό τῶν σημερινῶν ''πλανηταρχῶν''», τότε τό συμπέρασμα πού συνάγεται εἶναι ὅτι ὁ Ὑδροχοϊσμός τοῦ κ. Τραϊανοῦ δέν ἔχει νά κάνη μέ κάποια θρησκευτική πεποίθηση ἤ τοποθέτηση, ἀλλά μόνο μέ μία ἰδεολογία ἤ κοσμοθεωρία, ἡ ὁποία διατυπώθηκε γιά νά ἀπαντήση καί νά ἀντιπαρατεθῆ στήν ἰδεολογία καί στά συμφέροντα τοῦ καπιταλισμοῦ τῶν σημερινῶν πλανηταρχῶν καί μόνο. Μήπως, ὅμως, τά πράγματα δέν εἶναι ἔτσι; Ἄς τό ἐρευνήσωμε.
8. Πέρα ἀπό τίς βασικές θέσεις περί τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ, πού κατατίθενται στό εἰσαγωγικό κείμενο τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ μέ τίτλο «Ὑδροχοϊσμός» καί οἱ ὁποῖες ἀνεφέρθησαν παραπάνω, ἡ ἰδεολογία ἤ ἡ κοσμοθεωρία τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ παρουσιάζεται στό βιβλίο τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ μέ τίτλο «Ὑδροχόος».
Οἱ κύριοι τίτλοι τῶν Κεφαλαίων αὐτοῦ τοῦ βιβλίου εἶναι οἱ ἑξῆς: Θεωρία τῶν Ἀριθμῶν, Λέξεις καί Ἀριθμοί, Καινή Διαθήκη, Μυστικό Σχέδιο, Πυραμίδες, Ἰωάννου Ἀποκάλυψις, Ὁμηρικά Ἔπη. Ἀπό αὐτούς τούς τίτλους τῶν κεφαλαίων τοῦ βιβλίου καί μόνο διαφαίνεται ὅτι στήν κοσμοθεωρία τοῦ συγγραφέα ὑπάρχει μία ἀντίφασις, μία ἰδιομορφία καί μία ἰδιαιτερότητα. Ρίχνοντας, τώρα, μιά σύντομη ματιά στίς σελίδες τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, παρετηρήσαμε, ὅτι ἡ κοσμοθεωρία τοῦ συγγραφέα δέν εἶναι ἁπλᾶ μία κοσμοθεωρία βασισμένη καθαρά στά ἑλληνικά ἰδεώδη, ὅπως ὁ συγγραφέας ὑποστηρίζει, ἀλλά, τοὐναντίον, ὅτι εἶναι μία κοσμοθεωρία, ἡ ὁποία διακατέχεται ἀπό ἕναν ἄκρατο αὐθαίρετο δογματισμό καί ἡ ὁποία εἶναι πλήρης ἀπό μία ἰδιάζουσα καί ἰδιόμορφη θρησκευτική διδασκαλία, τῆς ὁποίας τά πλαίσια ἐμπίπτουν μέσα στά πλαίσια τῶν ἀρχῶν, τῶν ἰδεῶν καί τοῦ πνεύματος τῆς Νέας Ἐποχῆς. Πρᾶγμα τό ὁποῖο σημαίνει, ὅτι ὁ δημιουργός καί οἱ ὑποστηρικτές αὐτῆς τῆς θεωρίας ἀκούσια συμπλέουν μέ τήν Νέα Ἐποχή καί τήν Νέα Τάξη Πραγμάτων, τήν ὁποία, ὑποτίθεται, θέλουν νά καταπολεμήσουν.
Πιό συγκεκριμένα, στό βιβλίο αὐτό, ὁ συγγραφέας παραδόξως ἀσχολεῖται συστηματικά μέ κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, στά ὁποῖα ἐπιχειρεῖ νά προσδώση ἄλλο νόημα ἀπό τό μέχρι τώρα παραδεδομένο μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Συστηματικά ἐπιχειρεῖται ἀπό τόν συγγραφέα ἡ προβολή μίας αὐθαίρετης αἱρετικῆς ἑρμηνείας τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, δηλ. μίας ἑρμηνείας τελείως διαφορετικῆς ἀπό τήν διαφυλασσομένη καί παραδιδομένη στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τούς Διδασκάλους καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Παράλληλα, εἶναι καταφανής μία συνεχής τάσις διαστροφῆς τῶν ἱερῶν κειμένων τῆς Καινῆς Διαθήκης, τά ὁποῖα ὁ συγγραφέας συστηματικά παρερμηνεύει. Καί μόνο τό ὅτι ἐπεχείρησε νά κάνη αὐθαίρετη ἐπανερμηνεία τῶν ἁγιογραφικῶν κειμένων, λές καί εἶναι ἕνας Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, τήν στιγμή μάλιστα πού εἶναι προφανές ὅτι ἀγνοεῖ τήν Ὀρθόδοξη Πατερική θεολογική μέθοδο, τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καθώς καί τό τί εἶναι Ἐκκλησία (αὐτό φαίνεται ἀπό τά γραφόμενά του), ὅπως καί τό γεγονός ὅτι κάνει συστηματικά φιλοσοφία ἐπάνω στήν θεολογία, δείχνουν ὅτι ἀκολουθεῖ τά μονοπάτια ὅλων τῶν παλαιῶν αἱρετικῶν πού ἀνεφάνησαν μέσα στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία. Στήν οὐσία, αὐτό πού κάνει εἶναι ὅτι ἀναμασᾶ ὅλες τίς παλαιές αἱρέσεις καί τίποτε περισσότερο. Ἀλήθεια, πῶς ἀπορρίπτει τήν ἑρμηνεία τῶν Ἁγίων Πατέρων; Τήν ἀπέδειξε ἐσφαλμένη; Μέ ποιά κριτήρια; Καί, μέ ποιά κριτήρια ὀρθότητος προβάλλει τήν δική του ἑρμηνεία ὡς ὀρθή;
Ἐπί πλέον, στήν διδασκαλία του, εἶναι κραυγαλέα μία τάσις συνεχοῦς ἀναγωγῆς τοῦ λόγου του στήν ἀρχαία Ἑλληνική θρησκεία, τόν Μωαμεθανισμό καί τόν Ἀποκρυφισμό, πού θυμίζει ἀγνωστικισμό, ὁ δέ λόγος του χαρακτηρίζεται ἀπό μία τάση συχνῶν παρεμβολῶν ἀνοήτων στοιχείων ἀριθμοσοφίας. Στήν ἱστοσελίδα του (http://www.ydrohoos.gr/katigories.htm), ὅπου ἀναφέρονται οἱ κατηγορίες τῶν δημοσιευμένων ἄρθρων του, καί στήν ὑποκατηγορία ''Ἀποκρυφισμός'', ἀναφέρονται οἱ ἑξῆς ἑνότητες: Θεωρία τῶν Ἀριθμῶν, Μυστικό Σχέδιο, Πυραμίδες, Ἰωάννου Ἀποκάλυψις, Ὁμηρικά Ἔπη. Ἐδῶ παρατηροῦμε ὅτι τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, πού εἶναι ἕνα ἀπό τά βιβλία τοῦ Κανόνος τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ τήν ἔχει ἐντάξει στήν κατηγορία τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ! Βγάλτε συμπέρασμα..... Τί δουλειά ἔχει ὁ Ἀποκρυφισμός, πού εἶναι ἀποκάλυψις τοῦ Διαβόλου, μέ τήν Καινή Διαθήκη, πού εἶναι ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ; Καί, αὐτό τό κάνει, γιατί, ὅπως θά φανῆ στήν συνέχεια, τήν ἑρμηνεύει σάν νά εἶναι ἕνα βιβλίο τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ χώρου, δηλ. τήν παρερμηνεύει. Παρατηροῦμε, ὅμως, καί κάτι ἄλλο. Ὅτι ὅλες οἱ παραπάνω ἑνότητες περιέχονται στήν θεωρία τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ. Πού σημαίνει, ὅτι ὁ Ὑδροχοϊσμός ἔχει ἄμεση σχέση μέ τόν Ἀποκρυφισμό, δηλ. ὅτι εἶναι καί μία ἀποκρυφιστική κοσμοθεωρία.
Γενικά, ἡ μεθοδολογία καί ἡ νοοτροπία τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ εἶναι καθαρά νεοεποχήτικη, ἔντονα προτεσταντική, μοιάζει μέ ἐκείνη τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἱεχωβᾶ πού εἶναι ''κολλημένη'' μόνο στήν Βίβλο, τά κείμενα τῆς ὁποίας ὅπως εἴπαμε διαστρέφει καί παρερμηνεύει, εἰδικά τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, τούς ὁποίους μόνους ἀποδέχεται ὡς ἀληθεῖς, ἐνῶ καταφρονεῖ καί, στήν οὐσία, ἀπορρίπτει τούς λόγους τῶν Ἀποστόλων πλήν τοῦ Ἰωάννου, τούς ὁποίους ὅμως καί ἐκείνους διαστρέφει. Τά συμπεράσματά του ἀποδεικνύονται τελείως αὐθαίρετα καί ἀθεμελίωτα, ἀφοῦ βασίζονται σέ ἐσφαλμένες θέσεις, ἑρμηνεῖες ἤ πεπλανημένες ἰδέες. Τό ὅτι ἀνακατεύει, παράλληλα μέ τήν ''θεολογία'', τήν ἀριθμοσοφία, δείχνει, ἐκ προοιμίου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι «μπερδεμένος», τό λιγώτερο....
9.  Εἰδικώτερα, σχετικά μέ τήν Θεωρία του τῶν Ἀριθμῶν, ὁ συγγραφέας ὑποστηρίζει, ὅπως φάνηκε καί στήν παράγραφο 4, ὅταν ἐκάναμε ἀναφορά στό κείμενο τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ μέ τίτλο ''Ὑδροχοϊσμός καί Νέα Τάξη Πραγμάτων'', ὅτι αὐτή ἡ θεωρία «αποκαλύπτει —με έναν εύκολα αποδείξιμο τρόπο— το γεγονός ότι η ελληνική γλώσσα είναι μια "κλειδωμένη" μορφή λόγου και αυτό είναι κάτι που αφορά το σύνολο των κειμένων που περιγράφουν την ελληνική μυθολογία και κείμενα όπως τα Ομηρικά Έπη ή η Αποκάλυψη του Ιωάννη». Αὐτό, κατά τόν συγγραφέα, «αποτελεί είδηση πρώτης γραμμής για τον ελληνικό λαό να μάθει τις ιδιότητες της γλώσσας που χρησιμοποιεί. Αποτελεί είδηση μείζονος εθνικής σημασίας για τον ελληνικό λαό να μάθει την αξία της κληρονομιάς του. Υπάρχει πολιτικό, οικονομικό και ηθικό κέρδος για το σύνολο του ελληνικού λαού εξαιτίας αυτής της ανακάλυψης».
Ἐδῶ, μιλάει γιά ''ἀνακάλυψη'' σέ πολιτισμικό ἐπίπεδο, τήν ὁποία ''θάβουν'' τά ἑλληνικά ΜΜΕ, κατά τόν συγγραφέα. Καί αὐτήν τήν χαρακτηρίζει ὡς ''ἄθλια'' συμπεριφορά ἐκ μέρους τους, προσθέτοντας ὅτι «η αθλιότητα μάλιστα των ΜΜΕ φαίνεται στο γεγονός ότι έχουν παρουσιάσει σαν είδηση τις αποτυχημένες προσπάθειες των Αμερικανών να "αποκωδικοποιήσουν" την ελληνική γλώσσα και αγνοούν έναν Έλληνα ο οποίος ισχυρίζεται ότι το έχει καταφέρει και αυτό είναι κάτι που εύκολα μπορεί να κριθεί για την ορθότητά του. Αναφερόμαστε σ' αυτού του είδους τη γνώση, γιατί θεωρητικά αυτή θα έπρεπε να είναι το "διαβατήριο" του Υδροχοϊσμού για την εύκολη και απρο­βλημάτιστη δημοσιότητα. Μια δημοσιότητα, η οποία θα ήταν στη δική του βούληση το πώς θα τη χρησιμοποιούσε στο επίπεδο της ιδεολογίας του»......
Στό σημεῖο αὐτό, γιά νά μήν ἀδικήσωμε τον συγγραφέα στήν παρουσίαση τοῦ θέματος αὐτοῦ, θά ἀναφερθοῦμε σέ ἕνα ἄρθρο τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ, τοῦ ἔτους 2000, μέ τίτλο «Τα "κλειδιά" της ελληνικής γλώσσας ...ελληνική κληρονομιά» (http://eamb-ydrohoos.blogspot.nl/2009/11/blog-post_9900.html). Στό ἄρθρο αὐτό, ἀναφέρονται, μεταξύ ἄλλων, τά ἑξῆς:
«Η ελληνική γλώσσα είναι το πολυτιμότερο υπό διεκδίκηση κεφάλαιο που υπάρχει αυτήν τη στιγμή στον κόσμο............ Από τη στιγμή που το κεφάλαιο-γνώση είναι το παγκοσμίως κυρίαρχο, η Ελλάδα είναι εκ των δεδομένων μια από τις ισχυρότερες δυνάμεις αυτού του κόσμου. Η κληρονομιά της είναι ανεκτίμητη κι αποτελεί ένα από τα μεγάλα "φιλέτα" του παγκοσμίου κεφαλαίου. Το γιατί είναι ανεκτίμητη και κερδοφόρα το καταλαβαίνει κανείς αν σκεφτεί ότι η βάση της ανώτατης εκπαίδευσης παγκοσμίως στηρίζεται στα ελληνικά συγγράμματα.............
................. Το ελληνικό κράτος, έχοντας —καθαρά για λόγους εξουσίας— ανάγκη από την αναγνώριση της Δύσης, αυτοπεριορίστηκε. Για να μπορέσει ν' ασκήσει την εθνικιστική του πολιτική, δέχθηκε το σύνολο των όρων της Δύσης. Δεν "μπλέχτηκε ποτέ στα "πόδια" της και δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με την παιδεία του ελληνικού λαού. Παρέδωσε τον τομέα της παιδείας στο αγράμματο παπαδαριό και μπλόκαρε το σύνολο των εξελίξεων. Από την απελευθέρωση κι εντεύθεν διαπαιδαγωγούσε τους Έλληνες με τη χριστιανική παιδεία του ραγιά κι αρκούνταν στην τιμητική συμπεριφορά της Δύσης. Δεν επένδυσε ποτέ στην "παραγωγή" δασκάλων, που θα μπορούσε να τους "εξάγει", όπως δεν επένδυσε ποτέ στις εκδόσεις μελετών, που κι αυτές θα μπορούσαν να "εξαχθούν". Πολλά χρόνια πριν αρχίσει η ελληνική πολιτεία ν' αναβαθμίζει και να αξιοποιεί τις ακρογιαλιές της έπρεπε να εκπαιδεύσει δάσκαλους και να χτίσει μεγάλα πανεπιστήμια. Αντί να "πουλάει" διακοπές, μουσακά και σουβλάκι, έπρεπε να πουλάει εκπαίδευση και βιβλία.
Σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε στην Ελλάδα, λόγω της γλώσσας, να υπάρχουν τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα πανεπιστήμια του κόσμου στον κλάδο των θεωρητικών σπουδών. Δεν θα μπορούσε κανένας να την ανταγωνιστεί στον τομέα των ελληνικών σπουδών, των πολιτικών επιστημών και της φιλοσοφίας. Όλοι θα έσπευδαν να εκπαιδευτούν στην Ελλάδα, αποκομίζοντας ως επιπλέον κέρδος την πραγματική εκμάθηση της ελληνικής, λόγω της συναναστροφής τους με τους γηγενείς. Στην Ελλάδα έπρεπε να εκπαιδεύονται οι ηγέτες όλου του κόσμου, εφόσον έτσι κι αλλιώς με βάση την ελληνική γνώση εκπαιδεύονται.
........... Η ελληνική γνώση είναι η μόνη πραγματική σταθερά σ' έναν κόσμο που διαρκώς εξελίσσει τη γνώση και την πολλαπλασιάζει. Η Δύση πάντα γνώριζε αυτήν τη σταθερά και η ελληνική πολιτεία πάντα την αγνοούσε. Γι' αυτόν τον λόγο και δεν αξιοποίησε ποτέ τη φυσική υπεροχή των ελληνόφωνων, για να κάνει κερδοφόρο το κεφάλαιο που υποτίθεται κληρονόμησε. Ο νόμιμος κληρονόμος της ελληνικής παιδείας —για λόγους εξουσίας— διαπαιδαγωγούσε τα παιδιά του με την εβραϊκή παιδεία του αγράμματου Αβραάμ. Τα γνήσια παιδιά του Αβραάμ στο μεταξύ θησαύριζαν στη Δύση, παριστάνοντας τους δασκάλους των ελληνικών γραμμάτων. Εβραίοι διδάσκουν Θουκυδίδη στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Δοξάζονται με τη γνώση του Πλάτωνα και κλέβουν με τη γνώση του Μωυσή.
.............. Η ελληνική γλώσσα, γι' αυτούς που γνωρίζουν τις εξελίξεις, τόσο στην τεχνολογία όσο και στη διαχείριση της παγκόσμιας εξουσίας, είναι τεράστιας σημασίας. Γιατί; Γιατί σ' ό,τι αφορά το πρώτο, η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που μπορεί να "υποστηρίξει" τα λειτουργικά των υπερυπολογιστών της νέας χιλιετίας. Είναι η μόνη γλώσσα που ενδείκνυται τεχνικά για την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης των μηχανών του μέλλοντος. Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο, η ελληνική γλώσσα είναι η γλώσσα που έχουν γραφεί τα κείμενα που στην πραγματικότητα στηρίζουν τον χριστιανικό πολιτισμό κι αυτά είναι η Αποκάλυψη και τα Ομηρικά Έπη. Όποιος αποκωδικοποιήσει τα κείμενα αυτά και άρα βρει τα "κλειδιά" της γλώσσας στην οποία είναι γραμμένα, θα μπορεί να ελέγχει για πάντα τον χριστιανικό κόσμο. Οι Αμερικανοί όλα αυτά τα γνωρίζουν κι αυτήν τη στιγμή επενδύουν στην ελληνική γλώσσα τεράστια ποσά, προσβλέποντας σε ακόμα πιο τεράστιες αποδόσεις.
................ Οι Αμερικανοί αυτήν τη στιγμή επενδύουν τεράστια ποσά στην αποκωδικοποίηση της ελληνικής γλώσσας. Φιλοδοξούν να καταφέρουν να αποκωδικοποιήσουν τα κείμενα-στυλοβάτες του χριστιανικού πολιτισμού, ώστε να καταφέρουν να ελέγξουν τις εξελίξεις στον τομέα της εξουσίας. Φιλοδοξούν να βρουν το "κλειδί" της ελληνικής γλώσσας και, αφού το αποκρύψουν από τους υπόλοιπους λαούς, να εκπαιδεύουν μόνον τα παιδιά τους με βάση την τρομερή γνώση των κειμένων αυτών. Το σύνολο της εξουσίας και βέβαια τρισεκατομμύρια δολάρια θα "παιχτούν" γύρω από αυτόν τον κώδικα, που θα τους επιτρέψει να μελετήσουν τα κείμενα και να εκπαιδεύσουν τους μελλοντικούς εξουσιαστές με βάση τη γνώση αυτήν. Αν η γνώση του Θουκυδίδη είναι σημαντική για ν' αποτελεί εκπαιδευτικό μέσο για τους Αμερικανούς στρατηγούς και manager, αντιλαμβανόμαστε για τι γνώση μιλάμε όταν αναφερόμαστε στην Αποκάλυψη ή τα Ομηρικά Έπη στην κωδική τους γλώσσα και όχι στην περιγραφική.
.............. Δικαίωμά τους να ψάχνουν ό,τι θέλουν, αλλά το ίδιο δικαίωμα το έχουμε κι εμείς. Αυτή η αναζήτηση είναι ένας αγώνας και ο στίβος για όλους τους γνωρίζοντες την ελληνική γλώσσα κοινός. Δεν μπορούν να μας αποκλείσουν κι ούτε μπορούν να ακυρώσουν τα πλεονεκτήματά μας και άρα την υπεροχή μας. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να διατηρούν κρυφό τον στόχο τους, για να μην υπάρχουν εξελίξεις που δεν θα ελέγχουν. Δεν ανακοινώνουν σε κανέναν τι ακριβώς ψάχνουν και βέβαια δεν προκηρύσσουν διαγωνισμούς. Μόνον οι γνώστες της κατάστασης γνωρίζουν τι συμβαίνει και κάποιοι λίγοι, που, διαβάζοντας τον τύπο, απλά υποψιάζονται ότι κάτι ψάχνουν οι Αμερικανοί. Διαβάζουν, για παράδειγμα, ότι οι Αμερικανοί μελετούν την ελληνική γλώσσα με τη βοήθεια των υπολογιστών, αλλά δεν μπορούν να ξέρουν τι ακριβώς αναζητούν μέσα από αυτήν την μελέτη.
Το δυστύχημα για τους Αμερικανούς είναι ότι όσο και να προσπαθούν δεν πρόκειται να βρουν μόνοι τους τον κώδικα της ελληνικής γλώσσας. Δεν μπορείς να "κοσκινίσεις" τον ωκεανό. Η ελληνική γνώση και κληρονομιά είναι μεγαλύτερη και από έναν ωκεανό. Όλους τους υπερυπολογιστές να βάλεις να δουλεύουν πάνω στην ελληνική βιβλιογραφία, δεν πρόκειται να βρεις το "κλειδί" της ελληνικής γλώσσας. Ψάχνεις στην κυριολεξία ψύλλους στ' άχυρα. Για να βρεις το "κλειδί" της, πρέπει να γνωρίζεις πού θα το ψάξεις κι αυτό είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο. Με λίγα λόγια αυτό το "κλειδί", είτε γνωρίζεις πού βρίσκεται και το αποκτάς είτε δεν πρόκειται να το βρεις ποτέ. Επί χιλιάδες χρόνια έμεινε απόρρητο και θα το βρουν οι νεόκοποι του πνεύματος Αμερικανοί;
Πού βρίσκεται όμως αυτό το "κλειδί"; Στο πιο προφανές σημείο και γι' αυτό δεν το "βλέπει" κανένας. Ποιο είναι αυτό το σημείο με βάση τη λογική; Ποιος θα ήταν για τον μέσο χριστιανό ο μόνος που θα μπορούσε να κατέχει ένα τόσο πολύτιμο εργαλείο; Ο Θεάνθρωπος Ιησούς δεν είναι για τον κάθε χριστιανό ο κάτοχος της κάθε γνώσης; Άρα όταν θ' αναζητήσουμε το "κλειδί" της ελληνικής γλώσσας, δεν θα το αναζητήσουμε στον ωκεανό των ελληνικών συγγραμμάτων, αλλά στον περιορισμένης έκτασης Λόγο Αυτού που θεωρούμε ότι τα γνωρίζει όλα και μας έχει υποσχεθεί ότι ο Λόγος Του μπορεί να μας καλύψει στο σύνολο των απαιτήσεών μας. Απλή λογική, που όμως επί αιώνες κανένας δεν σεβάστηκε. Όλοι αναγνωρίζουν τον Ιησού ως Θεάνθρωπο, αλλά κανένας δεν σέβεται την Αλήθειά Του και τις υποσχέσεις Του. Ο Ιησούς είπε ..."ζητάτε και θα σας δοθεί, ερευνάτε και θα βρείτε, κτυπάτε και θα σας ανοιχθεί η πόρτα" (Ματθ. 7.7-7.8). Τι εννοούσε μ' αυτά; Να βγούμε στα βουνά και στους λόγκους και να ψάχνουμε; Όχι βέβαια. Ο Ιησούς προφανώς εννοούσε να ψάχνουμε λύσεις στις απορίες μας μέσα σ' αυτά που μας παρέδωσε και μας υποσχέθηκε ότι θα καλύψουν το σύνολο των αναγκών μας. Άρα μας προτρέπει εμμέσως πλην σαφώς να ψάξουμε στον Λόγο Του.
Πράγματι το "κλειδί" της ελληνικής γλώσσας κρύβεται μέσα στον Λόγο του Ιησού και έχει τη μορφή μιας καλά κρυμμένης εξίσωσης. Ποια είναι αυτή η εξίσωση; «Ουδείς αγαθός ει μη εις, ο Θεός » (Ματθ. 19.17). Σύμφωνα μ' αυτήν την εξίσωση "Αγαθός" και "Θεός" πρέπει να ταυτίζονται. Αν κάποιος βρει την αντιστοιχία γραμμάτων και αριθμών, έχει βρει το "κλειδί" της ελληνικής γλώσσας και άρα και τoν κώδικα που επί αιώνες ήταν απόρρητος. Όποιος έχει αυτόν τον κώδικα, μπορεί να αποκωδικοποιήσει το σύνολο των κειμένων που έχουν γραφεί στα ελληνικά και που έχουν μέσα τους κρυπτογραφημένο μήνυμα. Για να ισχύει αυτή εξίσωση, η αντιστοιχία μεταξύ γραμμάτων και αριθμών είναι αυτή που φαίνεται στον παρακάτω πίνακα:

Αντιστοιχία μεταξύ γραμμάτων και αριθμών

   Πράγματι,                Θ + ε + ό + ς = Α + γ + α + θ + ό + ς = 28
                               8 + 5 + 6 + 9 =  1 + 3 + 1 + 8 + 6 + 9  = 28
 Ο αναγνώστης εύκολα αντιλαμβάνεται την αγωνία των Αμερικανών ν' αποκτήσουν αυτό το "κλειδί". Εύκολα αντιλαμβάνεται γιατί επενδύουν τεράστια ποσά για την αποκωδικοποίηση της ελληνικής γλώσσας. Αυτός που θα κατέχει το "κλειδί", εύκολα μπορεί ν' αποκτήσει υπεροχή έναντι των ανταγωνιστών του, γιατί απλούστατα θα γνωρίζει εκ των προτέρων τι θα συμβεί, αλλά και πώς θα συμβεί. Όταν έχεις το "κλειδί" να αποκωδικοποιήσεις μια προφητεία επιπέδου Αποκάλυψης, εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος το κέρδος από μια τέτοια πράξη. Αυτός που θα το καταφέρει, εύκολα μπορεί να προετοιμαστεί κατάλληλα για να τον βρει η εξέλιξη της προφητείας στις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Σ' αυτό το σημείο παίζει ρόλο και είναι ανεκτίμητη η αξία της ελληνικής γλώσσας. Όποιος γνωρίζει το "κλειδί" της, γνωρίζει τις προφητείες και άρα γνωρίζει και τις καταστάσεις που θα προκύψουν στο άμεσο μέλλον. Γνωρίζει ακριβώς και τον ρόλο των προσώπων που θα πρωταγωνιστήσουν σ' αυτές τις καταστάσεις. Θα γνωρίζει, για παράδειγμα, ποιος είναι το "θηρίον" της αποκάλυψης και γιατί το όνομά του έχει αριθμό. Με τη γνώση αυτού του "κλειδιού" και του κώδικα γνωρίζεις, για παράδειγμα, ότι: Εξακόσια εξήκοντα εξ = 77 = Άγγελος της Αβύσσου = Αποφώλιον βρέφος = Ο όφις ο αρχαίος. Γνωρίζεις ότι: Αντίχριστος = 61 = Νεκρός Θεός = Συναγωγή του Σατανά. Όπως τέλος γνωρίζεις ότι: Θηρίον = 42 = Σατανάς ζων = Κατήγορος = Άπιστος.
Το ποιος είναι συγκεκριμένα αυτός ο άνθρωπος και ποια είναι η αποστολή του δεν είναι του παρόντος. Αυτό που εδώ έχει σημασία είναι ότι, για να γνωρίζεις τι πρόκειται να γίνει και από ποιον και άρα να εξασφαλίσεις υπεροχή στο μέλλον, θα πρέπει να γνωρίζεις τον κώδικα των κειμένων που περιγράφουν το μέλλον. Οι Αμερικανοί γι' αυτήν την υπεροχή αγωνίζονται κρυφά από τους λαούς. Για να την εξασφαλίσουν όμως, θα πρέπει πρώτα να βρουν το "κλειδί" και μετά να μελετήσουν τα προφητικά κείμενα. Το "κλειδί" είναι το σημαντικό κι αυτό είναι κάτι που "πατεντάρεται". Το τι θα προκύψει ως συμπέρασμα από τα κείμενα, είναι κάτι το διαφορετικό, που έχει σχέση με τις γνώσεις και την κρίση του μελετητή. Ό,τι βέβαια ισχύει για τον κάθε κάτοχο αυτού του "κλειδιού" ισχύει και για τον κάθε αναγνώστη αυτού του κειμένου. Όποιος θέλει να μελετήσει τα αρχαία προφητικά κείμενα ελεύθερα, μπορεί να το κάνει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Ο Υδροχόος, γνωρίζοντας τι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή με την ελληνική γλώσσα και την προσπάθεια των Αμερικανών να την αποκρυπτογραφήσουν και να την "πατεντάρουν" για να την εκμεταλλευτούν εις βάρος όλων των λαών, προσπαθεί να τους προλάβει. Πριν επιχειρήσουν οτιδήποτε, ο Υδροχόος σπεύδει για να κάνει αυτό το "κλειδί" δωρεά. Το "κλειδί" αυτό αποτελεί κληρονομιά για όλη την ανθρωπότητα κι απλά, για λόγους τάξης, θα πρέπει να περάσει πρώτα ως κληρονομιά στον ελληνικό λαό. Οι Έλληνες πρέπει να διαφυλάξουν αυτήν την κληρονομιά, για να μην μπορούν οι ισχυροί να παίζουν παιχνίδια εις βάρος των λαών. Άλλωστε δεν αργεί ο χρόνος που θα γίνει η σύγκρουση των κόσμων και των πολιτισμών. Αυτή η σύγκρουση δεν είναι κάτι το μυστήριο που συνδέεται με κάποιες επιλογές κάποιων "σκοτεινών" κέντρων εξουσίας. Είναι το φυσικό αποτέλεσμα, που προκύπτει από τον σημερινό παγκόσμιο σχεδιασμό.
Ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης κι αυτό σημαίνει ότι τα πάντα κινούνται πάνω σε ένα κοινό επίπεδο. Μέσα στο παγκόσμιο "χωριό", όπου τα πάντα γίνονται γνωστά και κρίνονται από όλους τους ανθρώπους, θα επιβιώσει ο ισχυρότερος. Το ισχυρότερο πολιτισμικό μοντέλο, το ισχυρότερο κεφάλαιο κλπ.. Δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει κάποιο καθυστερημένο πολιτισμικό μοντέλο ή κάποιο ασθενές κεφάλαιο μόνο και μόνο επειδή μπορεί να κρύβεται στη "σκιά" των εξελίξεων. Δεν ζούμε στον προηγούμενο αιώνα, ώστε την ίδια στιγμή κάποιοι ν' απολαμβάνουν τους καρπούς του διαφωτισμού και κάποιοι άλλοι να ζουν σε συνθήκες Μεσαίωνα, επειδή δεν είχαν ικανοποιητική ενημέρωση και επαφή με τις εξελίξεις. Η διάχυση της γνώσης έχει γκρεμίσει το σύνολο των τειχών (πολιτισμικά, εθνικά, θρησκευτικά κλπ.) που κάποτε απομόνωναν τους λαούς κι έδιναν τη δυνατότητα σε πρωτόγονα μοντέλα εξουσίας να επιβιώνουν. Σήμερα τα πάντα βρίσκονται σε κοινή θέα και κρίνονται από όλους.
Επιπλέον με την ανάπτυξη της τεχνολογίας των μέσων επικοινωνίας κι ενημέρωσης οι πολιτισμικές, οι θρησκευτικές, οι γεωγραφικές και όποιες άλλες αποστάσεις υπήρχαν κάποτε μεταξύ των λαών σήμερα έχουν εκμηδενιστεί κι αυτό είναι ένα δεδομένο που αλλάζει δραματικά την όλη κατάσταση. Η σύγκρουση σήμερα θα είναι αναπόφευκτη, γενική και εξαιρετικά σφοδρή, γιατί θα αφορά την παγκόσμια κοινωνία και όχι μόνον αυτούς που έχουν την τύχη να βρίσκονται κοντά στα κέντρα των εξελίξεων. Ο νικητής σε μια τέτοια σύγκρουση τα "παίρνει" όλα και οι ηττημένοι τίποτε απολύτως. Σύντομα θα δούμε ποιος έχει τη γνώση, αλλά και την ισχύ να επιβάλει νέες "τάξεις πραγμάτων" παγκοσμίως. Οι Έλληνες στο παρελθόν με τον Αλέξανδρο έχουν αποδείξει ότι μπορούν να φέρουν σε πέρας τέτοιες αποστολές. Οι Αμερικανοί μπορούν; Με ποιους; Με τους αστείους ενοίκους του Λευκού Οίκου ή με τους "φωτισμένους" δασκάλους του Harvard;»
Σχόλια ἰδικά μας:  Εἶναι πολύ ὡραῖα τά ὅσα ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ λέει γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα καί τήν ἑλληνική κληρονομιά. Βέβαια, τότε πού ἔγραψε τό ἄρθρο αὐτό, δέν φανταζόταν τήν σημερινή κατάντια τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἑλλάδος, οὔτε ὅτι ἄλλα ''φιλέτα'', καί ὄχι ἡ πολιτιστική κληρονομιά τῆς Ἑλλάδος, θά ἐνδιέφεραν τούς σημερινούς γραικύλους τῆς Ἑλλάδος καί τά ἀφεντικά τους, οἱ ὁποῖοι ἐπιχειροῦν νά ''θάψουν'' τόν Ἑλληνισμό. Ἀσφαλῶς, ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ, ἀγνοεῖ, ἤ θέλει νά ἀγνοῆ, ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔχει καί μία ἄλλη ἀνεκτίμητη κληρονομιά, ἕναν ἀνεκτίμητο θησαυρό, πού εἶναι καί αὐτός ἐν πολλοῖς θαμμένος, καί εἶναι ἡ ἑλληνική Ὀρθόδοξη Πατερική Γραμματεία καί ἡ ἑλληνική Ὀρθόδοξη Λειτουργική Γραμματεία πού σαρκώνονται στήν λειτουργική ζωή  τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἀποτελοῦν μέρος τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως.  Ἑλληνική κληρονομιά, δηλ., δέν εἶναι μόνο ἡ ἀρχαιοελληνική, ἀλλά καί ἡ Ἑλληνορθόδοξη, γιά ὅσους δέν θέλουν νά ἐθελοτυφλοῦν. Καί, ὅπως εἶπε ἕνας σημερινός δάσκαλος, «εὐστοχώτατα παρετήρησε ὁ καθηγητής Μπαμπινιώτης, σέ ἄρθρο του στό Βῆμα, πώς ''ὅποιος μιλάει γιά Ὀρθοδοξία ἐρήμην τοῦ Ἑλληνισμοῦ, νομίζω ὄτι ματαιοπονεῖ. Ὅποιος, ὅμως, μιλάει γιά Ἑλληνισμό ἐρήμην τῆς Ὀρθοδοξίας, κάνει κάτι χειρότερο, ἀσχημονεῖ''». Καί ἀσχημονεῖ ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ, ὅταν λέη ὅτι « ο νόμιμος κληρονόμος της ελληνικής παιδείας —για λόγους εξουσίας— διαπαιδαγωγούσε τα παιδιά του με την εβραϊκή παιδεία του αγράμματου Αβραάμ». Ἡ ᾽Ορθόδοξη χριστιανική παιδεία δέν εἶναι ἑβραϊκή παιδεία, ὅπως δέν εἶναι ἑβραϊκή παιδεία ἡ μελέτη π.χ. τῶν Ἐπιστολῶν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.
Ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου καί τά Ὁμηρικά Ἔπη ''στηρίζουν'' τόν χριστιανικό πολιτισμό. Ὁ χριστιανικός πολιτισμός, ὅμως, δέν στηρίζεται οὔτε στό ἕνα κείμενο, οὔτε στό ἄλλο, ἀλλά θεμέλιά του εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἔνσαρκος Οἰκονομία τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἡ Ἁγία Γραφή Παλαιά καί Καινή Διαθήκη) καί ἡ γραπτή καί προφορική Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας, πού φανερώνονται, μέχρι σήμερα, στήν Λειτουργική Ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί στήν Πατερική Γραμματεία. Ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου δέν εἶναι παρά ἕνα βιβλίο τοῦ Κανόνος τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τά Ὁμηρικά Ἔπη δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τόν χριστιανικό πολιτισμό, ἀλλά εἶναι ἕνα βασικό ἐκπαιδευτικό ἐργαλεῖο, ὅπως καί τά ἔργα τοῦ Πλάτωνος ἤ τοῦ Πλουτάρχου, γιά τήν παιδεία κάποιου πού θέλει νά ἀσκηθῆ εἰς τήν φιλοσοφία, τήν ἀρετή καί τήν δικαιοσύνη, ὅπως τήν ἐννοοῦσαν οἱ ἀρχαῖοι σοφοί. Αὐτή ἡ παιδεία, ὅμως, σαρώθηκε καί μεταμορφώθηκε ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τήν μετά Χριστόν ἐποχή. Αὐτό, τό ἀποτυπώνει χαρακτηριστικά ὁ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, εἰς τόν πρῶτον λόγον του τῆς Α´ Τριάδος “ Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων”, ὅπου λέει ὅτι, ἄν καὶ φαινομενικῶς ἐνίοτε διατυποῦνται αἱ ἴδιαι λεκτικῶς φράσεις ὑπὸ τῶν ἀρχαίων σοφῶν μέ ἐκείνας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως εἰς τὰ νοήματα ποὺ ἀποδίδονται ὑπάρχει πολλή ἀπόστασις καί διαφορά.
Ὅταν ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ μιλάη γιά ''ἀποκωδικοποίηση'' τῶν ἀρχαίων κειμένων, ἐννοεῖ ὅτι εἶναι ''κλειδωμένα'' μέ ἕνα μυστικό ''κλειδί'', τό ὁποῖο, ἄν δέν ἔχη κάποιος, δέν μπορεῖ νά ''ξεκλειδώση'' τό κρυμμένο νόημα τῶν φράσεων. Σχετικά μέ τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, ὅμως, δέν ὑπάρχει τέτοιο κλειδί, διότι τό κείμενο τῆς Ἀποκαλύψεως δέν εἶναι ''κλειδωμένο''. Ἁπλούστατα, τό κείμενο εἶναι ἕνα προφητικό κείμενο καί, ὡς τέτοιο, ἑρμηνεύεται μόνο μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἀποκαλύπτεται πλήρως ἅμα τῇ γενέσει τῶν γεγονότων, πού μέ σύμβολα καί εἰκόνες περιγράφονται. Τό κείμενο τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως δέν εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένο μέ τήν Ἑλληνική γλῶσσα, ὅπως ἐφαλμένα ἔχει κατανοήσει ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ. Ἁπλούστατα, διότι, ἄν μεταφρασθῆ ἀκριβῶς σέ μία ἄλλη γλῶσσα, π.χ. εἰς τήν Ἀγγλική, τά νοήματα πού θά περιέχη θά εἶναι ἀκριβῶς τά ἴδια, καί οἱ προϋποθέσεις ἑρμηνείας τοῦ κειμένου, ἤ ''ξεκλειδώματος'' κατά τόν Τραϊανοῦ, θά εἶναι πάλι οἱ ἴδιες. Ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖνος πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, σέ ὁποιαδήποτε γλῶσσα καί ἄν διαβάση τό κείμενο τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως, ὥστε νά κατανοήση, ἤ ''ξεκλειδώση'', τά νοήματα τοῦ κειμένου. Ἄν ὁ Θεός δέν φωτίση τόν ἄνθρωπο, ἄς ἔχη ὁ ἄνθρωπος ὅσα ''κλειδιά'' καί ''ἀντικλείδια'' θέλει, δέν πρόκειται ποτέ ἀπό μόνος του νά καταλάβη τά νοήματα πού περικλείουν οἱ φράσεις. Δέν εἶναι δηλ. θέμα γλώσσης. Τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο ἐγράφη πρωτοτύπως εἰς τήν Ἀραμαϊκή. Ἀργότερα, μετεφράσθη εἰς τήν Ἑλληνική γλῶσσα. Ἔχασε κάτι ἀπό τά νοήματά του; Ὄχι. Τό ''μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι'', σέ ὅσες γλῶσσες καί ἄν τό πῆς, δέν θά τό καταλάβης, ἄν δέν σέ φωτίση ὁ Θεός νά τό καταλάβης. Ἐκτός, ἄν διαβάσης τήν ἑρμηνεία του σέ κείμενο κάποιου πού τόν φώτισε ὁ Θεός νά τό καταλάβη καί τήν κατέγραψε καί εἶναι ἀξιόπιστη, ὡς γνήσια. Τά κείμενα τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ''κλειδωμένα'', οὔτε ὑπάρχουν ''κλειδιά'' πού νά σχετίζονται μέ μιά συγκεκριμένη γλῶσσα γιά νά ''ξεκλειδωθοῦν''. Πῶς γράφονται τά προφητικά κείμενα; Στόν νοῦ τοῦ προφήτη κατεβαίνουν νοήματα, ὄχι συγκεκριμένες λέξεις κάποιας συγκεκριμένης γλώσσης, καί ὁ προφήτης τά καταγράφει ἤ τά ἀπαγγέλει στήν γλῶσσα του.
Ἄν, τώρα, ἡ Ἑλληνική γλῶσσα κρύβη πράγματι κάποιο ''κλειδί'', μέ τό ὁποῖο εἶναι κλειδωμένα κάποια κείμενά της, καί ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ μᾶς ἀπεκάλυψε αὐτό τό κλειδί, αὐτό πρέπει νά διερευνηθῆ. Ὅσον ἀφορᾶ, πάντως, τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως καί τήν ἑρμηνεία πού ἔχει κάνει σέ αὐτό, βάσει τοῦ ''κλειδιοῦ'' πού ὁ ἴδιος ''ἀνεκάλυψε'', ἔχομε νά τοῦ ποῦμε ὅτι ἡ ἑρμηνεία τῆς Ἀποκαλύψεως πού ἔκανε, ἀπό τό ἕνα ἄκρο της μέχρι τό ἄλλο, εἶναι τελείως ἐσφαλμένη. Ἄρα, ἄν τό ἀποτέλεσμα εἶναι σαθρό, τότε καί ὁ τρόπος πού χρησιμοποιήθηκε γιά νά ἐξαχθῆ αὐτό τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἐσφαλμένος. Πού σημαίνει, ὅτι τό ''κλειδί'' ἐκεῖνο, ἤ δέν ἦταν ὄντως ''κλειδί'', ἤ ὅτι χρειάζεται ἄλλο ''κλειδί'' γιά νά φέρη ἀποτέλεσμα.
Ἐπιμένει, ὅμως, ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ καί ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι κλειδωμένη καί ὅτι βρῆκε τόν κώδικα ξεκλειδώματος τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, τόν ὁποῖο καί ἔχει ἀποκαλύψει στήν ἀνθρωπότητα. Ἰσχυρίζεται ἐπίσης, ὅτι τό κλειδί αὐτό τό κατέχει ὁ Χριστός καί ὅτι θά τό βροῦμε κρυμμένο μέσα τόν λόγο Του. Καί αὐτόν τόν ἰσχυρισμό του τόν βασίζει στόν στίχο 7,7-7,8 τοῦ κατά Ματθαῖον Εὐαγγελίου, τόν ὁποῖο καί ἑρμηνεύει μέ τό μυαλό του καί, φυσικά, τόν παρερμηνεύει, ἀφοῦ, τελείως αὐθαίρετα, ἰσχυρίζεται ὅτι τό κλειδί αὐτό εὑρίσκεται στήν φράση «οὐδείς ἀγαθός εἰ μή εἷς, ὁ Θεός» (Ματθ. 19, 17), εἰς τήν ὁποία, πάλι αὐθαιρέτως ἰσχυρίζεται, ὅτι οἱ λέξεις ''ἀγαθός'' καί ''Θεός'' πρέπει νά ταυτίζωνται ἀριθμητικά. Καί, ἄν ταυτισθοῦν πράγματι ἀριθμητικά, ἄρα, εὑρέθηκε τό κλειδί τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης; Ταυτίζοντας, λοιπόν, ἀριθμητικά τίς δύο αὐτές λέξεις, καταλήγει στόν κώδικα πού εἶναι ὁ παρατιθέμενος πίνακας ἀντιστοιχήσεως γραμμάτων καί ἀριθμῶν. Καί, νομίζει, ὅτι μ᾽ αὐτόν τόν κώδικα θά ''ξεκλειδώση'' τήν Ἀποκάλυψη.... Ὅπως ὅμως θά δοῦμε στό Β´ Μέρος αὐτῆς τῆς κριτικῆς, ὄχι μόνον δέν ξεκλειδώνει τήν Ἀποκάλυψη μέ αὐτόν τόν κώδικα, ἀλλά τήν διαστρέφει.....
Ὅποιος, λοιπόν, κατά τόν συγγραφέα, γνωρίζει τό ''κλειδί'' τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ ''ξεκλειδώνει'' ὅλες τίς προφητεῖες - καί ὄχι μόνον -, πού εἶναι ὅμως γραμμένες στά Ἑλληνικά, πρωτοτύπως. Θά εἶναι π.χ. σέ θέση νά γνωρίζη, ἀπό τώρα, τίς καταστάσεις πού θά προκύψουν στό ἄμεσο μέλλον καί τόν ρόλο τῶν προσώπων πού θά πρωταγωνιστήσουν σ᾽ αὐτές τίς καταστάσεις, ποιός ἄνθρωπος θά εἶναι τό ''θηρίο'' τῆς Ἀποκαλύψεως, κλπ. Κι ἄς λένε οἱ Πατέρες ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος «ἀποκαλυφθήσεται τοῖς νήφουσιν»....
Ὁ Ὑδροχόος, λοιπόν, δηλ. ὁ κ. Τραϊανοῦ, χάρισε αὐτό τό κλειδί ὡς δωρεά σέ ὅλην τήν ἀνθρωπότητα καί μέ αὐτό τό κλειδί ἰσχυρίζεται, ὅτι οἱ Ἕλληνες θά κερδίσουν τό παιχνίδι στήν σκακιέρα τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων.... Ὀψόμεθα.....
Ὁ συγγραφέας, ὅπως θά διαπιστώση κάποιος πού θά ἀσχοληθῆ μέ τά κείμενά του, κατά κανόνα, ὅταν ἐπιχειρῆ νά ''ξεκλειδώση'' ἀρχαῖα κείμενα, δηλ. νά τά ἑρμηνεύση, τά ''ξεκλειδώνει'' μέ ἀριθμούς, δηλ. καταφεύγει σέ Ἀριθμοσοφία, τήν ὁποία ἀποκαλεῖ ''Θεωρία τῶν Ἀριθμῶν''. Ἔτσι, ὅμως, εἰσέρχεται ἑκούσια στόν χῶρο ἑνός κεκαλυμμένου Ἀποκρυφισμοῦ, διότι ἡ Ἀριθμοσοφία ἀνήκει στόν χῶρο τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ. Πῶς, λοιπόν, ἀπαιτεῖ νά τοῦ δώσουν σημασία, ὅταν χρησιμοποιῆ τέτοιες μεθόδους;
10.   Γιατί, ὅμως, ὁ δημιουργός τῆς θεωρίας τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ ἐπέλεξε νά κινηθῆ σέ αὐτό τό εὗρος τῶν γνώσεων μέ ὅλους τούς κινδύνους πού αὐτό συνεπάγεται; Στήν «Συνοπτική Περιγραφή» τοῦ βιβλίου μέ τίτλο Ὑδροχόος, ἀναφέρεται ὅτι τό βιβλίο κινεῖται σέ ὅλο τό φάσμα τῆς γνώσεως. Τονίζεται, ὅτι κυρίαρχο στοιχεῖο πού χαρακτηρίζει τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἄγνοια, ἡ ὁποία ὀφείλεται, κατά τόν κ. Τραϊανοῦ, στήν παρανόηση τῶν Γραφῶν. Ἴσως γι᾽ αὐτό ἐπιχειρεῖ ὁ συγγραφέας μία ἐπανερμηνεία τῶν Γραφῶν, γιά νά ''φωτίση'' τά ὅσα εἶναι κρυμμένα, ''κλειδωμένα'', μέσα στίς Γραφές καί τά ὁποῖα, κατ᾽ αὐτόν, δέν ἔχουν ἀκόμη ἀποκαλυφθῆ, ὥστε νά τά προσφέρη ''ξεκλειδωμένα'' σέ ὅσους ζοῦν μέσα στό σκότος τῆς ἀγνοίας. Ὅμως, ἄν ὑποθέσωμε ὅτι ἔτσι εἶναι, πού δέν εἶναι, ἔχει, ἆρα γε, ὁ ἴδιος τίς προϋποθέσεις νά φωτίση τούς ἄλλους; Γιά νά φωτίσης τούς ἄλλους, πρέπει νά εἶσαι ὁ ἴδιος φωτισμένος. Εἶναι, ὅμως, ὁ κ. Τραϊανοῦ φωτισμένος, καί μάλιστα περισσότερο φωτισμένος ἀπό ἐκείνους πού ἤδη ἔχουν ἑρμηνεύσει τίς Γραφές, ὥστε νά εἶναι σέ θέση νά προσφέρη μία ὀρθότερη ἑρμηνεία, ἤ μία συμπληρωματική ἑρμηνεία, ἤ μέ ὁποιονδήποτε ἄλλο τρόπο νά συνεισφέρη στήν ἀποκάλυψη τῆς ἀληθείας; Αὐτό, θά φανῆ ἀπό τά λεγόμενά του, κάποια ἀπό τά ὁποῖα θά ἐξετάσωμε στό Β´ Μέρος αὐτῆς τῆς κριτικῆς.
Πέραν τῶν ἀνωτέρω ἀναφερομένων, οἱ ἰδέες τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ πού ἀποτυπώνονται στήν θεωρία του τοῦ Ὑδροχόου ἔχουν ἄμεση σχέση μέ τίς ἰδέες του περί τοῦ συστήματος ἤ τῶν συστημάτων ἐξουσίας, τίς ὁποῖες διατυπώνει σέ πολλά ἄρθρα του, ἕνα ἐκ των ὁποίων εἶναι ἐκεῖνο μέ τίτλο «Ἀνοικτή ἐπιστολή πρός ὅλους τούς Ἕλληνες, πρός τήν ἐκκλησία, καί ἰδιαίτερα πρός τόν Χριστόδουλο…». Θεωρεῖ τήν Ἐκκλησία σάν ἕνα καταπιεστικό σύστημα ἐξουσίας, πού ἐπιβάλλεται ἀπό ἕνα διεφθαρμένο ἱερατεῖο, πού ἀποκρύπτει τήν ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ, μέ σκοπό νά συντηρῆ τήν ἐξουσία του εἰς βάρος τῶν πιστῶν..... Ἐκεῖ, θά βρῆτε καί ἄλλα ἐνδιαφέροντα, πρωτότυπα καί ἀσαφῆ περί Ἐκκλησίας, δόγματος, γνώσεως, καί σχέσεως Κράτους-Ἐκκλησίας καί Ἐκκλησίας-Ἐξουσίας. Στό κείμενο αὐτό, ἀλλά καί σέ ἄλλα, ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ φαίνεται ξεκάθαρα ὅτι ἀπορρίπτει τήν Ἐκκλησία, ὡς σκοταδιστική, τά δέ μέλη της ὡς θρησκόληπτους. Δέν παραδέχεται, Ἁγίους, Πατέρες, Διδασκάλους, Ἀποστόλους, κλπ. Τόν μόνο πού παραδέχεται εἶναι ὁ Χριστός, τοῦ ὁποίου τόν λόγο ἀποδέχεται, πλήν ὅμως καί αὐτόν τόν παρερμηνεύει καί διαστρέφει, ὅπως ἤδη εἴπαμε. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τελείως πλανεμένος περί τά τῆς πίστεως.
Τέλος, εἰς τήν κοσμοθεωρία του, ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ δέν ἀναφέρεται ποτέ σέ ἑρμηνεῖες ἄλλων ἑρμηνευτῶν, ὅταν ἀναφέρεται ἤ ἑρμηνεύη ἐδάφια ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τά ὁποῖα, ὅπως εἴπαμε, κατά κανόνα διαστρέφει, δίνοντας τήν ἐντύπωση τοῦ ἀλαθήτου ἑρμηνευτῆ πού περιφρονεῖ ὅλες τίς προηγούμενες ἑρμηνεῖες. Αὐτό εἶναι ἕνα κοινό χαρακτηριστικό ὅλων τῶν κειμένων του. Διαστρέφει ἐπίσης τήν ἔννοια καί τό περιεχόμενο θεμελιωδῶν θεολογικῶν ὅρων καί ἐννοιῶν, πού σημαίνει, ὅτι δέν ἔχει κατανοήσει ἤ δέν γνωρίζει τήν ἔννοια τῶν θεμελιωδῶν θεολογικῶν καί ἐκκλησιολογικῶν ὅρων. Ἐπίσης, διαστρέφει τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία καί τρέφει ἕνα μεγάλο μῖσος πρός τήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία θεωρεῖ καί παρουσιάζει σάν σκοταδιστική, χωρίς δυστυχῶς νά κατανοῆ ἤ νά ἀποδέχεται, ὅτι μέ τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα ὁμιλοῦν καί ὁ Χριστός, καί οἱ Ἀπόστολοι, καί οἱ Ἅγιοι, καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τούς ὁποίους ἐπίσης ἀπορρίπτει. Τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τά θεωρεῖ συλλήβδην ''θρησκόληπτους'' ἀνθρώπους, τούς δέ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας συλλήβδην ὡς ἐκμεταλλευτές τοῦ ποιμνίου Της.
Συστηματικά, πάντα κάνει τό ἴδιο λάθος πού ἔκαναν ἀνέκαθεν ὅλοι οἱ αἱρετικοί: Ἔκαναν φιλοσοφία ἐπάνω στήν θεολογία καί κατέληγαν σέ πλάνη. Ὁ συγγραφέας δέν μιλάει ἔχοντας ὁ ἴδιος φώτιση Θεοῦ ἤ Χάρη Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά μιλάει ἀπό τό μυαλό του κάνοντας στοχασμό καί φιλοσοφία ἐπάνω στήν θεολογία καί ἐπάνω σέ ὅσα ἔχει διαβάσει ἀλλοῦ. Ἄν εἶχε φώτιση Θεοῦ δέν θά ἔλεγε διαφορετικά πράγματα ἀπό ἐκεῖνα πού λένε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, διότι τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα πού μίλησε σέ ἐκείνους θά μιλοῦσε καί σ᾽ αὐτόν, οὔτε θά παρερμήνευε τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖον ἀποδέχεται, ὑποτίθεται, σάν Υἰό τοῦ Θεοῦ, χωρίς ποτέ νά ἀναφέρεται ξεκάθαρα στό Πρόσωπο καί στήν Ἐνσάρκωση τοῦ Χριστοῦ, ἤ στίς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ. Δέν μιλάει ποτέ σχεδόν γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὡς Πρόσωπο, οὔτε κάπου ἀναφέρει τό τί πιστεύει γιά τήν Ἁγία Τριάδα. Οἱ δογματικές του θέσεις εἶναι αἱρετικές, ἀφοῦ δέν ἀποδέχεται τό Ὀρθόδοξο Σύμβολο τῆς Πίστεως, οὔτε τήν ἐκπόρευσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκ μόνου τοῦ Πατρός. Τολμᾶ καί ἀναλύει τό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο καί τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, τά ὁποῖα δέν κατανοεῖ καί, φυσικά, παρερμηνεύει καί διαστρέφει, νομίζοντας ὅτι προσφέρει καινοφανῆ ὑπηρεσία στήν ἀνθρωπότητα.... Δέν μιλάει ποτέ γιά τήν Θεοτόκο, γιά τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, γιά τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν φύση τῆς Ἐκκλησίας.
Αὐτά, καί πολλά ἄλλα, ὧν οὔκ ἐστιν ἀριθμός.... Ξεφυλλίστε τό βιβλίο του καί βγάλτε μόνοι σας συμπεράσματα.... Λυπᾶμαι, γιατί, ἐνῶ ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ ἔχει καί πολύ καλά στοιχεῖα, ἔχει κάνει πολλή δουλειά καί ἔχει γράψει καί πολύ σημαντικά ἄρθρα, τά ὁποῖα ἔχουν καί ἐμένα ὠφελήσει, ἡ καλή δουλειά του αὐτή ἀμαυρώνεται ἀπό τήν πεπλανημένη πίστη καί κοσμοθεωρία του. Πῶς νά γίνη, λοιπόν, ἀξιόπιστος καί νά καταξιωθῆ σάν τέτοιος, ὅταν ἀνακατεύη τήν ἀλήθεια μέ τήν πλάνη μέ ἀποτέλεσμα νά χαρακτηρίζεται, ἀπό ὅσους ἔχουν γνώση τῶν πραγμάτων, πλανεμένος ἤ ''μπερδεμένος'', ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε γιά τέτοιους ἀνθρώπους ὁ Γέροντας Πορφύριος;
11.  Μετά ἀπό τά παραπάνω συμπεράσματα, στά ὁποῖα ἀβίαστα καταλήγει κάποιος πού ἐρευνᾶ τήν φύση τῶν λόγων τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ μέ βάση τά κριτήρια πού προανεφέραμε, γίνεται φανερό ὅτι ὁ ''Ὑδροχοϊσμός'' τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ δέν εἶναι μία ἁπλῆ ἰδεολογία ἤ κοσμοθεωρία, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφέας, ἀλλά πρόκειται περί μιᾶς αἱρετικῆς φαινομενικά ''χριστιανικῆς'' διδασκαλίας καί, ταυτοχρόνως, περί μιᾶς καινοφανοῦς ἱστορικο-πολιτικο-κοινωνικο-θρησκευτικῆς διδασκαλίας μέ ἱστορικο-πολιτικο-κοινωνικο-θρησκευτικές προεκτάσεις. Καί, λέμε, «φαινομενικά ''χριστιανικῆς'' διδασκαλίας», διότι, στήν οὐσία, πρόκειται γιά τήν προβολή μιᾶς νέας νεοεποχήτικης θρησκείας, ἐκείνης τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ. Ἤ, νά τό ποῦμε διαφορετικά, πρόκειται στήν οὐσία πάλι γιά τήν προβολή τοῦ Νεοπαγανισμοῦ μέ ἄλλη μία μορφή, ἐκείνην τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ. Αὐτό, φαίνεται καθαρά, ἄν κάποιος φέρη στόν νοῦ του τά χαρακτηριστικά τῶν Νεοπαγανιστῶν. Αὐτά, γιά ὅποιον τά ἀγνοεῖ, ἀναφέρονται καθαρά στό χαρακτηριστικό γιά τήν περίπτωση ἄρθρο τοῦ κ. Δημητρίου Νατσιοῦ, διδασκάλου, μέ τίτλο '' Ἡ Νεοπαγανιστική Ἀφροσύνη'', πού δημοσιεύθηκε στήν ἱστοσελίδα τῶν Ἀναβάσεων (http://anavaseis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_7145.html). Ἐκεῖ, θά βεβαιωθῆ, ὅποιος ἀμφιβάλλει, γιά τήν ἀλήθεια τοῦ συμπεράσματός μας.
Ἐπειδή, λοιπόν, ὁ κ. Τραϊανοῦ, διά τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ του, μέσα ἀπό διεστραμμένες καί βλάσφημες θεολογικές ἑρμηνεῖες καί διδασκαλίες, ἐπιχειρεῖ νά προσφέρη μία τελείως ἐσφαλμένη σφαιρική εἰκόνα τοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορίας, παντρεύοντας, παρερμηνεύοντας καί διαστρέφοντας τά πάντα, καί ἐπειδή προσβάλλει, μέ ὅσα λέει, ἀνεπιγνώστως ἀσφαλῶς (γι᾽ αὐτό ἔχει καί ἐλαφρυντικά, ἐπειδή ''οὔκ οἶδε τί ποιεῖ''), τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ἐπειδή τά ὅσα διακηρύσσει διά τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ του συνιστοῦν βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θεωρῶ ὅτι καλῶς συνετάξαμε τήν παροῦσα κριτική, ὄχι τόσο γιά νά συνετίσωμε τόν ἴδιο ἤ νά τοῦ ὑποδείξωμε τά λάθη του, διότι ὁ ἴδιος, νομίζω, εἶναι ἀνεπίδεκτος νουθεσίας καί λόγων, παρά τίς ὑποκριτικές δηλώσεις του, ὅτι εἶναι ἕτοιμος νά ἐγκαταλείψη τήν θεωρία του ἄν ὑπάρξη καί τοῦ ὑποδειχθῆ κάποια ἄλλη θεωρία ἤ πρόταση ''ἀνάλογη'' - αὐτό, ἄν τό ἤθελε, θά τό εἶχε ἤδη ἐπιδιώξει καί θά εἶχε τηρήσει μία διαφορετική στάση ἀπέναντι στούς ἀναγνῶστες του -, ἀλλά γιά νά ἐπισημάνωμε στούς μελλοντικούς ἀναγνῶστες τῆς διδασκαλίας καί κοσμοθεωρίας τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ περί τίνος πρόκειται, ὥστε νά γνωρίζουν σέ τί χώρους θά εἰσέλθουν, ἄν ἀποφασίσουν νά ἀσχοληθοῦν μέ τόν Ὑδροχοϊσμό τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ. Τό μῖσος τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀπύθμενο, καί αὐτό, ἀπό μόνο του, τά λέει ὅλα.....
Δυστυχῶς, ἡ ἑωσφορική ὑπερηφάνεια κάνει τόν ἄνθρωπο νά ἀσχολῆται μέ ὅσα δέν εἶναι μέσα στίς δυνατότητές του, τήν στιγμή μάλιστα πού δέν τοῦ ἔχει δοθῆ τέτοια δυνατότητα καί ἐξουσία ἄνωθεν.... Πῶς, ὅμως, εἴμαστε σίγουροι γι᾽ αὐτό πού λέμε, ὅτι δηλ. δέν τοῦ ἔχει δοθῆ ἐξουσία ἄνωθεν; Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος...... Τό δένδρον γινώσκεται ἀπό τούς καρπούς. Αὐτό, ἐξ ἄλλου, θά φανῆ πιό καθαρά μετά ἀπό τήν κριτική κάποιων χαρακτηριστικῶν ἀποσπασμάτων ἀπό τήν ἀλλοπρόσαλλη διδασκαλία του πού ἀκολουθεῖ στήν συνέχεια, ἀπό τήν ὁποία καί θά καταφανοῦν οἱ πλάνες τοῦ ἀνθρώπου.

ΜΕΡΟΣ Β´

Σύντομη κριτική σέ κάποια χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα

τῶν κειμένων τοῦ τρίτομου βιβλίου

τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ μέ τίτλο «Ὑδροχόος»

1. Στόν Πρόλογο τοῦ βιβλίου Ὑδροχόος, ὁ συγγραφέας ἀναφέρει μερικούς στίχους ἀπό τήν ἀρχή τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου, πού ἀναφέρονται στόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, δηλ. στόν Χριστό, καί στήν συνέχεια ἐπιχειρεῖ νά κάνη μία ἰδική του ἑρμηνεία τῶν στίχων αὐτῶν. Στήν ἑρμηνεία του αὐτή, δέν κάνει ἀναφορά σέ κανέναν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας πού ἔχει ἑρμηνεύσει τούς στίχους αὐτούς, ἀλλά ἐπιχειρεῖ μία δική του τελείως διαφορετική καί αὐθαίρετη ἑρμηνεία. Αὐτό σημαίνει, ὅτι διαφωνεῖ καί ἀπορρίπτει τήν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπιχειρεῖ νά δώση μία ἰδική του ἑρμηνεία. Ἀλλά, ἄς δοῦμε τί ἀκριβῶς λέει:
1α. Στήν σελ. 1 τοῦ Προλόγου, λέει: «Τι είναι όμως ο Λόγος; Μέσα σ' αυτόν βρίσκεται το φως και η ίδια η ζωή. Ο Λόγος είναι το μέσον. Μέσα απ' αυτόν περνά η γνώση του Θεού, που είναι το φως των ανθρώπων κι επομένως η ίδια η ζωή. Αυτή η γνώση δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να ζήσει και η έλλειψή της του στερεί τη ζωή».
Ἐδῶ, ὁ συγγραφέας δέν ξεκαθαρίζει, ἄν μέ τόν ὅρο ''Λόγο'' (μέ κεφαλαῖα) ἐννοῆ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἤ τοῦ Χριστοῦ, προφορικό ἤ γραπτό, ἤ ἄν ἐννοῆ τόν Λόγο, δηλ. τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ Πατρός, πού εἶναι Πρόσωπο, ἕνα ἀπό τά Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καί ὁ ὁποῖος ''σάρξ ἐγένετο'', δηλ. σαρκώθηκε, ἐνηνθρώπησε, ἔγινε δηλ. ἄνθρωπος, στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν δηλ. ρωτάει «τί εἶναι ὁ Λόγος;», ἐννοεῖ τί εἶναι ὁ ζωοποιός λόγος τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι κατατεθειμένος στά Εὐαγγέλια, ἤ ἐννοεῖ τί εἶναι ὁ Λόγος, ὡς Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἤ ἐννοεῖ τόν σαρκωμένο Λόγο, δηλ. τόν Χριστό; Ἤ, μήπως ἐννοεῖ κάτι ἄλλο, πού δέν μᾶς ἔχει δώσει νά καταλάβωμε; Τό λέμε αὐτό, ἐπειδή ὑπάρχει πολλή ἀσάφεια στίς θελογικες του ἐκφράσεις, κάτι πού εἶναι διάχυτο σέ ὅλο τό βιβλίο του.
Ἄν ἐννοῆ τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι κατατεθειμένος στά Εὐαγγέλια, τότε στά παραπάνω λόγια ἔχομε νά ποῦμε τά ἑξῆς:
Ναί, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ζωοποιός γιά ὅσους τόν δέχονται μέ ἁπλότητα καρδιᾶς, ἐφ᾽ ὅσον τόν κατανοοῦν μέ τήν συνεργεία τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διαφορετικά, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ παραμένει ἀκατανόητος. Ἀπό μόνος του, ὅμως, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, ἔστω καί ἄν γίνη κατανοητός σέ ὅλο του τό βάθος, δέν ἀνασταίνη τόν ἄνθρωπο, δέν τοῦ δίνει ζωή, ἄν δέν συνεργήση καί ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἰδικά, ὅσον ἀφορᾶ στήν περίπτωση τοῦ συγγραφέα, προκαταβολικά λέμε ὅτι, ἀπ᾽ ὅσα θεολογικά ἤ ἐκκλησιολογικά κείμενά του διαβάσαμε, διαπιστώσαμε ὅτι, ὄχι μόνο δέν κατανοῆ τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά πλήρως καί παντοῦ τόν διαστρέφει. Καί τοῦτο συμβαίνει, ἐπειδή δέν τόν ἑρμηνεύει, δέν τόν κατανοεῖ, μέ τήν συνεργεία τῆς Χάριτος. Ἔτσι συνέβαινε σέ ὅλους τούς αἱρετικούς, πού ἑρμήνευαν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ μόνο μέ τό μυαλό.
Ἄν, ὅμως, ὁ συγγραφέας, ἐννοῆ τόν Λόγο σάν τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τότε, στήν ἐρώτησή του «τί εἶναι (τό σωστό, σ᾽ αὐτήν τήν περίπτωση εἶναι ''ποιός εἶναι'') ὁ Λόγος;» καί στά ὅσα ἄλλα σχετικά ἀναφέρει, ἔχομε νά ποῦμε τά ἑξῆς:
Δέν βρίσκεται μέσα στόν Λόγο τό φῶς καί ἡ ἴδια ἡ ζωή. Ὁ Λόγος, δηλ. ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό φῶς καί ἡ ἴδια ἡ ζωή. «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου», εἶπε ὁ Χριστός, ὡς ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος. Ὁ Λόγος δέν εἶναι τό μέσον, μέσα ἀπό τόν ὁποῖο περνᾶ ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ. Ὁ Λόγος εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ. Τό Φῶς, ἡ Ζωή, ἡ Γνώση τοῦ Θεοῦ εἶναι πρόσωπο. Τό Πρόσωπο τοῦ Λόγου. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι πρόσωπο, τό πρόσωπο τοῦ Λόγου, πού εἶναι τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ἀποκαλυπτόμενος ὁ Λόγος στόν ἄνθρωπο τόν κάνει καί μετέχει στό Φῶς, στήν Ζωή καί στήν Γνώση τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος δέν μετέχει στήν οὐσία τοῦ Λόγου, ἀλλά στήν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Λόγου. Ζωή δέν εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἡ μετοχή στήν ἄκτιστη ζωή τοῦ Θεοῦ. Ὁ Διάβολος κατέχει τήν μεγαλύτερη γνώση σχετικά μέ τόν Θεό, ἀλλά δέν ἔχει ζωή. Ἔχει ἁπλῶς ὕπαρξη. Ζωή ἔχει ὁ ἄνθρωπος μόνο ὅταν μετέχη στήν ἄκτιστη ζωή τοῦ Θεοῦ, δηλ. στήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄς ἔχη ὅση γνώση θέλει, ἐπίγεια καί ἐπουράνια. Μέ τήν γνώση ὁ ἄνθρωπος ἁπλᾶ διώχνει τήν ἄγνοια. Ζωή, ὅμως δέν θά ἔχη, ἄν δέν μεθέξη στήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλ. στήν ζωή τοῦ Θεοῦ. Ἡ γνῶσις τοῦ Θεοῦ, ἤ ἡ γνῶσις περί Θεοῦ, δέν δίνει, ἀπό μόνη της, στόν ἄνθρωπο τήν δυνατότητα νά ζήση, ἄν δέν ἔχη ὁ ἄνθρωπος μέθεξη στήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὔτε ἡ ἔλλειψις τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ στερεῖ ὁπωσδήποτε ἀπό τόν ἄνθρωπο τήν ζωή. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ζήση καί χωρίς καθόλου γνώση, ὅταν μετέχη στήν Χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἕνα παιδάκι, π.χ., ἔχει καθόλου γνώση τοῦ Θεοῦ; Ὄχι. Καί, ὅμως, ζεῖ, ἐπειδή ἔτσι θέλει ὁ Θεός. Ἐπειδή ὁ Θεός τό κάνει νά ζῆ, μέ τήν Χάρι Του.
1β. Στήν σελ. 12 τοῦ Προλόγου, ὁ συγγραφέας λέει: «Εκατομμύρια άνθρωποι αγωνίστηκαν μέσα στους αιώνες, αγνοώντας την ουσία των πραγμάτων. Έκτισαν πολιτισμούς, θυσιάστηκαν γι' αυτούς, χωρίς ν' αντιλαμβάνονται ότι τα πάντα είναι προμελετημένα. Μάτωσαν, νομίζοντας ότι ανοίγουν και χαράζουν νέους δρόμους, τη στιγμή που αυτοί υπήρχαν χαραγμένοι από τον καιρό της Δημιουργίας. Αποδεικνύεται ότι ανάμεσα στους ανθρώπους υπήρξαν άνθρωποι, που γνώριζαν τα πάντα κι έδρασαν μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο, υπηρετώντας μία ειδική στρατηγική».
Ἐδῶ, ὁ συγγραφέας δέν ἐξηγεῖ τί ἐννοεῖ, ὅταν λέη ὅτι «τά πάντα εἶναι προμελετημένα». Ἀπό ποιούς; Στήν συνέχεια, λέει «ἀποδεικνύεται (πῶς;) ὅτι ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους ὑπῆρξαν ἄνθρωποι πού γνώριζαν τά πάντα (ποιά πάντα;)». Πάλι, δέν ἐξηγεῖ πῶς γνώριζαν, ἤ ἀπό ποῦ γνώριζαν, κάποιοι ἄνθρωποι, τά πάντα. Οὔτε ἐξηγεῖ τί ἐννοεῖ ὅταν λέη «τά πάντα».
1γ. Στήν σελ. 12 τοῦ Προλόγου, ὁ συγγραφέας, ἀναφερόμενος στήν κοσμοθεωρία του, λέει: «Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να παραδοθεί η γνώση του Χριστού ή του Μωυσή ή του Μωάμεθ απευθείας στους ανθρώπους, από το να παραδίδεται στη διαχείριση των ιερατείων. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να ζήσει με την κληρονομιά του Λόγου του Θεού. Ακολουθώντας τους δούλους, που δρουν ως κληρονόμοι, ζει μόνον όταν αυτοί το επιτρέπουν επομένως ποτέ, αφού αυτοί είναι δούλοι, που αγωνιούν για τις εξουσίες τους».
Σ᾽ αὐτά, ἐμεῖς ἀπαντοῦμε ὡς ἑξῆς:
Παρατήρησις πρώτη: Συγκρίνεται ἡ γνώση τοῦ Χριστοῦ μέ ἐκείνην τοῦ Μωϋσῆ ἤ τοῦ Μωάμεθ; Ὄχι, βέβαια. Ἡ γνώση τοῦ Μωϋσῆ προῆλθε ἀπό ὅ,τι τοῦ ἀπεκάλυψε ὁ Χριστός, ἡ δέ γνώση τοῦ Μωάμεθ ἦταν μία καθαρά δαιμονική ἀποκάλυψις καί δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τήν γνώση τοῦ Χριστοῦ ἤ ἐκείνην τοῦ Μωϋσῆ.
Παρατήρησις δεύτερη: Ἐδῶ, ὑπάρχει μία σύγχυσις. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ (καί ὄχι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ) ἀποκαλύπτεται στούς ἀνθρώπους, μέσα στήν ἱστορία, μέσῳ κάποιων «δικῶν Του» ἀνθρώπων, τῶν «δούλων Του», κατά κανόνα. Ἔτσι μᾶς ἔχει δείξει ὅτι κινεῖται ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Συνήθως. Ὁ Θεός δέν μιλάει ἀπ᾽ εὐθείας στούς πολλούς. Ὁ Θεός μιλοῦσε στόν Μωϋσῆ καί ὁ Μωϋσῆς μιλοῦσε στόν λαό τοῦ Ἰσραήλ καί μετέφερε σ᾽ αὐτούς τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ φωτεινή νεφέλη κατέβαινε στόν Μωϋσῆ, πού ἦταν μέσα στήν Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου, καί ὄχι στόν λαό πού περίμενε ἀπ᾽ ἔξω. Ἡ φωτεινή νεφέλη, ἀργότερα, κατέβαινε στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, ὅταν ὁ Σολομών μετέφερε τήν Κιβωτό τῆς Διαθήκης μέσα στόν Ναό. Αὐτοί οἱ «δοῦλοι» τοῦ Θεοῦ, πού δέν εἶναι καθόλου δοῦλοι στήν πραγματικότητα, ἀλλά υἱοί τοῦ Θεοῦ, κληρονόμοι τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ, δέν κάνουν ὅ,τι θέλουν. Κάνουν ἐκεῖνο πού τούς λέει ὁ Θεός νά κάνουν καί λένε ἐκεῖνο πού τούς λέει ὁ Θεός νά ποῦν. Μεταφέρουν στόν λαό τοῦ Θεοῦ ἐκεῖνο πού ὁ Θεός τούς λέει νά ποῦν. Ἑπομένως, οὔτε θέμα τίθεται νά ἀγωνιοῦν γιά ἐξουσίες, ἀφοῦ τήν ὅποια ἐξουσία ἔχουν τούς τήν ἔχει δώσει ὁ ἴδιος ὁ Θεός γιά μία συγκεκριμένη ἀποστολή, οὔτε κρύβουν ἀπό τόν λαό κάποια πράγματα μέ ἰδιοτέλεια, οὔτε μοιράζουν στούς ἀνθρώπους, ὅποτε θέλουν καί ὅσο θέλουν, τήν γνώση πού τούς χάρισε ὁ Θεός. Ὁπότε, εἶναι λάθος ἐκεῖνο πού ὑπονοεῖ ὁ συγγραφέας, ὅτι δηλ. ἀκολουθῶντας, οἱ ἄνθρωποι, τούς «δούλους» τοῦ Θεοῦ (ἐννοῶντας ἐδῶ τό ἱερατεῖο), γίνονται καί αὐτοί δοῦλοι, μέ τήν στενή ἔννοια, καί χάνουν τήν δυνατότητα «νά ζήσουν μέ τήν κληρονομιά τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ». Μέ τό ὅτι τούς ἀκολουθοῦν οἱ ἄνθρωποι, ὑπονοεῖ ὅτι μπαίνουν κάτω ἀπό ἕναν ζυγό καί δέν θά ἀφεθοῦν ἐλεύθεροι ποτέ νά ἀπολαύσουν «τήν κληρονομιά τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ». Στήν πραγματικότητα, συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο.
Παρατήρησις τρίτη: Ὁ ἄνθρωπος, ἀπό μόνος του, ποτέ δέν μπορεῖ νά γίνη κληρονόμος τοῦ πλούτου τοῦ Θεοῦ, οὔτε νά τόν ἀπολαύση, ἐκτός ἄν ὁ ἴδιος ὁ Θεός τοῦ τόν χαρίση. Ἐπίσης, ὁ Θεός δέν ἐμποδίζεται, οὔτε δεσμεύεται ἀπό κάτι, ὥστε νά ἀδυνατῆ νά χαρίση τόν πλοῦτο Του σέ ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο ὁ Θεός θελήσει, σέ ὁποιαδήποτε κατάσταση καί ἄν εὑρίσκεται ὁ ἄνθρωπος αὐτός. Ἄρα, ὁ Θεός δέν δεσμεύεται ἀπό ὁποιοδήποτε ἱερατεῖο νά χαρίση, ἄν θέλη, τόν πλοῦτο Του σέ κάποιον ἄνθρωπο πού τό ἱερατεῖο αὐτό τόν ἀδικεῖ.
Παρατήρησις τετάρτη: Ὁ συγγραφέας κρίνει ὡς λανθασμένες τίς ἐπιλογές τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Μωϋσῆ, πού, ὄντες οἱ ἴδιοι ἀρχιερεῖς, παρέδωσαν σέ ''ἱερατεῖο'' τήν κληρονομιά τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός ὁ ἴδιος ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία. Κατά τόν συγγραφέα, τά ἱερατεῖα ἀποτελοῦνται ἀπό ἀνελεύθερους δούλους πού καταπιέζουν τούς ἀνθρώπους. Κατ᾽ αὐτόν τόν τρόπο, πετάει συλλήβδην τήν Ἐκκλησία στά σκουπίδια. Κατ᾽ αὐτόν, καλύτερα εἶναι γιά τόν ἄνθρωπο νά βρῆ μόνος του καί νά χαρῆ τήν κληρονομιά τοῦ Θεοῦ χωρίς τήν ἀνάγκη νά προσεγγίση ἕνα ''ἱερατεῖο''. Εἴπαμε, ὅμως, πρίν, ὅτι ὁ Θεός, ἔτσι ἐργάζεται. Δυστυχῶς γιά τόν Παναγιώτη Τραϊανοῦ, ὁ Θεός κατά κανόνα δουλεύει μέσῳ ἱερατείων.... Μέ τέτοιες ἰδέες πού διατυπώνει ὁ συγγραφέας γίνεται σαφές γιατί ἐπεδίωξε νά δημιουργήση τόν Ὑδροχοϊσμό, πού κινεῖται μακρυά καί ἔξω ἀπό ''ἱερατεῖα'', ὥστε νά ἐπιδιώξη νά κατακτήση τήν κληρονομιά τοῦ Θεοῦ ἔξω καί μακρυά ἀπό ἱερατεῖα, καταργῶντας ἔτσι τήν Ἐκκλησία. Κατέκτησε, ἄραγε, τήν κληρονομιά τοῦ Θεοῦ; Θά φανῆ στά ἑπόμενα......
1δ. Στήν σελ. 14 τοῦ Προλόγου, ὁ συγγραφέας λέει: «Το δύσκολο —και στόχος μας— είναι να ξεκολλήσει ο άνθρωπος από το επίπεδο της Γης και να δει την κατάσταση από διαφορετική οπτική γωνία, όπως περίπου τη βλέπει ένας Θεός».
Ἐδῶ, ἐμεῖς λέμε, ὅτι, αὐτό, γιά ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, εἶναι τελείως ἀδύνατον, ἐπειδή δέν ὑπάρχει καμμία ὁμοιότητα μεταξύ τῆς πραγματικότητος τοῦ Θεοῦ καί ἐκείνης τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ συγγραφέας, ἐπιδιώκοντας παρά ταῦτα νά τό κάνη, ἤδη ἑτοιμάζει τόν ἑαυτό του νά βρεθῆ σέ μία εἰκονική πραγματικότητα. Ὁ Ὑδροχοϊσμός, εἶναι, στήν οὐσία, μία τέτοια εἰκονική πραγματικότητα, δηλ. μία πλάνη.
1ε. Στήν σελ. 16 τοῦ Προλόγου, ἀναφέρει: «Αποκαλύπτεται ότι τα πάντα ήταν γνωστά, πριν ακόμα τεθούν σ' εφαρμογή. Η ιστορία των σύγχρονων ανθρώπων είχε δοθεί πλήρως με τη μορφή προφητείας χιλιάδες χρόνια πριν. Οι άνθρωποι γνώριζαν για τον Υιό του Θεού, το Χριστό, χιλιάδες χρόνια πριν την εμφάνισή Του».
Τό σχόλιό μας: «Αποκαλύπτεται...» Ἀπό ποιούς; «Ότι τά πάντα ήταν γνωστά... Τά πάντα, μεταξύ των οποίων καί η ιστορία των σύγχρονων ανθρώπων, ήταν γνωστή χιλιάδες χρόνια πριν. Με την μορφή προφητείας». Σέ ποιούς ἦταν γνωστή ἡ ἱστορία τῶν σύγχρονων ἀνθρώπων; Σέ ποιούς εἶχε δοθῆ ἡ γνῶσις τῆς ἱστορίας χιλιάδες χρόνια πρίν; Θά τό μάθωμε στήν συνἐχεια....... Ἀπό τώρα, ὅμως, τό ὅλο θέμα ἄρχισε νά μυρίζη λίγο Ἔριχ φόν Νταίνικεν....! Ἡ συνέχεια ὅμως εἶναι πιό ἐνδιαφέρουσα: «Οι άνθρωποι (ποιοί ἄνθρωποι;) γνώριζαν για τον Χριστό χιλιάδες χρόνια πριν την εμφάνισή Του». Τί γνώριζαν; Θά τό δοῦμε. Γιατί, ὅμως, ὁ συγγραφέας τά λέει ὅλα αὐτά; Τά λέει γιά νά ὑποστηρίξη ὅτι ὑπάρχει μία κρυμμένη ἀλήθεια, κατά τήν ὁποία ὑπῆρχε, ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια, ἕνας κάποιος ἀκριβής σχεδιασμός γιά τήν ὅλη πορεία τῆς ἀνθρωπότητος (σελ. 16). Ἄν κατάλαβα καλά, μία νομοτέλεια; Αὐτό, ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφέας, ὅτι τό ἀποδεικνύει στό τέταρτο καί πέμπτο μέρος τοῦ βιβλίου του. Ἀπό ποιόν εἶχε γίνει αὐτός ὁ ἀκριβής σχεδιασμός; Καί τί ἤ ποιούς ἐξυπηρετοῦσε; Καί τί νόημα εἶχε; Αὐτά ἀναμένεται νά τά δοῦμε στήν συνέχεια.
1στ. Στήν σελ. 16 τοῦ Προλόγου, ἀναφέρει ἐπίσης τά ἑξῆς: «Το τέταρτο μέρος (τοῦ βιβλίου) είναι η ερμηνεία της Αποκάλυψης στην οποία περιγράφεται το σύνολο των όσων βίωσε η ανθρωπότητα, από την εποχή περίπου που αυτή δόθηκε μέχρι σήμερα».
Ἐδῶ, διερωτᾶται κανείς: Γιατί ὁ συγγραφέας παρουσιάζει, στό βιβλίο του, τήν ἑρμηνεία τῆς Ἀποκαλύψεως; Καί, ποιά ἑρμηνεία παρουσιάζει; Κάποια πατερική ἑρμηνεία, κάποια ἐκκλησιαστική ἑρμηνεία, ἤ κάποια δική του ἑρμηνεία; Δυστυχῶς, παρουσιάζει μία ἰδική του ἑρμηνεία γιά νά ἀποδείξη τόν ''προϋπάρχοντα ἀκριβῆ σχεδιασμό τῆς ἱστορίας''. Δέν γνωρίζει, ὅμως, ὅτι τό νά ἀποκαλύπτη ὁ Θεός στούς δούλους Του τό τί πρόκειται νά γίνη στό μέλλον, αὐτό δέν δεσμεύει τήν ἐλεύθερη ἐξέλιξη τῶν γεγονότων; Ὁ Θεός προγνωρίζει τί θά κάνη ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά δέν τόν προκαθορίζει, δηλ. δέν δεσμεύει τήν ἐλευθερία ἐπιλογῆς καί δραστηριότητος τοῦ ἀνθρώπου.
Στήν Ἀποκάλυψη, περιγράφεται, σέ γενικές γραμμές, τό τί πρόκειται νά συμβῆ μέχρι τό τέλος τῆς ἱστορίας (καί ὄχι μέχρι σήμερα, ὅπως ἐσφαλμένα ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφέας). Ὁ σκοπός τῆς συγγραφῆς τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν παραμυθία, τήν παρηγοριά, ὅτι στό τέλος, θά νικήση ὁ Χριστός ἐπί τῶν δυνάμεων τοῦ Διαβόλου. Πού σημαίνει, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ κύριος τῆς ἱστορίας καί ἰσχυρότερος τοῦ Διαβόλου. Καί πῶς μποροῦσε νά μήν ἦταν, ἀφοῦ ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός, ἐνῶ ὁ Διάβολος εἶναι ἕνα ἐκπεσόν δημιούργημά Του.
1ζ. Στό τέλος τοῦ Προλόγου, ἀναφέρει ὁ συγγραφέας, ὅτι « το πέμπτο μέρος (τοῦ βιβλίου του) είναι η ερμηνεία των Ομηρικών Επών, στα οποία αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες είχαν γνώση των όσων συνέβησαν και συμβαίνουν, αιώνες πριν τη γέννηση της κορωνίδας του πολιτισμού τους, του αθηναϊκού πολιτισμού».
Σχόλιο: «Ἀποδεικνύεται», λέει ὁ συγγραφέας, ὅτι οἱ Ἕλληνες εἶχαν γνώση. Θά τίς δοῦμε αὐτές τίς «ἀποδείξεις». Ἀλλά, ἄν τήν εἶχαν, πού δέν τήν εἶχαν, ποιός τούς τήν ἔδωσε; Ἄν τήν εἶχαν, πρόκειται περί προφητείας. Προφητεία, ὅμως, παρέχει μόνο ὁ Θεός. Δηλ., ὁ Θεός προεφήτευε καί στούς ἀρχαίους Ἕλληνες.....! Ὅπερ, ἄτοπον.
2. Στήν σελ. 1 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο «Καινή Διαθήκη», ὁ συγγραφέας λέει:
«...... Όλες οι θρησκείες έχουν γνώση που τις συνδέει με το Θεό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι συνδέονται απαραίτητα με τον Υιό Του. Στον ισλαμισμό οι μωαμεθανοί γνωρίζουν τον Αλλάχ και τον προφήτη του το Μωάμεθ. Ποιος είναι όμως ο Αλλάχ; Ο Πατέρας ή ο Υιός; Οι χριστιανοί ελπίζουν στον Υιό, αφού έχουν την αντίστοιχη γνώση. Ένας χριστιανός πιστεύει στο Χριστό και δέχεται τη γνώση του ως γνώση του Θεού. Είναι δυνατόν όμως η Λύτρωση ν’ αφορά κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους στον κόσμο, που στην κυριολεξία έτυχε να πιστεύουν στον Υιό κι επομένως να τον δέχονται; Ο μωαμεθανός, που δεν πιστεύει στον Υιό, εφόσον δεν έχει γνώση γι’ Αυτόν, δε θα λυτρωθεί;»
Σχόλια ἰδικά μας: Ἐδῶ, ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφέας ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν γνώση πού τίς συνδέει μέ τόν Θεό. Αὐτή ὅμως ἡ θέσις εἶναι ἀπόρροια τῆς θεωρίας τῶν Κλάδων, πού εἶναι τό θεωρητικό ὑπόβαθρο τῆς πανθρησκείας. Καί, στήν συνέχεια, γιά νά παντρέψη τά πάντα, λέει ὅτι «αυτό δε σημαίνει ότι συνδέονται απαραίτητα με τον Υιό Του», ἀφοῦ «στον ισλαμισμό οι μωαμεθανοί γνωρίζουν τον Αλλάχ και τον προφήτη του το Μωάμεθ».... Γιά τόν συγγραφέα, ὁ Θεός τοῦ Ἰσραήλ καί ὁ Θεός τοῦ Ἰσλάμ εἶναι ὁ ἴδιος Θεός.... Ἐπειδή, ὅμως, ὁ Θεός τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλά καί τῶν Χριστιανῶν, εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα, διερωτᾶται ὁ συγγραφέας: «Ποιος είναι όμως ο Αλλάχ; Ο Πατέρας ή ο Υιός;» Δέν ἀπαντᾶ, ὅμως, σ᾽ αὐτό τό ἐρώτημα, πού ὁ ἴδιος θέτει, γιά νά μήν αὐτοπαγιδευθῆ (πῶς νά ἀπαντήση, ἀφοῦ ὁ,τιδήποτε πῆ θά εἶναι βλακεία, ἐφ᾽ ὅσον ὁ ΆΆλλάχ εἶναι ἕνας φανταστικός θεός).
Στήν συνέχεια, ἀλλάζει θέμα, μιλάει γιά τήν Λύτρωση καί διερωτᾶται ἄν οἱ Μωαμεθανοί θά συμμετέχουν στήν Λύτρωση πού χαρίζει ὁ Χριστός στούς πιστεύοντες καί βαπτισμένους Χριστιανούς. Εἶναι δυνατόν, διερωτᾶται, ὁ Χριστός νά λυτρώση μόνο κάποιους ἀνθρώπους πού συνέβη νά Τόν πιστεύουν; Οἱ ὑπόλοιποι δέν εἶναι ὑποκείμενοι στήν Λύτρωση; Ἐδῶ, ἡ ἀπάντησις εἶναι ὅτι τό τί θά κάνη ὁ Χριστός μέ τούς ἀλλοθρήσκους, Ἐκεῖνος τό ξέρει. Στούς δικούς Του πάντως ἔχει πῆ πῶς πρέπει νά ζήσουν καί θά εἶναι ἀναπολόγητοι.
3. Στήν σελ. 2 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο «Καινή Διαθήκη», ὁ συγγραφέας λέει:
 «Ο Θεός δίνει γνώση για τον Εαυτό Του στους ανθρώπους κι αυτή η γνώση υπηρετεί την επιθυμία Του. Αυτός έδωσε γνώση για τον Υιό στους χριστιανούς κι ο Ίδιος έδωσε τον Προφήτη στους μωαμεθανούς, το Βούδα στους βουδιστές». Ὥστε ὁ ἕνας Θεός, ὅπως ἔδωσε τόν Υἱό Του στούς Χριστιανούς, ἀνάλογα ἔδωσε τόν Προφήτη στούς Μωαμεθανούς καί τόν Βούδα στούς Βουδιστές! Μάλιστα! Ποῦ τά διάβασε αὐτά ὁ συγγραφέας; Δέν φαίνεται καθαρά ὅτι ὁ συγγραφέας ὑποστηρίζει τήν πανθρησκεία; Ἐξ οὗ καί ὁ Ὑδροχοϊσμός του....
4. Στήν σελ. 6 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο «Καινή Διαθήκη», ὁ συγγραφέας λέει:  
«Φτάνουμε σ’ ένα σημείο, όπου ο Θεός βρίσκεται σ’ ένα απόλυτα ξεχωριστό επίπεδο και δεν έχει καμία σημασία πώς ονομάζεται από τους πιστούς Του. Ένας Θεός που είναι ορατός απ’ όλους με τα ίδια απόλυτα χαρακτηριστικά, αλλά και ταυτόχρονα Δημιουργός πολλών και διαφορετικών θρησκειών, που με τη σειρά τους δημιουργούν πολλούς και διάφορους τύπους κοινωνιών. Όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία, γιατί είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητό ότι, ανεξάρτητα από τη θρησκεία, ο άνθρωπος βλέπει το Θεό πάντα με τα ίδια γενικά χαρακτηριστικά. Ο Θεός είναι Τέλειος, Πανάγαθος, Παντοδύναμος και Δημιουργός των πάντων στο μυαλό του κάθε ανθρώπου, άσχετα αν αυτός είναι χριστιανός, μωαμεθανός, σιντοϊστής ή οτιδήποτε άλλο. Όλα αυτά αφορούν το γενικό επίπεδο κι είναι κοινά για όλους. Τι γνωρίζει όμως ο Ιουδαίος, που πιστεύει στο Γιαχβέ και γιατί διαφέρει από το μωαμεθανό, που πιστεύει στον Αλλάχ;
Αφήνουμε αυτό το γενικό επίπεδο, που είναι κοινό για όλους κι εντοπίζουμε ένα νέο επίπεδο που εξαρτάται άμεσα από τη γνώση. Σ’ αυτό το επίπεδο, που δεν είναι κοινό για το σύνολο των ανθρώπων, παρά μόνο για το σύνολο των πιστών κάθε θρησκείας, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει και η ποιότητα και η ποσότητα της γνώσης. Ο Θεός δεν έχει πλέον τα γενικά χαρακτηριστικά, που είναι κοινά για όλους, αλλά έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία αναγνωρίζει μόνον αυτός που έχει ειδική γνώση. Σ’ αυτό το σημείο εμφανίζονται οι διαφορές μεταξύ των θρησκειών. Ο Ιουδαίος λατρεύει το Θεό ως άνθρωπος, αλλά τα χαρακτηριστικά του Θεού του, που είναι χαρακτηριστικά κυρίου, τον διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους. Ο Ιουδαίος σύμφωνα μ’ αυτήν τη λογική είναι Ιουδαίος, όχι επειδή λατρεύει κάποιον άλλο Θεό σε σχέση με τους υπόλοιπους αλλά, επειδή έχει γνώση για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Θεού, που είναι αυτά του κυρίου.
Σ’ αυτό το σημείο βλέπουμε ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό να έχουμε υπόψη μας τη γνώση κάθε θρησκείας, εφόσον τα ιδιαίτερα λειτουργικά χαρακτηριστικά του Θεού, που υποστηρίζει η κάθε μία απ’ αυτές, είναι εντελώς διαφορετικά απ’ αυτά των άλλων. Ενώ στο πρώτο επίπεδο ο Θεός είναι ΈΈνας και δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά, σ’ αυτό το επίπεδο έχει τεράστια σημασία τ’ όνομά Του. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ποιον Θεό λατρεύει ο κάθε άνθρωπος, αφού ο Γιαχβέ είναι εντελώς διαφορετικός από τον Αλλάχ ή το Χριστό. Βλέπουμε λοιπόν ότι η δωρεά γνώσης κατά πρώτον: δημιουργεί το πρώτο επίπεδο, διαχωρίζοντας το Θεό από τον άνθρωπο, ενώ κατά δεύτερον: αποδίδει χαρακτηριστικά στο Θεό. Ενώ ο Θεός είναι Ένας, ο Γιαχβέ δεν ταυτίζεται με τον Αλλάχ. Εξαιτίας της γνώσης ο Γιαχβέ είναι Κύριος και θυσιάζει τον Υιό Του κι εξαιτίας πάλι της γνώσης ο Αλλάχ γνωστοποιεί της βουλές Του, μέσω του Προφήτη.
Ενώ ο Θεός είναι ένας, είναι ταυτόχρονα και πολλοί. Η έννοια του ονόματος του Θεού, έχει πλέον τεράστια σημασία και δε συνδέεται σε καμία περίπτωση με τις γλώσσες των ανθρώπων. Οι μωαμεθανοί λατρεύουν τον Αλλάχ, όχι επειδή στη γλώσσα τους δεν υπάρχει η λέξη “Θεός”, αλλά γιατί ο Θεός τους είναι ο Αλλάχ. Ο Θεός αποκαλύπτει τ’ όνομά Του και δεν το ανακαλύπτουν οι άνθρωποι. Όπως έδωσε ο Θεός στους Έλληνες τ’ όνομα “Δίας”, έτσι μπορούσε να δώσει τ’ όνομα “Αλλάχ”. Ο Θεός αυτήν την αποκάλυψη την κάνει, γιατί, έχοντας γνώση του Σχεδίου, δίνει διαφορετική γνώση, ώστε να δημιουργηθεί διαφορετικός τύπος ανθρώπου, δηλαδή κοινωνίας, κι έτσι να εξελιχθεί το Σχέδιο. Ο άνθρωπος εξαρτάται άμεσα πλέον από το Θεό που λατρεύει. Ο μωαμεθανός λατρεύει τον πραγματικό Θεό και πρέπει ν’ αναζητά τη Θέωση στο λόγο του Προφήτη. Ο χριστιανός επίσης λατρεύει τον πραγματικό Θεό, αλλά είναι αναγκαίο η αναζήτησή του να στρέφεται αποκλειστικά στο Λόγο του Χριστού. Ο χριστιανός που στρέφεται προς το λόγο του Προφήτη, βρίσκεται μακριά από την υπόθεση Θέωση.
Αυτά συμβαίνουν γιατί ο Θεός δημιουργεί την επιθυμητή κοινωνία, μέσω της γνώσης και τον τύπο του ανθρώπου που αυτή παράγει. Ο Θεός δίνει την κατάλληλη γνώση στον κατάλληλο χώρο και στους κατάλληλους ανθρώπους. Τα διαφορετικά χαρακτηριστικά των κοινωνιών, και κατά συνέπεια των ανθρώπων, απαιτούν διαφορετική γνώση κι επομένως αποκτά σημαντικό νόημα η ύπαρξη του Υιού, αλλά και του Προφήτη. Ο άνθρωπος που γεννιέται στην κοινωνία του Αλλάχ, ελέγχεται για την πίστη ή την απιστία του με βάση το λόγο του Προφήτη και σε καμία περίπτωση με βάση το Λόγο του Χριστού. Ο μωαμεθανός σε καμία περίπτωση δεν αποκτά χαρακτηριστικά απίστου, αν αγνοεί ή ακόμα κι αν μισεί τον Υιό του Θεού. Απλά, επειδή ο άνθρωπος έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, καμία γνώση δεν αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα. Αν ένας μωαμεθανός μισεί το Χριστό, αυτό σημαίνει ότι μισεί τους χριστιανούς, επομένως τους ανθρώπους. Δεν είναι άπιστος, επειδή μισεί το Χριστό, αλλά είναι άπιστος απέναντι στον Αλλάχ, επειδή ακριβώς κάτι δεν πάει καλά, που αναπτύχθηκε το μίσος μέσα του. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ όλους τους ανθρώπους, όλων των θρησκειών. Η κάθε θρησκεία αποτελεί μία κοινότητα ξεχωριστή κι ο άνθρωπος πρέπει να εκμεταλλευτεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη γνώση της θρησκείας του. Αν ο βουδιστής γεννηθεί και ζει σε μία κοινωνία βουδιστών, η γνώση του Βούδα είναι ασφαλής. Αν ο βουδιστής διατηρεί την πίστη στο Βούδα και ζει σε μία χριστιανική κοινωνία, αναζητώντας τη βοήθεια και του Χριστού, είναι αδύνατο να μην παγιδευτεί. Είναι αδύνατο να μη γίνει άπιστος απέναντι στο Θεό του, εφόσον καταστρέφει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Πώς είναι δυνατό να βοηθήσει αυτός ο άνθρωπος τα παιδιά του, όταν αυτά γεννιούνται και ζουν σε μία κοινωνία στην οποία η γνώση του πατέρα είναι ακατάλληλη;
Εξαιτίας αυτών των προβληματισμών φτάνουμε σε μία κατάσταση στην οποία τα δεδομένα είναι κοινά με το πρώτο επίπεδο, αλλά εξαιτίας της διαφοράς της γνώσης υπάρχουν ιδιαιτερότητες. Υπάρχει ο Θεός, ο άνθρωπος και η δωρεά του Θεού, αλλά σ’ αυτό το σημείο παίρνουν τα πάντα συγκεκριμένο όνομα. Στη θέση του Θεού υπάρχει ο Γιαχβέ, ο Χριστός, ο Αλλάχ, ενώ στη θέση των ανθρώπων αντίστοιχα, οι Ιουδαίοι, οι χριστιανοί, μωαμεθανοί. Εξαιτίας της γνώσης και άρα της θρησκείας, από το γενικό πάμε στο ειδικό κι από την πανανθρώπινη κοινωνία στην κάθε κοινωνία, που δημιουργείται από την αντίστοιχη θρησκεία».
Σχόλια ἰδικά μας: Ἐδῶ, ἔχομε ἄλλο ἕνα σημεῖο ἐνδεικτικό τῆς πανθρησκειακῆς συνειδήσεως τοῦ συγγραφέα: «Φτάνουμε σ’ ένα σημείο, λέει, όπου ο Θεός βρίσκεται σ’ ένα απόλυτα ξεχωριστό επίπεδο και δεν έχει καμία σημασία πώς ονομάζεται από τους πιστούς Του. Ένας Θεός που είναι ορατός απ’ όλους με τα ίδια απόλυτα χαρακτηριστικά, αλλά και ταυτόχρονα Δημιουργός πολλών και διαφορετικών θρησκειών, που με τη σειρά τους δημιουργούν πολλούς και διάφορους τύπους κοινωνιών». Δηλ., ὁ ἕνας Θεός εἶναι καί ὁ δημιουργός ὅλων τῶν θρησκειῶν!
Καί συνεχίζει: «..... Ανεξάρτητα από τη θρησκεία, ο άνθρωπος βλέπει το Θεό πάντα με τα ίδια γενικά χαρακτηριστικά. Ο Θεός είναι Τέλειος, Πανάγαθος, Παντοδύναμος και Δημιουργός των πάντων στο μυαλό του κάθε ανθρώπου, άσχετα αν αυτός είναι χριστιανός, μωαμεθανός, σιντοϊστής ή οτιδήποτε άλλο». Ξεχνάει, ὅμως, ἐδῶ ὁ συγγραφέας, ὅτι στίς Ἀνατολικές θρησκεῖες δέν ὑπάρχει προσωπικός θεός, ἀφοῦ γι᾽ αὐτές τά πάντα εἶναι θεός. Πῶς, λοιπόν, στό μυαλό κάθε ἀνθρώπου ὁ θεός του ἔχει τά ἴδια χαρακτηριστικά; Στόν Χριστιανισμό ὁ Θεός ἔχει τρία Πρόσωπα. Στόν Μουσουλμανισμό, ὁ Ἀλλάχ ἔχει ἕνα πρόσωπο. Στόν Βουδισμό, κανένα πρόσωπο.
 Ὁ Γιαχβέ δέν εἶναι διαφορετικός ἀπό τόν Χριστό. Ὁ Γιαχβέ ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἄσαρκος, στήν Παλαιά Διαθήκη. Δηλ., ἦταν ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀλλάχ εἶναι ἕνας φανταστικός θεός καί δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τόν ἀληθινό Θεό.
 Ὁ Μωαμεθανός δέν λατρεύει τόν πραγματικό Θεό, ἀλλά ἕναν φανταστικό θεό, διότι ὁ ἀληθινός Θεός ἀποκαλύφθηκε στούς Ἰουδαίους καί στούς Χριστιανούς καί ὄχι στούς Μουσουλμάνους. Ὁ Ἰουδαῖος πού πιστεύει στόν Γιαχβέ, πιστεύει στόν ἀληθινό Θεό. Ὁ Μουσουλμάνος, ὅμως, πού πιστεύει στόν Ἀλλάχ, πιστεύει σέ ἕναν φανταστικό θεό. Αὐτἠ εἶναι ἡ διαφορά τους.
Πιό κάτω, ὁ συγγραφέας πρεσβεύει πώς ἕνας Θεός δημιουργεῖ ὅλες τίς θρησκεῖες, ἀλλά αὐτός ὁ Θεός ἀποκτᾶ διαφορετικά χαρακτηριστικά σέ κάθε θρησκεία, ἐπειδή, ὑποτίθεται, ὁ ἕνας αὐτός Θεός ἀποκαλύπτεται μέ διαφορετικό ὄνομα σέ διαφορετικούς λαούς καί σέ διαφορετικές ἐποχές. Παράδοξο; Ὄχι. Εἶναι καί αὐτή μία νεοεποχήτικη πλάνη. Μέ τήν δήλωσή του, ὅμως, « ενώ ο Θεός είναι Ένας, ο Γιαχβέ δεν ταυτίζεται με τον Αλλάχ», ὁ συγγραφέας φάσκει καί ἀντιφάσκει, δηλ. φαίνεται καθαρά ὅτι βρίσκεται σέ σύγχυση. Διότι, ἄν ὁ Θεός ὅλων τῶν θρησκειῶν ἦταν ἕνας, ὁ ἴδιος δηλ. γιά ὅλες τίς θρησκεῖες, συνάγεται ὅτι ὁ Γιαχβέ θά ταυτιζόταν μέ τόν Ἀλλάχ καί στά χαρακτηριστικά. Ἁπλᾶ, τό ὄνομα θά ἦταν διαφορετικό. Κάτι τέτοιο, ὅμως δέν συμβαίνει.
Καί συνεχίζει στό ἴδιο μοτίβο: «Ενώ ο Θεός είναι ένας, είναι ταυτόχρονα και πολλοί»!. Ἄν, ὅμως, θυμηθοῦμε ὅτι οἱ δαίμονες ἐμφανίζονται ὡς θεοί (''οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν δαιμόνια'', εἶπε ὁ Δαυΐδ), τότε, ναί, ἔχει βάση τό ἀνωτέρω λεχθέν, ἀφοῦ π.χ. ὁ Δίας τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων δέν ἦταν παρά ἕνα δαιμόνιο καί τίποτε περισσότερο, ὅπως ἦταν καί οἱ ἄλλοι τους θεοί. Βέβαια, ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ πιστεύει ὅτι ἕνας, ὁ ἴδιος, Θεός δημιουργεῖ τήν κάθε θρησκεία, ἐνῶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι, ἐκτός ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό καί τόν Χριστιανισμό, ὅπου ἔχομε ἀποκάλυψη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, στίς ἄλλες θρησκεῖες ἔχομε ἀποκάλυψη δαιμονίων καί ὄχι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται ἀποκαλύπτεται μέ ἄλλη μορφή ἤ ἄλλο ὄνομα.
Στήν συνέχεια, ὁ συγγραφέας μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ ἕνας αὐτός (ὑποτιθέμενος) Θεός ὅλων τῶν θρησκειῶν πού πρεσβεύει, στούς ἀρχαίους Ἕλληνες εἶχε ἀποκαλυφθῆ μέ τό ὄνομα ''Δίας'', ἐνῶ στούς Μουσουλμάνους ἀποκαλύφθηκε μέ τό ὄνομα ''Ἀλλάχ''. Ὅπως, ὅμως, εἴπαμε, ὁ Δίας δέν ἦταν τίποτε ἄλλο παρά ἕνα δαιμόνιο πού ἐμφανιζόταν στούς ἀρχαίους Ἕλληνες μέ τήν μορφή τοῦ Δία, ὁ δέ Ἀλλάχ δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας φανταστικός θεός, καί σάν τέτοιος, δέν ἔχει ποτέ ἀποκαλυφθῆ. Οὔτε κἄν δαιμόνιο εἶναι. Ὁ συγγραφέας, ὅμως, παρ᾽ ὅλα αὐτά, πιστεύει ὅτι « ο μωαμεθανός λατρεύει τον πραγματικό Θεό», ἐκεῖνον τῶν Χριστιανῶν. Καί παραθέτει ἕνα ἀκόμη σενάριο.... πλῆρες συγχύσεως.... Καί καταλήγει: « Στη θέση του Θεού υπάρχει ο Γιαχβέ, ο Χριστός, ο Αλλάχ, ενώ στη θέση των ανθρώπων αντίστοιχα, οι Ιουδαίοι, οι χριστιανοί, μωαμεθανοί»..... Ἕνας Θεός, ὁ ἴδιος, σέ ὅλες τίς θρησκεῖες...........
5. Στήν σελ. 17 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο «Καινή Διαθήκη», ὁ συγγραφέας λέει:
«Τελευταίο και καθοριστικό μέρος του βιβλίου, είναι η Αποκάλυψη. Εκεί μιλάμε πλέον για τη θεία τιμωρία, που περιμένει όλους αυτούς, που δεν πιστεύουν στο Λόγο του Χριστού. Πράγματι, αυτή ακριβώς είναι η τιμωρία όσων απομακρύνονται από το Χριστό και την αλήθεια, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Στο μυαλό του αναγνώστη έχει αποτυπωθεί ανεξίτηλα ο λόγος των Αποστόλων ως αληθινός κι αυτός είναι που συναντάμε καθημερινά μπροστά μας. Όλα αυτά είναι, εν συντομία, τα μέρη που αποτελούν το έργο, που ονομάζεται Καινή Διαθήκη. Αν για οποιονδήποτε λόγο η θεματολογία της δεν ακολουθούσε αυτήν τη σειρά, το βέβαιο είναι ότι θα ήταν αναποτελεσματική. Έτσι αρκεί ν’ αναφέρουμε ότι, αν οι επιστολές του Πέτρου ή τουΠαύλου μπουν μπροστά από το Λόγο του Χριστού κι ο αναγνώστης τις διαβάσει μ’ αυτήν τη σειρά, το βέβαιο είναι ότι θα τις αγνοήσει τελείως. Ο λόγος τους είναι όμοιος μ’ αυτόν των Φαρισαίων και το επόμενο θέμα, που είναι ο Λόγος του Χριστού, θα τους αποκάλυπτε πλήρως. Η χαρά που νιώθει κάποιος διαβάζοντας το Λόγο του Χριστού, μπορεί να συντρίψει το φόβο που νιώθει για την Αποκάλυψη. Έτσι, αν ο Λόγος του Χριστού ακολουθούσε την Αποκάλυψη, δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση η Αποκάλυψη να λειτουργήσει με τον τρόπο που λειτουργεί. Υποτίθεται οι Απόστολοι είναι οργισμένοι και γνώστες και η άποψη τους είναι η άποψη του Χριστού που δεν πρόλαβε να διατυπώσει. Η παρακοή αυτής της άποψης είναι αυτή, που υποτίθεται ότι οδηγεί στον κόσμο της Αποκάλυψης.
Την Καινή Διαθήκη θα τη μελετήσουμε με μεγάλη λεπτομέρεια και θα δούμε τι ακριβώς συμβαίνει και ποιος είναι ο επιδιωκόμενος στόχος. Πρώτο και κυριότερο μέρος της είναι ο Λόγος του Θεού, που δίνεται στους ανθρώπους μέσω του Υιού Του. Ο Χριστός είναι ο Υιός του Ανθρώπου, που ταυτίζεται με το Θεό Διόνυσο και μόνο μ’ αυτήν τη λογική, δικαιολογείται η ταύτιση του αίματος με τον οίνο. Για να μπορέσει κάποιος ν’ αντιληφθεί πού οδηγεί αυτή η ταύτιση και πώς προκύπτει, θα πρέπει πρώτα να έχει γνώση του ειδικού τρόπου μέσω του οποίου εκφράζεται ο Χριστός και κατόπιν ν’ αναλύσει τις έννοιες».
Σχόλιο ἰδικό μας: Οἱ Ἐπιστολές τοῦ Παύλου καί τοῦ Πέτρου δέν θά μποροῦσαν νά μποῦν, στόν Κανόνα τῆς Καινῆς Διαθήκης, μπροστά ἀπό τά Ευάγγέλια, διότι ἐπεξηγοῦν τό πνεῦμα τῶν Εὐαγγελίων καί διδάσκουν πῶς ἐφαρμόζονται τά λόγια τοῦ Χριστοῦ στήν πράξη. Βλασφημεῖ ὁ συγγραφέας, ὅταν λέη ὅτι ὁ λόγος τοῦ Πέτρου καί τοῦ Παύλου εἶναι ὅμοιος μέ ἐκεῖνον τῶν Φαρισαίων. Αὐτά πού λέει δείχνουν ὅτι δέν κατάλαβε τίποτα ἀπό τό περιεχόμενο τῶν Ἐπιστολῶν, πού εἶναι καθαρά πνευματικό, ὅπως καί ἐκεῖνο τῶν Εὐαγγελίων.
Τό κύριο μήνυμα τῆς Καινῆς Διαθήκης δέν εἶναι ὅτι μᾶς προσφέρει μόνο τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὅτι μᾶς εὐαγγελίζεται, μᾶς ἀναγγέλει τό χαρούμενο μήνυμα (εὐαγγέλιο) ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Ὅτι ὁ Θεός Λόγος, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἔγινε ἄνθρωπος στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Στήν συνέχεια, ὁ συγγραφέας ἀρχίζει πάλι τά αὐθαίρετα σενάρια. Καί πάλι βλασφημεῖ, ὅταν λέη ὅτι «ο Χριστός είναι ο Υιός του Ανθρώπου, που ταυτίζεται με το Θεό Διόνυσο και μόνο μ’ αυτήν τη λογική, δικαιολογείται η ταύτιση του αίματος με τον οίνο»! Ὁ Χριστός ταυτίζεται μέ τόν θεό Διόνυσο....! Ὁ Χριστός δηλ. ταυτίζεται μέ δαιμόνιο! Δηλ., καί στήν ἀρχαία Ἑλλάδα, ὑπονοεῖ ὁ συγγραφέας, ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε καί ἔγινε υἱός ἀνθρώπου μέ τήν μορφή τοῦ θεοῦ Διονύσου. Καί ἔτσι, κατ᾽ αὐτόν, δικαιολογεῖται ἡ ἐπιλογή τοῦ οἴνου, ἀπό τόν Χριστό, γιά τήν Θεία Εὐχαριστία κατά τό Μυστικό Δεῖπνο..... Νά δοῦμε τί ἄλλη βλασφημία θ᾽ ἀκούσουμε........!
6. Στήν σελ. 30 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Πυραμίδες, ὁ συγγραφέας λέει:
«Το σύνολο του μυστηρίου βρίσκεται στο διπλό τοκετό, που είναι την πρώτη φορά φυσικός ενώ τη δεύτερη αφύσικος. Ο Θεός Διόνυσος είναι ο Υιός του Θεού και γεννιέται απ’ Αυτόν και τη Σοφία Του. Όταν δίνει γνώση ο Θεός γεννιέται ο Υιός Του. Όταν έδωσε τα Έπη ο Θεός γεννήθηκαν οι Έλληνες κι επομένως ο Υιός Του. Γέννησε το θηλυκό σύστημα τους Έλληνες κι ο Θεός τον Υιό Του δίνοντάς Του όμως την τελική μορφή, εφόσον Τον γεννά άνθρωπο. Οι Έλληνες ως Υιός, λόγω προέλευσης, εφόσον δεν γεννιούνται από το Θεό Κύριο, δεν έχουν την τελική μορφή κι απ’ αυτό προκύπτουν τα προβλήματα. Ο Υιός έχει τέλεια και ατελή χαρακτηριστικά ταυτόχρονα. Τα τέλεια τα κατέχει ο Υιός ως άνθρωπος, που είναι ο Αλέξανδρος, και τα ατελή ο Υιός ως λαός, που είναι οι Έλληνες. Η Σεμίλη = 35 = Εκκλησία = Ολυμπιάδα = Ευρώπη = Όλυμπος, γέννησε τους Έλληνες γεννώντας ταυτόχρονα και τον εκφραστή τους, που ήταν ο Αλέξανδρος και άρα ο Δίας. Η χρονολογία που αναφέραμε πιο πάνω ως σημαντική είναι το 337 γιατί υπάρχει ταυτόχρονα ένας ελληνικός κορμός κι ένας ήρωας, που ενσαρκώνει τον κορμό. Η Σεμίλη γεννά τον κορμό, που είναι ο Υιός του Θεού σε μεγάλη κλίμακα κι ο Θεός τον Αλέξανδρο. Η εικόνα του Ασιάτη Αλεξάνδρου, που είναι η εικόνα του Δία, εξοντώνει τη Σεμίλη και οι Έλληνες μπαίνουν άκαιρα στο σύστημα, που είναι δυνατό να τους εξοντώσει. Το βρέφος είναι ο ελληνικός λαός, που ενσαρκώθηκε από τον Αλέξανδρο και πέθανε εξαιτίας της εικόνας του».
Τά συμπεράσματα δικά σας......!
7. Στήν σελ. 21 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο «Καινή Διαθήκη», ὁ συγγραφέας λέει:
«Ο Λόγος του Χριστού είναι μία κοσμοθεωρία τόσο καλά κλειδωμένη, ώστε, αν προσπαθήσει κάποιος να την ερμηνεύσει, να φτάσει σ’ αδιέξοδο.. το βέβαιο είναι ότι θα καταλήξει στον ευκολονόητο αλλά και συμφέροντα —από πλευράς εξουσίας— λόγο των μαθητών».
Σχόλια ἰδικά μας: Ὥστε ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία κοσμοθεωρία..... Ὁ Χριστός ὅμως δέν ἦλθε στήν γῆ οὔτε γιά νά δημιουργήση, οὔτε γιά νά προσφέρη κάποια κοσμοθεωρία, ἀλλά ἦλθε γιά νά μαρτυρήση τήν Ἀλήθεια καί νά νικήση τόν θάνατο.
Αὐτήν, λοιπόν, τήν ''κοσμοθεωρία'', πού εἶναι τόσο καλά κλειδωμένη, κατάφερε μόνο ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ νά ξεκλειδώση, τώρα, στούς ἐσχάτους καιρούς.... Πῶς; Καί, ποῦ βρῆκε τό κλειδί; Καί, ποιό εἶναι τό κλειδί; Δέν μᾶς λέει....
Καί, εἶναι, λέει, τόσο καλά κλειδωμένη αὐτή ἡ ''κοσμοθεωρία'' τοῦ Χριστοῦ, πού, ἄν κάποιος προσπαθήση νά τήν ξεκλειδώση χωρίς νά ἔχη τό κλειδί, θά καταλήξη σέ παρερμηνεία (κατά τόν συγγραφέα). Καί, αὐτή ἡ παρερμηνεία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τόν λόγο τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τῆς Ἐκκλησίας....! Δηλ., ἡ Ἐκκλησία προσφέρει μία παρερμηνεία τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ...! Ὅλοι οἱ Πατέρες ἦταν συνεννοημένοι...! Καταλαβαίνετε, τώρα, γιατί ὁ συγγραφέας ἔκανε τόν κόπο νά γράψη τήν δική του κοσμοθεωρία; Γιά νά δώση τήν σωστή (κατά τόν λογισμό του) ἑρμηνεία στήν ''κοσμοθεωρία'' τοῦ Χριστοῦ...... Ὅποιος, λοιπόν, θέλει νά καταλάβη τί ἐννοοῦσε ὁ Χριστός ὅταν ἔλεγε ἐκεῖνα πού ἔλεγε, ἄς διαβάση Ὑδροχοϊσμό...... Γιά νά εἰσέλθη στόν ὄμορφο κόσμο τῆς εἰκονικῆς πραγματικότητος, δηλ. τῆς πλάνης....
8. Στήν σελ. 224 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Καινή Διαθήκη, ὁ συγγραφέας λέει:
«Μετά τη Σταύρωση του Χριστού βρέθηκαν άνθρωποι με μία πανίσχυρη γνώση στα χέρια τους και προσπάθησαν να την εκμεταλλευτούν. Για να γίνει όμως η εκμετάλλευση με μεγαλύτερη ασφάλεια, έπρεπε ν’ αποτρέπει τον κίνδυνο διείσδυσης μέσα στη δομή των σοφών του τότε κόσμου. Έτσι οι άθλιοι της εκκλησίας έκλεισαν τις διόδους για τους ανθρώπους που είχαν τη γνώση να αμυνθούν υπέρ των ανθρώπων, απειλώντας τις πρακτικές της.
Ο Χριστός μέσα στο Λόγο Του αναφέρει δύο τύπους λαών, τους Έλληνες και τους Ιουδαίους. Οι εν λόγω άθλιοι, απέκλεισαν τους Έλληνες ταυτίζοντάς τους αυθαίρετα με τους εθνικούς, ενώ τους Ιουδαίους, που είχαν την παιδεία να ερμηνεύσουν το Λόγο του Χριστού, τους έκαναν μισητούς στους χριστιανούς μέσω αυτών των κειμένων. Ενώ ο Λόγος του Χριστού είναι πανίσχυρος κι ανίκητος, οι διαχειριστές του ήταν ό,τι χειρότερο υπήρχε ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνη την εποχή. Ο Πέτρος κι ο Παύλος όταν έγραψαν τις επιστολές τους, που αποτελούν και τη βάση της δημιουργίας της εκκλησίας, ήδη ήταν πρεσβύτεροι και μέσα απ’ αυτές τις επιστολές προσπάθησαν να κατοχυρώσουν τα δικαιώματά τους και τις εξουσίες τους. Το σύνολο των ανθρώπων που παγιδεύτηκαν μέσα στην εκκλησία, παγιδεύτηκαν εξαιτίας του τέλειου Λόγου του Χριστού και των ανθρώπινων εντολών του Πέτρου και του Παύλου.
...............Με τις επιστολές του Πέτρου και του Παύλου χτίστηκε η εκκλησία και μέσα απ’ αυτή γεννήθηκε η χειρότερη και πιο επικίνδυνη κοινωνία που γνώρισε ο κόσμος. Αυτά τα χαρακτηριστικά τα έχει, γιατί σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ξεπεραστεί ο Λόγος του Χριστού κι από κανέναν άνθρωπο, ενώ αυτοί, που είναι εγκλωβισμένοι μέσα, είναι αναγκασμένοι να τηρούν νόμους κι αρχές ιουδαϊκές.
 Ό,τι ο Χριστός υποστηρίζει στο Λόγο του, ανατρέπεται και διαστρεβλώνεται μέσα από τις επιστολές. Οι άνθρωποι είναι τυφλοί και φοβισμένοι και δεν μπορούν να δουν τι ακριβώς συμβαίνει και ποιος το δημιουργεί.
Για ό,τι άσχημο έχει συμβεί, από τότε μέχρι σήμερα, αποκλειστικός υπεύθυνος είναι η εκκλησία. Ακόμα και για τις διώξεις και τις σφαγές των χριστιανών είναι υπεύθυνη η εκκλησία, επειδή δε μοίρασε ποτέ γνώση, αλλά προσπάθησε να κάνει τους χριστιανούς μία κοινωνία, που ελέγχεται.
Όταν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες δίωκαν τους χριστιανούς, το έκαναν όχι, επειδή πίστευαν οι χριστιανοί στον Υιό του Θεού, αλλά επειδή είχαν αρχίσει να κατευθύνονται απόλυτα από διάφορα άλλα κέντρα. Ο ψευδομέγας Κωνσταντίνος δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας άθλιος, μικρός άνθρωπος, γιος μίας μοιχαλίδας, που είδε την κατάσταση εκ του πονηρού και την εκμεταλλεύτηκε. Από τη Ρώμη που τον αμφισβητούσε, μετακινήθηκε για να σώσει τις εξουσίες του. Η μητέρα του που ήταν πονηρή, είδε ότι οι χριστιανοί ελέγχονται εύκολα και μέσα από συμφωνίες με την ηγεσία τους, κατάφερε να δώσει μία τρομερή δύναμη στο γιο της. Η ιστορία, έστω κι αν το αποκρύπτει, γνωρίζει το ποιόν του Κωνσταντίνου και της μητέρας του.
.........Ήδη από την εποχή του Πέτρου και του Παύλου είχαν εδραιώσει τις θέσεις τους οι πρεσβύτεροι μέσα στην ηγεσία της εκκλησίας. Αυτοί οι πρεσβύτεροι ήταν στην πλειοψηφία τους παιδιά ιουδαϊκής φιλοσοφίας κι ως εκ τούτου οι απόψεις τους καθαρά ιουδαϊκές. Το επίπεδό τους ήταν το χαμηλότερο δυνατό, που μπορούσε να υπάρξει.
Όταν οι λεγόμενοι πατέρες της εκκλησίας μπήκαν μέσα στη δομή της, ήδη είχαν παγιωθεί απόψεις και το κύριο έργο τους ήταν να εξευγενίσουν αυτές τις άθλιες κι εύθραυστες απόψεις δίνοντάς τους κάποια φιλοσοφική διάσταση, ώστε ν’ αντέξουν στον χρόνο. Αν θελήσει κάποιος να δει πόσο οφθαλμοφανείς είναι αυτές οι αθλιότητες, δεν έχει παρά να διαβάσει το Ευαγγέλιο στο σημείο που κατακρίνει ο Χριστός τους υποκριτές και θα δει ότι αυτό που απαγορεύει ρητά, είναι αυτό που η εκκλησία θεωρεί θεμέλιο της. (Ματθ. 23.9-23.10) "και πατέρα μη καλέσητε υμών επί της γης.. εις γαρ έστιν ο πατήρ υμών, ο εν τοις ουρανοίς." (Καί κανένα μή ονομάσετε πατέρα σας εις τήν γήν, διότι ένας είναι ο Πατέρας σας, εκείνος, πού είναι εις τούς ουρανούς.). Η εκκλησία θεωρεί ως βάση της όχι το Λόγο του Χριστού, αλλά το λόγο των πατέρων της. Η εκκλησία όλους τους ανθρώπους της τους αποκαλεί πατέρες κι αυτοί είναι, που έχουν την εξουσία της».
Σχόλια ἰδικά μας: Τό μῖσος τοῦ ἀνθρώπου ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πασίδηλο καί τό δηλητήριο πού χύνει ἀποτυπώνεται σέ κάθε του φράση.
Τό τί συνέβη μετά τήν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ ἀναφέρεται στό τέλος τῶν Εὐαγγελίων. Καί τό τί συνέβη μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ ἀναφέρεται στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ὅπου ἀναφέρεται καί ἡ ἵδρυσις τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος ἀπέστειλε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο γιά τόν σκοπό αὐτό κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.
Μετά, λοιπόν, τήν Πεντηκοστή οἱ Ἀπόστολοι εἶχαν ἐπάνω τους τήν ἀνίκητη δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὄχι μόνο μία πανίσχυρη γνώση, ὅπως λέει ὁ συγγραφέας. Καί, δέν ἐξάγεται ἀπό πουθενά - μόνο ἀπό τό μυαλό τοῦ συγγραφέα - ὅτι οἱ Ἀπόστολοι προσπάθησαν νά ἐκμεταλλευθοῦν τήν ἐξουσία καί τήν γνώση πού τούς δόθηκε. Καί μόνο τό ὅτι λέει ὁ συγγραφέας ὅτι οἱ Ἀπόστολοι προσπάθησαν νά ἐκμεταλλευθοῦν τήν ἐξουσία πού τούς δόθηκε ἀπό τόν Χριστό, μαρτυρεῖ τήν ἀσχετοσύνη του γιά τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου καί τό πνεῦμα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἀλλά, δέχεται καί δόλο καί ὑστεροβουλία ἐκ μέρους τῶν Ἀποστόλων, πρᾶγμα πού προσβάλλει ἄμεσα τόν ἴδιο τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος τούς ἐπέλεξε, ὑπονοῶντας ὅτι ὁ Χριστός ἐπέλεξε ἀκατάλληλους καί δόλιους ἀνθρώπους γιά τό ἔργο Του. Σκιαγραφεῖ τούς Ἀποστόλους σάν δόλιους σχεδιαστές ἑνός καταχθόνιου σχεδίου καί τούς ἀποκαλεῖ ''ἄθλιους τῆς Ἐκκλησίας''! Ποιούς; Τούς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ! Μόνο ἕνας πράγματι ἄθλιος ἄνθρωπος θά μιλοῦσε ἔτσι. 
Στήν συνέχεια, διαστρέφει τά ἱστορικά γεγονότα πού ἀκολούθησαν τήν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας. Δεκτοί στήν Ἐκκλησία ἦταν ὅλοι ὅσοι πίστευσαν στόν Χριστό, Ἰουδαῖοι καί ἐθνικοί, δηλ. εἰδωλολάτρες. Δέν ἀπέκλεισαν οἱ Ἀπόστολοι τούς Ἕλληνες ὡς ἔθνος ἀπό τήν Ἐκκλησία. Κάθε ἄλλο μάλιστα. Περιώδευσαν σέ ὅλην τήν Ἑλλάδα καί ἐκήρυξαν τό Εὐαγγέλιο. Ἡ λέξις «Ἕλλην» τήν ἐποχή ἐκείνη ἐσήμαινε «εἰδωλολάτρης», ὅπως καί ἡ λέξις «ἐθνικός». Τούς Ἕλληνες, δηλ. τούς εἰδωλολάτρες, ποτέ δέν τούς ἀπέκλεισαν οἱ Ἀπόστολοι ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἐφ᾽ ὅσον θά ἐπίστευαν στόν Χριστό καί στό Εὐαγγέλιο. Καί δέν τούς ἐταύτιζαν αὐθαίρετα μέ τούς ἐθνικούς, ἀφοῦ ἦσαν ἐθνικοί καί ἐλάτρευαν τά εἴδωλα.
Οἱ Ἰουδαῖοι, λέει στήν συνέχεια ὁ συγγραφέας, εἶχαν τήν παιδεία νά ἑρμηνεύσουν τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ. Λάθος! Κανείς δέν μπορεῖ νά ἑρμηνεύση τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, ἄν δέν τόν φωτίση τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Δέν εἶναι θέμα παιδείας μόνο. Οἱ Ἰουδαῖοι, λοιπόν, πού δέν εἶχαν Ἅγιο Πνεῦμα, δέν μποροῦσαν νά κατανοήσουν οὔτε νά ἑρμηνεύσουν τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτό τούς μιλοῦσε μέ παραβολές.
Στήν συνέχεια, πάλι ὁ συγγραφέας βλασφημεῖ τούς Ἁγίους Ἀποστόλους λέγοντας ὅτι «ἦταν ὅ,τι χειρότερο ὑπῆρχε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους ἐκείνη τήν ἐποχή»! Ποιοί; Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, πού θεράπευαν τούς ἀνθρώπους καί ἀνέσταιναν νεκρούς.... !
Καί στήν συνέχεια, ὁ ἄσχετος ἄνθρωπος, λέει ὅτι οἱ Ἐπιστολές τοῦ Πέτρου καί τοῦ Παύλου ἀπετέλεσαν τήν βάση γιά τήν δημιουργία τῆς Ἐκκλησίας! Ὄχι, βέβαια. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία τῆν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἐνῶ οἱ Ἐπιστολές ἐγράφησαν ἀργότερα. Οἱ Ἐπιστολές ἁπλᾶ ἑρμηνεύουν τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου καί καθορίζουν τά πλαίσια τῆς ζωῆς τῶν Χριστιανῶν βάσει αὐτοῦ τοῦ πνεύματος.
Καί συνεχίζει ὁ ἀσεβής συγγραφέας τίς ἀνοησίες του προσθέτοντας ὅτι οἱ Ἀπόστολοι «προσπάθησαν νά κατοχυρώσουν τά δικαιώματά τους καί τίς ἐξουσίες τους....»! Τί νά κατοχυρώσουν; Τήν πανίσχυρη ἐξουσία καί δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού πήγαζε ἀπό μέσα τους; Ποιά δικαιώματα; Ἐκεῖνα πού τούς ἔδωσε ὁ Χριστός νά ἁλιεύσουν ὅλους τούς ἀνθρώπους; Ἡ ἐξουσία τους πού πήγαζε ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό χρειαζόταν κατοχύρωση; Τό πρᾶγμα μιλοῦσε ἀπό μόνο του. Ὅταν ἐνεργῆ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο τά πάντα ὑποτάσσονται. Ποῦ νά τά καταλάβη αὐτά ὁ ἄσχετος ἀπό γεύση Ἁγίου Πνεύματος συγγραφέας;
Καί συνεχίζει τίς ἀνοησίες λέγοντας ὅτι «οἱ ἄνθρωποι παγιδεύτηκαν μέσα στήν Ἐκκλησία»! Ἡ Ἐκκλησία δηλ. ἱδρύθηκε ἀπό τόν Χριστό δι᾽ Ἁγίου Πνεύματος, ὄχι γιά νά ἐλευθερώνη ἀνθρώπους, ἀλλά γιά νά τούς παγιδεύη! Δηλ., ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου ἵδρυσε μία παγίδα!! Νά δοῦμε τί ἄλλο θ᾽ ἀκούσουμε.....
Καί ἐπαναλαμβάνει τήν ἀνοησία του ὅτι «μέ τίς Ἐπιστολές τοῦ Πέτρου καί τοῦ Παύλου χτίστηκε ἡ Ἐκκλησία», πού σημαίνει ὅτι δέν ξέρει, οὔτε ἔχει καταλάβει, τί εἶναι Ἐκκλησία.... Ὅτι μία Ἑκκλησία δέν χτίζεται μέ Ἐπιστολές.... Ἀλλά, ἔστω ὅτι χτίσθηκε μέσα ἀπό Ἐπιστολές (πού δέν χτίσθηκε). Μέσα, λοιπόν, ἀπό μία τέτοια Ἐκκλησία, πού ὑποτίθεται χτίσθηκε μέ Ἐπιστολές, τί συνέβη; Μᾶς τό λέει στήν συνέχεια: «Γεννήθηκε ἡ χειρότερη καί πιό ἐπικίνδυνη κοινωνία που γνώρισε ὁ κόσμος»!!! Μάλιστα! Δηλ., ὁ Χριστός ἦλθε γιά νά δημιουργήσουν οἱ Μαθητές Του τήν χειρότερη καί πιό ἐπικίνδυνη κοινωνία πού γνώρισε ποτέ ὁ κόσμος!.......
Καί στήν συνέχεια προβάλλει μία φαινομενική ἀντίφαση. Μέ αὐτά πού λέει ὑπονοεῖ ὅτι οἱ ἄνθρωποι συμβαίνει νά ἔχουν, ἀπό τήν μιά μεριά στήν διάθεσή τους τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι τέλειος καί ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη, μπαίνοντας μέσα στήν Ἐκκλησία ἐγκλωβίζονται ἀπό τούς (ὑποτίθεται) ἀνελεύθερους λόγους τῶν Ἀποστόλων καί ἀναγκάζονται νά τηροῦν νόμους καί ἰουδαϊκές ἀρχές. Στή πραγματικότητα, συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Οἱ Ἐπιστολές ἐξηγοῦν ὅτι ὁ Χριστός κατήργησε τό πνεῦμα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, πού ἔδινε σημασία καί ἀξία στό γράμμα τοῦ Νόμου, καί εἰσήγαγε τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ στήν σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.
Καί στήν συνέχεια συκοφαντεῖ τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἰσχυριζόμενος ὅτι «ὅ,τι ὁ Χριστός ὑποστηρίζει στόν λόγο Του, ἀνατρέπεται καί διαστρεβλώνεται μέσα ἀπό τίς Ἐπιστολές»....! Μά, οἱ Ἐπιστολές δέν κάνουν τίποτα ἄλλο παρά νά ἑρμηνεύουν τόν λόγο καί τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ συκοφάντης συγγραφέας λέει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο, ὅτι δηλ. οἱ Ἐπιστολές ἀνατρέπουν καί διαστρεβλώνουν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ! Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάσθηκε «τό στόμα τοῦ Χριστοῦ» ἀκριβῶς γι᾽ αὐτό, ἐπειδή μιλοῦσε ἐξ ὀνόματος καί διά τῆς δυνάμεως τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ.
Καί συνεχίζει: Γιά «ὅ,τι ἄσχημο ἔχει συμβῆ, λοιπόν, (μέσα στήν κοινωνία) ἀπό τότε μέχρι σήμερα, ἀποκλειστικός ὑπεύθυνος εἶναι ἡ Ἐκκλησία»!!! Κατά τό διεστραμμένο μυαλό τοῦ συγγραφέα, βέβαια... «Ἀκόμη καί γιά τίς διώξεις καί τίς σφαγές τῶν Χριστιανῶν, ὑπεύθυνη εἶναι ἡ Ἐκκλησία»! Γιά ποιόν λόγο; Ἀκοῦστε: «Ἐπειδή δέν μοίρασε ποτέ γνώση, ἀλλά προσπάθησε νά κάνει τούς Χριστιανούς μία ἐλεγχόμενη κοινωνία»..... Καταλάβατε τί ἐννοεῖ;
Καί συνεχίζει μέ δικές του παρερμηνεῖες στά ἱστορικά γεγονότα: «Όταν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες δίωκαν τους χριστιανούς, το έκαναν όχι επειδή πίστευαν οι χριστιανοί στον Υιό του Θεού, αλλά επειδή είχαν αρχίσει να κατευθύνονται απόλυτα από διάφορα άλλα κέντρα».
Γιατί, ὅμως, οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες ἐδίωκαν τούς Χριστιανούς; Τούς ἐδίωκαν, ἐπειδή οἱ Χριστιανοί προσκυνοῦν μόνο τόν ἀληθινό Θεό καί ὄχι ἄνθρωπο καί ὁ αὐτοκράτορας ἀπαιτοῦσε νά τόν προσκυνοῦν καί μάλιστα ὡς θεό. Ἀλλά, καί γιά κάτι ἄλλο. Ἐπειδή οἱ Χριστιανοί «ἔσπαγαν τό σύστημα». Ἀρνοῦνταν νά ὑποταχθοῦν στό κρατοῦν τότε σύστημα ἐξουσίας. Ἀλλά, ἔσπαγαν τό σύστημα καί ἀπό πλευρᾶς θρησκείας. Ἀφοῦ ἀπεδείκνυαν ὅτι τά εἴδωλα δέν ἦταν τίποτε ἄλλο παρά ἄψυχα ἀντικείμενα, ἄρα οἱ προσκυνοῦντες αὐτά ἦταν ἀνόητοι καί πλανεμένοι. Καί, πῶς γινόταν αὐτό; Μέ ἁπλό τρόπο. Ὅταν ὁ Χριστιανός, πού εἶχε Χάρη Ἁγίου Πνεύματος, πλησίαζε τό ἄγαλμα ἤ τόν βωμό ἑνός εἰδώλου, τό δαιμόνιο πού ἦταν κρυμμένο μέσα στό ἄγαλμα καιγόταν ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἔφευγε μέσα ἀπό τό εἴδωλο. Καί, μετά, ἔπιανε τό εἴδωλο ὁ Χριστιανός καί τό ἔκανε κομμάτια. Καί, ἔτσι, ἔδειχνε στούς εἰδωλολάτρες, στούς ἐθνικούς, στούς Ἕλληνες, ὅτι τό εἴδωλο πού πίστευαν γιά θεό δέν ἦταν τίποτε ἄλλο παρά μία ἄψυχη πέτρα. Αὐτό, ὅμως, γκρέμιζε ὅλη τήν κοσμοθεωρία τους.... Καί ἀνέτρεπε τήν ζωή τους..... Καί μή φέροντες τό γενόμενο, σκότωναν τόν Χριστιανό. Ἐπειδή τούς γκρέμισε τό πιστεύω.
Γι᾽ αὐτούς τούς λόγους οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες ἐδίωκαν καί ἐσκότωναν τούς Χριστιανούς. Ἐπειδή οἱ Χριστιανοί ἠρνοῦντο τά εἴδωλα καί τά ἀπεδείκνυαν παίγνια καί ἀδύνατα νά προστατεύσουν τούς ἑαυτούς τους μπροστά στήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ἄρα, ὁ Χριστός ἀπεδεικνύετο δυνατώτερος τῶν εἰδώλων, τῶν δαιμόνων δηλ., ὅπως καί εἶναι. Ὁ δέ αὐτοκράτωρ ἀπεδεικνύετο ἄφρων καί μωρός ὡς ἡγεμών καί ἐγγυητής ἑνός σαθροῦ πολυθεϊκοῦ συστήματος, τό ὁποῖο κατέρρεε ἀφ᾽ ἑαυτοῦ μπροστά στήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ.
Ἔτσι, δέν ἐδίωκαν οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες τούς Χριστιανούς ἐπειδή οἱ Χριστιανοί «είχαν αρχίσει να κατευθύνονται απόλυτα από διάφορα άλλα κέντρα», ὅπως ἀνοήτως ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφέας, ἐννοῶντας ὡς «ἄλλα κέντρα» τήν Ἐκκλησία. Δέν ἦταν δηλ. οἱ διωγμοί τῶν Χριστιανῶν θέμα ἀντιδράσεως τῶν αὐτοκρατόρων σέ κάποια ἄλλη ἀφανῆ ἐξουσία πού ἤλεγχε καί κατηύθυνε τούς Χριστιανούς, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφέας. Καί τοῦτο, ἐπειδή οἱ Χριστιανοί ἦσαν εἰρηνικοί πολίτες καί νομιμόφρονες, πού σημαίνει ὅτι οἱ αὐτοκράτορες δέν εἶχαν νά φοβηθοῦν τίποτε ἀπό τούς Χριστιανούς, ὅτι θά ἀνέτρεπαν δηλ. τήν ἐξουσία τους.
Στήν συνέχεια, ὁ ἄθλιος συγγραφέας καταφέρεται κατά τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἀποκαλῶντας τον «ψευδομέγα», «ἄθλιο», «μικρό ἄνθρωπο», «γυιό μοιχαλίδας»..... Ποιόν; Τόν Μέγα, τόν στρατηλάτη, τόν ἱδρυτή τῆς Ρωμιοσύνης, τόν αὐτοκράτορα τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, πού ἄρχιζε ἀπό τήν Ἀγγλία καί ἔφθανε μέχρι τήν Συρία, ἐκεῖνον πού ἀξιώθηκε νά δῆ τόν Τίμιο Σταυρό σέ δόξα καί πού μέ τήν δύναμη τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ἕνωσε λαούς, φυλές καί γλῶσσες στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ... Τήν δέ μητέρα του, τήν Ἁγία Ἑλένη, πού ἀξιώθηκε νά ἀνασύρη τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ἀφάνεια, τήν ἀποκαλεῖ, ὁ ἄθλιος συγγραφέας, «μοιχαλίδα» καί «πονηρή», ἡ ὁποία μάλιστα «κατάφερε νά δώση μία τρομερή δύναμη στόν γυιό της, μέσα ἀπό συμφωνίες μέ τήν ἡγεσία τῶν Χριστιανῶν»....! Εἶχε ἀνάγκη δηλ. ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀπό τήν βοήθεια τῆς μάνας του..... Ἡ ὁποία, κατά τό διεστραμμένο μυαλό τοῦ συγγραφέα, συνεργάσθηκε μέ τήν ἡγεσία τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι Χριστιανοί, σημειωτέον, μέχρι χθές ἦταν στίς κατακόμβες λόγῳ τῶν διωγμῶν τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων (ὁπότε τί δύναμη εἶχαν;), καί, μέσα ἀπό αὐτήν τήν συνεργασία, «κατάφερε νά δώση μία τρομερή δύναμη στόν γυιό της»....! Ὁ ἄνθρωπος λέει ὅ,τι θέλει.... Ἀνυπόστατα πράγματα....
Καί, παρακάτω, συνεχίζει τίς ἀνοησίες λέγοντας «αυτοί οι πρεσβύτεροι (τῆς Ἐκκλησίας) ήταν στην πλειοψηφία τους παιδιά ιουδαϊκής φιλοσοφίας κι ως εκ τούτου οι απόψεις τους καθαρά ιουδαϊκές».
Δηλ., οἱ πρεσβύτεροι τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας εἶχαν ἀπόψεις «καθαρά ἰουδαϊκές» ἐπειδή «ἦταν παιδιά ἰουδαϊκῆς φιλοσοφίας».... Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί ἱερεῖς δηλ. δέν εἶχαν χριστιανικές ἀπόψεις, ἀλλά, ὄντες Χριστιανοί, εἶχαν «καθαρά ἰουδαϊκές ἀπόψεις»! Βγάλτε συμπέρασμα.....
Παρακάτω, ὁ ἄσχετος ''παντογνώστης'', ἀποφαίνεται καί γιά τόν ρόλο καί τό ἔργο τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, λέγοντας ὅτι «όταν οι λεγόμενοι πατέρες της εκκλησίας μπήκαν μέσα στη δομή της, ήδη είχαν παγιωθεί απόψεις και το κύριο έργο τους ήταν να εξευγενίσουν αυτές τις άθλιες κι εύθραυστες απόψεις δίνοντάς τους κάποια φιλοσοφική διάσταση, ώστε ν’ αντέξουν στον χρόνο».
Αὐτά πού λέει ἐδῶ εἶναι τελείως ἀσαφῆ. Τί εἶναι αὐτές οἱ «ἀπόψεις»; Πῶς εἶχαν παγιωθῆ «ἀπόψεις», ἀφοῦ οἱ «ἀπόψεις» τῆς Ἐκκλησίας παγιώθηκαν διαχρονικά ἀπό τόν τέταρτο μέχρι τόν δέκατο τέταρτο αἰῶνα μέσα ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους;
Τό δέ κύριο ἔργο τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, λέει ὁ ἄσχετος συγγραφέας, ἦταν νά «εξευγενίσουν αυτές τις άθλιες κι εύθραυστες απόψεις δίνοντάς τους κάποια φιλοσοφική διάσταση, ώστε ν’ αντέξουν στον χρόνο»..... Δηλ., ἡ ἀλήθεια δέν ἀντέχει στόν χρόνο, ἀλλά χρειάζεται καί κάποια «φιλοσοφική διάσταση» ὥστε ν᾽ ἀντέξη στόν χρόνο....! Πού σημαίνει, ὅτι οἱ «ἀπόψεις» τῆς Ἐκκλησίας ἄντεξαν δύο χιλιάδες χρόνια ἐπειδή τούς δόθηκε καί μία κάποια «φιλοσοφική διάσταση»....! Μάλιστα! Πού σημαίνει ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη ἡ φιλοσοφία μέσα στήν Ἐκκλησία γιά νά ἀντέξη ἡ Ἐκκλησία....!
Καί γιά νά συσχετίση καί κατοχυρώση, ὁ ἀνόητος συγγραφέας, τά ὅσα εἶπε παραπάνω, μέ τό Εὐαγγέλιο, πετάει καί κάτι ἄσχετο μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιο: «Και πατέρα μη καλέσητε υμών επί της γης.. εις γαρ έστιν ο πατήρ υμών, ο εν τοις ουρανοίς». Καί ἐπιχειρεῖ νά συσχετίση αὐτόν τόν στίχο τοῦ Εὐαγγελίου μέ τήν ὕπαρξη καί ἀποδοχή τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀποφαινόμενος, ὁ ἐπαΐων καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ ὡς βάση Της, ὄχι τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τόν λόγο τῶν Πατέρων Της». Καί ἀπαντοῦμε: Αὐτό, βέβαια, εἶναι τελείως ἐσφαλμένο, ἀφοῦ τό θεμέλιο καί ἡ βάσις τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι οὔτε ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, οὔτε ὁ λόγος τῶν Πατέρων Της, ἀλλά ἡ ἐμπειρία τῆς θεώσεως. Θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή, δηλ. ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ. Ραχοκοκκαλιά καί ἁγιοπνευματικό θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας, ἄς τό μάθη ἀπό ἐμᾶς τούς ἀμαθεῖς ὁ συγγραφέας, καί στήν Παλαιά Διαθήκη καί στήν Καινή Διαθήκη, εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς θεώσεως καί μόνο. Καί ἐπειδή ἀγνοεῖ ὁ συγγραφέας τί εἶναι θέωσις στήν Ἐκκλησία, ἄν καί ἀναφέρη αὐτήν τήν λέξη στόν Ὑδροχοϊσμό του, τοῦ λέμε μόνο ὅτι θέωσις εἶναι ἐκεῖνο πού ἔδειξε ὁ Χριστός στούς Μαθητές Του κατά τήν Θεία Του Μεταμόρφωση στό ὄρος Θαβώρ.
9.  Στίς σελ. 227-232 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Καινή Διαθήκη, ὁ συγγραφέας λέει:
«..............Η εκκλησία σ’ αυτόν ακριβώς τον αποπροσανατολισμό στηρίζεται. Δημιουργεί απάνθρωπες συνθήκες που τη συντηρούν και τις εκμεταλλεύεται για να κάνει αναγκαία την παρουσία της. Η δομή της εκκλησίας είναι μία δομή του τύπου της Βαβυλώνας. Η ιεραρχία είναι απόλυτη και σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται διαφορετική άποψη απ’ αυτή των ηγετών της. Το περίφημο “αλάθητο” είτε του Πάπα είτε της ηγεσίας της Ορθόδοξης εκκλησίας είναι αυτό, που συντηρεί αυτήν τη δομή. Οι άνθρωποι πολλές φορές αμφισβήτησαν αυτό το αλάθητο και το πολέμησαν. Αυτό όμως που δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν είναι ότι το αλάθητο δε δόθηκε ως δικαίωμα στην ηγεσία της για να επηρεάζει ή να θίγει την κοινωνία, αλλά για τους ίδιους τους ανθρώπους της εκκλησίας.
...........Η δύναμη της εκκλησίας είναι ο Λόγος του Χριστού, που είναι ανίκητος. Η εξουσία της όμως στηρίζεται στην αθλιότητα των Επιστολών και στα συγγραφικά έργα εκείνων που ονομάζονται πατέρες της.
Όλοι αυτοί οι εργάτες της εκκλησίας γεύτηκαν την εξουσία που δίνει η εκκλησία κι επειδή ακριβώς τη γεύτηκαν, προσπάθησαν να τη διαφυλάξουν. Όμως ο Λόγος του Χριστού, που είναι η δύναμη της εκκλησίας, έχει γι’ αυτήν το μειονέκτημα ότι η τελειότητά Του δε νικιέται.. επειδή υπήρξε μετά από τη μεγάλη Αθήνα, δεν μπορούσε ν’ αποκρυφτεί. Αν μπορούσε η εκκλησία, όπως και το έκανε, όταν υπήρχαν αυτές οι δυνατότητες, θα έκρυβε τελείως το Λόγο του Χριστού. Οι άνθρωποι αγάπησαν το Θεό και τον Υιό Του κι έμαθαν για τη ζωή και τα θαύματά Του. Η εκκλησία θα εκμεταλλεύονταν αν μπορούσε αυτήν την αγάπη κι εξαιτίας της άγνοιας του κόσμου, θα επέτρεπε την ανάγνωση μόνον των έργων των πατέρων της. Ο κόσμος εκείνη την εποχή μπορεί στο σύνολό του να ήταν χαμηλής παιδείας, αλλά υπήρχαν άνθρωποι, που μπορούσαν να νικήσουν σε κάθε περίπτωση το λόγο των πατέρων. Την πνευματική δύναμη και τη σοφία της Αλεξάνδρειας δεν την έχει ξαναζήσει σε καμία περίοδο της η ανθρωπότητα. Απ’ αυτήν την αρνητική κατάσταση για την εκκλησία, προέκυψε η υποχρέωση να δίνει και το Λόγο του Χριστού στους πιστούς.
......... Όμως ο λυτρωτικός Λόγος του Χριστού, που απευθύνεται στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, έχει το μειονέκτημα για την εκκλησία ότι κάποιος άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερη σοφία, αλλά με γνώση μόνον της γλώσσας με την οποία είναι γραμμένος, μπορεί να κρίνει τις πρακτικές της. Όταν κρίνονται αυτές οι πρακτικές, που αφορούν τις εξουσίες της, τότε απαιτούνται τα πνευματικά δικαιώματα και το αλάθητο. Η εκκλησία έστειλε στο θάνατο πολλούς ανθρώπους, που την απείλησαν και μισεί τον κάθε άνθρωπο, που την αμφισβητεί ακόμα και με τη στάση του απέναντι στη ζωή.
............. Η εκκλησία πήρε την τελική κι απάνθρωπη μορφή που γνωρίζουν οι άνθρωποι σήμερα, μετά το πέρας της αποτύπωσης του λόγου των πατέρων της. Από τη στιγμή που τελείωσαν εκείνοι το έργο τους, η εκκλησία έκλεισε για πάντα τις πόρτες της προς τη φιλοσοφία και τους ανθρώπους της. Οι πρώτοι και τελευταίοι φιλόσοφοι που γνώρισε η εκκλησία, ήταν αυτοί οι πατέρες και η αλληλοεκμετάλλευσή τους οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Η εκκλησία, όσο αυτοί ζούσανε, τους έδωσε εξουσία κι αυτοί ανταπέδωσαν με μία υποτυπώδη φιλοσοφική ανάλυση του ρόλου και της εξουσίας της σε σχέση με τον Υιό, το Χριστό. Σ’ εκείνο ακριβώς το σημείο έφτασε η εκκλησία στο μέγιστο ύψος της συνεργασίας της με τη φιλοσοφία. Από εκείνο το σημείο κι ύστερα, οι φιλόσοφοι μόνον κακό θα μπορούσαν να της κάνουν και κατ’ αυτόν τον τρόπο τους χαρακτήρισε ως εχθρούς της.
....... Οι άθλιοι αυτοκράτορες της τότε Κωνσταντινούπολης υιοθέτησαν τη χριστιανική πίστη εκ του πονηρού. Μετέφεραν την άποψη τους, όσο απάνθρωπη κι εγκληματική κι αν ήταν, μέσω ενός τέλειου συστήματος, όπως ήταν αυτό της εκκλησίας. Αυτή η δυνατότητα της εκκλησίας την έκανε και την κάνει απαραίτητη ακόμα και σήμερα.
.......Ο άνθρωπος πλάστηκε, όπως περιγράφει ο Χριστός, από το Δημιουργό να ζει δύο φάσεις στη ζωή του. Η πρώτη είναι μέσα στη δομή της οικογένειας του και η δεύτερη μέσα στη δομή της γυναίκας του. Δεν υπάρχει καμία άλλη κατάσταση, που να έχει προβλεφθεί από το Θεό και να οδηγεί στη Θέωση.
.............Όταν ισχύουν αυτά, που απαιτούν σοβαρές αποφάσεις, που αφορούν τη ζωή στο σύνολο της, η εκκλησία κατορθώνει και μαζεύει μέσα από την κοινωνία το σύνολο των χειρότερων ανθρώπων. Ο οποιοσδήποτε άθλιος έχει θέση σ’ αυτή. Κλέφτες, ψεύτες, μοιχοί, πόρνοι, διεστραμμένοι, κομπλεξικοί είναι οι άνθρωποι που την υπηρετούν κι είναι στο σύνολο τους δυστυχισμένοι. Ποιος υγιής άνθρωπος θα μπορούσε ν’ αφήσει τις χαρές της ζωής για να υπηρετήσει την εκκλησία;
............Έτσι η εκκλησία συγκεντρώνει όλους τους μικρούς πόρνους των οποίων τα χαρακτηριστικά περιγράψαμε. Όλους όσους είναι ανίκανοι να φτάσουν στη Θέωση και η κακία τους τούς κάνει να εμποδίζουν και τους άλλους. Αυτοί οι μικροί πόρνοι, που δεν είναι δημιουργήματα του Θεού, αλλά της κοινωνίας και της δομής της, είναι αυτοί, που παράγονται από άσχημα χαρακτηριστικά κι είναι απαραίτητοι για τη διαιώνισή τους. Όλοι αυτοί είναι γεννήματα της μοιχείας, που επικρατεί κι είναι αυτοί, που αγωνίζονται για την επικράτηση της. Μαζί μ’ αυτούς συγκεντρώνει κι ένα μεγάλο πλήθος άχρηστων ανθρώπων όπως: τεμπέληδες, θρασύδειλους, μέθυσους, που είναι ανίκανοι να επιβιώσουν διαφορετικά. Η υποχρεωτική αγαμία συνδέει όλους αυτούς τους άθλιους με την έννοια “παρθένος” κι είναι το άλλοθι της εκκλησίας για την πρακτική της. Νεανίσκος = Παρθένος = Φιλοσοφία = 48.
...... Η φιλοσοφία που οδηγεί τον άνθρωπο προς το Θεό, είναι προϊόν ψυχικής υγείας και θείας καταγωγής. Για ν’ αγγίξει ένας άνθρωπος το Θεό, πρέπει ή να μη γνωρίζει τίποτε και ν’ ακολουθεί τη φύση του ή να έχει γνώση και ψυχική υγεία, ώστε να επιβεβαιώσει τη φύση του και να χαρεί. Η εκκλησία έχει ως στόχο να δηλητηριάσει τους απλούς ανθρώπους με ψευδή γνώση, που τους κάνει να αγνοούν τη φύση τους, ενώ δίνει την πραγματική γνώση στους ψυχικά άρρωστους. Ένας άνθρωπος, που έχει αρνηθεί τον έρωτα, που έχει αρνηθεί τη φιλία, που έχει ουσιαστικά αρνηθεί τους ανθρώπους στο σύνολο τους, ακόμα κι αν λάβει έτοιμη γνώση, δε θα μπορέσει να παράγει φιλοσοφία. Ενώ η ανθρωπότητα στο σύνολο της συνεχώς αγωνίζεται για βελτίωση και πρόοδο, η εκκλησία κι οι άνθρωποι της δεν έχουν μετακινηθεί ούτε ένα χιλιοστό προς τα εμπρός. Είναι τόσο ψυχικά άρρωστοι, που θίγονται προσωπικά, όταν ένας άνθρωπος χαίρεται τη ζωή του και μαζί μ’ αυτόν κι ο Θεός».
Σχόλιο ἰδικό μας: Μόνο μία βαθειά διεστραμμένη ψυχή καί ἕνα βαθειά διεστραμμένο μυαλό θά μποροῦσε νά παράγη καί νά γράφη πράγματα ὅπως τά παραπάνω καί τά ὅμοια τούτων, πού σέ ἄλλα σημεῖα τοῦ βιβλίου του καταθέτει ὁ συγγραφέας. Ἡ ἀπάντησή μας; Καμμία ἀπάντησις σέ διεστραμμένους ἀνθρώπους.....
10. Στίς σελ. 235-253 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Καινή Διαθήκη, ὁ συγγραφέας λέει:
«.........Η ιεραρχία της Ορθόδοξης εκκλησίας είναι απόλυτα όμοια μ’ αυτή της Δυτικής και θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ζηλεύει σε κάθε περίπτωση τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα της. Ο τέλειος και διευρυμένος οργανισμός της εκκλησίας μ’ αυτόν τον τρόπο περνά μία άποψη, που είναι η άποψη του κέντρου στην περιφέρεια και μ’ αυτόν τον τρόπο εκτείνεται στο σύνολο της βάσης. Έτσι η εκκλησία δημιουργεί έναν τεράστιο ιστό, που ενώνει τη Ρώμη ή την Κωνσταντινούπολη με το τελευταίο χωριό του χώρου που ελέγχει.
............Η περίοδος κατά την οποία ήταν η εκκλησία πανίσχυρη, ήταν ο Μεσαίωνας, που ήταν και η χειρότερη για τους ανθρώπους περίοδος. Κατά το Μεσαίωνα επικρατούσε πλήρως το σκοτάδι και η πνευματική κίνηση ήταν μηδαμινή. Οι άνθρωποι τότε δεν ήταν σε καμία περίπτωση κατώτεροι, ούτε σε σχέση με τους μεγάλους φιλοσόφους της Αθήνας ούτε με τους σύγχρονους. Η αιτία για την οποία υπήρχε αυτή η πνευματική καθυστέρηση, ήταν ο απόλυτος έλεγχος των ανθρώπων και η απόκρυψη από μέρους της εκκλησίας της γνώσης. Άνθρωποι, σαν το Σωκράτη και τον Πλάτωνα, γεννήθηκαν άπειροι στη Δυτική Ευρώπη του Μεσαίωνα, αλλά η εκκλησία άλλες φορές τους τρόμαζε κι άλλες φορές τους σκότωνε.
.......... Ο αντίστοιχος Μεσαίωνας της Ορθόδοξης εκκλησίας ήταν η άθλια απ’ όλες τις απόψεις Βυζαντινή εποχή. Απόλυτο σκοτάδι δεν μπορούσε να επιβληθεί λόγω του χώρου, όπου δεν ελεγχόταν η γνώση, αλλά η εκμετάλλευση και η αθλιότητα ήταν ίδιες. Στο κέντρο υπήρχε κάποια πνευματική δραστηριότητα, αλλά στην περιφέρεια η εκκλησία προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βυθίσει στο σκοτάδι τον άνθρωπο, που στην πλειοψηφία του ζούσε μέσα στην αθλιότητα και τη φτώχεια.
...........Η εκκλησία δίνει το Λόγο του Θεού, αλλά ποτέ μόνον αυτόν. Το πιο επικίνδυνο πράγμα είναι το κήρυγμα της. Ο άνθρωπος έπρεπε ν’ αποφεύγει με κάθε θυσία το κήρυγμα, για να μη δηλητηριαστεί. Το Λόγο του Χριστού τον δίνει, για να παρασύρει τους ανθρώπους προς το κήρυγμα της. ............Υπήρξαν άνθρωποι, που δε γεύτηκαν ούτε μία σταγόνα χαράς από τη ζωή τους εξαιτίας της εκκλησίας. Το τι ακριβώς επιδίωκε η εκκλησία, θα το δούμε όταν εξετάσουμε τις Επιστολές των Πέτρου και Παύλου, σε σχέση με το Λόγο του Χριστού.
..........Ο Χριστός θέλει τον άνθρωπο να προσεύχεται μόνος του και στ’ απόκρυφα δωμάτια. Δε θέλει ούτε ψαλμωδίες ούτε ύμνους ούτε θυμιατίσματα. Εκεί που είναι ο απλός άνθρωπος, εκεί είναι ο Θεός και ο Υιός Του, που γνωρίζουν και τις ανάγκες του και τις αγωνίες του. Ακόμα και η προσευχή του Χριστού επιβεβαιώνει την τελειότητα της αποστολής Του.“τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον.”.
............Η εκκλησία στους ανθρώπους, όλους αυτούς τους αιώνες, έχει δώσει για το θάνατο την άποψη που τη συμφέρει. Οι άνθρωποι, που αγγίζουν το βιολογικό θάνατο, έχουν την άποψη ότι αγγίζουν μία νέα ζωή. Η εκκλησία καλλιεργεί αυτήν την άποψη κι επωφελείται, καθιστώντας τον εαυτό της ως το μόνο, που μπορεί να εξασφαλίσει τις καλύτερες συνθήκες σ’ αυτήν την επόμενη ζωή. Όταν λοιπόν οι πρεσβύτεροι, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι απογοητευμένοι από τη ζωή, βλέπουν το τέλος να έρχεται, φοβούνται. Ο φόβος έχει να κάνει με την πίστη στο Θεό. Όταν ένας άνθρωπος που πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού γίνει πρεσβύτερος, δε θέλει σε καμία περίπτωση να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή που έζησε και άρα έχει ήδη καταναλώσει, είναι το σύνολο της προσφοράς του Θεού προς αυτόν.
..........Ο Χριστός δίνει εξουσία, αλλά πέραν αυτής δίνει και δυνατότητες σ’ ορισμένους να δίνουν ζωή. Όμως ποια ζωή; Έδωσε ζωή σε κανέναν ο Πέτρος ή ο Παύλος; Αυτοί όχι μόνο δεν έδωσαν ζωή σε κανέναν, αλλά και μαρτύρησαν με το χειρότερο τρόπο. Είδε ποτέ κάποιος αυτούς τους ανθρώπους ανάμεσα στους ζωντανούς;
..............Σ’ αυτήν την περίπτωση, οι άνθρωποι της ιεραρχίας της εκκλησίας είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα. Θύτες είναι, γιατί σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπουν στους ανθρώπους να έρθουν σ’ επαφή με το Λόγο του Χριστού και να τον κατανοήσουν, ενώ θύματα, γιατί ως πρεσβύτεροι και αφού έχουν σκορπίσει το σύνολο της ζωής τους υπηρετώντας την ιεραρχία, αρνούνται να παραδεχθούν ότι έσφαλαν. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος, που δεν έχει πλέον επιλογές, να παραδεχθεί ότι έσφαλε. Η τάση του ανθρώπου είναι να εθελοτυφλεί και όταν ακόμα αυτό είναι αδύνατον, προσπαθεί να παρασύρει στο σφάλμα του, όσους περισσότερους μπορεί.
....................Ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η εκκλησία είναι ένας μηχανισμός, που είναι φτιαγμένος από το Θεό. Αυτός ο μηχανισμός είναι φτιαγμένος, ώστε να λειτουργεί ως φορέας εξουσίας. Παίρνει εξουσία και μοιράζει εξουσία. ........Από το σύνολο των συστημάτων, που ασκούν εξουσίες μέσα στην κοινωνία, μόνο η εκκλησία καταφέρνει κι εκτείνεται στο σύνολο του χώρου και στο σύνολο των τάξεων κι αυτό την κάνει πολύτιμη και την προστατεύει. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι σε εποχές κατά τις οποίες δεν υπήρχαν ούτε ραδιόφωνα ούτε τηλεοράσεις ούτε τηλέφωνα, η εκκλησία μπορούσε να μεταφέρει τη φωνή της από το κέντρο μέχρι την πιο απομακρυσμένη επαρχία κι αυτό μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Φυσικό είναι, η πολιτική εξουσία όλους αυτούς τους αιώνες να υποστηρίζει πάντα την εκκλησία κι αυτό για δύο λόγους: πρώτον, για να μπορέσει ν’ ασκήσει εξουσία στα πλαίσια ενός κράτους και δεύτερον, για ν’ αποφύγει τη φθορά, πράγμα που ήταν μέσα στις δυνατότητες της εκκλησίας να πετύχει εναντίον της πάντοτε διεφθαρμένης πολιτικής εξουσίας
........Όλα αυτά που περιγράψαμε πιο πάνω, δείχνουν τη δυνατή επίδραση της εκκλησίας στον κόσμο, που επιτυγχάνεται μέσω του κηρύγματος. Όταν αυτή, είναι ο μόνος φορέας εξουσίας μ’ αυτές τις δυνατότητες, απ’ αυτή πρέπει ν’ αρχίσουμε ν’ αναζητούμε τα αίτια των κακών, που κατατρέχουν τον κόσμο. Αφού κατορθώσουμε ν’ αντιληφθούμε αυτό, θα δούμε πώς στο συνολικό σύστημα συνυπάρχουν τα επιμέρους υποσυστήματα και πού οδηγούν».
Σχόλια ἰδικά μας: Καί ἐδῶ ὁ συγγραφέας πάλι χύνει τό δηλητήριό του ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἀποστόλων. Τό πνεῦμα του εἶναι καθαρά προτεσταντικό. Σέ κάποιο σημεῖο, στό παραπάνω κείμενό του, γράφει: «Δεν μπορεί ένας άνθρωπος, που δεν έχει πλέον επιλογές, να παραδεχθεί ότι έσφαλε. Η τάση του ανθρώπου είναι να εθελοτυφλεί και όταν ακόμα αυτό είναι αδύνατον, προσπαθεί να παρασύρει στο σφάλμα του, όσους περισσότερους μπορεί». Αὐτό ἀκριβῶς ἰσχύει γιά τόν Παναγιώτη Τραϊανοῦ.
Ἐπειδή ὁ συγγραφέας θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία (γι᾽ αὐτόν Ἀνατολική καί Δυτική εἶναι τό ἴδιο πρᾶγμα) εἶναι ὁ μόνος φορέας μέ τεράστιες δυνατότητες ἐξουσίας, τήν θεωρεῖ καί ὑπεύθυνη γιά ὅ,τι κακό συμβαίνει στόν κόσμο. Ἕνα ἀκόμη αὐθαίρετο συμπέρασμα.....
11.    Στίς σελ. 258-274 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Καινή Διαθήκη, ὁ συγγραφέας λέει:
«................Ο αυτοκράτορας αυτός ήταν ο Κωνσταντίνος, που σε σύγκριση με το πνευματικό μέγεθος του Τραϊανού, ήταν ένας νάνος. Ήταν ένας άθλιος άνθρωπος, που δε δίστασε να σκοτώσει το γιο του Κρίσπο και τη γυναίκα του. Δε δίστασε να σκοτώσει ανθρώπους, όταν νόμιζε ότι τον απειλούσαν κι όχι μόνον αυτούς, αλλά και τις οικογένειες τους. Αυτόν τον τρισάθλιο άνθρωπο, το δολοφόνο, η εκκλησία τον συγχώρεσε και τον ονόμασε “άγιο” και η ίδια εκκλησία δε συγχωρεί έναν άνθρωπο, που θέλει απλά να χωρίζει λόγω μοιχείας. Αποκαλούν το δολοφόνο “άγιο”, ενώ ο φτωχός άνθρωπος κρίνεται από τους ηλίθιους, μέχρι να πεθάνει. Ανάμεσα στ’ άλλα που του αναγνωρίζει η εκκλησία, είναι και η Οικουμενική Σύνοδος.......... Αν κάποιος στις μέρες μας απορεί γιατί υπήρξε φεουδαρχία, δεν έχει παρά να διαβάσει το παρακάτω ανατριχιαστικό: (Πετρ. Α. 2.18-2.19) "Οι οικέται, υποτασσόμενοι εν παντί φόβω τοις δεσπόταις, ου μόνον τοις αγαθοίς και επιεικέσιν, αλλά και τοις σκολιοίς. τούτο γαρ χάρις," (Οι υπηρέται, νά υποτάσσεσθε εις τους κυρίους σας, μέ τόν οφειλόμενον σεβασμόν, καί όχι μόνον εις τους καλούς καί επιεικείς αλλά καί εις τους διεστραμμένους. Διότι αυτό έχει χάριν,). Ερχόταν ο άθλιος άρχοντας, βίαζε το κορίτσι του δούλου του κι είχε τη δυνατότητα να του πει: “τούτο γαρ χάρις”. Όλη η αθλιότητα που έζησε η ανθρωπότητα βρίσκεται σ’ αυτήν την μικρή φράση. Ο Παύλος ως πιο πονηρός αναφέρει για τους δούλους το εξής: (Τιμ. Α' 6.1) "ΌΌσοι εισίν υπό ζυγόν δούλοι, τους ιδίους δεσπότας πάσης τιμής αξίους ηγείσθωσαν, ίνα μη το όνομα του Θεού και η διδασκαλία βλασφημήται" (Όσοι είναι υπό τόν ζυγόν τής δουλείας, άς θεωρούν τους κυρίους των αξίους κάθε τιμής, διά νά μή δυσφημήται τό όνομα του Θεού καί η διδασκαλία.). Και ο άθλιος συνεχίζοντας λέει: (Τιμ. Α' 6.3) "Ταύτα δίδασκε και παρακάλει." (Αυτά νά διδάσκεις καί νά προτρέπεις.). Στο θέμα της γενικής αντιμετώπισης της εξουσίας έχει την ίδια άποψη με τον Πέτρο και λέει: (Ρωμ. 13.1) "Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. ου γαρ εστίν εξουσία ει μη υπό Θεού.. αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν. ώστε ο αντιτασσόμενος τη εξουσία τη του Θεού διαταγή ανθέστηκεν..". (Ας υποτάσσεται ο καθένας εις τάς ανώτερας εξουσίας, διότι δέν υπάρχει εξουσία παρά από τόν Θεόν, καί αι εξουσίαι πού υπάρχουν έχουν ταχθή από τόν Θεόν. Ώστε εκείνος που αντιστέκεται εις τήν εξουσίαν, αντιτάσσεται εις τήν διαταγήν του Θεού).
....... Από τη στιγμή που εμφανίστηκαν οι κοσμοκράτορες μέχρι σήμερα, όπου η εξουσία υπάρχει με πλήρη ισχύ και γνώση, είναι ένα χρονικό διάστημα που χωρίζεται σε δύο περιόδους. Η πρώτη περίοδος είναι μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση, ενώ η δεύτερη μετά. Πριν την επανάσταση η εξουσία ήταν ελέω Θεού, ελέω πνευματικών δικαιωμάτων, ενώ μετά απ’ αυτήν αλλοιώθηκε με αποκορύφωμα τη σημερινή παγκόσμια κατάσταση. Η εκκλησία ποτέ δεν έχασε τη δύναμη της, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους κεντρική εξουσία χωρίς τον έλεγχο της κοινωνίας απ’ αυτή. Εξουσία σημαίνει, εκτός της δυνατότητας ελέγχου των ανθρώπων και δυνατότητα κλοπής του πλούτου τους.
.............Όταν συντάχθηκαν οι Επιστολές αποτελούσαν, όπως αναφέραμε, ένα πλήρες πακέτο προτάσεων προς τους αυτοκράτορες για την υιοθέτηση της νέας θρησκείας ως επίσημης. Ο Κωνσταντίνος ικανοποιήθηκε και υιοθέτησε αυτήν τη θρησκεία, καλυπτόμενος πλήρως. Η ηγεσία των χριστιανών παρέδιδε σ’ αυτόν προς εκμετάλλευση, όχι μόνον τα σώματά τους, για τους αναγκαίους επεκτατικούς πολέμους μίας αυτοκρατορίας, αλλά και τη δυνατότητα κλοπής των κόπων τους. Οι χριστιανοί όχι μόνο παραδόθηκαν σαν δούλοι στην εξουσία του αυτοκράτορα, αλλά αφέθηκαν από την εκκλησία να είναι και τα μόνιμα θύματα του συστήματος σ’ ό,τι αφορά την οικονομική εκμετάλλευση. (Ρωμ. 13.5-13.7) "διό ανάγκη υποτάσσεσθαι ου μόνον διά την οργήν, αλλά και διά την συνείδησιν. διά τούτο γαρ και φόρους τελείτε.. λειτουργοί γαρ Θεού εισίν εις αυτό τούτο προσκαρτερούντες. απόδοτε ουν πάσι τας οφειλάς, τω τον φόρον τον φόρον, τω το τέλος το τέλος, τω τον φόβον τον φόβον, τω την τιμήν την τιμήν." (Διά τούτο είναι ανάγκη νά υποτάσσεσθε όχι μόνον ένεκα της οργής αλλά καί διά λόγους συνειδήσεως. Αυτός είναι ο λόγος που πληρώνετε τους φόρους, διότι αι αρχαί είναι υπηρέται τού Θεού, αφοσιωμένοι εις αυτό ακριβώς τό έργον. Αποδώσατε λοιπόν εις όλους ό,τι τούς οφείλεται.. φόρον εις εκείνον πού οφείλεται φόρος, δασμός εις εκείνον που οφείλεται δασμός, σεβασμός εις εκείνον που οφείλεται σεβασμός, τιμή εις εκείνον που οφείλεται τιμή.). Βέβαια το τελευταίο, που αφορά την τιμή, είναι εκ του πονηρού και άσχετο.
..........Όλον αυτόν το μύθο για το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας, τον έχει δημιουργήσει η ίδια και όχι αυτοί, που θεωρητικά θα έπρεπε, οι φτωχοί άνθρωποι. Τους ανθρώπους δεν μπορεί να τους βοηθήσει σε καμία περίπτωση ένα κομμάτι ψωμί, που ναι μεν καλύπτει την πείνα της στιγμής, αλλά δε δίνει ελπίδες για την επίλυση του προβλήματος της πείνας. Όποιος θέλει να βοηθήσει τους ανθρώπους, τους ελευθερώνει κι αυτό γίνεται μόνο με δωρεά γνώσης. Η εκκλησία όλους αυτούς τους αιώνες έκρυβε τη γνώση, που είναι ικανή να δημιουργήσει συνθήκες ισότητας και δίκαιης κατανομής του πλούτου. Πάντα επιδίωκε το σκοτάδι και τη φτώχεια, για να μπορεί να παρουσιάζεται ως βοηθός του ανθρώπου, κρύβοντας από τα μάτια του την αθλιότητα των ανθρώπων της. Ακόμα κι αυτό το ξεροκόμματο το έδινε με επιλογή, που σε καμία περίπτωση δε στηριζόταν στις πραγματικές ανάγκες του κάθε φτωχού. Όταν ο Παύλος προτείνει να γράφονται οι μαρτυρίες των ανθρώπων για τα έργα μίας χήρας ή του ανθρώπου γενικότερα, ακόμα κι αυτήν τη βοήθεια την κατευθύνει η εκκλησία προς τους άθλιους πρεσβύτερους, που την ακολουθούν. Για ν’ αντιληφθεί κάποιος πόση μεγάλη υποκρισία κρύβεται πίσω από το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας, πρέπει να συγκρίνει το λόγο του Παύλου μ’ αυτόν του Θεού. Λέει ο τέλειος Χριστός: (Ματθ. 6.1) "Προσέχετε την ελεημοσύνην υμών μη ποιείν έμπροσθεν των ανθρώπων προς το θεαθήναι αυτοίς......., μη σαλπίσης έμπροσθέν σου, ώσπερ οι υποκριταί ποιούσιν εν ταις συναγωγαίς και εν ταις ρύμαις, όπως δοξασθώσιν υπό των ανθρώπων........ σου δε ποιούντος ελεημοσύνην μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου, όπως η σου η ελεημοσύνη εν των κρυπτώ, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν των φανερώ." (Προσέχετε νά μή κάνετε τήν ελεημοσύνην σας εμπρός στούς ανθρώπους, διά νά σάς ιδούν.......μή τό διαλαλήσης μπροστά σου, όπως κάνουν οι υποκριταί εις τάς συναγωγάς καί εις τους δρόμους, διά νά τούς θαυμάζουν οι άνθρωποι......ΌΌταν κάνης ελεημοσύνην, άς μή γνωρίζει τό αριστερό σου χέρι τι κάνει τό δεξί, διά νά γίνεται η ελεημοσύνη σου εις τά κρυφά καί ο Πατέρας σου πού βλεπει τί γίνεται εις τά κρυφά, θά σε ανταμείψη εις τά φανερά.). Ο Παύλος, αγνοώντας παντελώς το Χριστό λέει: (Ρωμ. 12.17) "μηδενί κακόν αντί κακού αποδίδοντες. προνοούμενοι καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων.." (Σέ κανένα νά μή αποδίδετε κακόν αντί κακού.. φροντίζετε νά κάνετε ό,τι είναι καλόν ενώπιον όλων τών ανθρώπων.). Μέσα στο καλό που αναφέρει ο Παύλος, είναι και η ελεημοσύνη κι αυτή είναι, που δίνει στην εκκλησία τη δυνατότητα να εμφανίζει έργο.
....................Από την εποχή της ίδρυσης της εκκλησίας, το πρόσωπο της και του Καίσαρα ταυτίζονται. Όταν αυτή ως σύστημα χρειάζεται χρήματα για να λειτουργήσει, η ταύτιση είναι αναπόφευκτη. Όταν οι “ευεργέτες” την ευεργετούν κατακλέβοντας τον κόσμο, είναι εγκληματικό να συνδέονται με το Θεό. Ο Θεός, μέσω του Υιού Του, δε ζητά σε καμία περίπτωση λαμπρούς ναούς, που χτίζονται από εκμετάλλευση και μόνο. Οι λαμπροί ναοί χρειάζονται μόνο στους άθλιους ανθρώπους της εκκλησίας, για να ικανοποιήσουν τη μεγαλομανία τους, αλλά και στους λοιπούς πρεσβύτερους, για να μπορέσουν να κρύψουν την κλοπή τους. Ο κλέφτης δωρίζει στην εκκλησία και παίρνει απ’ αυτήν τιμές και λίγη υστεροφημία, εντελώς άχρηστη για το θνητό άνθρωπο.
......... Όταν υπάρχει αυτή η τεράστια απόκλιση ανάμεσα στο Λόγο του Χριστού και στο Λόγο της εκκλησίας, εύκολα θα προβληματιζόταν κάποιος και θα αναρωτιόταν: ποιον υπηρετεί η εκκλησία; Τι επιδιώκει; Ο Θεός γιατί την προστατεύει; Όλα αυτά τα ερωτήματα έχουν απάντηση, μόνον όταν υπάρχει η γνώση του Μυστικού Σχεδίου του Θεού. Ο Θεός δημιούργησε την εκκλησία και τις εξουσίες της, γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος για τη Θέωση του ανθρώπου. Ο Πέτρος κι ο Παύλος επιλέχθηκαν από το Χριστό κι ήταν επιθυμητός για το Σχέδιο ο λόγος τους. Η εκκλησία —ως σύνολο δούλων που σκέφτονται και ενεργούν— δε γνωρίζει ούτε το λόγο της ύπαρξής της ούτε τη σχέση της με το Θεό. Η εκκλησία με τον τρόπο που λειτουργεί, στην πραγματικότητα δεν υπηρετεί κανέναν. Σαν σύστημα με συγκεκριμένη δομή, παίζει το ρόλο μίας γυναίκας, που εκτελεί πορνεία. Το σύστημα της δίνει άντρες κι αυτή ακολουθεί τις βουλές τους. Εξαιτίας της πορνείας της, αυξάνει διαρκώς την ισχύ της και το μέγεθός της. Αυτή η μεγιστοποίηση των δυνατοτήτων της είναι επιθυμητή, γιατί θα παραδοθεί κάποτε στον Υιό του Θεού σαν νύμφη.
..................Αν πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα ποιον υπηρετεί η εκκλησία, η απάντηση είναι κανέναν. Αν θεωρεί κάποιος υπηρεσία την εκπλήρωση της ματαιοδοξίας του Πάπα ή του Πατριάρχη, αυτό είναι δικαίωμά του. Όσον αφορά τις επιδιώξεις της, αν κάποιος σκεφτεί ότι ο Λόγος του Χριστού είναι λυτρωτικός, τότε αυτόματα βγαίνει το συμπέρασμα ότι η εκκλησία επιδιώκει την καταδίκη των ανθρώπων. Όταν ο Χριστός αρνείται εν ζωή να γίνει βασιλιάς και για να το πετύχει κρύβεται, όταν ο Χριστός κατηγορεί ευθέως τους βασιλιάδες αυτού του κόσμου, εννοείται ότι η εκκλησία, που διψά για την απόλυτη εξουσία της κοσμοκρατορίας, δεν έχει σχέση μ’ Αυτόν. Αν ο Χριστός με το Λόγο Του επιδιώκει τη Λύτρωση και το Φως, οι δούλοι επιδιώκουν την εξομοίωση του κόσμου μ’ αυτούς, που επιδιώκουν τη ζωή στο απόλυτο σκοτάδι.
........ Η εκκλησία επιδιώκει το απόλυτο σκοτάδι κι ήταν πανίσχυρη κι ευχαριστημένη μόνο στην εποχή του Μεσαίωνα. Μισεί τους νέους ανθρώπους, που δε σκύβουν μπροστά της. Όποτε της δόθηκε η ευκαιρία, τους εξόντωσε χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Αν σκεφτεί κάποιος ότι στους πολέμους η πλειοψηφία των στρατιωτών είναι νέοι, τότε θ’ αρχίσει να υποψιάζεται ότι η εκκλησία δε λείπει απ’ αυτήν την τεράστια ανθρωποθυσία. Ο μοιχός δούλος της, που βρίσκεται κοντά στο τέλος της ζωής του, μισεί τους νέους. Δε θέλει να γεύονται τη χαρά. Δε θέλει να ερωτεύονται μεταξύ τους. Το μόνο που θέλει είναι να κυριαρχεί ο φόβος και η φτώχεια. Ο χειρότερος φόβος είναι ο φόβος του Θεού που προκαλεί η εκκλησία. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ησυχάσει, γιατί ο Θεός είναι παντού, αλλά δεν αποκαλύπτεται. Αυτή η συμπεριφορά Του, λόγω Σχεδίου, δίνει το δικαίωμα στους δούλους να τρομάζουν τους ανθρώπους, παρερμηνεύοντας τις Γραφές. Η φτώχεια είναι απαραίτητη για την εκκλησία, εφόσον της επιτρέπει να εμφανίζεται ως φιλάνθρωπος. Ένας νέος, που κατοικεί σ’ ένα όμορφο σπίτι και κατέχει πλούτο, που του δίνει ανεξαρτησία, είναι εχθρός της. Αυτός ο νέος δεν υπακούει στις προσταγές της και την αγνοεί. Ακριβώς επειδή η εξουσία της εκκλησίας στηρίζεται στο πνεύμα και όχι στα όπλα, αυτή η αδιαφορία την εξοντώνει. Σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται και η αγάπη της για τη φτώχεια.
......... Τους νέους τους συμβουλεύει να παντρεύονται και όχι μόνον αυτό, αλλά και να φέρνουν στον κόσμο πολλά παιδιά. Τα παιδιά είναι ευλογία Θεού, αλλά όταν τα φέρνει κάποιος στον κόσμο, χωρίς να μπορεί να τους προσφέρει τίποτε, βρίσκεται σίγουρα σε λάθος δρόμο. Μία οικογένεια με πολλά παιδιά στέλνει στο θάνατο τους γονείς, εφόσον η φτώχεια τους αναγκάζει να δουλεύουν μέρα νύχτα για ένα κομμάτι ψωμί και οι δυσβάσταχτες υποχρεώσεις τους στερούν τη δυνατότητα προσωπικής ζωής. Τα παιδιά τ’ αγαπά ο Θεός, αλλά παιδιά Του είναι κι οι γονείς, που εξοντώνονται. Η εκκλησία εκμεταλλεύεται αυτές τις οικογένειες, παριστάνοντας τη φιλάνθρωπο. Αυτοί οι γονείς, που είναι θύματα της, πέφτουν αναγκαστικά στην παγίδα της, εφόσον δεν μπορούν να επιβιώσουν. Όλα τα συστήματα, που έχουν επιπλέον δημιουργήσει οι άνθρωποι, έχουν την τάση να σπρώξουν την κοινωνία προς τα εμπρός. Το μοναδικό σύστημα, που ωθεί συνεχώς τους ανθρώπους και την κοινωνία προς τα πίσω, είναι η εκκλησία. Όταν όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν στο Θεό κι αυτοί ελέω πνευματικών δικαιωμάτων παίρνουν εξουσία, θεωρούν τους ανθρώπους δούλους τους. Όταν ο αρχηγός της έχει αυτήν την άποψη, εφόσον για να γίνει αρχηγός της υποτάσσεται σ’ όλη του τη ζωή, το σίγουρο είναι ότι θ’ αγωνίζεται γι’ αυτήν την άποψη. Ο αγώνας του, για να διατηρήσει την ισχύ του, καθορίζει και τις επιλογές του. Αυτό αποκαλύπτει και τη λατρεία, που τρέφει η εκκλησία για τ’ απολυταρχικά καθεστώτα των σκληρών βασιλιάδων. Τέτοια καθεστώτα μόνο μπορούν να ικανοποιήσουν την τάση της για εξουσία. Τον άνθρωπο, που έχει εξουσία μέσω δημοκρατικών διαδικασιών δεν τον συμπαθεί, γιατί δεν την έχει ανάγκη και κατά συνέπεια δεν μπορεί να τον ελέγξει. Όμως ο βασιλιάς, που σε κάθε περίπτωση εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους, την έχει ανάγκη. Δεν μπορεί να κυβερνήσει χωρίς τη βοήθεια της κι αυτό σημαίνει ότι την ευνοεί και την προστατεύει απ’ αυτούς, που την αμφισβητούν. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα βία, αλλά όταν υπάρχει ένας σκληρός κρατικός μηχανισμός, η εκκλησία έχει τη δύναμη να προωθεί τους ανθρώπους της και να αποκλείει αυτούς που δεν ελέγχει. Όταν στη βάση υπάρχει αυτή η συνεχής αλληλοκριτική μεταξύ των μελών της κοινωνίας, οι πιο άθλιοι, με το κοντάρι στον οφθαλμό, είναι οι ευνοούμενοι της. Έτσι συνδέεται η κορυφή της πυραμίδας με τη βάση. Η εκκλησία προκαλεί άγχος τους γονείς και τους ωθεί στην άσκηση εξουσίας.
........... Ποιος άνθρωπος σε μία επαρχιακή πόλη, που ελέγχεται πλήρως από την εκκλησία, θα έβλεπε ως θετικό κάτι που η εκκλησία το κρίνει και το απορρίπτει; Στην επαρχία όπου όλοι είναι γνωστοί μεταξύ τους σε μία τέτοια περίπτωση αυτό, που ακολουθεί, είναι τραγωδία. Από τη στιγμή που η εκκλησία σε θεωρεί εχθρό της, έχει τη δύναμη να σ’ εξοντώσει. Ακόμα και η δουλειά, που εξασφαλίζει την επιβίωση και μόνο, γίνεται προβληματική υπόθεση. Ποιος θα έπαιρνε στη δουλειά του κάποιον, που είναι στο στόχαστρο της κοινωνίας; Ποιος θα είχε τη γενναιότητα να βοηθήσει αυτόν τον άνθρωπο, προκαλώντας την οργή των αθλίων; Μπορούσε να επιβιώσει ένας δεδηλωμένος κομμουνιστής την εποχή του “μακαρθισμού” στην αμερικανική επαρχία;»
Σχόλια ἰδικά μας: Ὁ ἄθλιος Παναγιώτης Τραϊανοῦ τολμάει καί λέει ''ἄθλιο'' τόν Μέγα Κωνσταντῖνο, πού τόν εὐλόγησε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός..... Τό ποιός ἀπό τούς δύο εἶναι ἄθλιος φαίνεται ἀπό τά ἔργα τους..... Ὁ ἱδρυτής τῆς Χριστιανικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, πού ἕνωσε λαούς, φυλές καί γλῶσσες στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἦταν ἕνας ἄθλιος γιά τόν ἄθλιο Παναγιώτη Τραϊανοῦ......
Πάλι διαστρέφει τά λόγια τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, πού ποτέ δέν κατανοεῖ ὁ διεστραμμένος νοῦς του. Καί ὄχι μόνο τά λόγια τῶν Ἀποστόλων, ἀλλά καί τήν ἱστορία, ὅταν λέη «όταν συντάχθηκαν οι Επιστολές αποτελούσαν, όπως αναφέραμε, ένα πλήρες πακέτο προτάσεων προς τους αυτοκράτορες για την υιοθέτηση της νέας θρησκείας ως επίσημης. Ο Κωνσταντίνος ικανοποιήθηκε και υιοθέτησε αυτήν τη θρησκεία, καλυπτόμενος πλήρως».
Ὥστε, οἱ Ἐπιστολές τῶν Ἀποστόλων ἀποτελοῦσαν ἕνα πλῆρες πακέτο προτάσεων πρός τούς αὐτοκράτορες γιά τήν υἱοθέτηση τῆς νέας θρησκείας ὡς ἐπίσημης; Ποῦ τά βρῆκε αὐτά γραμμένα ὁ συγγραφέας; Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, λέει, ἱκανοποιήθηκε, καλυπτόμενος πλήρως ἀπό τίς Ἐπιστολές.... Καί αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού υἱοθέτησε τήν νέα θρησκεία; Ὅ,τι θέλει λέει ὁ ἄνθρωπος.... Παρακάτω, πάλι διαστρέφει τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀφοῦ δέν καταλαβαίνει ὅτι ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου εἶναι καθαρά πνευματικός.
Στήν συνέχεια, πάλι βάλλει συνεχῶς ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, τώρα γιά τό φιλανθρωπικό Της ἔργο. Καί, ἀμέσως μετά, συγκρίνοντας τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ μέ ἐκεῖνον τοῦ Ἀποστόλου, βρίσκει ἀντιφάσεις ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχουν. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τελείως διεστραμμένος....
Κατ᾽ αὐτόν, τό πρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας ταυτίζεται μέ ἐκεῖνο τοῦ Καίσαρα, ἀφοῦ, κατ᾽ αὐτόν, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα σύστημα ἐξουσίας, ὅπως ἐκεῖνο τοῦ Καίσαρα, καί μάλιστα καταπιεστικό.
Μέ διαστροφή τῆς ἑρμηνείας τῶν κειμένων ἰσχυρίζεται ὅτι ὑπάρχει τεράστια ἀπόκλισις μεταξύ τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ καί ἐκείνου τῆς Ἐκκλησίας, τήν στιγμή πού, στήν πραγματικότητα, ὑπάρχει πλήρης ταύτισις. Τό ἄσπρο τό κάνει μαῦρο γιατί εἶναι μαύρη ἡ ψυχή του. Ὅταν κάποιος φοράει μαῦρα γυαλιά, τό ἄσπρο τό βλέπει μαῦρο.
Στήν συνέχεια, θέτει κάποια ἐρωτήματα: «Ποιόν υπηρετεί η εκκλησία; Τι επιδιώκει; Ο Θεός γιατί την προστατεύει;»
   Θά τοῦ ἀπαντήσωμε, λοιπόν, μέ λίγα λόγια, σέ ὅλα:
Ἡ Ἐκκλησία ὑπηρετεῖ τόν κάθε ἄνθρωπο πού βρίσκεται σέ ἀνάγκη καί ἀναζητᾶ τόν Θεό. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα πνευματικό νοσοκομεῖο γιά κάθε ἄρρωστο, ψυχικά, ἄνθρωπο πού θέλει νά θεραπευθῆ. Ἡ Ἐκκλησία ἐπιδιώκει νά θεραπεύη τούς ἀνθρώπους, ὥστε νά νικοῦν τόν θάνατο μέσα τους, καί νά τούς χαρίζη τήν πρόγευση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν ἀπό αὐτήν τήν ζωή, μέσα ἀπό τήν ἐνεργό συμμετοχή τους στήν ζωή Της. Ὁ Θεός τήν προστατεύει γιατί Ἐκεῖνος τήν ἵδρυσε, ἀλλά καί ἐπειδή εἶναι τό Σῶμα τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Κάθε ἀληθινό μέλος Της εἶναι ἕνα κομμάτι τοῦ Χριστοῦ.
Βλέπετε, λοιπόν, ὅτι τά παραπάνω ἐρωτήματα ἀπαντήθηκαν ἀμέσως χωρίς τήν γνώση κάποιου Μυστικοῦ Σχεδίου πού ἀναφέρει ὁ συγγραφέας; Τέτοιο ''Μυστικό Σχέδιο'', ἐξ ἄλλου, δέν ὑπάρχει. Εἶναι καί αὐτό κατασκεύασμα τῆς ἄρρωστης φαντασίας τοῦ συγγραφέα.
Ὁ συγγραφέας πάλι καταφέρεται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, λέγοντας «η εκκλησία........... δε γνωρίζει ούτε το λόγο της ύπαρξής της ούτε τη σχέση της με το Θεό». Λάθος! Ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει πολύ καλά καί τόν λόγο τῆς ὕπαρξής Της καί τήν σχέση Της μέ τόν Θεό. Αὐτό, μάλιστα, πού θά κλείση τό στόμα τοῦ συγγραφέα εἶναι ὁ λόγος τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, πού εἶπε ὅτι ἡ Ἐκκλησία Του δέν θά καταλυθῆ ποτέ καί ἀπό κανέναν. Οὔτε ἀπό τόν Ἀντίχριστο. Τραϊανοί ἦλθαν καί παρῆλθαν, θά ἔξθουν καί θά παρέλθουν, καί ἡ Ἐκκλησία θά παραμένη ἀσάλευτη. Τί συμπέρασμα βγαίνει, λοιπόν; Ὅτι ὁ Τραϊανοῦ ματαιοπονεῖ. Χτυπάει μέ τήν γροθιά του σέ μαχαίρι, καί δέν ἀκούει τόν ἴδιο τόν Χριστό πού φωνάζει «σκληρόν ἐστι πρός κέντραν λακτίζειν».
Στήν συνέχεια, ὁ Τραϊανοῦ, ἀποφαίνεται: «Η εκκλησία με τον τρόπο που λειτουργεί, στην πραγματικότητα δεν υπηρετεί κανέναν». Ὁ ἄνθρωπος πράγματι εἶναι τυφλός, ἀπό τό μῖσος του. Πῶς, ὅμως, κάποιος πού εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας ἀποφαίνεται γιά τό τί συμβαίνει μέσα Της; Σ᾽ αὐτό πού ἰσχυρίζεται, θά τοῦ ἀπαντήση ἡ ἴδια ἡ πραγματικότητα. Ἄν δέν ἐθελοτυφλῆ.
Πιό κάτω, ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐπιδιώκει τήν καταδίκη τῶν ἀνθρώπων...! Τί νά πῆ κανείς; Ἡ ἀπόλυτη διαστροφή........
Βάζει στό ἴδιο καλάθι τήν Ἀνατολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τόν ἀπάνθρωπο κοσμικό Παπισμό τοῦ Μεσαίωνα καί δέν διαβάζει οὔτε Ντοστογιέφσκυ. Γιά τόν συγγραφέα, ἡ Ἐκκλησία φταίει καί γιά τούς πολέμους καί τά θύματά τους.... Μισεῖ καί τούς νέους....! Νά δοῦμε τί ἄλλο θ᾽ ἀκούσωμε. Γιά τόν συγγραφέα, «ο χειρότερος φόβος είναι ο φόβος του Θεού που προκαλεί η εκκλησία. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ησυχάσει, γιατί ο Θεός είναι παντού, αλλά δεν αποκαλύπτεται». Στόν Παπισμό πράγματι ἐξησκεῖτο μία τρομοκρατία μέ πρόσχημα τήν κόλαση (Δάντης, κλπ.). Τέτοιο πρᾶγμα, ὅμως, δέν ὑπάρχει στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολική Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθοδοξία μέ τόν Παπισμό διαφέρουν ὡς ἡ Ἀνατολή μέ τήν Δύση.
Γιά τόν συγγραφέα, «το μοναδικό σύστημα, που ωθεί συνεχώς τους ανθρώπους και την κοινωνία προς τα πίσω, είναι η εκκλησία». Ἄν, ὅμως, τά πράγματα ἦταν ἔτσι, ἡ Ἐκκλησία θά εἶχε σβύσει. Πότε ἕνα νοσοκομεῖο, ὅπως εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ὠθεῖ τούς ἀνθρώπους πρός τά πίσω; Ποτέ. Γιά ὅλα, κατά τόν συγγραφέα, φταίει ἡ Ἐκκλησία. Προσπαθεῖ νά βρῆ ἕνα μαῦρο πρόβατο, ἀλλά αὐτό δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία. «Μπορούσε να επιβιώσει ένας δεδηλωμένος κομμουνιστής την εποχή του “μακαρθισμού” στην αμερικανική επαρχία;», ρωτάει ὁ συγγραφέας. Ὄχι. Ἔ, φταίει καί γι᾽ αὐτό ἡ Ἐκκλησία....
12. Στό Κεφάλαιο μέ τίτλο «Μυστικό Σχέδιο», στήν σελ. 6, ἀλλά καί μετά, συνεχῶς, ὁ συγγραφέας, ἀπό τήν θεολογία πηδᾶ στήν ἀριθμοσοφία γιά νά ἀποκρυπτογραφήση τήν ταυτότητα τοῦ «ὄφεος» καί ὄχι μονο! Ἀπό τήν ἑρμηνεία καί μόνο πού κάνει τῆς λέξεως «ὄφις» φαίνεται καθαρά ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλανεμένος. Κανένας Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας δέν κάνει τέτοια ἑρμηνεία. Ἡ ἑρμηνεία τοῦ Προπατορικοῦ ἁμαρτήματος πού κάνει εἶναι τελείως αὐθαίρετη.
13. Στήν σελ. 66 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο «Μυστικό Σχέδιο», ὁ συγγραφέας λέει: «Οι Ιουδαίοι ήταν ο μόνος λαός στον κόσμο, που διατηρούσε το Λόγο του Θεού, χωρίς να τον χρησιμοποιεί λυτρωτικά. Γνώριζαν τις Δέκα Εντολές, που είναι ο πιο ασφαλής δρόμος προς τη Θέωση κι όμως είναι ο μοναδικός λαός στην ιστορία των ανθρώπων, που δεν επέτρεψε στα παιδιά του τη Θέωση. Κανένας Ιουδαίος από τον Αβραάμ μέχρι σήμερα δεν έχει γνωρίσει τη Θέωση. Ο μόνος που το πέτυχε ήταν ο Χριστός και θυσιάστηκε γι’ αυτόν το λόγο. Αν δεν υπήρχε η Θυσία Του, δε θα μπορούσε να εξελιχθεί το Σχέδιο».
Σχόλιο ἰδικό μας: Ἐδῶ, βλέπομε ὅτι ὁ συγγραφέας, δέν γνωρίζει τί εἶναι ἡ «θέωσις». Ἄν τό ἐγνώριζε, θά ἤξερε ὅτι ὅλοι οἱ Πατριάρχες καί οἰ Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶχαν φθάσει στήν θέωση.
14. Στήν σελίδα 76 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο «Μυστικό Σχέδιο» τοῦ βιβλίου «Ὑδροχόος», διαβάζομε τά ἑξῆς:
«Ο Κύριος εμφανίζεται στο Μωυσή, αλλά δίνοντας γνώση στους ανθρώπους στον ουρανό γεννιέται ένας άλλος Θεός. Ο Θεός δεν είναι ο πρώτος, που δεν ξεχώριζε δικαίους και αδίκους. Ο Θεός γίνεται πιο κατανοητός και με την ίδια ισχύ τιμωρεί πλέον τους παραβάτες μόνον των Εντολών. Η θεϊκή ευφυΐα αποκαλύπτεται, αν αντιληφθεί ο άνθρωπος την επιδίωξη του Θεού μέσα απ’ αυτήν τη γέννηση και την ισχύ αυτού του νέου Θεού. Τι είναι αυτός ο νέος Θεός; Ο Υιός του Θεού; Ποια η διαφορά Του με τον πραγματικό Υιό, δηλαδή τον ΊΊδιο το Θεό; Για να καταλάβει ο άνθρωπος τον πραγματικό Θεό και τον Υιό Του —και κατόπιν να τους ξεχωρίσει από κατώτερους Θεούς— θα πρέπει να έχει υπόψη του πως οτιδήποτε λέει ή κάνει ο Θεός ή ο Υιός Του είναι τέλειο. Στο Λόγο Του αλλά και στο έργο Του υπάρχει μόνον η τελειότητα κι αυτό αφορά το σύνολό τους. Ο κατώτερος Θεός ενώ έχει γνώση θεϊκή μέσω της οποίας παίρνει ισχύ, δεν έχει συνολική τελειότητα. Αυτός ο Θεόςδημιουργείται, για να οδηγήσει τους ανθρώπους μέχρι κάποιο σημείο και μετά νικιέται από έναν άλλο Θεό, είτε τον πραγματικό είτε κάποιον ανώτερό Του, αλλά κατώτερο του Πραγματικού.
Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς σημαίνει αυτό, θα εξετάσουμε την περίπτωση των Βαβυλωνίων και των Ιουδαίων, που γνωρίζουν τον Ίδιο Θεό. Ο Κύριος, ο Τέλειος και ο Πανίσχυρος, είναι ο ΊΊδιος και για τους δύο λαούς. Είναι σκληρός και απ’ αυτήν τη συμπεριφορά δεν εξαιρείται κανένας. Όταν ο Μωυσής έρχεται σε επαφή μ’ Αυτόν, ένας νέος Θεός γεννιέται κι αυτό γίνεται ως εξής: ο Θεός δίνει γνώση στο Μωυσή κι απόλυτη ισχύ. Από τη στιγμή που η συγκεκριμένη γνώση ξεχωρίζει τους ανθρώπους με άλλα κριτήρια και η ισχύς που τη συνοδεύει, δίνει τηδυνατότητα σε κάποιον ν’ αναπτύξει μία νέα φιλοσοφία, ο νέος Θεός είναι αυτός που έχει την ισχύ. Ο Θεός των Ιουδαίων δεν είναι ο Κύριός τους, αλλά ο Μωυσής. Πώς γίνεται αυτό; Όταν ο Μωυσής παίρνει τέλεια γνώση, που του δίνει ισχύ, τη χρησιμοποιεί, όπως αυτός νομίζει. Τιμωρεί τη μοιχεία, αλλά όπως τη θεωρεί αυτός. Τιμωρεί την κλοπή με την ίδια λογική. Η γνώση μένει σ’ ένα σταθερό επίπεδο και το σύνολο των όσων αφορούν τους ανθρώπους είναι προϊόν της φιλοσοφίας του Μωυσή. Ενώ ο Μωυσής είναι άνθρωπος, οι Ιουδαίοι μη δυνάμενοι ν’ αντιληφθούν τον πραγματικό Θεό, έχουν την εντύπωση ότι ο Μωυσής εκτελεί το θέλημά Του στο σύνολο των ενεργειών του. Ο Θεός τους κρίνει και τιμωρεί με απόλυτα όμοιο τρόπο με τον εκλεκτό του Μωυσή.
Αυτός ο Θεός είναι κατώτερος του πραγματικού γιατί, ενώ έχει στοιχεία του πραγματικού, όπως οι Εντολές, το σύνολο της γνώσης του είναι κατώτερο εφόσον είναι η γνώση του Μωυσή. Ο Θεός αυτός δεν είναι ο πραγματικός, γιατί ο Υιός Του δεν είναι τέλειος Θεός, ώστε να γίνει ένα μ’ αυτόν. Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, δε διατύπωσε λόγο όμοιο μ’ αυτόν του Μωυσή αλλά ανώτερό του. Αν το έκανε αυτό, όχι μόνο δε θα σταυρωνόταν, αλλά θα γινόταν Κύριος των Ιουδαίων. Ο Υιός του Θεού γίνεται όμοιος με τον Πατέρα Του. Ο Χριστός ήταν Θεός, Υιός του Θεού του Μωυσή. Ο Κύριος που έδωσε τις Εντολές στο Μωυσή είχε έναν Υιό κι εκείνη τη στιγμή δημιούργησε έναν κατώτερο Θεό μέρος του Εαυτού Του.
Καθώς βλέπουμε πώς γεννιέται ένας κατώτερος Θεός, θα πρέπει να καταλάβουμε και τι ακριβώς επιδιώκεται. Γεννήθηκε ο Θεός με τα χαρακτηριστικά του Μωυσή, αλλά ποια ήταν η αποστολή Του; Ο Θεός επιδίωκε τη δημιουργία συστήματος, που θα ήταν γέννημα του συνόλου των εσφαλμένων απόψεων του Μωυσή. Εμφανίστηκε σ’ αυτόν, τον τρόμαξε, του έδωσε γνώση κι ισχύ, κι αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν συγκεκριμένη συμπεριφορά και άποψη, που έχει ως αποτέλεσμα το ιουδαϊκό σύστημα. Το σύστημα, όπως γνωρίζουμε, έχει θηλυκά χαρακτηριστικά και γεννά ανθρώπους. Η γνώση του, ενώ είναι όμοια μ’ αυτήν του Μωυσή, παρ’ όλ’ αυτά δε βελτιώνεται. Όσο ζει ο Μωυσής μπορεί να αλλάξει απόψεις που βελτιώνουν τις προηγούμενες και βοηθούν τους ανθρώπους. Από τη στιγμή όμως που πεθαίνει κι είναι ο δημιουργός του συστήματος, τέτοια πιθανότητα δεν υπάρχει. Το σύστημα διατηρεί τα πάντα, όπως του δόθηκαν. Αυτό το σύστημα επιθυμούσε ο Θεός για να γεννήσει τον Υιό Του. Αυτό το σύστημα γεννά τον Υιό με τα χαρακτηριστικά του Πατέρα Κυρίου».
Σχόλια ἰδικά μας: Δηλ., κατά τόν συγγραφέα, ὑπάρχει ἀνώτερος Θεός καί κατώτερος θεός, ὁ ὁποῖος δημιουργεῖται, ἄρα εἶναι κτίσμα. Αὐτός ὁ κατώτερος θεός «δημιουργείται, για να οδηγήσει τους ανθρώπους μέχρι κάποιο σημείο και μετά νικιέται από έναν άλλο Θεό, είτε τον πραγματικό είτε κάποιον ανώτερό Του, αλλά κατώτερο του Πραγματικού»....... Καταλάβατε τίποτε; Ἀνώτερος Θεός καί κατώτερος θεός!
Μετά, ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφέας ὅτι οἱ Βαβυλώνιοι καί οἱ Ἰουδαῖοι εἶχαν τόν ἴδιο Θεό! Δηλ., ὁ Θεός τοῦ Ἰσραήλ, ὁ Γιαχβέ, καί ὁ θεός τῶν Βαβυλωνίων, ὁ Βάαλ, πού ἦταν ὁ Σατανᾶς, εἶναι τό ἴδιο πρᾶγμα!
Μετά, λέει ὅτι «όταν ο Μωυσής έρχεται σε επαφή μ’ Αυτόν (τόν Θεό τοῦ Ἰσραήλ), ένας νέος Θεός γεννιέται»......«Αυτός ο Θεός είναι κατώτερος του πραγματικού γιατί, ενώ έχει στοιχεία του πραγματικού, όπως οι Εντολές, το σύνολο της γνώσης του είναι κατώτερο εφόσον είναι η γνώση του Μωυσή. Ο Θεός αυτός δεν είναι ο πραγματικός, γιατί ο Υιός Του δεν είναι τέλειος Θεός, ώστε να γίνει ένα μ’ αυτόν»......... Ἀνώτερος Θεός, λοιπόν, καί κατώτερος θεός...! Μήπως αὐτά σᾶς θυμίζουν κάτι ἀπό τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου ἤ τοῦ Εὐνομίου; Ποῦ τά βρῆκε αὐτά πού λέει ὁ συγγραφέας; Προφανῶς, μέσα στό μυαλό του....
Ἔχει, ὅμως, καί συνέχεια τό πρᾶγμα: Ὁ Θεός ἔχει Υἱό, ἀλλά καί ὁ θεός ἔχει υἱό... Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός «ήταν Θεός, Υιός του Θεού του Μωυσή. Ο Κύριος που έδωσε τις Εντολές στο Μωυσή είχε έναν Υιό κι εκείνη τη στιγμή δημιούργησε έναν κατώτερο Θεό μέρος του Εαυτού Του».... «με τα χαρακτηριστικά του Μωυσή»....! Καταλάβατε; Καί γιατί ἔγινε αὐτό; Ἐπειδἠ «ο Θεός (ὁ κατώτερος) επιδίωκε τη δημιουργία συστήματος, που θα ήταν γέννημα του συνόλου των εσφαλμένων απόψεων του Μωυσή»..... Καταλάβατε; «Εμφανίστηκε σ’ αυτόν, τον τρόμαξε, του έδωσε γνώση κι ισχύ, κι αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν συγκεκριμένη συμπεριφορά και άποψη, που έχει ως αποτέλεσμα το ιουδαϊκό σύστημα»..... Μάλιστα! Τό ξέρατε αὐτό; Καί γιατί ὅλο αὐτό; Ἐπειδή «αυτό το σύστημα επιθυμούσε ο Θεός για να γεννήσει τον Υιό Του»......! Καταλάβατε; Αὐτό εἶναι σενάριο........!
Βλέπετε, ὅτι καί ἐδῶ ὁ συγγραφέας κάνει τό ἴδιο λάθος πού ἔκαναν ἀνέκαθεν ὅλοι οἱ αἱρετικοί; Ποιό ἦταν αὐτό; Τό νά ἐπεξεργάζεται κάποιος λογικά τήν θεολογία καί νά φιλοσοφῆ καί νά στοχάζεται ἐπάνω στήν θεολογία. Χωρίς θεῖο φωτισμό. Καί, φυσικά, κάνει πολλά λάθη. Ἐμεῖς, δέν μπαίνομε σέ ὅλα τά λάθη τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ, ἐπειδή εἶναι πάρα πολλά καί μεγάλα, ἀλλά θά ἐπισημαίνομε μόνο μερικά χαρακτηριστικά καί χοντρά λάθη γιά νά δείξωμε σέ ὅποιον ἔχει νοῦν, ὅτι δέν ἔπρεπε ὁ συγγραφέας νά μπῆ σέ αὐτά τά χωράφια, ἐπειδή, ὅπως εἴπαμε, δέν ἔχει τίς πνευματικές προϋποθέσεις. Μέ τόν ὅρο «πνευματικές», δέν ἐννοοῦμε τίς διανοητικές. Καταλαβαίνει ἐκεῖνος τί ἐννοοῦμε.
15. Στήν σελ. 77 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο «Μυστικό Σχέδιο», ὁ συγραφέας λέει:
«Η ιστορική γνώση μας δίνει το σημαντικό στοιχείο ότι από τον καιρό που εμφανίστηκε ο Κύριος στον Αβραάμ και τον Ισαάκ μέχρι και την εποχή του Χριστού, ολοκληρώθηκε ένας πλήρης κύκλος. Εμφανίστηκε ο Κύριος κι έπειτα εμφανίστηκε ο Υιός. Από τη δεύτερη εμφάνιση και μετά δε σημειώθηκε καμία επαφή, που να αφορά τους Ιουδαίους. Αν γινόταν τέτοιου είδους επαφή, οι Ιουδαίοι θα ξέφευγαν από τις Δέκα Εντολές και την παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης. Από τη στιγμή που σταύρωσαν τον Υιό του Κυρίου, είτε αυτός είναι ο Ίδιος ο Χριστός είτε ο οποιοσδήποτε νεαρός Ιουδαίος, ο Κύριος τιμωρεί κι εμείς πρέπει να βρούμε πώς γίνεται αυτό.
Όταν οι Ιουδαίοι βρίσκονταν στην Αίγυπτο, προκάλεσαν το θυμό του Θεού με την απιστία τους. Ο Θεός έδειξε σ’ αυτούς πώς τιμωρεί. Ο Θεός τιμωρεί με το να στερεί τη δυνατότητα από ένα έθνος να γεννά. Στερεί τη δυνατότητα από ένα έθνος να ελπίζει στα παιδιά του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο λέει στο Μωυσή ότι θα τους καταστρέψει και μόνον από τους απογόνους του θα γεννήσει ένα νέο μεγάλο έθνος. Από το σημείο αυτό και πέρα η γνώση των Ιουδαίων είναι ανύπαρκτη, γιατί μένουν κοντά στο Θεό Κύριο και τον Υιό Του.
Ο κύκλος της γνώσης τους είναι τεράστιος κι αρχίζει από ένα Θεό Άπειρο και τελειώνει σ’ έναν Υιό με ανθρώπινη μορφή. Αγνοούν το σύνολο των όσων πρέπει να γεννηθούν μεταξύ αυτών των ορίων.. αγνοούν τον αγώνα και την αποστολή του Υιού. Ο Υιός γι’ αυτούς δεν αγωνίζεται ούτε προσπαθεί. Είναι Υιός του Κυρίου, Κύριος κι έχει την ισχύ να τους οδηγήσει στον Παράδεισο. Πριν ολοκληρωθεί όμως αυτός ο κύκλος έχουν προηγηθεί στο παγκόσμιο επίπεδο σημαντικές αλλαγές, όσον αφορά τη γνώση για το Θεό. Από τον Κύριο της Βαβυλώνας ακολουθεί ο Κύριος των Ιουδαίων μ’ ανώτερη γνώση, αλλά με χαρακτηριστικά αυτά του Μωυσή. Ο Θεός εμφανίζεται μπροστά στο Μωυσή σαν κάτοπτρο. Ενεργεί ο Μωυσής, στον οποίο δόθηκε εξουσία Κυρίου και νομίζει ότι ενεργεί ο Κύριος. Βλέπει το είδωλό του κι έχει την εντύπωση κι αυτός κι ο λαός του ότι βλέπουν τον Κύριο ενώ βλέπουν το είδωλο του Μωυσή. Οι αριθμοί αποκαλύπτουν την πλάνη, αφού, Κύριος = Κάτοπτρον = 35, και Μωυσής = Είδωλον = 36. Έχουν αυτό το είδωλο και γίνονται Ειδωλολάτρες = 58. Αυτό προκαλεί το θυμό του Θεού και δίνει τα χαρακτηριστικά στην κοινωνία τους, αφού απ’ αυτήν τη λατρεία παράγεται η γνώση τους. Θυμός του Θεού = Παλαιά Διαθήκη = Τυφλοί οδηγοί = Εξουσία μεγάλη = 58 = Ιουδαϊσμός. Για αιώνες αυτή η γνώση ήταν παγκόσμια η ανώτερη και συνεπώς Θεός Παντοκράτορας ήταν αυτός ο Θεός.
Σ’ αυτό το σημείο χρήσιμο είναι να διευκρινίσουμε ότι αυτή η γνώση ήταν πάντα κατώτερη από τη γνώση των ιερέων της Αιγύπτου, αλλά ήταν η ανώτατη, που δινόταν στους απλούς ανθρώπους. Ο Ιουδαίος ήξερε τις Εντολές και μπορούσε να σκεφτεί όπως ο Χριστός για τον εαυτό του».
Σχόλια ἰδικά μας: Λέει ὁ συγγραφέας ὅτι «η ιστορική γνώση μας δίνει το σημαντικό στοιχείο ότι από τον καιρό που εμφανίστηκε ο Κύριος στον Αβραάμ και τον Ισαάκ μέχρι και την εποχή του Χριστού, ολοκληρώθηκε ένας πλήρης κύκλος. Εμφανίστηκε ο Κύριος κι έπειτα εμφανίστηκε ο Υιός».
Ἐδῶ, ὁ συγγραφέας ξεκινάει μέ ἕνα λάθος. «Ἐμφανίσθηκε, λέει, πρῶτα, ὁ Κύριος (ἐννοεῖ τόν Θεό-Πατέρα), κι ἔπειτα ἐμφανίσθηκε ὁ Υἱός (ὁ Χριστός, ὁ σαρκωμένος Λόγος). Τό λάθος του εἶναι ὅτι καί στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅταν ἀπεκαλύπτετο ὁ Θεός (Γιαχβέ) στούς Ἀβραάμ, Ἰσαάκ, Ἰακώβ, κλπ., Ἐκεῖνος πού ἀπεκαλύπτετο δέν ἦταν ὁ Θεός-Πατήρ, ἀλλά ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός δηλ., ἄσαρκος, ἀφοῦ δέν εἶχε ἀκόμη σαρκωθῆ. Ὁ Χριστός ἐμφανίσθηκε στόν Ἀβραάμ (ὅταν τοῦ ἐμφανίσθηκαν οἱ τρεῖς ἄγγελοι, ὁ Χριστός ἦταν ὁ μεσαῖος Ἄγγελος, ἐνῶ δεξιά καί ἀριστερά Του ἦσαν δύο κανονικοί ἄγγελοι), ὁ Χριστός ἐμφανίσθηκε καί στόν Μωϋσῆ καί τοῦ ἔδωσε τίς πλάκες τῆς Διαθήκης. Μέ τόν Χριστό μιλοῦσε πάντα ὁ Μωϋσῆς, καθώς καί ὅλοι οἱ Προφῆται τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Καί συνεχίζει, ὁ συγγραφέας, μέ ἄλλα ψεύδη. Λέει: «Από τη δεύτερη εμφάνιση (τοῦ Χριστοῦ, ὡς σαρκωμένου Λόγου δηλ.) και μετά δε σημειώθηκε καμία επαφή (τοῦ Θεοῦ μέ τούς ἀνθρώπους), που να αφορά τους Ιουδαίους. Αν γινόταν τέτοιου είδους επαφή, οι Ιουδαίοι θα ξέφευγαν από τις Δέκα Εντολές και την παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης».
Λάθος. Ὁ Χριστός ἐμφανίσθηκε πολλές φορές μετά τήν Ἀνάστασή Του στούς Μαθητές. Διαβάστε, τί λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος στίς Ἐπιστολές του. Ὁ Χριστός συνεπλήρωσε τόν Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού ἦταν τύπος καί σκιά τῆς Καινῆς Διαθήκης, μέ τήν Καινή Διαθήκη καί κατήργησε τό πνεῦμα τοῦ Νόμου πού ἦταν προσκολλημένο στούς ἐξωτερικούς τύπους τῆς λατρείας. Ὅσοι Ἰουδαῖοι πίστευσαν στόν Χριστό καί βαπτίσθηκαν εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ξέφυγαν ἀπό τήν παράδοση καί τίς δεσμεύσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ζοῦσαν μέσα στήν ἐλευθερία τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Στήν συνέχεια λέει ὁ συγγραφέας, ὅτι ὁ Θεός ἐμφανίσθηκε στόν Μωϋσῆ σάν κάτοπτρο. Λάθος. Ὁ Θεός-Λόγος ἐμφανίσθηκε στόν Μωϋσῆ «πρόσωπον πρός πρόσωπον». Καί τί τοῦ ἔδειξε; Μόνο τήν δόξα Του, δηλ. τό ἄκτιστο Φῶς.
Στήν συνέχεια, ὁ συγγραφέας, δημιουργεῖ ἕνα φανταστικό σενάριο, λέγοντας «ενεργεί ο Μωυσής, στον οποίο δόθηκε εξουσία Κυρίου και νομίζει ότι ενεργεί ο Κύριος. Βλέπει το είδωλό του κι έχει την εντύπωση κι αυτός κι ο λαός του ότι βλέπουν τον Κύριο ενώ βλέπουν το είδωλο του Μωυσή».....
Ὁ Μωϋσῆς δέν νομίζει ὅτι ἐνεργεῖ, μέσῳ αὐτοῦ ὁ Θεός-Λόγος. Γνωρίζει, ἔχει πλήρη ἐπίγνωση, ὅτι ἐνεργεῖ ὁ ἴδιος, ὡς ἄνθρωπος, καί γνωρίζει ὅτι ἔλαβε δύναμιν ἐξ ὕψους, ἔλαβε πλούσια τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς θεώσεως πού προηγήθηκε, καθώς καί πνευματική ἐξουσία νά ποιῆ τέρατα καί σημεῖα. Ὅταν ὁ Μωϋσῆς ἐνεργῆ αὐτά τά τέρατα καί σημεῖα, οὔτε αὐτός, οὔτε ὁ λαός του, ἔχουν τήν ἐντύπωση, ὅτι βλέπουν τόν Θεό στό πρόσωπό του. Οὔτε βλέπουν κάποιο εἴδωλο τοῦ Μωϋσέως, ἀλλά τόν ἴδιο τόν Μωϋσῆ. Ἁπλᾶ, ὁ λαός βλέπει τό πρόσωπο τοῦ Μωϋσέως νά λάμπη ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ὁ συγγραφέας, καταφεύγει στήν ἀριθμοσοφία, ὡς συνήθως, γιά νά δικαιολογήση τήν πλάνη του. Καί, ἀμέσως μετά, συνεχίζει τά φανταστικά του σενάρια....
Καί, μ᾽ αὐτό πού λέει στήν συνέχεια ὁ συγγραφέας, γιά ἄλλη μία φορά, ἀποκαλύπτει τήν πλάνη του. Λέει: «Σ’ αυτό το σημείο χρήσιμο είναι να διευκρινίσουμε ότι αυτή η γνώση ήταν πάντα κατώτερη από τη γνώση των ιερέων της Αιγύπτου, αλλά ήταν η ανώτατη, που δινόταν στους απλούς ανθρώπους. Ο Ιουδαίος ήξερε τις Εντολές και μπορούσε να σκεφτεί όπως ο Χριστός για τον εαυτό του».
Ἡ γνῶσις πού ἔδωσε ὁ Θεός στούς Πατριάρχες καί στούς Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, διά τῶν ἀποκαλύψεών Του, περί τῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἑαυτοῦ Του καί περί τῆς ἐπικειμένης σαρκώσεως τοῦ Λόγου Του, λέει ὁ ἀνόητος συγγραφέας, ὅτι ἦταν πάντα κατώτερη ἀπό τήν γνώση τῶν ἱερέων τῆς Αἰγύπτου....! Κατώτερη ἀπό τήν γνώση πού προσφέρουν τά δαιμόνια! Τί νά πῆ κανείς! Τόσο πολύ βλασφημεῖ ὁ συγγραφέας τόν Θεό!
16. Στήν σελ. 80 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο «Μυστικό Σχέδιο», ὁ συγγραφέας λέει:
«Ιστορικά μετά τη γνώση των Ιουδαίων εμφανίστηκε μία άλλη γνώση για το Θεό, που είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση των Ελλήνων. Οι Έλληνες γεννήθηκαν ως τύπος ανθρώπων μέσα από μία συγκεκριμένη παιδεία. Η κύρια διαφορά η οποία τους διαχωρίζει από τους Ασιάτες είναι η γνώση για το Θεό. Οι Θεοί των Ελλήνων είναι όμορφοι, νέοι, φωτεινοί και δίνουν άφθονη γνώση στους ανθρώπους. Ο Έλληνας γνωρίζει για τον έρωτα και τον εκτιμά μιμούμενος το Θεό-Πατέρα του, Δία. Γνωρίζει την αξία της ζωής κι έχει αντίληψη για τη διαφορά, που χωρίζει τους θνητούς από τους αθανάτους. Η γνώση αυτής της διαφοράς είναι πολύ σημαντική, γιατί ο Έλληνας μέσω αυτής έχει τη δυνατότητα να επιλέξει τις προτεραιότητές του. Ο Αχιλλέας σκέφτεται έξω από την Τροία τι τον συμφέρει να επιλέξει. Δόξα αιώνια και θάνατο ή άπειρη ζωή κοντά στον πατέρα του, στα παλάτια της Φθίας. Ο Έλληνας γνωρίζει ότι αιώνια δόξα μπορεί να κατακτήσει ο άνθρωπος μόνο μέσα από τη θυσία. Γνωρίζει επίσης ότι Θέωση δίχως έρωτα δεν μπορεί να υπάρξει. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα ν’ αναπτύξει διαφορετική σχέση με το Θεό και καρπός αυτής της σχέσης είναι η φωτεινότερη ζωή. Απ’ αυτό το σημείο και μετά εμείς πρέπει να βρούμε τι ακριβώς είναι οι Έλληνες και πώς συνδέονται με το μοναδικό Θεό.
Οι Θεοί των Ελλήνων κι ειδικότερα ο πατέρας των Θεών τους, σ’ αντίθεση προς το Θεό Κύριο των Ασιατών, δεν είναι ούτε απάτωρ ούτε αμήτωρ. Είναι Θεός υιός Θεών. Απ’ αυτό το πολύ σημαντικό αντιλαμβανόμαστε ότι η θεϊκή καταγωγή του Δία, που περιγράφεται στη θεογονία των Ελλήνων, πρέπει να ταυτίζεται με την πορεία που έχουμε μέχρι τώρα περιγράψει. Ο Θεός Έρως μέσω της γνώσης γίνεται ο άπειρος Κύριος κι αυτός ο Κύριος γεννά το Μωυσή, ένα Θεό-είδωλο με ισχύ, που σε κάποια στιγμή νικιέται. Οι Έλληνες, όπως κι οι Θεοί τους, είναι πάντα υιοί κι αυτό επειδή ο Θεός επιδιώκει να μην τρομάζουν από τη γνώση. Αυτό το χαρακτηριστικό έχει το νόημα ότι οι Έλληνες δεν έχουν την παράδοση των Ασιατών για το αμάρτημα. Δε γνώρισαν ποτέ το Θεό Κύριο, που απέβαλε τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο. Δε γνώρισαν ποτέ ένα Θεό με απόλυτα χαρακτηριστικά. Έχουν τη γνώση ενός αρχικού Θεού, που γέννησε τους υπόλοιπους, αλλά όχι τη γνώση για τη συμπεριφορά Του ή τη βούλησή Του. Δε γνωρίζουν ότι ο Θεός ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους και στη συνέχεια έγινε ο φοβερός και τρομερός Κύριος. Πίστευαν ότι ο έρωτας ήταν παλαιότατος Θεός, αλλά δε γνώριζαν τίποτε παραπάνω. Αυτό το χαρακτηριστικό τούς δίνει αυτό, που αναφέρουμε ως νεότητα».
Σχόλια ἰδικά μας: Ὁ συγγραφέας ὑπονοεῖ ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γνώριζαν τί σημαίνει ''θέωσις''! Προφανῶς, δέν τήν ἐννοεῖ ὅπως τήν ἐννοοῦμε ἐμεῖς στήν χριστιανική παράδοση. Θέωσις στούς ἀρχαίους Ἔλληνες, κατά τόν συγγραφέα, δέν μποροῦσε νά ὑπάρξη χωρίς ἔρωτα.... Στήν συνέχεια, ὁ συγγραφέας, ὑπονοεῖ ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες συνεδέοντο μέ τόν μοναδικό Θεό (σέ ἄλλα σημεῖα τοῦ βιβλίου του λέει ὅτι ὁ μοναδικός Θεός εἶχε ἀποκαλυφθῆ καί στούς Ἕλληνες μέ τήν μορφή τοῦ Δία....! Ἄν ἔχω καταλάβει καλά...)
Στήν συνέχεια, ὁ συγγραφέας, λέει καί ἄλλο ἕνα ''κουφό'': «Ο Θεός Έρως μέσω της γνώσης γίνεται ο άπειρος Κύριος κι αυτός ο Κύριος γεννά το Μωυσή, ένα Θεό-είδωλο με ισχύ, που σε κάποια στιγμή νικιέται.... » Μάλιστα!!
Καί συνεχίζει μέ ἀκόμη ἕνα σενάριο: «Οι Έλληνες, όπως κι οι Θεοί τους, είναι πάντα υιοί κι αυτό επειδή ο Θεός επιδιώκει να μην τρομάζουν από τη γνώση. Αυτό το χαρακτηριστικό έχει το νόημα ότι οι Έλληνες δεν έχουν την παράδοση των Ασιατών για το αμάρτημα. Δε γνώρισαν ποτέ το Θεό Κύριο, που απέβαλε τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο. Δε γνώρισαν ποτέ ένα Θεό με απόλυτα χαρακτηριστικά. Έχουν τη γνώση ενός αρχικού Θεού, που γέννησε τους υπόλοιπους, αλλά όχι τη γνώση για τη συμπεριφορά Του ή τη βούλησή Του. Δε γνωρίζουν ότι ο Θεός ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους και στη συνέχεια έγινε ο φοβερός και τρομερός Κύριος. Πίστευαν ότι ο έρωτας ήταν παλαιότατος Θεός, αλλά δε γνώριζαν τίποτε παραπάνω. Αυτό το χαρακτηριστικό τούς δίνει αυτό, που αναφέρουμε ως νεότητα».
Ἐδῶ, εἶναι αὐτό πού λένε ''οὐδέν σχόλιον''......
17. Στήν σελ. 81 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Μυστικό Σχέδιο, ὁ συγγραφέας λέει:
«Ο αρχικός Θεός των Ελλήνων είναι το Έρεβος. Αυτός ο Θεός δε νικήθηκε, όπως συμβαίνει στις επόμενες γενιές Θεών, αλλά γέννησε το Θεό Ουρανό. Η γυναίκα του Ερέβους έκανε σύζυγο το γιο της κι αυτός ο Θεός είναι, που αγωνίζεται για την εξουσία, που τη χάνει. Οι αριθμοί δείχνουν ότι, Έρεβος = Κύριος. Αυτός ο Θεός γεννά τον Ουρανό. Ουρανός = Είδωλον = Μωυσής = 36. Απ’ αυτήν τη σύνδεση που είναι απόλυτη, μπορούμε να δούμε τι ακριβώς εννοούσε ο Θεός όταν μιλούσε για τιμωρία στην έρημο. Το μεγάλο έθνος γεννιέται από απογόνους του Μωυσή ως πνεύμα, που λαμβάνει δικαιώματα από το Θεό και όχι από το δημιούργημά του ως θηλυκό σύστημα, που είναι το ιουδαϊκό. Ο Μωυσής γέννησε απογόνους μέσω της πρακτικής που ανέπτυξε. Δε γεννιέται εκλεκτός μέσα από τον ιουδαϊκό λαό, αλλά με διαδικασία όμοια μ’ αυτή που ακολουθήθηκε για το Μωυσή, κάποιος άλλος που επίσης επιλέγεται, παίρνει διαφορετική κι ανώτερη γνώση. Ο Μωυσής έπραξε, όπως του είπε ο Θεός κι αυτοί οι απόγονοι ήταν οι κάτοχοι των δικαιωμάτων της γνώσης του, που είναι αυτή του Κυρίου. Όπως ο Ααρών που έγινε ιερέας, κι ο Ιησούς του Ναυί που πήρε την εξουσία. Το σύνολο της μεταφοράς εξουσίας ή γνώσης γίνεται μέσω πνευματικών δικαιωμάτων. Όλοι αυτοί είναι εκλεκτοί. Τα παιδιά αυτού του Θεού που ενεργεί σαν το Μωυσή, είναι οι Εκλεκτοί = 30.
Η θεογονία των Ελλήνων αναφέρει ότι ο Ουρανός έχει παιδιά τους Τιτάνες. Τιτάνες = Εκλεκτοί = 30. Ο Θεός αυτός γνώριζε ότι θα εκθρονιστεί κι αυτό λόγω της περιορισμένης γνώσης του. Όπως ο Μωυσής πολέμησε εναντίον όσων αμφισβητούσαν την εξουσία του μέσω των δικαιωμάτων που ο ίδιος τους έδωσε, έτσι κι ο Θεός τον οποίο αυτός αντιπροσωπεύει, πολεμά στο σύνολο του χρόνου εναντίον των εκλεκτών που ο ίδιος γεννά. Για να μην ανατραπεί, ρίχνει τα παιδιά του στον Τάρταρο. Αυτό σημαίνει ότι τα εξομοιώνει μ’ αυτόν αλλά παραμένοντας ο ίδιος Άρχων Θεός. Τάρταρος = Κύριος. Ο εκλεκτός ή Τιτάνας έρχεται αντιμέτωπος με τον Κύριο κι έτσι ο Ουρανός δε χάνει την εξουσία, εφόσον από τον Κύριο την πήρε. Όμως αυτός που μας ενδιαφέρει είναι αυτός που τον εκθρονίζει κι αυτό σημαίνει ότι παίρνει γνώση ανώτερη από τον Κύριο. Ανώτερη γνώση απ’ αυτήν των Ιουδαίων που βοηθά τους απλούς ανθρώπους είχαν οι Έλληνες. Άρα ο Κρόνος είναι οι Έλληνες, όπως και συμβαίνει. Ο Κρόνος, οι Έλληνες ανήκουν ως σύνολο στον κόσμο των Τιτάνων, γιατί επιλέχθηκαν και παίρνουν γνώση ως σύνολο. Ο Έλληνας είναι Έλληνας όχι λόγω αίματος, όπως ο Ιουδαίος, αλλά λόγω γνώσης. Κρόνος = Έλληνες = 34. Οι Έλληνες εκείνη την εποχή, ως λαός κι ως έθνος ήταν για την ανθρωπότητα ο Κρόνος. Η ανώτερη γνώση του Κρόνου φαίνεται από τη δυνατότητα να εκθρονίσει τον πατέρα του και κατόπιν να τον εμποδίσει να ξαναπάρει την εξουσία. Οι Γραφές αναφέρουν ότι αυτό έγινε κατορθωτό μετά από τον ακρωτηριασμό του Ουρανού. Ο Ουρανός έχασε τα γεννητικά του όργανα κι απώλεσε και την εξουσία και τη δυνατότητα να την ξαναπάρει».
Τί καταλαβατε;
18. Στήν σελ. 82 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Μυστικό Σχέδιο, ὁ συγγραφέας λέει:
 «Αυτό που περιγράφουν οι Γραφές έχει το νόημα ότι ο Ουρανός αντιπροσωπεύει, όπως και ο ιουδαϊσμός, την απόλυτη πατριαρχία. Η εξουσία του άντρα είναι απόλυτη και αναμφισβήτητη. Ο Κρόνος, δηλαδή οι Έλληνες, για να υπάρξουν και ν’ αναπτυχθούν στο χώρο, πήραν γνώση ανώτερη, ώστε οι άνθρωποι να τη δέχονται πιο εύκολα. Η γνώση αυτή εννοούσε για πρώτη φορά και τις γυναίκες. Η μητέρα του Αχιλλέα είναι δυνατή και στηρίζει το γιο της. Η Πηνελόπη για τον Οδυσσέα είναι ανώτερη από την αθανασία. Αυτή η γνώση κλονίζει την πανίσχυρη πατριαρχία, χωρίς να την ανατρέπει. Ο Κρόνος είναι άντρας, αλλά όχι όμοιος με τον πατέρα του. Οι βάρβαροι της πατριαρχίας χάνουν οριστικά την ανώτερη γνώση. “Πάς μη Έλλην βάρβαρος” τη στιγμή που Έλληνες = Κρόνος.
Το λεπτό σημείο που αφορά τους Έλληνες είναι ότι ως λαός κι ως σύνολο για τον υπόλοιπο κόσμο είναι ο Κρόνος. Οι ίδιοι όμως έχουν γνώση του Θεού μέσω των Ομηρικών Επών στα οποία οι Θεοί έχουν ανθρώπινη μορφή. Τους δόθηκαν τα Ομηρικά Έπη, για να γεννηθούν, αλλά αυτά τα Έπη είναι προφητεία από τη στιγμή που οι Θεοί τους δεν έχουν γεννηθεί. Ο Υιός του Θεού με ανθρώπινη μορφή και γνώση ισοδύναμη μ’ αυτήν του Δία, γεννήθηκε μετά τη γέννησή τους. Στην πραγματικότητα οι Έλληνες των αρχαίων χρόνων λατρεύουν Θεούς που δεν έχουν γεννηθεί. Ο Κρόνος, όπως κι ο Ουρανός, είναι Θεοί, που ανατρέπονται. Είναι Θεοί που γεννήθηκαν, για να δημιουργήσουν συνθήκες. Στηρίζουν τη δύναμή τους σε θεϊκή γνώση, που τους δόθηκε, αλλά αυτή δεν είναι ταυτόσημη με τη γνώση του πραγματικού Θεού. Αντίθετα μ’ αυτούς ο Δίας είναι Θεός ανίκητος. Οι Έλληνες δεν έχουν γνώση στην οποία περιγράφεται η διάδοχη κατάσταση.
Ο Δίας από τη στιγμή που είναι Θεός ανίκητος και γεννιέται από Θεούς που με τη σειρά τους είναι γεννημένοι από το Έρεβος, είναι ο Υιός του Θεού. Είναι Υιός του Θεού αλλά όχι άνθρωπος, δηλαδή ο άνθρωπος-Θεός. Είναι Θεός του ουρανού και γεννήθηκε για να πάρει το ρόλο του Πατέρα. Η ανθρώπινη μορφή του υποδηλώνει ότι εμφανίστηκε στη Γη και άρα εμφανίστηκε ως άνθρωπος, αλλά όχι για να υπάρξει ως τέτοιος. Ο άνθρωπος-Θεός που εμείς αναζητούμε είναι ο Υιός Του. Αυτός ο άνθρωπος είναι αυτός στο πρόσωπο του οποίου ταυτίζονται δύο ιδιότητες. Υιός του Διός = Υιός του Κυρίου = 63 = Αειπάρθενος. Αυτός ο Θεός ο τέλειος που υπήρξε άνθρωπος, έπρεπε να εμφανιστεί, για να γεννηθεί ο Υιός Του, που είναι αυτό που περιγράφει ο Χριστός ως Υιός του Ανθρώπου = Θεός Διόνυσος = Σωτήρας του κόσμου».
Τί καταλάβατε; « Ο Υιός του Θεού με ανθρώπινη μορφή και γνώση ισοδύναμη μ’ αυτήν του Δία....»! Μάλιστα! « Υιός του Διός = Υιός του Κυρίου = 63 = Αειπάρθενος»! « Υιός του Ανθρώπου = Θεός Διόνυσος = Σωτήρας του κόσμου»! Μάλιστα!
19. Στήν σελ. 131 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Μυστικό Σχέδιο, ὁ συγγραφέας λέει:
«Το σχίσμα μεταξύ των εκκλησιών ήταν απόλυτα φυσιολογικό, γιατί η Κωνσταντινούπολη της γνώσης ήταν αδύνατο να υποταχθεί στη Ρώμη της εξουσίας. Ήταν επίσης αδύνατο να συμβεί και το αντίστροφο, εφόσον η Ρώμη έλεγχε το σύνολο σχεδόν του κόσμου κατά τρόπο απόλυτο κι αναμφισβήτητο. Η θεωρητική διαφορά που οδήγησε στο σχίσμα, δεν είναι στην πραγματικότητα διαφορά θεολογικής φύσης, αλλά διαφορά μεταξύ άθλιων δούλων. Η Ανατολική εκκλησία πιστεύει ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός, ενώ η Δυτική πιστεύει ότι εκπορεύεται και εκ του Πατρός και εκ του Υιού. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι η Ανατολική διατηρεί αυτήν τη θέση γιατί, αν δεχτεί τη θέση της Δυτικής, θα πρέπει να υποταχθεί σ’ αυτήν. Αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού, από τη στιγμή που ο Χριστός δίνει πνευματικά δικαιώματα στον Πέτρο, που είναι θεωρητικά ο πρώτος επίσκοπος Ρώμης, τότε η Ρώμη είναι η άμεση δικαιούχος του συνόλου των πνευματικών δικαιωμάτων του Αγίου Πνεύματος. Η Ανατολική εκκλησία δε δέχεται τα περί Υιού και έτσι διεκδικεί την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία.
Ούτε ένας άθλιος δε δίνει σημασία στο Λόγο του Χριστού που λέει: (Ιωάν. 14.9- 14.10) "Κύριε, δείξον ημίν τον πατέρα και αρκεί ημίν. λέγει αυτώ ο Ιησούς. τοσούτον χρόνον μεθ' υμών ειμί, και ουκ έγνωκάς με, Φίλιππε; ο εωρακώς εμέ εώρακε τον πατέρα. και πώς συ λέγεις, δείξον ημίν τον πατέρα; ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστί;" ("Κύριε, δείξε μας τόν Πατέρα καί μάς αρκεί". Λέγει εις αυτόν ο Ιησούς, "Τόσον χρόνον είμαι μαζί σας, καί δέν μέ εγνώρισες, Φίλλιπε; Εκείνος πού έχει ιδή sμέ, έχει ίδή τόν Πατέρα.. καί πώς σύ λέγεις,“Δείξέ μας τόν Πατέρα”; Δέν πιστεύεις ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί καί ο Πατέρας είναι εν εμοί;). Ο Χριστός κι ο Πατέρας Του είναι ένα. Αυτό σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται κι από τους Δύο, που είναι Ένας κι είναι ο Θεός. Δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί η εκκλησία ότι η ιδιότητα του Υιού του Θεού έχει να κάνει με την αποστολή του Χριστού, που είναι ένα μέρος του Σχεδίου, οπότε η έκφραση της είναι το πεπερασμένο του Υιού, που τείνει προς το άπειρο του Πατέρα. Αυτό που έχει σημασία σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν είναι το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο.. η αναφορά έγινε, για να διαπιστώσει ο αναγνώστης τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι δούλοι των εκκλησιών. Σημασία έχει ότι το σχίσμα ήταν αναπόφευκτο κι ήταν κάτι το απόλυτα επιθυμητό από το Θεό.
Οι δύο εκκλησίες υπηρετούν έναν προκαθορισμένο σκοπό κι αυτό ήταν δυνατό να γίνει μόνο μέσα από την αθλιότητα των δούλων τους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Το Σχέδιο του Θεού απαιτούσε διάφορους τύπους κοινωνιών, με κοινά όμως χαρακτηριστικά, όσον αφορά τη θρησκεία. Ο κάθε τύπος σε κάποια χρονική στιγμή θα έπαιζε το ρόλο του. Αν δεν υπήρχε η Καθολική εκκλησία, δε θα υπήρχε ο Μεσαίωνας, ενώ αν δεν υπήρχε η Ορθόδοξη, δε θα υπήρχε ο Γίγαντας Ρωσία της οποίας η κοινωνία ήταν η μόνη, που μπορούσε να μεταλλαχθεί σε κομμουνιστική».
Σχόλια ἰδικά μας: Τί νά πῆ κανείς ἐδῶ....; Ὁ συγγραφέας ἔγινε καί εἰδικός στήν ἐκκλησιολογία, τήν στιγμή πού δέν ἔχει κατανοήσει θεμελιώδεις ἐκκλησιολογικές ἔννοιες, ὅπως τί εἶναι Ἐκκλησία.
Λέει: «Η θεωρητική διαφορά που οδήγησε στο σχίσμα, δεν είναι στην πραγματικότητα διαφορά θεολογικής φύσης...»..... Ἀσφαλῶς καί εἶναι θεολογικῆς φύσης, ἡ διαφορά, ἐκ μέρους τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Ἐκ μέρους της Δυτικῆς εἶναι καθαρά θέμα νομῆς τῆς ἐξουσίας, ἐπειδή ἡ Δυτική ''ἐκκλησία'' εἶναι καθαρά ἕνα κοσμικό καθίδρυμα. Ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἐκ μόνου τοῦ Πατρός, ἐπειδή αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια καί ὄχι γιά νά μή ὑποταχθῆ στήν Δυτική σέ περίπτωση πού ἀποδεχθῆ τήν αἱρετική ''καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος''. Ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία δέν διεκδικεῖ καμμία πρωτοκαθεδρία, διότι εἶναι «ἡ Ἐκκλησία». Ἡ Δυτική δέν εἶναι ''Ἐκκλησία'', ἀλλά αἱρετική παρασυναγωγή.
Γιά τό θέμα τῆς ἐξουσίας μέσα στήν Ἐκκλησία, ὁ καθηγητής κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης εἶπε, σέ μία ὁμιλία του, τά ἑξῆς σχετικά: «Οι Απόστολοι, αφότου έλαβαν το Άγιο Πνεύμα κατά την Πεντηκοστή και έχοντάς το έκτοτε μέσα τους βιωματικώς«εν πάση αισθήσει» και ενεργό στον μέγιστο βαθμό, δεν διεκδίκησαν κανένα Πρωτείο, ούτε διοικητικής εξουσίας ούτε διακονίας, όπως πιστοποιείται από τις Πράξεις των Αποστόλων. Έτσι, βλέπουμε λ.χ. ότι στην Αποστολική Σύνοδο δεν ήταν Πρόεδρος ο κορυφαίος Απόστολος Πέτρος, αλλά ο Αδελφόθεος Ιάκωβος, και ότι δεν επικράτησε συνοδικώς η θέση του Αποστόλου Πέτρου, αλλά του Αποστόλου Παύλου. Εκεί, για πρώτη φορά αποδείχθηκε με αυθεντικό τρόπο ότι το Αλάθητο δεν το κατέχει κανένα θεσμικό πρόσωπο, αλλά η σύνολη Εκκλησία, όταν συμβαίνει να εκφράζεται θεσμικά μέσω μιας Οικουμενικής Συνόδου 
.......... Είναι, άλλωστε, ιστορική αλήθεια ότι ουδέποτε ένας Απόστολος διοίκησε την Εκκλησία. Την διοίκησαν όλοι οι Απόστολοι ισοτίμως, όπως φαίνεται από την Αποστολική Σύνοδο. Αλλά και μετά τους Αποστόλους, οι διάδοχοί τους, ως ισότιμοι επίσκοποι, διοίκησαν την Εκκλησία συνερχόμενοι σε συνόδους υπό την προεδρία ισοτίμου επισκόπου, όπως μαρτυρείται από τις Οικουμενικές Συνόδους. Τα «Πρεσβεία τιμής» του Πρώτου δεν καταργούν την ισοτιμία. Και αυτός που έχει τα «Πρεσβεία τιμής» έχει μία ψήφο και υπόκειται στην κρίση των ισοτίμων του επισκόπων. Γι’ αυτό, άλλωστε, και μερικοί Πρώτοι τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση καταδικάστηκαν ως αιρετικοί κατά την πρώτη χιλιετία.
Κατά συνέπεια, το παπικό Πρωτείο δεν έχει θεολογική βάση ούτε αγιοπνευματική και εκκλησιολογική νομιμοποίηση. Στηρίζεται σαφώς σε κοσμικού χαρακτήρα νοοτροπία εξουσίας-διακονίας. Ανατρέπει την αγιοπνευματική δομή του μυστηριακού σώματος της Εκκλησίας, σχετικοποιεί και πρακτικώς καταργεί τη Συνοδικότητα ως αγιοπνευματική λειτουργία του σώματος της Εκκλησίας και εισάγει το κοσμικό φρόνημα σ’ αυτήν, ακυρώνει την ισοτιμία των επισκόπων και ιδιοποιείται την απόλυτη διοικητική εξουσία εφ’ όλης της Εκκλησίας, παραμερίζοντας ουσιαστικά τον Θεάνθρωπο και τοποθετώντας ως ορατή κεφαλή έναν άνθρωπο, και με τον τρόπο αυτό επαναλαμβάνει θεσμικά πλέον το προπατορικό αμάρτημα. Και, όπως με το Filioque καταλύθηκε στη Δύση θεσμικά η ισοτιμία των προσώπων της Αγίας Τριάδος και ειδικότερα του Αγίου Πνεύματος, το οποίο, κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, υποβιβάστηκε στην οντολογική κατηγορία των κτισμάτων, έτσι και με το παπικό Πρωτείο, θεσμικά, επιβεβαιώνεται η απουσία της χαρισματικής παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στο εκκλησιαστικό σώμα, το οποίο ουσιαστικά μεταλλάσσεται από θεανθρωποκεντρικό σε ανθρωποκεντρικό».
Στήν συνέχεια, στό παραπάνω ἀπόσπασμα, ὁ συγγραφέας τολμᾶ νά ἑρμηνεύη τά λόγια τοῦ Χριστοῦ κατά τήν ἀρχιερατική Του προσευχή, καί ἀσφαλῶς τά παρερμηνεύει. Ἀπόδειξις αὐτό πού λέει στήν συνέχεια, ὅτι «ο Χριστός κι ο Πατέρας Του είναι ένα. Αυτό σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται κι από τους Δύο, που είναι Ένας κι είναι ο Θεός». Τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ἐκπορεύεται καί ἀπό τούς δύο, ἀλλά μόνο ἐκ τοῦ Πατρός, οἱ δέ δύο, ὁ Πατήρ δηλ. καί ὁ Υἱός, εἶναι ἕνα μόνο ὡς πρός τήν φύση καί ποτέ ὡς πρός τήν ὑπόσταση. Ὁ συγγραφέας δέν μπορεῖ νά κάνη τήν διάκριση μεταξύ τῆς φύσεως καί τῆς ὑποστάσεως τῶν Προσώπων στήν Ἁγία Τριάδα. Ἑρμηνεύει τίς σχέσεις τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριαδος, ὅπως καί τίς ἰδιότητές τους, μέ τό μυαλό, κάνοντας λογικές συσχετίσεις, ἀγνοῶντας ὅτι ὁ στοχασμός καί ἡ λογική ἐπεξεργασία ἐπάνω στήν Ἁγία Τριάδα ὁδηγεῖ πάντα σέ λαθος συμπεράσματα, ἐπειδή ὅσα συμβαίνουν στήν Ἁγία Τριάδα εἶναι ὑπέρλογα καί γινώσκονται μόνο στήν ἐμπειρία τῆς θεώσεως. Ὁ συγγραφέας θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ὅτι εἶναι ἐπάνω ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί ἔρχεται ὁ ἄσχετος νά μᾶς διδάξη καί γιά τήν ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος... Καί, φυσικά, σφάλλει, διότι, ὅπως εἴπαμε, τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἐκ μόνου τοῦ Πατρός. 
Ὁ συγγραφέας, τολμᾶ καί ἀναφέρεται συχνᾶ στήν ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Χριστοῦ κατά τό Μυστικό Δεῖπνο, τήν ἔννοια τῶν λόγων τῆς ὁποίας ποτέ δέν κατανοεῖ, ἀλλά συνεχῶς διαστρέφει. Θεωρεῖ συγκρίσιμες τήν Ἀνατολική Ἐκκλησία μέ τούς Λατίνους, πού δέν εἶναι Ἐκκλησία, γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄσχετος.
Τολμᾶ νά ἐπιχειρῆ νά ἀνοίξη τά μάτια στήν Ἐκκλησία, ὁ πανάσχετος, λέγοντας: «Δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί η εκκλησία........» Βέβαια, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἠλιθία καί δέν μπορεῖ νά ἀντιληφθῆ........ Χρειαζόταν τόν Τραϊανοῦ γιά νά τήν διδάξη θεολογία...
Ἀποφαίνεται ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Θεοῦ καί λέει: «Σημασία έχει ότι το σχίσμα ήταν αναπόφευκτο κι ήταν κάτι το απόλυτα επιθυμητό από το Θεό». Ὥστε ἦταν ἀναπόφευκτο τό Σχίσμα; Καί ὄχι μόνο ἀναπόφευκτο, ἀλλά καί ἀπόλυτα ἐπιθυμητό ἀπό τόν Θεό....! Ὅ,τι εἴδους ἀνοησία ὑπάρχει, θά τήν βρῆ κανείς μέσα σ᾽ αὐτό τό βιβλίο........ 
Λέει στήν συνέχεια: « Οι δύο εκκλησίες υπηρετούν έναν προκαθορισμένο σκοπό»..... Τό ὅτι θεωρεῖ ἰσότιμη τήν Ἀνατολική Ἐκκλησία μέ τήν Δυτική δείχνει τό πόσο ἄσχετος εἶναι ἀπό ἐκκλησιολογία καί τό πόσο πολύ παρερμηνεύει τά πράγματα, ἀφοῦ καί οἱ δύο, κατ᾽ αὐτόν, ὑπηρετοῦν τόν ἴδιο σκοπό. Ἐπειδή ὁ σκοπός τῆς ἱδρύσεως ἀπό τόν Χριστό καί τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ προετοιμασία καί ἡ εἰσαγωγή τῶν ἀνθρώπων στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀπό αὐτήν τήν ζωή, καί ἐπειδή, μετά τό Σχίσμα τῶν Ἐκκλησιῶν μόνο ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία συνέχισε νά εἶναι ''ἡ Ἐκκλησία'' (ἡ μία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική) καί νά συνεχίζη νά ὑπηρετῆ αὐτόν τόν σκοπό, ὁ συγγραφέας, λόγῳ ἀγνοίας, θεωρεῖ, ἐσφαλμένα, ὅτι καί ἡ Δυτική, δηλ. καί ὁ Παπισμός, ἔχουν τήν ἴδια ἀποστολή καί τόν ἴδιο σκοπό. Καί, ἐπειδή ὁ Παπισμός ἔχει ἀποκλίνει καί ἐγκληματεῖ εἰς βάρος τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ συγγραφέας, ὁ ὁποῖος θεωρεῖ ὅτι δέν ὑπάρχει, ὡς πρός τήν συμπεριφορά τους, διαφορά μεταξύ Δυτικῆς καί Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, θεωρεῖ, ἐσφαλμένα, ὅτι καί ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία ἐγκληματεῖ εἰς βάρος τῆς ἀνθρωπότητος. 
Στήν συνέχεια, λέει: «Αν δεν υπήρχε η Καθολική εκκλησία, δε θα υπήρχε ο Μεσαίωνας, ενώ αν δεν υπήρχε η Ορθόδοξη, δε θα υπήρχε ο Γίγαντας Ρωσία της οποίας η κοινωνία ήταν η μόνη, που μπορούσε να μεταλλαχθεί σε κομμουνιστική». Βέβαια! Ἔπρεπε νά συμβῆ ὁ Μεσαίωνας! Διότι, ἐννοεῖ, ἔτσι προέβλεπε τό ''Σχέδιο''! Κατά τόν συγγραφέα, πάντα. Καί ἔπρεπε νά μεταλλαχθῆ ἡ ρωσική κοινωνία σέ κομμουνιστική! Ἔπρεπε! Πάλι, γιατί ἔτσι ἀπαιτοῦσε τό Μυστικό Σχέδιο........ Νομοτέλεια, δηλ.!
20. Στήν σελ. 150 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Μυστικό Σχέδιο, ὁ συγγραφέας λέει:
«Το Μυστικό Σχέδιο του Θεού επέβαλε η λάμψη του Αλεξάνδρου να παρασύρει τους ανθρώπους κι ο ίδιος να μη φθαρεί. Ο πειρασμός στην έρημο τώρα αποκαλύπτεται. Ο Χριστός είχε τη γνώση να καταλάβει το θρόνο του Βασιλέως των βασιλέων, αλλά αρνήθηκε. Ο διάβολος δεν είναι το φανταστικό ον που βλέπει ο άνθρωπος στις ταινίες, αλλά η βασιλική ιδιότητα του Χριστού. Έπρεπε να σκεφτεί με βάση τη γνώση Του πώς θα ενεργούσε. Αυτό βέβαια όχι γιατί προβληματιζόταν, αλλά γιατί έπρεπε ν’ αφήσει γνώση γι’ αυτήν τη σκέψη».
Τί καταλάβατε;
Ὥστε ὁ διάβολος δέν εἶναι πρόσωπο, ἀλλά εἶναι ἡ βασιλική ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ! Μάλιστα! Νά δοῦμε τί ἄλλο θ᾽ ἀκούσουμε...
21. Στήν σελ. 153 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Μυστικό Σχέδιο, ὁ συγγραφέας λέει: «Τι ήταν ο Χριστός; Μεσσίας; Βασιλεύς; Κύριος; Για να γίνουν όλα αυτά αντιληπτά, θα πρέπει να έχει κάποιος την πολυτέλεια της γνώσης της ιστορίας. Η αποστολή Του είναι ένα ιδιαίτερα σύνθετο πρόβλημα, όσον αφορά τη μελέτη της. Ο Χριστός υπήρξε ό,τι μπορεί να υπάρξει ένας άνθρωπος, κι αυτό γιατί ήταν Κύριος, Υιός Κυρίου, που είναι ο Ίδιος ο Θεός. Έδρασε ως Μεσσίας, αλλά δεν ήταν ο Μεσσίας. Ως Μεσσίας έδρασε στο σύστημα που είχε προετοιμαστεί από το Θεό κι ήταν το ιουδαϊκό. Ο Χριστός μόνο στους Ιουδαίους μπορούσε να λειτουργήσει μ’ αυτόν τον τρόπο, εφόσον μόνον το δικό τους σύστημα άντεξε στην πνευματική επίθεση των Ελλήνων. Όμως ο Χριστός δεν μπορούσε να υπάρξει ως Μεσσίας, τη στιγμή που η ανθρωπότητα ήταν εντελώς ανέτοιμη ν’ αλλάξει χαρακτηριστικά. Ο Λόγος του Χριστού ήταν τέλειος, αλλά αφορά ανθρώπους και κοινωνίες με συνολική γνώση ίση ή ανώτερη της σημερινής. Ο Θεός επιθυμούσε τη γενική ανάπτυξη της ανθρωπότητας, γιατί μόνο σ’ αυτήν την περίπτωση οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν σύμφωνα με την επιθυμία Του».
Σχόλιο ἰδικό μας: Ὁ Χριστός, λοιπόν, «έδρασε ως Μεσσίας, αλλά δεν ήταν ο Μεσσίας (!) Ως Μεσσίας έδρασε στο σύστημα που είχε προετοιμαστεί από το Θεό κι ήταν το ιουδαϊκό. Ο Χριστός μόνο στους Ιουδαίους μπορούσε να λειτουργήσει μ’ αυτόν τον τρόπο, εφόσον μόνον το δικό τους σύστημα άντεξε στην πνευματική επίθεση των Ελλήνων». Δηλ., ὁ Χριστός ἦταν Μεσσίας μόνο γιά τούς Ἰουδαίους καί ὄχι γιά τήν σύνολη ἀνθρωπότητα. Δηλ., ὁ λόγος Του ἀφοροῦσε μόνο μιά μερίδα ἀνθρώπων..... Κατά τόν συγγραφέα, «ο Χριστός δεν μπορούσε να υπάρξει ως Μεσσίας (ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος), τη στιγμή που η ανθρωπότητα ήταν εντελώς ανέτοιμη ν’ αλλάξει χαρακτηριστικά». Ἄρα, κατά τόν συγγραφέα, ὁ Χριστός ἦλθε στήν γῆ σέ ἀκατάλληλη στιγμή γιά τήν ἀνθρωπότητα...... Ὅταν, ὅμως, ὁ Χριστός, στό Εὐαγγέλιο, μιλάει γιά μία ποίμνη καί ἕναν Ποιμένα, ἐννοεῖ ὅλην τήν ἀνθρωπότητα.
22. Στήν σελ. 154 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Μυστικό Σχέδιο, ὁ συγγραφέας λέει:
«.......... Στόχος του Χριστού δεν ήταν να λυτρώσει τους Ιουδαίους, οι οποίοι ήταν και οι μόνοι τότε στον κόσμο που επέμεναν με πάθος στο βήμα της Βαβυλώνας, αλλά ν’ αφήσει τον τέλειο Λόγο, που θα δημιουργούσε τις συνθήκες επίτευξης του Σχεδίου κι επομένως το σύνολο των όσων απαιτούνται για τη Θέωση. Ο Χριστός ήρθε για τη Σωτηρία του κόσμου κι αυτό με βάση τη γνώση μας σημαίνει τεχνολογία. Από την εποχή της Αλεξάνδρειας μέχρι και σήμερα, όπως κι αν εξετάσει κάποιος τα δεδομένα, το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει κι αποδεικνύει την πρόοδο των ανθρώπων είναι η τεχνολογία. Οι αριθμοί δείχνουν ότι Τεχνολογία = Σωτηρία = 41, ενώ, Σωτήρας του κόσμου = 77 = Υιός του Ανθρώπου. Η τεχνολογία αναπτύσσεται μόνο με αίμα κι αυτό σημαίνει μόνο με κλειδωμένη γνώση, που δίνει πνευματικά δικαιώματα. Η αποστολή του Χριστού ξεκινά από τη στιγμή της Σταύρωσης Του. Εν ζωή το έργο Του ήταν ν’ αποδείξει ότι είναι ο Υιός του Θεού και να δράσει ως Κύριος. Ο Κύριος σ’ αντίθεση προς το Βασιλέα είναι δυνατό ν’ αφήσει πίσω του πνευματικά δικαιώματα κι εξουσίες.
.......Το επικίνδυνο για τους ανθρώπους της αποστολής του Χριστού αποκαλύπτεται από τ’ ακόλουθα γεγονότα: πρώτον, δεν κατάργησε το διάβολο, δεύτερον, ο ΊΊδιος αποκαλύπτει ότι ανάμεσα στους μαθητές Του βρίσκεται ο διάβολος και τρίτον, αφήνει δικαιώματα κι εξουσίες στους μαθητές κι επομένως αφήνει εξουσίες στο σύνολο μέσα στο οποίο υπάρχει κι αυτός, που δεν πρέπει να πάρει για κανένα λόγο εξουσία.
Πριν δούμε ποιος από τους μαθητές Του ήταν ο διάβολος, θα πρέπει πρώτα να δούμε γιατί είναι απαραίτητη η ύπαρξη του. Ο κύριος έχει απόλυτη εξουσία πάνω σ’ ό,τι είναι δικό του και μόνον. Αυτό σημαίνει ότι είναι στατικός. Δεν μπορεί να κυριεύσει τον κόσμο, εφόσον αυτό σημαίνει σύγκρουση με άλλους κυρίους, που έχουν κι αυτοί δικαιώματα. Ο Υιός του Θεού είναι Κύριος όλων των ανθρώπων κι όλου του κόσμου, αλλά πριν τη Σταύρωσή Του δεν ήταν παρά Κύριος μερικών ανθρώπων κι ενός μικρού χώρου στον οποίο και δίδαξε. Η θεϊκή ευφυΐα αυτό το πρόβλημα το νικά ως εξής: ο Θεός Κύριος δίνει δικαιώματα πάνω στη γνώση Του και δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον να υπάρξει ως βασιλιάς. Αυτός ο βασιλιάς με τη γνώση που του δίνεται, δρα ως ευεργέτης και μ’ αυτόν τον τρόπο αποκτά τη δυνατότητα επέκτασής του στο χώρο. Επειδή αυτός ο συγκεκριμένος βασιλιάς είναι ελέω συγκεκριμένου Κυρίου, στο χώρο που καταλαμβάνει, Κύριος είναι ο Κύριός του.
Το πρόβλημα δημιουργείται για τους ανθρώπους κι είναι η αιτία όλων των κακών γιατί ο Βασιλεύς είναι ελέω του ιδανικού Κυρίου. Ο διάβολος δεν μπορεί να δράσει ως πραγματικός Βασιλεύς, που μοιράζει, γιατί ο ανώτερος Κύριός του μοιράζει τα πάντα. Για να υπάρξει, θα πρέπει να πράττει ακριβώς τα αντίθετα κι από τη στιγμή που ο Υιός του Θεού δρα τέλεια, αυτός θα πρέπει να δρα κατά το χειρότερο τρόπο. Θα πρέπει επί μονίμου βάσεως να δρα σαν Κύριος, από τη στιγμή που ο Κύριός του δρα ως Βασιλεύς. Θα πρέπει αντί να ευεργετεί τους ανθρώπους, να τους κατακυριεύει. Θα πρέπει, αντί να τους φωτίζει, να τους βυθίζει στο απόλυτο σκοτάδι. Δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά, γιατί οδηγείται στην αυτοκατάργηση. Ο Χριστός έδωσε γνώση στους μαθητές Του και δικαιώματα. Όμως η γνώση συγκρούεται με τα δικαιώματα, γιατί αν κάνουν οι μαθητές ό,τι λέει ο Χριστός και μεταδώσουν το Λόγο Του και μόνον, από τα δικαιώματα δεν προκύπτει το παραμικρό κέρδος γι’ αυτούς. Η παγίδα βρίσκεται σ’ αυτό ακριβώς το σημείο.
Γνωρίζει ο Χριστός ότι οι βασιλιάδες έχουν την τάση να κυριεύουν κι ότι αυτός είναι ο μεγαλύτερος πειρασμός. Όταν δίνει δικαιώματα, όπως αρμόζει σ’ έναν κύριο, αυτόν τον πειρασμό τον κάνει ακατανίκητο. Μοιράζουν οι μαθητές Του γνώση, που έρχεται σε σύγκρουση με τα δικαιώματά τους κι αυτό θέτει τις βάσεις για την εξέλιξη του Σχεδίου. Ο Λόγος του Χριστού θα πρέπει να υπάρχει και να φαίνεται, αλλά να μην αγγίζεται. Όπως οι Ιουδαίοι είχαν τις Εντολές, αλλά δε γνώρισαν τη Λύτρωση εξαιτίας των αθλίων, έτσι κι οι χριστιανοί θα έπρεπε να πέσουν στην ίδια παγίδα. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο υπήρξαν οι Ιουδαίοι. Έπρεπε να υπάρχει έτοιμη γνώση αθλίων εκλεκτών, που θα είχε τη δυνατότητα να συντηρήσει ανέπαφη την τέλεια γνώση του Θεού, όσο διάστημα απαιτούσε το Σχέδιο του Θεού. Αυτός ήταν ο λόγος που το σύνολο των μαθητών του Χριστού ήταν Ιουδαίοι και δεν υπήρχε ούτε ένας Έλληνας. Ο Χριστός έδειξε πόσο εκτιμούσε τους Έλληνες στο Λόγο Του κι αυτό είναι που δημιουργεί κατ’ αρχήν υποψίες για τον αποκλεισμό τους.
Ο κόσμος μέσα στον οποίο έζησε ο Χριστός ήταν μία μείξη Ελλήνων κι Ιουδαίων. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο δεν προσπάθησε να εντάξει στην ομάδα των μαθητών Του τους Έλληνες, αλλά αντίθετα προσπάθησε να τους αποφύγει με κάθε θυσία».
Σχόλια ἰδικά μας: Λέει, λοιπόν, ἐδῶ ὁ συγγραφέας, ὅτι «στόχος τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν νά λυτρώση τούς Ἰουδαίους, άλλά νά ἀφήση τόν λόγο Του, κλπ.». Ὅ,τι θέλει λέει ὁ ἄνθρωπος. Αὐτά λέει τό Εὐαγγέλιο; Ὁ στόχος τοῦ Χριστοῦ ἦταν, διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως, νά νικήση καί καταργήση τόν θάνατο.
Μετά, ὁ συγγραφέας μιλάει γιά κάποιο ''Σχέδιο'', πού προφανῶς τό ἔβγαλε ἀπό τό μυαλό του. Καί λέει στήν συνέχεια, ὅτι «ὁ Χριστός ἦλθε γιά τήν ''Σωτηρία τοῦ κόσμου''», κι αὐτό, προσθέτει, «σημαίνει τεχνολογία»! Ἐπειδή «από την εποχή της Αλεξάνδρειας μέχρι και σήμερα, όπως κι αν εξετάσει κάποιος τα δεδομένα, το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει κι αποδεικνύει την πρόοδο των ανθρώπων είναι η τεχνολογία» καί ἐπειδή (λέει παρακάτω) «η τεχνολογία αναπτύσσεται μόνο με αίμα κι αυτό σημαίνει μόνο με κλειδωμένη γνώση, που δίνει πνευματικά δικαιώματα»........ Κι ἄν κάποιος δέν κατάλαβε, δέν κατάλαβε γιατί δέν ἔλαβε ὑπ᾽ ὄψιν του ὅτι «Τεχνολογία = Σωτηρία = 41, ενώ, Σωτήρας του κόσμου = 77 = Υιός του Ανθρώπου»!
Μήπως θέλει νά πῆ ὁ συγγραφέας ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου ἦλθε μέσῳ τῆς τεχνολογίας (αὐτοκίνητα, ψυγεῖα, κλπ.); Ἀλλά, τί σχέση ἔχουν αὐτά μέ τόν Χριστό καί τήν Σωτηρία τοῦ κόσμου πού ὁ Χριστός ἐπαγγέλεται; Τί σημαίνει ''Σωτηρία'' μέσῳ τοῦ Χριστοῦ; Ὄχι ἀπελευθέρωση ἀπό τά δεσμά τοῦ θανάτου, διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ;
Καί συνεχίζει λέγοντας, ὅτι «η αποστολή του Χριστού ξεκινά από τη στιγμή της Σταύρωσης Του». Ἀπό τότε ξεκινᾶ ἡ ἀποστολή τοῦ Χριστοῦ; Ὄχι ἀπό τήν στιγμή τῆς Συλλήψεώς Του στήν μήτρα τῆς Παρθένου;
Καί συνεχίζει τά λάθη, λέγοντας γιά τόν Χριστό, ὅτι «εν ζωή το έργο Του ήταν ν’ αποδείξει ότι είναι ο Υιός του Θεού». Λάθος! Τό ἔργο Του δέν ἦταν νά ''ἀποδείξη'' ὅτι εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Αὐτό, μποροῦσε πάντα εὔκολα νά τό κάνη, ἀλλά ποτέ δέν τό ἔκανε. Ἐπειδή θά ὑπεχρέωνε τούς ἀνθρώπους νά τόν ἀποδεχθοῦν σάν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί δέν θά φαινόταν ἔτσι ἡ προαίρεσή τους, οὔτε ἡ πίστη τους, διά τῆς ὁποίας ἐνεργεῖται ἡ σωτηρία. Ὁ Χριστός ἤθελε καί θέλει οἱ ἄνθρωποι νά τόν πιστεύουν ὅτι εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ χωρίς ἀποδείξεις, ἀλλά μόνο μέ τίς ἐνδείξεις πού Ἐκεῖνος ἔδωσε.
Στήν συνέχεια λέει ὁ συγγραφέας, ὅτι ὁ Χριστός, ὅταν ἦλθε στήν γῆ, δέν κατήργησε τόν διάβολο. Ὁ Χριστός, ὅμως, δέν ἦλθε στήν γῆ γιά νά καταργήση τόν Διάβολο ὡς ὕπαρξη, ἀλλά γιά νά συντρίψη τήν δύναμη τοῦ Διαβόλου, πρᾶγμα πού πέτυχε διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεώς Του, καθώς καί νά καταργήση, διά τῆς Ἀναστάσεώς Του, τόν θάνατο καί νά λυτρώση τούς εὑρισκομένους στόν Ἅδη ἐν σκιᾷ θανάτου.
Στήν συνέχεια, λέει, ὅτι «ο ΊΊδιος (ὁ Χριστός) αποκαλύπτει ότι ανάμεσα στους μαθητές Του βρίσκεται ο διάβολος». Ὁ Διάβολος δέν ἦταν ἕνας ἀπό τούς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἄν εἶναι δυνατόν! Οὕτε ἐννοοῦσε ὁ Χριστός, ὅτι ὁ Πέτρος ἦταν ὁ Διάβολος, ὅταν τόν ἀπεκάλεσε ''Σατανᾶ'', οὔτε ἐννοοῦσε ὅτι ὁ Διάβολος ἦταν ὁ Ἰούδας, ὅταν εἶπε στούς Μαθητές Του ὅτι «ἀναμεταξύ σας ὑπάρχει ἕνας διάβολος», ἐννοῶντας ὅτι ὁ προδότης Ἰούδας εἶχε μέσα του τήν κακία τοῦ Διαβόλου, ὄχι ὅτι ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Διάβολος.
Παρακάτω, λέει: «Ο Υιός του Θεού είναι Κύριος όλων των ανθρώπων κι όλου του κόσμου, αλλά πριν τη Σταύρωσή Του δεν ήταν παρά Κύριος μερικών ανθρώπων κι ενός μικρού χώρου στον οποίο και δίδαξε». Λάθος! Καί πρίν τήν Σταύρωσή Του, ὁ Χριστός ἦταν ὁ Κύριος ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί ὄχι μόνο μερικῶν, ὅπως ίσχυρίζεται ὁ συγγραφέας, ὁ ὁποῖος συνεχίζει μέ ἕνα πάλι ἀνόητο σενάριο τῆς φαντασίας του περί Χριστοῦ, Διαβόλου, δικαιωμάτων, Ἰουδαίων, κλπ. Οἱ Ἰουδαῖοι δέν γνώρισαν τήν Λύτρωση στήν Παλαιά Διαθήκη, διότι δέν εἶχε ἔλθει ὁ Λυτρωτής, καί ὄχι «ἐξ αἰτίας τῶν ἀθλίων».... Καί ὁ λόγος πού δέν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας Ἕλληνας στό σύνολο τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι αὐτός πού ἐπικαλεῖται ὁ συγγραφέας, ἀλλά ἐπειδή ἔτσι ἔκρινε ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος καί τούς ἐκάλεσε.
23. Στήν σελ. 157 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Μυστικό Σχέδιο, ὁ συγγραφέας λέει:
«Αυτό που πρέπει να δούμε εμείς τώρα, είναι η ταυτότητα του διαβόλου. Ο διάβολος βρίσκεται ανάμεσα στους μαθητές κι αυτό είναι βέβαιο από τη στιγμή που ο Ίδιος ο Χριστός το αποκαλύπτει: (Ιωάν. 6.70-6.71) "ουκ εγώ υμάς τους δώδεκα εξελεξάμην; και εξ υμών εις διάβολος εστίν." (Δέν διάλεξα εγώ εσάς τούς δώδεκα; Καί όμως ένας από εσάς είναι ο διάβολος.). Ο Ιωάννης βέβαια εξηγεί ότι αυτός είναι ο Ιούδας, αλλά αυτό είναι καθαρά δική του υπόθεση. Ο Ιωάννης αγνοεί, όπως κι όλοι οι άλλοι, την αποστολή του Χριστού κι επίσης δεν έχει τη γνώση του μέλλοντος. Ο Χριστός σ’ άλλο σημείο λέει επίσης: (Ιωάν. 13.10) "και υμείς καθαροί έστε, αλλ' ουχί πάντες." (καί σείς καθαροί είσθε αλλ' όχι όλοι.). Και πάλι ο Ιωάννης συμπληρώνει με τη δική του άποψη. Οι μαθητές του Χριστού ήταν στο σύνολο τους Ιουδαίοι κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί ο ΊΊδιος γνωστοποιεί την άποψή Του για την αναγκαιότητά τους αλλά και τα αισθήματά Του απέναντι σ’ αυτούς. Οι Ιουδαίοι σύμφωνα με το Χριστό είναι αυτοί που φέρνουν τη Σωτηρία, αλλά είναι οι ίδιοι που ο Χριστός αναφέρει ως εξής: (Ιωάν. 18.36) "η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου. ει εκ του κόσμου τούτου ην η βασιλεία η εμή, οι υπηρέται αν οι εμοί ηγωνίζοντο, ίνα μη παραδοθώ τοις Ιουδαίοις." (Η δική μου η βασιλεία δέν είναι από τόν κόσμο τούτον. Εάν η βασιλεία μου ήτο από τόν κόσμον τούτον, οι υπηρέται μου θά ηγωνίζοντο διά νά μήν παραδοθώ εισ τούς Ιουδαίους,). Όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία μόνο για κάποιον, που έχει γνώση. Ο Βασιλεύς και μάλιστα ο ιδανικός όπως αρμόζει στο Χριστό, κατ’ αρχήν δεν παραδίδεται στους Ιουδαίους. Οι Ιουδαίοι γνωρίζουν μόνον την έννοια του “κυρίου” και τον πραγματικό Βασιλέα τον εξοντώνουν μετατρέποντάς τον σε Κύριο.
...........Ο Χριστός είναι γι’ αυτούς, είτε Κύριος είτε Διδάσκαλος. Δεν είναι σε καμία περίπτωση φίλος κι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η ομάδα λειτουργεί κατά τα ιουδαϊκά πρότυπα καθ’ όλη την πορεία του Χριστού και μόνον όταν ο Κύριος ετοιμάζεται για τη Θυσία κι αφού έχει παραδώσει τη γνώση Του αυτό καταργείται και τους ονομάζει φίλους.
Οι Απόστολοι δεν ήταν άνθρωποι που ο Χριστός αγαπούσε ως φίλος κατά τα πρότυπα των φιλιών της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Ο Χριστός ήταν Κύριος και τους διάλεξε γιατί έπρεπε να πραγματοποιήσει την αποστολή Του. Ήξερε τον καθένα κι ως Κύριος γνώριζε τι να περιμένει από τον καθένα. Ο μόνος πραγματικός φίλος του Χριστού υπήρξε ο Ιωάννης, που ο Χριστός τον αγάπησε πραγματικά, και τον τίμησε με την αγάπη του Φίλου και όχι μόνον με την αγάπη του Κυρίου......... Ο Ιωάννης ήταν ικανός άνθρωπος, και καλός χαρακτήρας, ο Χριστός τον αγαπούσε ως πραγματικό φίλο, αλλά ως Κύριος έδωσε την εντολή στον Πέτρο να βόσκει τα αρνιά Του.
Όλες αυτές οι καταστάσεις οδηγούν σε συγκεκριμένα αποτελέσματα, που είναι προϊόν ιουδαϊκής νοοτροπίας. Αν δεν ήταν Ιουδαίοι, ο Ιωάννης θα είχε τον πρώτο λόγο και κανένας άλλος. Αν δεν ήταν Ιουδαίοι, ο καθένας θα έγραφε την προσωπική του άποψη πάνω στα γεγονότα και δε θα ευθυγραμμιζόταν με την άποψη αυτού από τον οποίο πήρε την εντολή. Το σύνολο της συμπεριφοράς των Αποστόλων και πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της Θυσίας, εξαιρουμένου του Ιωάννη δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν παιδιά του συστήματος, που τους γέννησε. Ήταν γνήσιοι Ιουδαίοι. Δεν ήταν επαναστάτες που η ιδεολογία τούς έφερε τον έναν κοντά στον άλλο. Ήταν άνθρωποι που είχαν συμβιβαστεί και για ν’ ακολουθήσουν το Χριστό θα έπρεπε να τους δοθούν υποσχέσεις. Δεν ήταν οι άνθρωποι που γοητεύθηκαν από την προσωπικότητά Του κι έγιναν φίλοι του. ΉΉταν πονηροί άνθρωποι, που ακολουθούσαν κάποιον, που τους είχε υποσχεθεί θρόνους σε βασιλείες.
..........Ο αναγνώστης διαπιστώνει εδώ ότι ξεκινάμε ανάποδα κι αντί να δούμε πώς λειτουργεί η ομάδα κι επομένως τ’ αποτελέσματα, βλέπουμε πρώτα τ’ αποτελέσματα. Όλα αυτά γίνονται, γιατί ο Χριστός γνωρίζει εκ των προτέρων το τι θα συμβεί κι αυτή η γνώση Του επηρεάζει τη συμπεριφορά Του μέσα στην ομάδα. Είναι αδύνατο να φερθεί σαν φίλος τη στιγμή που γνωρίζει ότι οι άνθρωποι αυτοί δε γνωρίζουν από φιλίες και πως, ό,τι κι αν τους δώσει, δεν μπορεί ν’ αλλάξει τη μετά το θάνατό Του συμπεριφορά τους. Όλα αυτά γεννούν τέτοια ένταση μέσα στην ομάδα, που μερικές φορές αγγίζει το μίσος. Ο Χριστός μισεί ως άνθρωπος τους Ιουδαίους μαθητές Του, αλλά είναι υποχρεωμένος να δώσει σ’ αυτούς τα δικαιώματα. Εδώ κάποιος θ’ αμφισβητήσει την έννοια “μίσος” και θ’ αμφιβάλλει για τα γραφόμενα. Η απάντηση όμως υπάρχει μέσα στις Γραφές κι είναι τέλεια: (Ματθ. 26.7-26.10) "προσήλθεν αυτώ γυνή αλάβαστρον μύρου έχουσα βαρυτίμου, και κατέχεεν επί την κεφαλήν αυτού ανακειμένου. ιδόντες δε οι μαθηταί αυτού ηγανάκτησαν λέγοντες. εις τί η απώλεια αύτη; ηδύνατο γαρ τούτο το μύρον πραθήναι πολλού και δοθήναι τοις πτωχοίς." (ήλθε πρός αυτόν μία γυναίκα η οποία εκρατούσε ένα αλαβάστρινον δοχείον, μέ πανάκριβον μύρον, καί τό έχυσε εις τό κεφάλι του, ενώ αυτός ήτο εις τό τραπέζι. Όταν είδαν αυτό οι μαθηταί, αγανάκτησαν καί είπαν, "Γιατί νά γίνη η σπατάλη αυτή; Θά μπορούσε νά πωληθή τό μύρον διά μεγάλον ποσόν καί νά δοθή εις τούς πτωχούς".). Ο Υιός του Θεού, ο τέλειος Χριστός, ετοιμάζεται για τη Θυσία υπέρ των ανθρώπων και οι άθλιοι βλέπουν σπατάλη σε μία πράξη, που δείχνει αγάπη. Ο όμορφος Χριστός προσφέρει τη ζωή Του για τη Σωτηρία των ανθρώπων και οι θλιβεροί δούλοι “αγανάκτησαν” δήθεν για τα χαμένα χρήματα, που θα δίνονταν προς ενίσχυση των φτωχών.
 Ο Υιός του Θεού για να βοηθήσει τους ανθρώπους δε γεύτηκε τίποτε στη ζωή Του και για μερικά ψωρολεφτά Τον βυθίζουν στη στεναχώρια. Έπρεπε ο Ίδιος να εξηγήσει ότι αυτά τα χρήματα δε σώζουν τους φτωχούς και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι ν’ αποκαλύψουν την αγάπη της γυναίκας. Πώς θα αισθανόταν ο οποιοσδήποτε άνθρωπος μπροστά σ’ αυτό το συμβάν; Είναι σαν να οδηγείται κάποιος στην κρεμάλα για να σωθούν οι φίλοι του και οι ίδιοι να μην του δίνουν να φάει με το σκεπτικό ότι θα χαραμιστεί η τροφή. Αυτοί ήταν οι μαθητές, άθλιοι, ψεύτες, βρωμεροί κι υποκριτές. “Εμείς τι θα απολαύσομεν Κύριε;”. Είχαν απαίτηση ν’ απολαύσουν βασιλείες, όχι επειδή αγάπησαν το Θεό, αλλά επειδή παράτησαν τις βάρκες τους.
Όλα αυτά τα γνώριζε ο Χριστός κι ανεχόταν μετά βίας τους μαθητές του. Οι Ιουδαίοι μαθητές Του ήταν οι μόνοι, που μπορούσαν να φέρουν σε πέρας την αποστολή γιατί, ενώ συνυπήρχαν με το Θεό, που τους έδωσε τα πάντα, δεν τον αγάπησαν και δεν έγιναν φίλοι Του. Όταν συμβαίνει αυτό, είναι αδύνατο να γίνουν φίλοι και μεταξύ τους. Ήταν αδύνατο μέσα σε μία τέτοια ομάδα ο άθλιος Πέτρος, που πήρε την πρωτοκαθεδρία, να δεχτεί να γίνει φίλος με τους υπόλοιπους. Ένας φτωχός και μίζερος άνθρωπος είναι αδύνατο να μην εκμεταλλευτεί την εξουσία, που τού δίνεται. Από όλα αυτά βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο διάβολος δεν είναι άλλος παρά ο Πέτρος, που ανέλαβε το σύνολο των εξουσιών, που δόθηκαν από τον Κύριο.
Αυτό που πρέπει ν’ ανακαλύψουμε εμείς είναι πώς μέσα στις Γραφές αποκαλύπτεται αυτό. Από τη στιγμή που ο Ιούδας είναι ο μόνος μαθητής, που θεωρητικά υπέπεσε σε παράπτωμα, θα πρέπει κατ’ αρχήν να εξετάσουμε την περίπτωση του. Οι ευαγγελιστές είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι αυτός είναι ο διάβολος, γιατί αυτός παρέδωσε τον Κύριο. Ο Ιούδας αποκλείεται να είναι ο διάβολος, γιατί ο Χριστός αφήνει πίσω Του γνώση. Σατανά ονομάζει τον Πέτρο όταν προλέγει το θάνατό Του κι αυτό γιατί ο Πέτρος Του εύχεται να μη συμβεί αυτό. (Ματθ. 16.22-16.23) "ιλεώς σοι, Κύριε. ου μη έσται σοι τούτο. ο δε στραφείς είπε τω Πέτρω. ύπαγε οπίσω μου, Σατανά. σκάνδαλον μου ει. ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων." ("Ο Θεός νά σού φανεί σπλαχνικός, Κύριε, ώστε νά μήν σού συμβή τούτο". Αυτόσ δέ εστράφη εις τόν Πέτρον καί είπε, "Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά.. μού είσαι σκάνδαλον, διότι δέν σκέπτεσαι τά αρεστά εις τόν Θεόν αλλά τά αρεστά εις τούς ανθρώπους".). Σκάνδαλο είναι για το Χριστό και σατανάς αυτός, που επιθυμεί να συμβούν αυτά που η ανθρώπινη λογική τού επιβάλλει. Ο Ιούδας, από τη στιγμή που είναι επιθυμία του Χριστού η Θυσία, είναι αδύνατο να είναι ο σατανάς. Κάποιος έπρεπε να τον προδώσει “εν ζωή” κι αυτός ήταν ο Ιούδας. Εξίσου σημαντικό στοιχείο είναι κι αυτό που δίνει ο Ίδιος ο Χριστός γι’ αυτόν, που θα τον παρέδιδε. (Ματθ. 26.24) "ο μεν Υιός του ανθρώπου υπάγει καθώς γέγραπται περί αυτού. Ουαί δε τω άνθρωπω εκείνω δι' ου ο Υιός του ανθρώπου παραδίδοται. καλόν ην αυτώ ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος." (Καί ο μέν Υιός τού ανθρώπου πηγαίνει καθώς είναι γραμμένον δι' αυτόν, αλλοίμονον όμως εις τόν άνθρωπον εκείνον, διά τού οποίου ο Υιός τού ανθρώπουπαραδίδεται. Θά ήτο καλύτερα διά τόν άνθρωπον εκείνον εάν δέν είχε γεννήθη.).
Σύμφωνα με το Χριστό, ο άνθρωπος, που θα τον παραδώσει θα μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε. Αυτό όμως είναι εκτός λογικής για την περίπτωση του Ιούδα. Ο Ιούδας αυτοκτόνησε κι αυτό σημαίνει συνειδητή επιλογή. Μπορεί να μετάνιωσε για την πράξη του, αλλά όχι για την ώρα που γεννήθηκε. Ήταν τυχερός που γεννήθηκε και γνώρισε τον Ίδιο του το Θεό. Ήταν τυχερός που είδε το Πρόσωπο που τόσα εκατομμύρια ανθρώπων λαχτάρησαν. Αυτοκτόνησε μετανιώνοντας για την ώρα και τη στιγμή που σκέφτηκε την προδοσία.
Για να μετανιώσει κάποιος που γεννήθηκε, εξαιτίας κάποιων επιλογών που ακολούθησε στη ζωή του, θα πρέπει να οδηγηθεί σε τραγική κατάσταση από παράγοντες που δεν ελέγχει. Όπως για παράδειγμα η σταύρωση.. όταν σταυρώνουν κάποιον παρά τη θέλησή του, μετανιώνει πραγματικά την ώρα και τη στιγμή, που γεννήθηκε. Ο Πέτρος πληρεί αυτές τις προϋποθέσεις, γιατί πάνω στο σταυρό μετάνιωσε πραγματικά, που γεννήθηκε και γνώρισε τον Υιό του Θεού. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο όταν ο Ιούδας ρωτά το Χριστό αν είναι αυτός, ο Χριστός του απαντά “συ είπας”. Ο Χριστός ποτέ δεν είπε ότι ο Ιούδας ήταν αυτός, που θα τον παρέδιδε. Ο Χριστός ως άνθρωπος παραδόθηκε στους Ιουδαίους να Τον σταυρώσουν, αλλά αυτός που τον παραδίδει πραγματικά, είναι αυτός, που παραδίδει το Λόγο Του στους άθλιους, μ’ αποτέλεσμα να καταδυναστεύουν τους ανθρώπους. Το Λόγο Του μπορεί να τον παραδώσει μόνον αυτός, που έχει δικαιώματα πάνω σ’ αυτόν κι αυτός είναι ο Πέτρος. Ο Χριστός λέει ότι αυτός, που θα τον παραδώσει είναι αυτός, που θα πάρει απ’ αυτόν τον άρτο, που θα βουτήξει στον οίνο. Άρτος και οίνος = Πνευματικά δικαιώματα = 70. Ο Χριστός μισούσε θανάσιμα τον Πέτρο κι αυτό εξαιτίας της υποκρισίας του. Είναι ο μόνος που τον χαρακτήρισε ο Χριστός σατανά. Είναι αυτός, που τολμά να τον επιπλήξει και προκαλεί την οργή του. Είναι ο κλασικός θρασύδειλος, άπιστος άνθρωπος, που είναι ανάξιος και ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Όταν ο Χριστός περπάτησε στη λίμνη, του έδωσε την ευκαιρία να δείξει την πίστη του κι αυτός δείλιασε “ολιγόπιστε, εις τί εδίστασας;”. Είναι τόσο άθλιος και τόσο δειλός, ώστε προκαλεί ακόμα και την ειρωνεία του Χριστού.
Ο Χριστός ποτέ δεν ειρωνεύεται κι όμως ο Πέτρος το κατάφερε αυτό. (Ιωάν. 13.38) "την ψυχήν σου υπέρ εμού θήσεις;" (Τήν ζωήν σου θά θυσιάσης γιά μένα;). Ποιος; Ο Πέτρος. Ο άνθρωπος που φοβόταν να πάει κοντά στο Χριστό κατά τη Σταύρωση. Ο άπιστος που, αν πίστευε, θα γνώριζε ότι τίποτε δεν μπορεί να τον αγγίξει, από τη στιγμή που αναλάμβανε αποστολή του Θεού. Ο άνθρωπος που κατάφερε κι εξόργισε το Χριστό ακόμα και την ύστατη ώρα της Παράδοσης. Έδειξε τον αντρισμό του και τη γενναιότητά του με τον τρόπο που το δείχνουν τα ζώα.. όπως ο σκύλος επιτίθεται σε πιο αδύναμο σκύλο και ποτέ σε λιοντάρι: έβγαλε το μαχαίρι του κι έκοψε το αυτί ενός φτωχού δούλου. Ο γενναίος Πέτρος έδειξε την αξία του εναντίον ενός ανθρώπου του οποίου οι πράξεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκτέλεση εντολών άλλων. Έκανε κακό σ’ ένα φτωχό άνθρωπο κι όταν έπρεπε να δείξει γενναιότητα φοβόταν τις ερωτήσεις ενός μικρού κοριτσιού. Μέσα στ’ ανάκτορο του αρχιερέα, τα ζώα χτυπούσαν το Χριστό κι ο Πέτρος κρυβόταν στην αυλή. Πόσο μπορούσε να μισεί ο Χριστός τον Πέτρο, όταν τα γνωρίζει όλα αυτά; Όταν γνωρίζει ότι θα τον αρνηθεί; Όταν γνωρίζει ότι θα πληγώσει ένα φτωχό δούλο αποδεικνύοντας τη “γενναιότητά” του; Όταν γνωρίζει ότι επί αιώνες θ’ απολαμβάνει τιμές αγίου; Ορκίζεται και καταριέται ο άθλιος για ν’ αποδείξει ότι δε γνωρίζει το Χριστό κι είναι ο θεματοφύλακας των όρκων των χριστιανών».
Σχόλια ἰδικά μας: Εἶναι βέβαιο, λέει ὁ συγγραφέας, ὅτι ὁ διάβολος βρισκόταν ἀνάμεσα στούς Μαθητές, ἐπειδή ὁ Χριστός τούς εἶπε «καί ἐξ ὑμῶν εἷς διάβολός ἐστιν». Καί, φυσικά, ὁ Χριστός ἐννοοῦσε τόν Ἰούδα. Ὄχι ὅτι ὁ διάβολος εἶχε πάρει τήν μορφή τοῦ Ἰούδα, ἀλλά ὅτι ὁ Ἰούδας εἶχε μέσα του τήν κακία τοῦ διαβόλου. Αὐτό, τό ἐπεβεβαίωσε ὁ Ἰωάννης. Αὐτήν τήν μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου δέν τήν δέχεται ὁ συγγραφέας, ὁ ὁποῖος ἀπορρίπτει ἐκ δευτέρου τήν ἐπεξήγηση τοῦ Εὐαγγελιστοῦ στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ «καί ὑμεῖς καθαροί ἐστε, ἀλλ᾽ οὐχί πάντες». Παρ᾽ ὅλα αὐτά, παρακάτω, λέει ὁ συγγραφέας «ο Ιούδας αποκλείεται να είναι ο διάβολος, γιατί ο Χριστός αφήνει πίσω Του γνώση», παρά τό ὅτι ὁ ἴδιος ταυτόχρονα τονίζει ὅτι «οι ευαγγελιστές είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι αυτός είναι ο διάβολος, γιατί αυτός παρέδωσε τον Κύριο»....... Ὁ συγγραφέας θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ἀνώτερο καί πιό φωτισμένο ἀπό τούς Εὐαγγελιστές..... Ἀφοῦ φθάνει νά ἐκφράζει λανθασμένες ἀπόψεις γιά τήν σχέση τοῦ Χριστοῦ μέ τούς Μαθητές Του, γιά τήν ἰδιότητα, τήν συμπεριφορά καί τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί γιά πράγματα πού ἀφοροῦσαν ἀποκλειστικά τόν Χριστό. Παραποιεῖ τά πάντα....
Κατ᾽ αὐτόν, οἱ Ἀπόστολοι «δεν ήταν οι άνθρωποι που γοητεύθηκαν από την προσωπικότητά Του κι έγιναν φίλοι του. Ήταν πονηροί άνθρωποι, που ακολουθούσαν κάποιον, που τους είχε υποσχεθεί θρόνους σε βασιλείες»! Μάλιστα! Δηλ., ὁ Χριστός ἐπέλεξε πονηρούς ἀνθρώπους γιά Μαθητές Του.......! Αὐτό, ὅμως, ἰσχύει μόνο γιά τόν Ἰούδα, γιά τό ποιόν τοῦ ὁποίου ἐγνώριζε ὁ Χριστός, ἀλλά τόν ἐπέλεξε «ἵνα ἡ γραφή πληρωθῆ». Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι ἦταν ἀγαθοί ἄνθρωποι καί καθόλου πονηροί, ἐκτός ἀπό τόν Ἰούδα, ὅπως εἴπαμε, ὁ ὁποῖος πράγματι περίμενε διαφορετική δράση ἐκ μέρους τοῦ Χριστοῦ, ὅτι δηλ. θά τούς ἐλευθέρωνε ἀπό τούς Ρωμαίους. Ὁ δέ Χριστός, οὐδέποτε ὑποσχέθηκε κοσμική δόξα καί τιμές στούς Ἀποστόλους Του. Παρακάτω, λέει: « Όλα αυτά τα γνώριζε ο Χριστός κι ανεχόταν μετά βίας τους μαθητές του».....! Ὁ Χριστός ἀνεχόταν μετά βίας τούς Μαθητές Του.....! Δέν ἀγάπησαν, λέει, τόν Χριστό καί δέν ἔγιναν φίλοι Του..... Κι ἄς λέη ὁ ἴδιος στήν ἀρχιερατική Του προσευχή «ὑμεῖς, φίλοι μου ἐστέ». Ἦταν ἀδύνατο, λέει, οἱ Μαθηταί νά γίνουν φίλοι καί μεταξύ τους.... Αὐθαίρετα συμπεράσματα....
Ὁ συγγραφέας λέει, ὅτι «ὁ Χριστός μισεί ως άνθρωπος τους Ιουδαίους μαθητές Του, αλλά είναι υποχρεωμένος να δώσει σ’ αυτούς τα δικαιώματα». Ὁ Χριστός δέν μισοῦσε κανέναν, πόσῳ μᾶλλον τούς Μαθητές Του, οὔτε ἦταν ὑποχρεωμένος νά δώση δικαιώματα σ᾽ αὐτούς. Ὁ συγγραφέας μέμφεται τήν πράξη τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, πού ἀδίκως ἀσφαλῶς ἀγανάκτησαν γιά ὅ,τι ἔγινε, ἐπειδή ἦσαν ἀτελεῖς.
Αὐτό, δέν σημαίνει ὅμως, ὅτι ἦσαν τέτοιοι ὅπως τούς χαρακτηρίζει, οὔτε ὅτι ὁ Χριστός τούς ἀνεχόταν μετά βίας, ἀφοῦ ὁ ἴδιος γνώριζε ὅτι μετά τήν Πεντηκοστή θά ἐγίνοντο ἄλλοι ἄνθρωποι, ὅπως καί ἔγιναν, ἐκτός φυσικά τοῦ Ἰούδα, ὁ ὁποῖος παρέμεινε φθονερός μέχρι τέλους.
Στήν συνέχεια, ὁ συγγραφέας ἀδίκως ἀποκαλεῖ τόν ἀτελῆ Πέτρο «ἄθλιο», ὑποστηρίζει ὅτι δέν εἶχε τήν δυνατότητα νά γίνη φίλος μέ τούς ἄλλους Μαθητές καί ὅτι ἐπεδίωκε νά ἐκμεταλλευθῆ τήν ἐξουσία πού τοῦ ἔδωσε ὁ Χριστός. Φυσικά, ὁ Πέτρος δέν ἦταν καθόλου «ἄθλιος», ἀφοῦ ἀμέσως μετενόησε. Ἄθλιοι εἶναι ὅσοι δέν μετανοοῦν, ὄχι ὅσοι πέφτουν. Ἄν ἐγκαταλείψη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ κάποιον ἄνθρωπο, τότε αὐτός μπορεῖ νά γίνη, καί ἄθλιος, καί προδότης.
Καί συνεχίζει: «Από όλα αυτά βγαίνει το (αὐθαίρετο) συμπέρασμα ότι ο διάβολος δεν είναι άλλος παρά ο Πέτρος»!
Ὁ Χριστός, λέει ὁ συγγραφέας, «Σατανά ονομάζει τον Πέτρο όταν προλέγει το θάνατό Του κι αυτό γιατί ο Πέτρος Του εύχεται να μη συμβεί αυτό. (Ματθ. 16.22-16.23) "ιλεώς σοι, Κύριε. ου μη έσται σοι τούτο. ο δε στραφείς είπε τω Πέτρω. Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά. σκάνδαλον μου ει. ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων." ("Ο Θεός νά σού φανεί σπλαχνικός, Κύριε, ώστε νά μήν σού συμβή τούτο". Αυτόσ δέ εστράφη εις τόν Πέτρον καί είπε, "Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά.. μού είσαι σκάνδαλον, διότι δέν σκέπτεσαι τά αρεστά εις τόν Θεόν αλλά τά αρεστά εις τούς ανθρώπους".). Σκάνδαλο είναι για το Χριστό και σατανάς αυτός, που επιθυμεί να συμβούν αυτά που η ανθρώπινη λογική τού επιβάλλει». Σωστό αὐτό, ἀλλά ὁ Χριστός δέν μιλάει κυριολεκτικά ὅταν ἀποκαλῆ τόν Πέτρο ''Σατανᾶ''. Ἐννοοῦσε, ὅτι μίλησε ὅπως θά μιλοῦσε ὁ Σατανᾶς, ὄχι ὅτι εἶναι ὁ Σατανᾶς.
Στήν συνέχεια λέει: « Ο Ιούδας, από τη στιγμή που είναι επιθυμία του Χριστού η Θυσία, είναι αδύνατο να είναι ο σατανάς. Κάποιος έπρεπε να τον προδώσει “εν ζωή” κι αυτός ήταν ο Ιούδας». Ὁ Χριστός μίλησε γιά τόν Ἰούδα καί ὄχι γιά τόν Πέτρο,ὅταν εἶπε «ουαί δε τω άνθρωπω εκείνω δι' ου ο Υιός του ανθρώπου παραδίδοται. καλόν ην αυτώ ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος», ἔστω καί ἄν ὁ Ἰούδας μεταμελήθηκε γιά τήν προδοσία του. Ὁ Ἰούδας μεταμελήθηκε, ὅμως δέν μετενόησε, καί γι᾽ αὐτό κρεμάσθηκε, ἀπό δαιμονική ἀπόγνωση. Ἄν εἶχε μετανοήση, δέν θά αὐτοκτονοῦσε, διότι ἡ μετάνοια ποτέ δέν ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ αὐτοκτονία. Ὁ Χριστός δέν εἶπε ὅτι ἐκεῖνος που θά τόν παρέδιδε θά μετάνοιωνε γιά τήν ὥρα καί τήν στιγμή πού εἶχε γεννηθῆ. Ἁπλᾶ, εἶπε ὅτι καλύτερα θά ἦταν, ἐκεῖνος πού θά Τόν παρέδιδε, νά μήν εἶχε γεννηθῆ.
Παρακάτω, πάλι ὁ συγγραφέας σφάλλει, ὅταν ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Πέτρος μετάνοιωσε, ἐπάνω στόν σταυρό τοῦ μαρτυρίου του, πού γεννήθηκε καί γνώρισε τόν Χριστό. Ποτέ δέν συνέβη αὐτό. Ἴσα-ἴσα, ὁ Πέτρος θεώρησε τόν ἑαυτό του ἀνάξιο νά σταυρωθῆ ὅπως ὁ Χριστός, καί γι᾽ αὐτό παρεκάλεσε τούς δημίους του νά τόν σταυρώσουν ἀνάποδα.
Καί συνεχίζει ὁ συγγραφέας τίς παραποιήσεις, λέγοντας «ο Χριστός ποτέ δεν είπε ότι ο Ιούδας ήταν αυτός που θα τον παρέδιδε». Λάθος. Συνέβη ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Ὅταν ὁ Χριστός εἶπε στόν Ἰούδα «σύ εἴπας», ἦταν σάν νά τοῦ ἔλεγε μέ ἤπιο τρόπο, γιά νά τόν φέρη σέ ἐπίγνωση γιά ἐκεῖνο πού ἐπρόκειτο νά κάνη, «ναί, ἐσύ εἶσαι ἐκεῖνος πού θά μέ παραδώση, ἐσύ ὁ ἴδιος τό λές». Ὁ Χριστός τοῦ τό εἶπε μέ αὐτόν τόν ἤπιο τρόπο γιά νά τόν φέρη σέ συναίσθηση. Ὁ Ἰούδας, ὅμως, «οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι», ὅπως λέει καί τό τροπάριο. Βλέπετε, λοιπόν, πῶς ὁ συγγραφέας διαστρέφει τίς Γραφές;
Καί συνεχίζει ὁ συγγραφέας μέ μία ἀκόμη σοφιστία, διαστροφή τῆς Γραφῆς καί ἕνα μεταφορικό σχῆμα, λέγοντας: « Ο Χριστός ως άνθρωπος παραδόθηκε στους Ιουδαίους να Τον σταυρώσουν, αλλά αυτός που τον παραδίδει ( καί τόν σταυρώνει) πραγματικά, είναι αυτός, που παραδίδει το Λόγο Του στους άθλιους (τούς παπᾶδες ἐννοεῖ), μ’ αποτέλεσμα να καταδυναστεύουν τους ανθρώπους. Το Λόγο Του μπορεί να τον παραδώσει μόνον αυτός, που έχει δικαιώματα πάνω σ’ αυτόν κι αυτός είναι ο Πέτρος (καί δι᾽ αὐτοῦ, οἱ δεσποτᾶδες καί οἱ παπᾶδες). Ο Χριστός λέει ότι αυτός, που θα τον παραδώσει είναι αυτός, που θα πάρει απ’ αυτόν τον άρτο, που θα βουτήξει στον οίνο. Άρτος και οίνος = Πνευματικά δικαιώματα = 70».
Φοβερό καί ὕπουλο αὐτό πού κάνει ἐδῶ ὁ συγγραφέας. Προσπαθεῖ νά μεταφέρη τήν εὐθύνη καί τήν πράξη τῆς προδοσίας τοῦ Ἰούδα, ἀπό τόν Ἰούδα στόν Πέτρο! Πῶς; Ταυτίζοντας συμβολικά, μέσῳ τῆς ἀριθμοσοφίας, τά ''πνευματικά δικαιώματα'' (πού δῆθεν ἔδωσε ὁ Χριστός στόν Πέτρο) μέ τόν ἄρτο, τόν μουσκεμμένο στό πιάτο (καί ὄχι στόν οἶνο ὅπως διεστραμμένα παραποιεῖ ὁ συγγραφέας), πού ἔδωσε ὁ Χριστός κατά τό Μυστικό Δεῖπνο σέ ἐκεῖνον πού θά τόν πρόδιδε (τόν ἔδωσε στόν Ἰούδα), ὑπονοῶντας ἐδῶ ὅτι τήν πραγματική προδοσία (καί ὄχι τήν ''ἀναγκαστική'' τοῦ Ἰούδα) θά τήν ἔκανε ἀργότερα ὁ Πέτρος καί οἱ διάδοχοί του........!
Καί συνεχίζει ὁ συγγραφέας νά διαστρέφη λέγοντας, ὅτι ὁ ἀπαθής Χριστός μισοῦσε θανάσιμα τόν Πέτρο! Ἐξ αἰτίας, λέει, τῆς ὑποκρισίας τοῦ Πέτρου! Ποιᾶς ὑποκρισίας; Ἐξ αἰτίας τῆς εὐθύτητος τοῦ Πέτρου, πού εἶπε στόν Χριστό τόν λογισμό του, ἦταν πού ὁ Χριστός κατακεραύνωσε τόν Πέτρο ἀποκαλῶντας τον ''Σατανᾶ''. Καί μισοῦσε, ὑποτίθεται, ὁ Χριστός τόν Πέτρο, κατά τόν συγγραφέα, ἐπειδή, ὅταν ὁ Πέτρος ἔσφαλε τόν ἀπεκάλεσε «σατανᾶ», ἐννοῶντας, φυσικά, ὅτι φέρθηκε ὅπως θά φερόταν ὁ Σατανᾶς, ὄχι ὅτι ἦταν Σατανᾶς.
Μιλᾶ μέ θρασύτητα ὁ συγγραφέας ὅταν λέη γιά τόν Πέτρο, ὅτι «είναι ο κλασικός θρασύδειλος, άπιστος άνθρωπος, που είναι ανάξιος και ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί». Ποιός ὁ Πέτρος; Πού ἦταν ὁ πιό ριψοκίνδυνος, ὁ πιό λεβέντης, ὁ πιό αὐθόρμητος καί ὁ μεγαλύτερος σέ ἡλικία ἀπό τούς Μαθητές. Τὀ ὅτι ὁ Χριστός τοῦ ἔδωσε τά κλειδιά τῆς «Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν», αὐτό δέν λέει τίποτε; Θά τά ἔδινε ὁ Χριστός σέ ἕναν ἀνάξιο; Στήν λίμνη, ἦταν ὁ μόνος πού τόλμησε νά περπατήση ἐπάνω στά κύματα καί νά βαδίση πρός τόν Χριστό. Ἐκεῖ, ἐδειλίασε, ὄχι ἐπειδή ἦταν ἄθλιος καί δειλός, κάθε ἄλλο, ἀλλά ἐπειδή ἡ ἀνθρώπινη φύσις ἔφθασε στά ὅριά της μή ἔχουσα ἀκόμη τήν «πανοπλίαν τοῦ Πνεύματος». Λέγοντάς του ὁ Χριστός «ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;» δέν τό λέει ὁ Χριστός καθόλου εἰρωνικά. Ἀντιθέτως, ὁ Χριστός τοῦ ἀπευθύνη αὐτές τίς λέξεις μέ πολλή ἀγάπη καί τρυφερότητα, ἐπειδή ἐτόλμησε νά ριψοκινδυνεύση βαδίζοντας ἐπάνω στά κύματα ἀπό τήν πολλή του ἀγάπη γιά τόν Χριστό.
Εἴδατε, γιά ἄλλη μία φορά, πόσο διαστροφέας εἶναι ὁ συγγραφέας; Καλύτερα νά ἔκλαιγε τίς ἁμαρτίες του παρά νά τολμοῦσε νά γράφη γιά πράγματα πού εἶναι ἀνάξιος, ἀφοῦ δέν τοῦ ἔχει δοθῆ ἐξουσία ἄνωθεν.... Ἄν τοῦ εἶχε δοθῆ, δέν θά ἔλεγε τόσες ἀνοησίες.
Ὅταν ὁ Χριστός εἶπε στόν Πέτρο «την ψυχήν σου υπέρ εμού θήσεις;» δέν τό εἶπε εἰρωνικά, διότι ὁ ἀπαθής Χριστός ποτέ δέν εἰρωνεύεται. Τό εἶπε ἐρωτηματικά, γιά νά τοῦ δείξη νά μήν εἶναι τόσο σίγουρος γιά τόν ἑαυτό του, ὅτι μπορεῖ μέ τήν ἀνθρωπίνη του δύναμη μόνο, χωρίς τήν ἄνωθεν βοήθεια, νά κατορθώση νά εὐαρεστήση στόν Θεό.
Δέν συνεχίζω ἄλλο τήν κριτική ἐπάνω σέ ὅσα λέει ὁ συγγραφέας γιά τόν Πέτρο. Ἐπειδή ὁ συγγραφέας συνεχίζει νά μή κατανοῆ. Ὁ Χριστός δέν μισοῦσε καθόλου τόν Πέτρο καί κάθε Πέτρο, παρά τά ὅσα ἔκανε, γιατί ὁ Χριστός μόνο ἀγαπᾶ. Οὔτε ὁ Πέτρος, ὅπως εἴπαμε, ἦταν ὅπως νομίζει ὁ συγγραφέας.
24. Στην σελ. 177 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Μυστικό Σχέδιο, ὁ συγγραφέας λέει:
«Η αλήθεια βρίσκεται κλειδωμένη μέσα στις ιερές Γραφές και η αποκάλυψή της είναι θέμα γνώσης του κώδικα. Ο άνθρωπος πρέπει να μπει μέσα στις Γραφές, να κατανοήσει τα μυστικά τους και να καταλάβει τι σημαίνει “ύδωρ ζων” καθώς και τι σημαίνει “παρθένος”. Η θεϊκή Σοφία αποκαλύπτεται μόνο μέσω των αριθμών, που αποδεικνύουν την τελειότητα του Σχεδίου, εφόσον πρώτα δόθηκαν στον άνθρωπο οι προφητείες μέσω των μύθων, μετά η γλώσσα που κλειδώθηκαν και τελευταία τα κλειδιά της γνώσης. Ο Χριστός τα γνώριζε όλα αυτά και γι’ αυτό το σύνολο του Λόγου Του είναι κλειδωμένο. Μοίρασε οίνο, που είναι το αίμα Του, είπε ότι είναι η άμπελος και άφησε πίσω Του την έννοια του οικοδεσπότη. Ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος ως άτομο, το περιέγραψε σε μία γλώσσα κατανοητή, ενώ αντίθετα ό,τι αφορά τον Πατέρα Του και τον Ίδιο το έκρυψε καλά μέσα σε παραβολές».
Σχόλια ἰδικά μας: Ἡ ἀλήθεια πού εἶναι κατατεθειμένη στίς ἱερές Γραφές δέν ἀποκαλύπτεται μέσα ἀπό τήν γνώση κάποιου μυστικοῦ κώδικα, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφέας, ἀλλά ἀποκαλύπτεται στόν ἄνθρωπο μέσα ἀπό τήν Χάρη, τόν φωτισμό δηλ., τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Νομίζει ὁ συγγραφέας, ὅτι ''μπαίνοντας'' διανοητικά καί διά τοῦ στοχασμοῦ ὁ ἄνθρωπος μέσα στίς Γραφές μπορεῖ νά κατανοήση τά μυστικά τους, ὅπως π. χ. τό τό νά καταλάβη τί σημαίνει ὁ ὅρος ''ὕδωρ ζῶν''. Ἐδῶ, ὑπονοεῖ ὁ συγγραφέας ὅτι ὁ ἴδιος ἔχει καταλάβει τί σημαίνει ''ὕδωρ ζῶν''. Καί ἐμεῖς τοῦ λέμε, τόν βεβαιώνουμε,  ὅτι δέν ἔχει καταλάβει τί σημαίνει ''ὕδωρ ζῶν'', γιατί αὐτό εἶναι θέμα ἐμπειρίας καί ὄχι διανοητικῆς ἀδολεσχίας καί ἐπεξεργασίας. Τέτοια ἐμπειρία ''ὕδατος ζῶντος'' δέν ἔχει ὁ συγγραφέας, διότι ἄν εἶχε δέν θά ἔλεγε τόσες βλασφημεῖες. Καί, ἔχοντας, ὑποτίθεται, γνωρίσει ὁ ἵδιος τί σημαίνει ''ὕδωρ ζῶν'', μᾶς διδάσκει στήν συνέχεια πῶς ἀποκαλύπτεται ἡ θεϊκή Σοφία (τό ''Σοφία'' τό γράφει μέ κεφαλαῖο Σ ἀγνοῶντας βέβαια ὅτι μέ κεφαλαῖο Σ, ὅταν γράφεται ἡ λέξις, ὑπονοεῖται ὁ Χριστός). Ἀποκαλύπτεται, λέει, μόνο μέσῳ τῶν ἀριθμῶν....! Ἀριθμοσοφία, δηλ., πού σημαίνει Ἀποκρυφισμός.... Κατά τόν συγγραφέα, ἡ θεϊκή Σοφία ἔχει ἄμεση σχέση μέ ἕνα ''θεῖο Σχέδιο'', σύμφωνα μέ τό ὁποῖο πρῶτα δόθηκαν στούς ἀνθρώπους οἱ προφητεῖες τῶν μύθων (τοῦ ἀρχαίου κόσμου), μετά ἡ γλῶσσα πού τίς διετύπωσε καί μέ τήν ὁποία ''κλειδώθηκαν'', καί τέλος τά κλειδιά τῆς γνώσεως, τά ὁποῖα ἔχουν σχέση μέ τούς ἀριθμούς, μέσα ἀπό τούς ὁποίους ἀποκαλύπτεται, ὑποτίθεται, αὐτή ἡ θεία Σοφία.... Ὁ Χριστός, λοιπόν, κατά τόν συγγραφέα, τά γνώριζε αὐτά, καί γι᾽ αὐτό τό σύνολο τοῦ λόγου Του, κατά τόν συγγραφέα, εἶναι κλειδωμένο καί χρειάζεται νά ξεκλειδωθῆ μέσῳ τῶν ἀριθμῶν.....!! Ἔχουν σχέση τά Εὐαγγέλια καί ἡ Ἐκκλησία μέ ἀριθμούς καί μέ ἀριθμοσοφία;
Στήν ἀρχιερατική Του προσευχή, ὁ Χριστός, πού μίλησε καί γιά τήν σχέση Του μέ τόν Πατέρα Του, μίλησε μέ παραβολές; Ὅταν εἶπε «ἐγώ καί ὁ Πατήρ ἕν ἐσμεν», αὐτό ἔχει σχέση μέ παραβολές; Καί, χρειάζεται τήν βοήθεια τῶν ἀριθμῶν γιά νά ''ξεκλειδωθῆ'' ἡ σημασία του; Πῶς αὐτό ἑρμηνεύεται καί κατανοεῖται; Μόνο μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ.
25. Στήν σελ. 289 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Μυστικό Σχέδιο, ὁ συγγραφέας λέει:
 «Ο Μωάμεθ επιλέχθηκε από το Θεό, για να υπηρετήσει το Μυστικό Σχέδιο κι αυτό σημαίνει ότι, από τη στιγμή που ο μωαμεθανισμός υπάρχει, ο Μωάμεθ θα πρέπει να μελετηθεί με χαρακτηριστικά αθανάτου. Τι ήταν όμως ο Μωάμεθ και ποια η σχέση του με τους αρχαγγέλους; Ήταν προφήτης; Ήταν Αρχάγγελος; Ποια η διαφορά μεταξύ του ζωντανού Μωάμεθ και του νεκρού; Ο Μωάμεθ σε σχέση με τον Ιησού, έχει διαφορές αλλά και ομοιότητες, που καθορίζουν τις λειτουργίες τους μέσα στο χρόνο. Σ’ αντίθεση με τον Ιησού, ο Μωάμεθ είναι ετερόφωτος. Ο Ιησούς δεν παίρνει γνώση από άγγελο, αλλά από τον Πατέρα Του, εφόσον είναι Υιός Του. Ο Μωάμεθ παίρνει γνώση από το Γαβριήλ και από τη στιγμή που ο Γαβριήλ έχει γνώση του Σχεδίου, είναι ο ίδιος ο Υιός. Αυτό σημαίνει ότι ο Μωάμεθ παίρνοντας γνώση από τον Κύριο μέσω αγγέλου, δηλαδή δούλου, δε γνωρίζει το σύνολο του Μυστικού Σχεδίου».
Σχόλια ἰδικά μας: Λέει ὁ συγγραφέας: «Ο Ιησούς δεν παίρνει γνώση από άγγελο, αλλά από τον Πατέρα Του, εφόσον είναι Υιός Του». Ἐδῶ, ὁ συγγραφέας δέν ἐκφράζεται σωστά. Ὁ Χριστός, ἐφ᾽ ὅσον εἶναι ὁ σαρκωμένος Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός, δέν παίρνει γνώση ἀπό τόν Πατέρα Του, ἀλλά ἔχει τήν γνώση τοῦ Πατρός. Ὅπως ἐκφράζεται ὁ συγγραφέας, φοβᾶμαι, ὅτι ὑπονοεῖ ὅτι ὁ Υἰός εἶναι κτίσμα τοῦ Πατρός, ἀπό τόν ὁποῖο ἐξαρτᾶται ὡς πρός τήν γνώση.
Ὅσο γιά τόν Μωάμεθ, ἐμεῖς λέμε, ὅτι ὁ Μωάμεθ δέν ἔπαιρνε γνώση ἀπό τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ, ἀλλά ἀπό τόν Σατανᾶ, πού τοῦ ἐμφανιζόταν μέ τήν μορφή φωτεινοῦ ἀγγέλου. Ἄν, ἐκεῖνος πού ἐμφανιζόταν στόν Μωάμεθ ἦταν πράγματι ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, τότε ὁ Μωάμεθ δέν θά ἵδρυε μία θρησκεία ἐναντία στόν Χριστιανισμό, ἀλλά θά προέβαλε τόν Χριστό σάν Υἱό τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί θά δίδασκε τά ἴδια πού διδάσκει καί ἡ Ἐκκλησία.
26. Στίς σελ. 238-244 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Ἰωάννου Ἀποκάλυψις, ὁ συγγραφέας λέει:
«Η ζωή του Χριστού χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πρώτο μέρος είναι αυτό κατά το οποίο ελεύθερος ευεργετεί και μέσω της ευεργεσίας δημιουργεί Έλληνες των οποίων είναι Βασιλεύς. Έλληνες = Καθαροί = 34. Το δεύτερο μέρος είναι αυτό κατά το οποίο ζωντανός και πανίσχυρος αφήνεται στον βασανισμό των στρατιωτών με τον τίτλο του Βασιλέως των Ιουδαίων τον οποίο όμως αρνείται. Το τρίτο και τελευταίο μέρος είναι η Σταύρωσή Του, όπου φέρει τον ίδιο τίτλο, χωρίς τώρα ν’ αρνείται και χωρίς να εμποδίζει τους στρατιώτες, να μοιράζονται τα ιμάτιά Του.
Το μυστήριο είναι ότι ο Χριστός ήταν Βασιλεύς αλλά όχι των Ιουδαίων, αλλά των Ελλήνων. Ως Βασιλεύς είχε ιμάτιον. Το ιμάτιον αυτό ήταν ο Λόγος Του για την αλήθεια και άρα ήταν η μαρτυρία. Ιμάτιον = Αλήθεια = Μαρτυρία = 33. Επειδή ήταν Βασιλεύς των Ελλήνων, αυτό το ιμάτιον ήταν πορφυρούν. Πορφυρούν ιμάτιον = Ελληνικός κόσμος = Μυστήριον του Θεού = Μικρόν ποίμνιον = 79 = Οίκος του Χριστού. Όσο λειτουργεί ελεύθερος δημιουργεί καθαρούς, δηλαδή Έλληνες, κι οι άνθρωποι λυτρώνονται. Μετά τη σύλληψή Του τα πάντα αρχίζουν να μεταβάλλονται. Φορά μεν το ιμάτιο που δικαιούται, αλλά το φορά με βασιλική εξουσία σ’ έναν κόσμο, που δε γνωρίζει τη σημασία της.
Οι χριστιανοί που είναι εξιουδαϊσμένοι, αγνοούν επίσης τη σημασία της βασιλικής εξουσίας κι όπως οι Ιουδαίοι τότε, όλους αυτούς τους αιώνες ζητούν τη Σταύρωσή Του. Επειδή είναι δούλοι ειρωνεύονται και ραπίζουν το Χριστό και θέλουν να Τον δουν Εσταυρωμένο, επειδή αναζητούν Κύριο. Πώς ειρωνεύονται και ραπίζουν οι χριστιανοί το Βασιλέα Χριστό; Αν μιλήσει κάποιος μέσα στη χριστιανική κοινωνία, όπως ο Χριστός, το χριστιανικό σύστημα θα τον κλείσει στη φυλακή κι οι υπόλοιποι θα γελούν μαζί του θεωρώντας τον τρελό. Οι χριστιανοί βασανίζουν το Χριστό και τον οδηγούν στο Σταυρό. Η άθλια Ρώμη στηρίζει την εξουσία της πάνω Του. Ρώμη = Αμαρτία = 24, Αμαρτίες = Εξουσία = Βλασφημία = Αμαρτωλοί = 37 = Κακούργοι.
Η εκκλησία διατηρεί το Χριστό στο Σταυρό του Μαρτυρίου, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα πρέπει ν’ αυτοκαταργηθεί. Αν στρέψει τους ανθρώπους προς το ζωντανό Χριστό, οι άνθρωποι θα πάψουν να Τον βασανίζουν κι επιπλέον, επειδή θα έχει δύναμη ο Λόγος Του, ο Ίδιος θα φορά τον ιματισμό και κατά συνέπεια κανένας δε θα τον διεκδικεί. Οι άθλιοι δούλοι της εκκλησίας σταυρώνουν το Χριστό, ώστε να έχει ισχύ ο λόγος τους και να είναι αυτοί, που έχουν τα σύμβολα και τη γνώση. Ο Πέτρος όλους αυτούς τους αιώνες δείχνει στους ανθρώπους τον τέλειο Χριστό αλλά τους απαγορεύει να Τον αγγίζουν. Φορά το ιμάτιόν Του, αλλά ο λόγος του είναι απόλυτα ιουδαϊκός. Βασανίζει ανελέητα το Χριστό, όταν σκορπίζει στη Γη τρισάθλιους βλάκες, που κρίνουν και βασανίζουν τους ανθρώπους. Ο Πέτρος εξαιτίας των δικαιωμάτων παίρνει —μετά την Ανάσταση του Χριστού— από τον Παράκλητο την ισχύ να διαχειρίζεται το Λόγο Του. Ανάστασις του Χριστού = Ιμάτιον βεβαμμένον αίματι = Μαρτυρία της αλήθειας = Ιματισμός του Ιησού = Οίκος του Εσταυρωμένου = 92. Βλέπουμε ότι ο οίκος, από οίκος του Χριστού, διαδοχικά παίρνει τα χαρακτηριστικά του οίκου του Ιησού κι έπειτα του Εσταυρωμένου.
...........Όταν ο Χριστός φωνάζει “τετέλεσται”, στην πραγματικότητα προαναγγέλλει την έναρξη της βασιλείας του Θεού και την αρχή της δραστηριότητας του διάβολου Πέτρου, που παίρνει γνώση να δράσει ως βασιλιάς. Τετέλεσται = Βασιλεύς = 39 = Δείπνον, Μέγα δείπνο του Θεού = 77 = Σωτηρία του κόσμου, Μέγα δείπνον του Θεού = Χριστιανισμός = 81. Ο Αθάνατος Χριστός μένει στον Τάφο Του τρεις μέρες και με την ολοκλήρωση του έργου Του αναλήφθηκε στους ουρανούς ως Παράκλητος.
Ο Χριστός στην πραγματικότητα δεν έχει αναστηθεί. Ο Χριστός θ’ αναστηθεί, μόνον όταν εμφανιστεί και πάλι μπρος στους ανθρώπους με πλήρη ισχύ και δόξα, ώστε να υπάρξει γενική Λύτρωση. Ο Χριστός μ’ εκείνη την Ανάστασή Του επιβεβαίωσε τις Γραφές κι αυτή η επιβεβαίωση ήταν προφητεία. Ο Χριστός αναλήφθηκε στους ουρανούς, για να μην είναι ορατός, ώστε ν’ ακολουθήσει το Σχέδιο του Πατέρα Του και τη μοίρα Του. Ο Χριστός αναλήφθηκε, ώστε να μην είναι δυνατόν οι άνθρωποι ν’ αντιληφθούν ποιος είναι ο Άρχων του κόσμου κι ο Υιός της απωλείας. Ανάληψις = Απόκρυφον = Συντέλεια = Επτά πνεύματα = Άτροπος = 38 = Άβυσσος. Ο Χριστός αναλήφθηκε, ώστε να μπορέσει να μπει στην άβυσσο κι άρα στο φρέαρ της αβύσσου, που είναι το θυσιαστήριον κι οίκος του Ιησού. Αυτό είναι το μυστήριο του γάμου κι εξαιτίας αυτού του μυστηρίου οι άνθρωποι παγιδεύονται από την πόρνη, που παριστάνει τη γυναίκα του Αρνίου.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πού πήγε ο Χριστός μετά την Ανάληψή Του. Αντί να παραμείνουν προσκολλημένοι στο Λόγο Του κι άρα στον άνω κόσμο του Αγίου Πνεύματος, ακολουθούν τους δούλους, που τους οδηγούν στη θυσία. Είναι δυνατόν όμως ο Χριστός να επιτρέψει στους δούλους να πλανούν τους ανθρώπους, χωρίς να τους τιμωρεί με την απόλυτη σκληρότητα; Ο τέλειος κι αθάνατος Χριστός ενεργεί με τον ακόλουθο τρόπο: γυρνά στη Γη ως Παράκλητος, ως πνεύμα της αλήθειας, και αντικαθιστά στο βασανισμό Του, τον Εαυτό Του με τους δούλους. Αυτό το κάνει ο Χριστός όχι για να αποφύγει την θυσία αλλά για να εξασφαλίσει ορισμένες συνθήκες. Απαιτήται για το σχέδιο λόγος αθλίου βασανιζόμενου που θα προσπαθήσει να παρασύρει στη θυσία τους ανθρώπους. Ο Χριστός δεν είναι δυνατόν να παράγει αυτόν το λόγο γιατί είναι παναληθής και θυσιάζεται υπέρ των ανθρώπων. Αυτό το λόγο τον παράγει ο δούλος Πέτρος. Η Καινή Διαθήκη όπως δίνεται από την εκκλησία περιέχει αυτό το λόγο. Ο Χριστός είναι πάντα ζωντανός κι όλους αυτούς τους αιώνες, κρίνει δίκαια. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους, όλων των εποχών, μετά τη Σταύρωσή Του. Ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται και παίρνει τη γνώση του Χριστού από τα χέρια των δούλων έχει μπροστά του το σύνολο των επιλογών. Η Καινή Διαθήκη ως σύνολο είναι το έργο του Εσταυρωμένου, που μέσα στον κάτω κόσμο είναι ζωντανός.
Αν διαβάσει κάποιος το Λόγο του Χριστού κι ακολουθήσει τις συμβουλές Του ζει την Αιώνιο Ζωή. Ο αγνός άνθρωπος που χαίρεται με την ομορφιά του Διδασκάλου κι αγαπά τους ανθρώπους, γίνεται ένα με το Χριστό και με το Θεό Πατέρα. Γεύεται τον έρωτα, την αλήθεια, έχει φίλους κι όλα αυτά είναι δυνατά μόνον αν δεν κρίνει τους άλλους κι επομένως δεν είναι υποκριτής. Σ’ όλους αυτούς απευθύνεται ο Χριστός, όταν λέει ότι θα βασανιστούν εξαιτίας Του, γιατί όλα αυτά τα χρόνια οι αγνοί και τίμιοι άνθρωποι υπέφεραν εξαιτίας των ηλιθίων.
Από εκείνο το σημείο και πέρα τα πράγματα γίνονται περίπλοκα κι ο άνθρωπος είναι αδύνατο να μην τιμωρηθεί. Με την Ανάληψή Του ο Χριστός πήρε την ευκαιρία κι επέστρεψε να τιμωρήσει τους δούλους και πρώτον απ’ όλους τον Πέτρο. Ο Χριστός σταύρωσε τον Πέτρο, γιατί εκείνος δε σεβάστηκε τίποτε. Επειδή το Μυστικό Σχέδιο απαιτούσε να δοθεί εξουσία στον Εσταυρωμένο κι Αυτός έπρεπε να είναι πάντα εν ζωή, ο Χριστός γύρισε, ώστε να βάλει τον Πέτρο στη θέση Του και μετά απ’ αυτόν όλους τους διαδόχους του. Σήμερα ο Εσταυρωμένος βρίσκεται εν ζωή κι είναι ο Άρχων του κόσμου, αλλά με το πρόσωπο του Πάπα της Ρώμης. Ό,τι έκαναν οι στρατιώτες στο Χριστό, τούς ανταποδίδεται από τον Ίδιο. Ο Πέτρος είναι στο Σταυρό με το πρόσωπο του Πάπα και βασανίζεται μέρα και νύχτα. Ο Χριστός δίνει σ’ αυτούς πλέον όξος αντί για οίνο μέσω του σπόγγου, που είναι ο ίδιος. Ο Χριστός μέχρι ν’ αναληφθεί, έδωσε εντολές με το πρόσωπο του Παράκλητου, που ήταν ο σπόγγος. Αντί όμως για οίνο εκείνες οι εντολές ήταν όξος.
Το μίσος που αποκαλύπτεται απέναντι στον Πέτρο στις τελευταίες γραμμές του Ευαγγελίου, είναι η φυσική απάντηση του Χριστού απέναντι στη βλασφημία. Εξουσία ήθελε ο Πέτρος, εξουσία πήρε. Ο Χριστός πήρε την κοσμοκρατορία θυσιάζοντας τη ζωή Του κι επομένως ήταν φυσικό να τον ακολουθήσει ο Πέτρος. Ο Πέτρος και οι δούλοι του από τον Πάπα μέχρι τον τελευταίο κληρικό πολλές φορές δίψασαν πάνω στο σταυρό κι αυτό που πήραν, ήταν όξος.
Όλα αυτά έχουν την εξής σχέση με τους απλούς ανθρώπους. Ο Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος κι από τη στιγμή που εμφανίστηκε στη γη έδωσε την ευκαιρία στους ανθρώπους να εξομοιωθούν μ’ Αυτόν. Η εξομοίωση αυτή δε γίνεται με τη μορφή θαύματος, αλλά με το σεβασμό στο Λόγο του Χριστού. Αρκεί ο άνθρωπος να φέρεται κατά τρόπο ανάλογο μ’ αυτόν που προτείνει ο Χριστός και γίνεται αυτόματα φίλος Του και Θεός».
Σχόλια ἰδικά μας: Ὁ Χριστός, λοιπόν, ὅταν εὐεργετοῦσε δημιουργοῦσε Ἕλληνες....! Σ᾽ αὐτούς δέ τούς Ἕλληνες ὁ Χριστός ἦταν Βασιλεύς! Κατά δέ τόν βασανισμό Του ἀπό τούς Ρωμαίους στρατιῶτες ἀρνεῖται τόν τίτλο τοῦ Βασιλέως, μετά ὅμως τήν Σταύρωσή Του δέν ἀρνεῖται αὐτόν τόν τίτλο.....! Καί τοῦτο, ἐπειδή, κατά τόν συγγραφέα, ὁ Χριστός δέν ἦταν Βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλά μόνον τῶν Ἑλλήνων! Τό δέ ἱμάτιο τοῦ Χριστοῦ συμβόλιζε τόν λόγο Του, δηλ. τήν μαρτυρία γιά τήν ἀλήθεια, ἀφοῦ, κατά τόν συγγραφέα, Ιμάτιον = Αλήθεια = Μαρτυρία = 33! Καί, ἐπειδή ἦταν Βασιλεύς τῶν Ἑλλήνων, τό ἱμάτιό Του ἦταν πορφυροῦν. Γιατί; Ἐπειδή Πορφυρούν ιμάτιον = Ελληνικός κόσμος = Μυστήριον του Θεού = Μικρόν ποίμνιον = 79 = Οίκος του Χριστού! Μάλιστα! Εἴδατε τί ὡραῖα γίνονται τά πράγματα μέ τήν ἀριθμοσοφία;
Καί συνεχίζει: «Όσο λειτουργεί ελεύθερος δημιουργεί καθαρούς, δηλαδή Έλληνες, κι οι άνθρωποι λυτρώνονται».
Δηλ., οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νά λυτρώνωνται καί πρίν τήν σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ, κατά τόν συγγραφέα.
Καί στήν συνέχεια, ἀρχίζει πάλι τά σενάρια: Οἱ Χριστιανοί, πού εἶναι ἐξιουδαϊσμένοι (ἐννοεῖ μᾶλλον τούς Χριστιανούς πού συμπεριφέρονται ὅπως οἱ τότε Ἰουδαῖοι), εἶναι ἐκεῖνοι πού (διαχρονικά) εἰρωνεύονται καί ραπίζουν τόν Χριστό καί θέλουν νά Τόν δοῦν Ἐσταυρωμένο, ἐπειδή ἀναζητοῦν Κύριο.....! Ὀξύμωρο; Γιά τόν συγγραφέα ὄχι, ἐπειδή, κατά τόν συγγραφέα, «αν μιλήσει (σήμερα) κάποιος μέσα στη χριστιανική κοινωνία, όπως ο Χριστός, το χριστιανικό σύστημα θα τον κλείσει στη φυλακή κι οι υπόλοιποι θα γελούν μαζί του θεωρώντας τον τρελό». Καί τοῦτο, ἐπειδή, κατά τόν συγγραφέα, «οι χριστιανοί (διαχρονικά) βασανίζουν το Χριστό και τον οδηγούν στο Σταυρό». Πῶς ἀποδεικνύεται τοῦτο; Ἐπειδή «η άθλια Ρώμη ( τό σύστημα δηλ. ἐξουσίας) στηρίζει την εξουσία της πάνω Του», ἀφοῦ «Ρώμη = Αμαρτία = 24, Αμαρτίες = Εξουσία = Βλασφημία = Αμαρτωλοί = 37 = Κακούργοι»! Καί, πιό συγκεκριμένα, ἐπειδή «η εκκλησία διατηρεί το Χριστό στο Σταυρό του Μαρτυρίου, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα πρέπει ν’ αυτοκαταργηθεί»! Δηλ., ἡ Ἐκκλησία θέλει καί διατηρεῖ, κατά τόν συγγραφέα, λόγῳ σκοπιμοτήτων, τόν Χριστό Ἐσταυρωμένο καί ὄχι Ἀναστημένο! Ἀφοῦ, «αν στρέψει (η εκκλησία) τους ανθρώπους προς το ζωντανό Χριστό (τόν Ἀναστημένο, ἐννοεῖ), οι άνθρωποι θα πάψουν να Τον βασανίζουν». «Κι επιπλέον, επειδή θα έχει δύναμη ο Λόγος Του, ο Ίδιος θα φορά τον ιματισμό και κατά συνέπεια κανένας δε θα τον διεκδικεί» (τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, πρός ἴδιον ὄφελος). Καί γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά, κατά τόν συγγραφέα; Ἐπειδή «οι άθλιοι δούλοι της εκκλησίας (ἐννοεῖ τούς ἐπισκόπους καί τούς παπᾶδες) σταυρώνουν το Χριστό (δηλ. κρατοῦν τόν σωτήριο λόγο Του κρυμμένο ἀπό τόν λαό), ώστε να έχει ισχύ ο (παραπλανητικός, κατά τόν συγγραφέα) λόγος τους και να είναι αυτοί, που έχουν τα σύμβολα και τη γνώση»! Δηλ., τήν ἐξουσία. Μάλιστα!
Καί συνεχίζει: «Ο Πέτρος (ἐννοεῖ οἱ ἐπίσκοποι καί οἱ παπᾶδες τῆς Ἐκκλησίας) όλους αυτούς τους αιώνες δείχνει στους ανθρώπους τον τέλειο Χριστό αλλά τους απαγορεύει να Τον αγγίζουν (δηλ. κρατᾶ-κρατοῦν τόν σωτήριο λόγο τοῦ Χριστοῦ κρυμμένο ἀπό τούς ἀνθρώπους). Φορά το ιμάτιόν Του, αλλά ο λόγος του είναι απόλυτα ιουδαϊκός (δηλ. ὑποκριτικός). Βασανίζει (ὁ Πέτρος, δηλ. τό χριστιανικό ἱερατεῖο, κατά τόν συγγραφέα πάντα) ανελέητα το Χριστό, όταν σκορπίζει στη Γη τρισάθλιους βλάκες (ἐννοεῖ τούς παπᾶδες), που κρίνουν και βασανίζουν τους ανθρώπους».......! Πῶς, ὅμως, καταλήγει, ὁ συγγραφέας, σέ αὐτό τό (λανθασμένο, βέβαια) συμέρασμα; Ἐπειδή «ο Πέτρος εξαιτίας των δικαιωμάτων (πού τοῦ ἔδωσε ὁ Χριστός μετά τήν Ἀνάστασή Του) παίρνει —μετά την Ανάσταση του Χριστού— από τον Παράκλητο την ισχύ να διαχειρίζεται το Λόγο Του». Δηλ., ὁ Πέτρος (καί οἱ διάδοχοί του, ἐννοεῖ) ἔκανε κατάχρηση τῆς ἐξουσίας πού τοῦ ἔδωσε ὁ Χριστός μέ ἀποτέλεσμα ἡ Ἐκκλησία νά κρατάη στήν τύφλα καί νά βασανίζη τούς ἀνθρώπους....! Αὐτό, ὅμως, ἄν θά ἦταν ἔτσι (πού δέν εἶναι), δέν τό εἶχε προείδει ὁ Χριστός; Πῶς ἔδωσε πνευματική ἐξουσία σέ κάποιον πού θά ἔκανε κατάχρηση ἐξουσίας; Καί, πῶς, ἐξ ἀρχῆς, ἐπέλεξε ἕναν ἀκατάλληλο ἄνθρωπο γιά μία τέτοια ἀποστολή;
Καί συνεχίζει τά σενάρια: «Όταν ο Χριστός φωνάζει “τετέλεσται”, στην πραγματικότητα προαναγγέλλει την έναρξη της βασιλείας του Θεού και την αρχή της δραστηριότητας του διάβολου Πέτρου, που παίρνει γνώση να δράσει ως βασιλιάς»....!
Ἄν εἶναι δυνατόν! Πῶς συμβαίνει καί ὁ συγγραφέας πιστεύει κάτι τέτοιο; Μά, ἀφοῦ «Τετέλεσται = Βασιλεύς = 39 = Δείπνον, Μέγα δείπνο του Θεού = 77 = Σωτηρία του κόσμου, Μέγα δείπνον του Θεού = Χριστιανισμός = 81»!
Καί, στήν συνέχεια, προσθέτει καί ἄλλη μία βλασφημία, λέγοντας: «Ο Αθάνατος Χριστός μένει στον Τάφο Του τρεις μέρες και με την ολοκλήρωση του έργου Του αναλήφθηκε στους ουρανούς ως Παράκλητος. Ο Χριστός στην πραγματικότητα δεν έχει αναστηθεί»! Δηλ., ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε, ἀλλά ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς ὡς Παράκλητος, ὄχι ὡς Χριστός! Ἡ τέλεια διαστροφή! Ἔτσι λέει ἡ Ἁγία Γραφή;
Ὑποστηρίζει, λοιπόν, ὁ πλανεμένος συγγραφέας, ὅτι «ο Χριστός στην πραγματικότητα δεν έχει αναστηθεί. Ο Χριστός θ’ αναστηθεί, μόνον όταν εμφανιστεί και πάλι μπρος στους ανθρώπους με πλήρη ισχύ και δόξα, ώστε να υπάρξει γενική Λύτρωση. Ο Χριστός μ’ εκείνη την Ανάστασή Του επιβεβαίωσε τις Γραφές κι αυτή η επιβεβαίωση ήταν προφητεία»! Δηλ., ἐκείνη ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ πού περιγράφεται στό Εὐαγγέλιο ἦταν φαινομενική, κατά τόν συγγραφέα, καί ὁ Χριστός, στήν πραγματικότητα, πάλι κατά τόν συγγραφέα, δέν ἔχει ἀναστηθῆ! Ἄν, ὅμως, ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀναστηθῆ, τότε δέν ἐνίκησε τόν θάνατο, ἄρα «ματαία ἡ πίστις ἡμῶν», ὅπως φωνάζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Κατά τόν συγγραφέα, «ο Χριστός θ’ αναστηθεί, μόνον όταν εμφανιστεί και πάλι μπρος στους ανθρώπους με πλήρη ισχύ και δόξα, ώστε να υπάρξει γενική Λύτρωση». Δηλ., κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ πού περιγράφεται στά Εὐαγγέλια ἦταν φαινομενική ἤ συμβολική, κατά τόν συγγραφέα, κάτι σάν προφητεία γιά τήν πραγματική Του ἀνάσταση πού θά λάβη χώρα, κατά τόν συγγραφέα, κατά τήν Δευτέρα Του Παρουσία! Δηλ., κατά τήν Δευτέρα Παρουσία, θά ἔχωμε καί ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, καί ἀνάσταση τῶν ἀνθρώπων!
Καί συνεχίζει: «Ο Χριστός αναλήφθηκε στους ουρανούς, για να μην είναι ορατός, ώστε ν’ ακολουθήσει το Σχέδιο του Πατέρα Του και τη μοίρα Του. Ο Χριστός αναλήφθηκε, ώστε να μην είναι δυνατόν οι άνθρωποι ν’ αντιληφθούν ποιος είναι ο Άρχων του κόσμου κι ο Υιός της απωλείας».
Δηλ., ὁ Χριστός, μετά ἀπό τήν τριήμερο ταφή Του, ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς, ὥστε νά μήν εἶναι ὁρατός μέ σκοπό «ν’ ακολουθήσει το Σχέδιο του Πατέρα Του και τη μοίρα Του»! Ἔχει ὁ Χριστός μοίρα; Καί ποιό ἦταν τό Σχέδιο; Ἦταν «να μην είναι δυνατόν οι άνθρωποι ν’ αντιληφθούν ποιος είναι ο Άρχων του κόσμου κι ο Υιός της απωλείας»!!! Πρωτάκουστα πράγματα! Πῶς εἶναι σίγουρος, ὁ συγγραφέας, ὅτι εἶναι ἔτσι τά πράγματα; Μά, ἀφοῦ «Ανάληψις = Απόκρυφον =Συντέλεια = Επτά πνεύματα = Άτροπος = 38 = Άβυσσος»!!
Καί συνεχίζει τίς βλασφημίες: «Ο Χριστός αναλήφθηκε, ώστε να μπορέσει να μπει στην άβυσσο κι άρα στο φρέαρ της αβύσσου, που είναι το θυσιαστήριον κι οίκος του Ιησού. Αυτό είναι το μυστήριο του γάμου κι εξαιτίας αυτού του μυστηρίου οι άνθρωποι παγιδεύονται από την πόρνη, που παριστάνει τη γυναίκα του Αρνίου»!!!
Τά συμπεράσματα δικά σας!
Καί συνεχίζει: «Οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πού πήγε ο Χριστός μετά την Ανάληψή Του. Αντί να παραμείνουν προσκολλημένοι στο Λόγο Του κι άρα στον άνω κόσμο του Αγίου Πνεύματος (ἐκεῖ δηλ. πού βρίσκεται τώρα ἐν πνεύματι ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ), ακολουθούν τους δούλους, που τους οδηγούν στη θυσία». Δηλ., τούς παπᾶδες! Καί, ἐπειδή κάτι τέτοιο (πού ἀσφαλῶς εἶναι ψευδές) ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ δέν μπορεῖ νά τό χωνέψη, ἀναφωνεῖ: «Είναι δυνατόν όμως ο Χριστός να επιτρέψει στους δούλους να πλανούν τους ανθρώπους, χωρίς να τους τιμωρεί με την απόλυτη σκληρότητα;»
Εἶναι δυνατόν, λέμε ἐμεῖς; Ὄχι, βέβαια. Ἄρα, τί κάνει ὁ Χριστός; «Ο τέλειος κι αθάνατος Χριστός ενεργεί με τον ακόλουθο τρόπο: γυρνά στη Γη ως Παράκλητος, ως πνεύμα της αλήθειας, και αντικαθιστά στο βασανισμό Του, τον Εαυτό Του με τους δούλους»!!!
Μάλιστα! Δηλ., δέν ὑπάρχει, γιά τόν συγγραφέα, Ἅγιο Πνεῦμα ὡς ξεχωριστή Ὑπόστασις τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὡς ξεχωριστό Πρόσωπο, ἀλλά αὐτό πού ἀποκαλεῖ ἡ Γραφή καί ἡ Παράδοσις ''Παράκλητο'' δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, γιά τόν συγγραφέα, παρά ὁ Χριστός πού ἀναλήφθηκε μετά τήν τριήμερο ταφή Του καί ὁ ὁποῖος περιφέρεται στήν γῆ ἀοράτως, ὡς Παράκλητος, καί θά περιφέρεται μέχρι τήν Δευτέρα Του Παρουσία, μέ σκοπό νά φωτίζη ἀνθρώπους σάν τόν Παναγιώτη Τραϊανοῦ μέ τόν ζωοποιό λόγο Του! Ἔτσι, ὁ Χριστός, ''καπελώνει'' καί ''παρακάμπτει'' τούς παπᾶδες, οἱ ὁποῖοι κρατοῦν (κατά τόν συγγραφέα) γιά τούς ἑαυτούς τους τόν ζωοποιό λόγο τοῦ Χριστοῦ, καί κάνει ἔτσι ἀοράτως τήν δουλειά Του! Οὔτε γάτα, οὔτε ζημιά! Αὐτό εἶναι σενάριο....! Ἐδῶ, ὁ συγγραφέας ταυτίζει τόν Παράκλητο μέ τόν Χριστό, δηλ., στήν οὐσία, καταργεῖ τόν Παράκλητο, τό Πνεῦμα τό Ἅγιο! Αὐτή, δέν εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία, κατά τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, «οὐκ ἀφεθήσεται εἰς τόν αἰῶνα;»
Καί συνεχίζει τό σενάριο, ὁ συγγραφέας, προσπαθῶντας νά ἐξηγήση γιατί τά κάνει ὅλα αὐτά ἔτσι (κατά τόν συγγραφέα, βέβαια) ὁ Χριστός. Καί, μέσα στό σενάριό του αὐτό, θεωρεῖ ὅτι ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι διαφορετικός (ἀναληθής) ἀπό τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, γι᾽ αὐτό και ἀπορρίπτει τήν Ἐκκλησία. Αὐτόν τόν (ἀναληθῆ) λόγο, τόν παράγει τό Ἱερατεῖο «ο δούλος Πέτρος»! Κατά τόν συγγραφέα, τόν γνήσιο λόγο καί τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ τόν περιέχει καί τόν προβάλλει μόνο ἡ Καινή Διαθήκη. Ὄχι ἡ Ἐκκλησία.
Παρακάτω, λέει: «Με την Ανάληψή Του ο Χριστός πήρε την ευκαιρία κι επέστρεψε να τιμωρήσει τους δούλους και πρώτον απ’ όλους τον Πέτρο».
Ὁ Χριστός δηλ. ἦταν δέσμιος καί περίμενε κάποια εὐκαιρία..... Καί ὅταν τοῦ δόθηκε αὐτή ἡ εὐκαιρία, μέ τήν Ἀνάληψή Του, «επέστρεψε να τιμωρήσει τους δούλους και πρώτον απ’ όλους τον Πέτρο». Πῶς; «Ο Χριστός σταύρωσε τον Πέτρο, γιατί εκείνος δε σεβάστηκε τίποτε»..........
Ὁ Χριστός, λοιπόν, σταύρωσε τόν Πέτρο, γιά νά τόν τιμωρήση......!
Ἔχει καί συνέχεια: «Επειδή το Μυστικό Σχέδιο απαιτούσε να δοθεί εξουσία στον Εσταυρωμένο κι Αυτός έπρεπε να είναι πάντα εν ζωή, ο Χριστός γύρισε, ώστε να βάλει τον Πέτρο στη θέση Του και μετά απ’ αυτόν όλους τους διαδόχους του. Σήμερα ο Εσταυρωμένος βρίσκεται εν ζωή κι είναι ο Άρχων του κόσμου, αλλά με το πρόσωπο του Πάπα της Ρώμης»!!!
Καταλάβατε τίποτε; Τά συμπεράσματα δικά σας.............. Ἐδῶ, διαφαίνεται ἡ συγχυσις τοῦ συγγραφέα, πού ταυτίζει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέ τήν Παπική ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τήν Ἐκκλησία.
Καί συνεχίζει τά αὐθαίρετα: «Ο Χριστός μέχρι ν’ αναληφθεί, έδωσε εντολές με το πρόσωπο του Παράκλητου, που ήταν ο σπόγγος»........!
Ὁ Χριστός δηλ., μετά τήν τριήμερο ταφή Του, ἔδινε ἐντολές ἀοράτως μέ τό πρόσωπο τοῦ Παρακλήτου.....!
Καί συνεχίζει: «Το μίσος που αποκαλύπτεται απέναντι στον Πέτρο στις τελευταίες γραμμές του Ευαγγελίου, είναι η φυσική απάντηση του Χριστού απέναντι στη βλασφημία. Εξουσία ήθελε ο Πέτρος, εξουσία πήρε. Ο Χριστός πήρε την κοσμοκρατορία θυσιάζοντας τη ζωή Του κι επομένως ήταν φυσικό να τον ακολουθήσει ο Πέτρος. Ο Πέτρος και οι δούλοι του από τον Πάπα μέχρι τον τελευταίο κληρικό πολλές φορές δίψασαν πάνω στο σταυρό κι αυτό που πήραν, ήταν όξος».
Ὥστε ὁ Χριστός μισοῦσε τόν Πέτρο........! Καί οἱ τελευταῖες γραμμές τοῦ Εὐαγγελίου ἀποκαλύπτουν τό μῖσος αὐτό τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι στόν Πέτρο......! Πάλι, λέγοντας, ὁ συγγραφέας, «ο Πέτρος και οι δούλοι του από τον Πάπα μέχρι τον τελευταίο κληρικό πολλές φορές δίψασαν πάνω στο σταυρό κι αυτό που πήραν, ήταν όξος», δηλοῖ τήν σύγχυση τοῦ συγγραφέα σχετικά μέ τήν Ἐκκλησία.
Καί καταλήγει, ὁ συγγραφέας, λέγοντας «Ο Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος κι από τη στιγμή που εμφανίστηκε στη γη έδωσε την ευκαιρία στους ανθρώπους να εξομοιωθούν μ’ Αυτόν. Η εξομοίωση αυτή δε γίνεται με τη μορφή θαύματος, αλλά με το σεβασμό στο Λόγο του Χριστού». Ὁ Χριστός ἔδωσε τήν δυνατότητα στούς ἀνθρώπους νά γίνουν ''Χριστοί κατά Χάριν''. Καί αὐτή ἡ κατάστασις δέν ἐπιτυγχάνεται μέ τόν σεβασμό στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, μόνο. Ἀπό μόνος του, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἀδυνατεῖ νά ἐπιτύχη ἕνα τέτοιο ἀποτέλεσμα. Αὐτό, τό ἀγνοεῖ ὁ συγγραφέας.
27. Στίς σελ. 244-250 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Ἰωάννου Ἀποκάλυψις, ὁ συγγραφέας λέει:
«.........Ο Λόγος του Χριστού κι ο λόγος της εκκλησίας είναι από τη φύση τους σε αντιπαλότητα. Ο μεν Λόγος του Χριστού έχει στόχο να λυτρώσει τον άνθρωπο από τον ιουδαϊσμό, ενώ ο λόγος της εκκλησίας να τον εντάξει σ’ αυτόν. Η εκκλησία κρατά για τον εαυτό της το ρόλο της μητέρας, για να μην υπάρχει καμία πιθανότητα εξωτερικής βοήθειας προς τον άνθρωπο. Πώς είναι δυνατόν αυτό; Αν βρεθεί άνθρωπος, που μέσα από το Λόγο του Χριστού γεύεται την Αιώνιο Ζωή και άρα γίνεται όμοιος με το Χριστό να μην είναι δυνατό να βοηθήσει τους υπόλοιπους. Αν το επιχειρήσει έρχεται από τα δεδομένα σε σύγκρουση με την εκκλησία κι αν συμβεί αυτό, χάνει όχι μόνον την Αιώνιο Ζωή, αλλά και την ίδια τη ζωή.
Σύγκρουση με την εκκλησία σημαίνει θάνατο, εφόσον ο άνθρωπος μπαίνει σε πορεία θυσίας και άρα απιστεί προς το Χριστό, που προτείνει να ακολουθούνται τα τυπικά καθ’ όλη τη διάρκεια του Μυστικού Σχεδίου. Το μυστικό είναι ν’ αγωνίζεται ο καθένας μόνος του μένοντας προσκολλημένος στο Λόγο του Χριστού. Η εκκλησία, επειδή γνωρίζει τη δύναμη του Λόγου του Χριστού και την ευφυΐα του ανθρώπου, προσπαθεί συστηματικά να εμποδίσει την επαφή. Κύριο μέλημά της είναι να παρεμποδιστεί ο άνθρωπος να έρθει σ’ επαφή με τη γνώση του Χριστού. Αυτό το κατάφερε με μεγάλη επιτυχία η Καθολική εκκλησία διατηρώντας το Λόγο σε μία γλώσσα ακατανόητη και δίνοντας στους ανθρώπους μέσω του κηρύγματος καθαρό δηλητήριο. Η εκκλησία μισεί τους Έλληνες, γιατί είναι αδύνατο να κρύψει το Λόγο. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος πάρει γνώση για το Χριστό, ακολουθεί μία πορεία στη ζωή του, που είναι ταυτόχρονα και η κρίση του. Αμέσως μετά τη λήψη αυτής της γνώσης στέκεται μπροστά στον Παντοκράτορα.
..........Με τη βάπτιση του ο άνθρωπος που πρακτικά σημαίνει τη λήψη γνώσης, έρχεται μπροστά στο Χριστό και κρίνεται. Αυτή η κρίση δεν έχει σχέση με την Αγάπη του Χριστού, που είναι δεδομένη αλλά με την επιλογή του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος γνωρίζει το Λόγο του Χριστού και τον ακολουθεί, στέκεται μπροστά στον Κοσμοκράτορα και του δίνεται η Αιώνιος Ζωή. Λυπάται και πονά για την τύχη του Χριστού, αλλά ο αθάνατος Κοσμοκράτορας του δίνει δύναμη να ζήσει όμορφα και χαρούμενα, επειδή εξηγεί μέσα στο Λόγο Του ότι η Θυσία είναι επιλογή Του κι απόδειξη της αγάπης Του προς τον Πατέρα Του. Ο χριστιανός έπειτα απ’ αυτήν τη δωρεά είναι ελεύθερος να θεωθεί.
......... Ο ηλίθιος νέος που ακολουθεί την εκκλησία, ραπίζει το Χριστό. Η εκκλησία τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, του δίνει δικαιώματα και τον στέλνει στο χώρο της Σταύρωσης. Επειδή εκεί υποφέρει και βασανίζεται οριακά, όταν επιστρέφει στην κοινωνία γίνεται αδίστακτος κι όμοιος με ζώο, που δεν επιθυμεί για κανένα λόγο να χαίρονται οι άνθρωποι. Η εκκλησία φέρεται εκ του πονηρού σαν μητέρα του βρέφους, για να θολώσει την εικόνα που αντικρίζει ο άνθρωπος και αλλάζει τα δεδομένα. Δεν επιτρέπει τον Υιό να εμφανίζεται ως άντρας με άποψη, παρά ως άβουλο βρέφος. Αυτή η ανάγκη γεννιέται από τη διαφορετικότητα του Λόγου που υπάρχει μεταξύ των μελών του διδύμου. Η ίδια στέκεται στο λιθόστρωτον κι ασκεί εξουσία και η ίδια είναι το σύστημα, δηλαδή η πόρνη. Ο Χριστός από άντρας μετατρέπεται σε βρέφος κι από Θεάνθρωπος σε Υιό της απωλείας. Δε δίνει το Λόγο Του με τη μορφή οίνου προς Λύτρωση, αλλά τον δίνει στη μορφή του άκρατου οίνου που δημιουργεί μέθυσους. Λιθόστρωτον = Πόρνη η μεγάλη = 60, Θείο βρέφος = Αντίχριστος = Άκρατος οίνος = 61, Υιός της απωλείας = Κύριος της αβύσσου = Οίνος πορνείας = 83».
Σχόλια ἰδικά μας: Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς, ὁ συγγραφέας ξεκινάει μέ λάθη, λέγοντας ὅτι «ο Λόγος του Χριστού κι ο λόγος της εκκλησίας είναι από τη φύση τους σε αντιπαλότητα». Ἀκριβῶς τό ἀντίθετο συμβαίνει. Εἶναι σέ πλήρη ἁρμονία, διότι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι Ἐκεῖνο πού καθοδηγεῖ καί μιλάει στήν Ἐκκλησία, ὁπότε εἶναι ἀδύνατον νά ἀντιπαρατεθῆ στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, διότι ἔτσι θά εἴχαμε σύγκρουση στό ἐσωτερικό τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπερ ἄτοπον.
Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει στόχο νά λυτρώση τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό, ὅπως διατείνεται ὁ συγγραφέας, διότι ἀπευθύνεται καί σέ μή Ἰουδαίους, ἀλλά νά βοηθήση τόν ἄνθρωπο νά νικήση τόν θάνατο μέσα του καί νά τόν εἰσάγη στόν χῶρο τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ δέ λόγος τῆς Ἐκκλησίας ἔχει τόν ἴδιο στόχο μέ ἐκεῖνον τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή εἶναι τό Σῶμα Του καί ἐπειδή ὁ Χριστός, μετά τήν Ἀνάληψή Του, ἀπέστειλε τόν Παράκλητο στήν Ἐκκλησία, ὥστε νά εἶναι μετ᾽ Αὐτῆς ἀντ᾽ Αὐτοῦ εἰς τόν αἰῶνα, ἐπειδή ὁ ἴδιος θά ἀπήρχετο πρός τόν Πατέρα μέχρι τήν Δευτέρα Του Παρουσία.
Δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος μόνο μέσα ἀπό τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ νά γευθῆ τήν Αἰώνιο Ζωή, οὔτε νά γίνη ὅμοιος μέ τόν Χριστό , ὅπως διατείνεται ὁ συγγραφέας, ἄν δέν πιστέψη πρῶτα στόν Χριστό, βαπτισθῆ στήν Ἐκκλησία, μετέχη στά Μυστήριά Της, κλπ. Ἐπειδή ὁ συγγραφέας μισεῖ τήν Ἐκκλησία, θέλει νά τήν παρακάμψη καί νά γευθῆ τήν Αἰώνιο Ζωή εὑρισκόμενος ἐκτός Ἐκκλησίας. Αὐτό, ὅμως, δέν γίνεται, διότι ὁ Χριστός, ἀπευθυνόμενος στούς Ἀποστόλους, πρίν τήν Ἀνάληψή Του, τούς εἶπε ξεκάθαρα: «Ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται».
Ὁ συγγραφέας, ἐπειδή δέν γνωρίζει ποιοί εἶναι οἱ πνευματικοί νόμοι καί πῶς ἐνεργοῦν, δέν μπορεῖ νά καταλάβη ὅτι ὅποιος γευθῆ τήν αἰώνιο ζωή, κατά θεία οἰκονομία, εὑρισκόμενος ἐκτός Ἐκκλησίας, ἀπό μόνος του μετά θά θέλη νά μπῆ στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἐκεῖ θά τόν ὁδηγήση τό Ἅγιο Πνεῦμα. Κριτήριο, δηλ. τοῦ ἐάν κάποιος πού ἔχει κάποιες πνευματικές ἐμπειρίες εἶναι γνήσιες καί ἀπό Θεοῦ οἱ ἐμπειρίες αὐτές, εἶναι τό ἐάν εἰσέρχεται, μετά ἀπό αὐτές, στήν Ἐκκλησία. Ἄν δέν εἰσέλθη στήν Ἐκκλησία, σημαίνει ὅτι οἱ ἐμπειρίες πού εἶχε δέν ἦταν ἐκ Θεοῦ. Ἄν δέ, ἐπί πλέον, μισῆ καί ἀντιμάχεται τήν Ἐκκλησία, ὅπως συστηματικά κάνει ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ, αὐτό σημαίνει ὅτι τά λόγια τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ὄχι μόνο δέν εἶναι ἐκ Θεοῦ, ἀλλά ὅτι εἶναι διαβολοκινούμενος.  Ξεκάθαρα πράγματα...
Ὁ συγγραφέας ἐπιχειρεῖ νά πείση τόν ἀναγνώστη του νά ἀγωνίζεται μόνος του, μένοντας προσκολλημένος στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ μόνο, ἀλλά παραμένοντας ἐκτός Ἐκκλησίας. Μά, αὐτό κάνουν ὅλοι οἱ Προτεστάντες. Γι᾽ αὐτό ἔχομε πῆ ἐπανειλημμένως, ὅτι ὁ Παναγιώτης Τραϊανοῦ, μεταξύ τῶν ἄλλων ἀρνητικῶν στοιχείων πού ἔχει, εἶναι καί τό ὅτι ἔχει προτεσταντικό πνεῦμα. Βλασφημεῖ καί διαστρέφει τήν ἀλήθεια στήν συνέχεια, ὅταν λέη ὅτι «κύριο μέλημά της (τῆς Ἐκκλησίας) είναι να παρεμποδιστεί ο άνθρωπος να έρθει σ’ επαφή με τη γνώση του Χριστού». Αὐτό, μπορεῖ νά ἔχη βάση γιά τόν Παπισμό, ὅπως καί ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας τό λέει παρακάτω, ἀλλά δέν ἔχει βάση γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Στήν συνέχεια, ὁ συγγραφέας, λέει ὅτι «η εκκλησία μισεί τους Έλληνες, γιατί είναι αδύνατο να κρύψει το Λόγο». Ἡ Ἐκκλησία δέν μισεῖ κανέναν, οὔτε τόν Τραϊανοῦ, παρά τά ὅσα λέει ἐναντίον Της. Ὅσα λέει ὁ συγγραφέας στήν ἑπόμενη παράγραφο «με τη βάπτιση του........ νά θεωθεί», εἶναι ὅλα ἐσφαλμένα. Δέν δουλεύουν ἔτσι τά πράγματα.
Στήν συνέχεια, πετάει καί μία βλακεία, λέγοντας «ο ηλίθιος νέος που ακολουθεί την εκκλησία, ραπίζει το Χριστό»! Ἐκεῖνος πού συνεχῶς ραπίζει τόν Χριστό εἶναι ὁ συγγραφέας, ἀλλά ὁ Χριστός τόν ὑπομένει, ἐπειδή «οὐκ οἶδε τί ποιεῖ».... Στήν συνέχεια, ὁ συγγραφέας, πάλι συκοφαντεῖ τήν Ἐκκλησία γιά πολλοστή φορά.... Ὁ Θεός νά τόν συγχωρήση......
28. Στίς σελ. 253-254 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Ἰωάννου Ἀποκάλυψις, ὁ συγγραφέας λέει:
«Ο Υιός του Θεού που εμφανίζεται δύο φορές και θυσιάζεται και τις δύο φορές, δημιουργεί τις επιθυμητές συνθήκες. Ζωντανοί κι οι δύο άνθρωποι που ενσαρκώνουν τον Υιό.. έχουν τη μορφή του αετού, που πολεμά εναντίον των πετεινών του ουρανού, εφόσον σαν βασιλιάδες κάνουν δωρεά. Με το θάνατό τους όμως και τα γενικά αθάνατα χαρακτηριστικά τους αφήνουν στη Γη το πτώμα τους κι οι άνθρωποι, επειδή ζουν στον κάτω κόσμο, βλέπουν τα όρνεα. Όρνεον = 33 = Νεκροί. Όταν ο Κύριος του Ηλίου δίνει δικαιώματα στους Αποστόλους τους προσανατολίζει προς τους χώρους, όπου βρίσκονται τα πτώματα, δηλαδή οι σάρκες.
Το πτώμα του Αλεξάνδρου εκείνη την εποχή βρισκόταν στη Ρώμη και το πτώμα του Χριστού στην Ιουδαία. Με την ενέργεια του Κωνσταντίνου να μεταφέρει το κέντρο της αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στη Νέα Ρώμη και να υιοθετήσει το χριστιανισμό τα δύο πτώματα που είναι ένα, μεταφέρονται σ’ αυτό το νέο κέντρο. Τα όρνεα του ουρανού είναι το σύνολο των ανθρώπων, που συντηρούν το Σχέδιο του Θεού μέσα στον κάτω κόσμο. Είναι όλοι αυτοί, που κατανοούν την ισχύ του Χριστού, αλλά επιθυμούν τη λήψη εξουσίας και δεν επιτρέπουν την επάνοδό Του στον άνω κόσμο. Όρνεα είναι οι Απόστολοι κι όλοι οι διάδοχοί τους, που διατηρούν την κοινωνία στο επίπεδο στο οποίο υπάρχουν οι αετοί, αλλά δε λειτουργούν ως τέτοιοι. Όρνεα πετώμενα = Διδακτοί Θεού = Νεκρό Αρνίον = 56, ενώ, Όρνεα του ουρανού = Δικέφαλος αετός = Πρεσβύτεροι = Νεκροί δούλοι = 62 = Τρίχαι γυναικών.
Ο Πέτρος όπως ήταν γραπτό, παρέδωσε τον Υιό του Ανθρώπου στους εθνικούς και τους πρεσβύτερους. Αν διαβάσει κάποιος τις Επιστολές του θ’ αντιληφθεί πώς παραδίδεται η εξουσία σ’ αυτούς. Αυτό που έχει εδώ σημασία είναι ότι όλοι οι πρεσβύτεροι, με πρώτο τον Πέτρο, είχαν ανάγκη γνώσης για να συντηρηθούν. Έπρεπε να τους παραδοθεί έτοιμη γνώση που ήταν αδύνατο αυτοί οι ίδιοι να δημιουργήσουν. Με την υιοθέτηση του χριστιανισμού από τον Κωνσταντίνο όλα αυτά τα όρνεα έπεσαν πάνω στη γνώση και την κατέφαγαν. Τους παραδόθηκε το κέντρο της βασιλείας και τους επιτράπηκε να το λεηλατήσουν. Άθλια ανθρωπάκια με μηδενική ευφυΐα άρχισαν, εξαιτίας της έτοιμης γνώσης, να μιλούν σαν σοφοί κι εμπόδιζαν τους νέους να πάρουν γνώση.
Μπορεί εύκολα να φανταστεί ο αναγνώστης πώς αισθάνονταν όλοι εκείνοι οι λαμπροί Έλληνες φιλόσοφοι, όταν έβλεπαν τους επαγγελματίες μοιχούς να φέρονται στη γνώση σαν να ήταν κτήμα τους. ΆΆνθρωποι της ανώτατης γνώσης έπρεπε να πάρουν από τους αγράμματους κι αστοιχείωτους, φουκαράδες ιερείς, άδεια για να εκφραστούν».
Σχόλια ἰδικά μας: Ὁ συγγραφέας θεωρεῖ ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σαρκώνεται δύο φορές, μία στό πρόσωπο τοῦ Ἀλεξάνδρου, καί μία στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ......! Γι᾽ αὐτό λέει ὅτι «ο Υιός του Θεού που εμφανίζεται δύο φορές και θυσιάζεται και τις δύο φορές»........... Καί συνεχίζει μέ ἕνα ἄλλο καινοφανές σενάριο, λέγοντας: «Το πτώμα του Αλεξάνδρου εκείνη την εποχή βρισκόταν στη Ρώμη και το πτώμα του Χριστού στην Ιουδαία. Με την ενέργεια του Κωνσταντίνου να μεταφέρει το κέντρο της αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στη Νέα Ρώμη και να υιοθετήσει το χριστιανισμό τα δύο πτώματα που είναι ένα, μεταφέρονται σ’ αυτό το νέο κέντρο».
 Τά δύο πτώματα, λοιπόν, πού εἶναι ἕνα...... Τό πτῶμα τοῦ Θεανθρώπου καί τό πτῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα....... Τά δύο αὐτά λοιπόν πτώματα, πού εἶναι ἕνα, μεταφέρονται στήν Νέα Ρώμη....... Τά συμπεράσματα δικά σας.........
29. Στίς σελ. 259-268 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Ἰωάννου Ἀποκάλυψις, ὁ συγγραφέας λέει:
«.................Ο διάβολος βρίσκεται στην άβυσσο από το 800 μ.Χ. μέχρι το 1800 περίπου κι αυτά είναι τα χίλια έτη, που απαιτούνται για τη δημιουργία της αβύσσου. Όπως συμβαίνει στην Αποκάλυψη, κάθε φορά που δίνεται κάποιος συγκεκριμένος χρόνος, έτσι και σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ο χρόνος, που απαιτείται για τη δημιουργία της αβύσσου. Η Ευρώπη δεν ήταν η άβυσσος το 800 μ.Χ., αλλά έγινε μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση κι εξαιτίας αυτής της κατάστασης ήταν δυνατό να βρεθεί ολόκληρος ο Δυτικός κόσμος μέσα στο σκότος. Ο μικρός χρόνος που ανέφερε ο Ιωάννης, είναι ο χρόνος, μέσα στον οποίο θα δημιουργηθεί το θυσιαστήριον, που είναι το φρέαρ της αβύσσου.
....... Με την είσοδο της ανθρωπότητας στον εικοστό αιώνα τα έθνη κυβερνιούνται με τη λογική του εθνικισμού κι ο διάβολος ή βασιλεύς εισάγεται στη λίμνη του πυρός, όπου βρίσκεται το θηρίον κι ο ψευδοπροφήτης. Από τη στιγμή που υπάρχει ένα τεράστιο ποίμνιο με στοιχεία ανομοιογένειας και το σύστημα μοιράζει γνώση, χωρίς να χάνει τον έλεγχο, αυτό σημαίνει ότι από κάπου την έλαβε έτοιμη. Ο Χριστός πριν εγκαταλείψει τη Γη οριστικά, άφησε πίσω Του, εξαιτίας της διδασκαλίας Του, μία ιδιόμορφη γνώση κι ανθρώπους για να τη μεταφέρουν. Η κατάσταση στην οποία βρισκόταν εκείνη τη στιγμή η κοινωνία, που ασκούσε την κοσμοκρατορία, επέτρεπε την επανάληψη της ίδιας διδασκαλίας, αλλά το πρόβλημα βρισκόταν στο γεγονός ότι η κοινωνία εκείνη δεν ήταν η παγκόσμια. Υπήρχαν όμως τα απαραίτητα συστατικά, που είναι ελεύθεροι, δούλοι, κύριοι, εργάτες, εκλεκτοί και βάρβαροι. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν έτοιμη θεωρητικά να πάρει μέσω της διδασκαλίας εκείνη τη γνώση. Η λήψη αυτής συμβολίζεταί με τη βάπτιση του πιστού. Επειδή η γνώση από τότε μέχρι σήμερα είναι η ίδια, ενώ τα φαινόμενα που παρουσιάζονται εξαιτίας της διαφορετικά, αυτή η βάπτιση είναι δυνατό να είναι και Λύτρωση και καταδίκη.
Όταν ο Χριστός λέει στο (Ματθ. 28.18-28.20) στους μαθητές να πορευθούν στον κόσμο και να διδάξουν, γνωρίζει τι θα συμβεί, επειδή γνωρίζει τη φύση της γνώσης που προσφέρει. Η βάπτιση του κόσμου έγινε δύο φορές κι οδηγεί ανάλογα με το επίπεδο των ανθρώπων σε διαφορετικές καταστάσεις. Από την ανεπτυγμένη κοινωνία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσω της βάπτισης η ανθρωπότητα βγήκε στο Μεσαίωνα του σκότους κι απ’ αυτόν το Μεσαίωνα μέσω της νέας βάπτισης βαδίζει προς το αιώνιο φως. Η εκκλησία για λόγους επιβίωσης μετά τη Γαλλική Επανάσταση ανέλαβε την εκ νέου βάπτιση της ανθρωπότητας κι ενώ αυτό είναι φαινομενικά σωτήριο για τις εξουσίες της, πρακτικά είναι η αρχή του τέλους της εξουσίας των δούλων.
Η βάπτιση των ανθρώπων γίνεται πάντα στ’ όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Τα διαφορετικά αποτελέσματα εμφανίζονται εξαιτίας της αδυναμίας εξεύρεσης λύσης μόνιμης και πανανθρώπινης, που έχει ως αποτέλεσμα τον προσανατολισμό των ανθρώπων προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ο Χριστός δίνει γνώση σ’ όλες τις μορφές. Δίνει γνώση για το Θεό, για τον Εαυτό Του και για τον άνθρώπο. Αυτή η γνώση είναι φιλοσοφία, που είναι δυνατό να λυτρώσει τους ανθρώπους. Όταν οι μαθητές Του δίδασκαν τους λαούς μετά τη Σταύρωσή Του, η φτώχεια και η μιζέρια οδηγούσαν τους ανθρώπους προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Όταν η λύση δεν είναι εμφανής και η λήψη φιλοσοφίας δεν οδηγεί πουθενά, αφού υπάρχει φιλοσοφία και φιλόσοφοι, είναι ευνόητο ότι οι άνθρωποι θα υποταχθούν σ’ εξουσίες, που υπόσχονται Λύτρωση.
........ Η παγίδα αλλά και η βάση του Σχεδίου βρίσκεται σ’ αυτές τις διαφορές. Ενώ ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά βαπτίζεται στα ονόματα της Τριάδας, η κοινωνία επειδή είναι ατελής, τεράστια κι ανομοιόμορφη, βαπτίζεται σε συγκεκριμένο όνομα. Μετά τη Σταύρωση του Χριστού βαπτίστηκε στο όνομα του Πατρός κι εφόσον η γνώση που δόθηκε στον κόσμο ήταν ο άκρατος οίνος, η κοινωνία έγινε άπιστη και η γενιά χαρακτηρίστηκε “μοιχαλίς”, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε συνθήκες Μεσαίωνα. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση βαπτίζεται στο όνομα του Υιού και δημιουργούνται λόγω φιλοσοφίας εκλεκτοί κι άμωμοι, που είναι ο Λαός του Θεού, ενώ μετά την επανεμφάνιση του Υιού θα βαπτιστούν στο όνομα του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή του Μεσσία κι όλοι οι άνθρωποι θα ενταχθούν στον οίκο προσευχής και θα γίνουν ο περιούσιος λαός.
......... Όλα αυτά είναι απαραίτητο να τα γνωρίζει ο αναγνώστης, ώστε να μπορέσει να καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει η γενική Ανάσταση και η τελευταία Κρίσις. Η κρίση αφορά πάντα αυτούς, που βρίσκονται μέσα στη δομή της οποίας την εξουσία έχει ο Κύριος = Κριτής = 35. Όσο επεκτείνεται ο χριστιανισμός, τόσο μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας εντάσσεται σ’ αυτήν τη δομή και άρα στη λογική της κρίσης. Η Κρίση από τα δεδομένα έχει σχέση με τη γνώση. Ο άνθρωπος κρίνεται γι’ αυτά που λέει και κάνει, αλλά αυτά συνδέονται πάντα μ’ αυτά που γνωρίζει. Ο Λόγος του Χριστού και ο λόγος των φιλοσόφων σε μικρότερο βαθμό είναι δυνατό να προστατεύσουν τους ανθρώπους κι είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πότε ο άνθρωπος έχει πρόσβαση σ’ αυτούς τους λόγους και πότε δεν έχει.
Επειδή γνωρίζουμε την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η Ανάσταση των νεκρών, όπως και η γενική Κρίση δεν είναι φαινόμενα, που παρατηρήθηκαν ή θα παρατηρηθούν για μία φορά, είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον, αλλά φαινόμενα που ακολουθούν τη διαδικασία βάπτισης της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος κάθε φορά που βαπτίζεται, κρίνεται εξαιτίας της γνώσης που παίρνει. Ο Ιωάννης όταν μιλά για τη γενική Ανάσταση και την τελευταία Κρίση, μιλά για το δικό του μέλλον, αλλά όσον αφορά τους ανθρώπους σήμερα, αυτό που περιγράφει, είναι ταυτόχρονα και παρελθόν και μέλλον. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο καθήμενος εξαιτίας του Μυστικού Σχεδίου αλλάζει χαρακτηριστικά ανάλογα με τις ανάγκες αυτού του Σχεδίου. Το μόνο κοινό που παρατηρείται ως φαινόμενο όταν πραγματοποιείται Κρίση και μετά απ’ αυτή, είναι η αλλαγή της Γης και του ουρανού. Κάθε φορά που συμβαίνει η κρίση, η Γη αλλάζει χαρακτηριστικά και γίνεται είτε θάλασσα κι ουρανός είτε ξηρά κι ουρανός, δηλαδή η παιδεία, εμφανίζεται μ’ άλλη μορφή η οποία υπηρετεί το αντίστοιχο σύστημα».
Σχόλια ἰδικά μας: Ὁ συγγραφέας, ἐδῶ, παρερμηνεύοντας καί τήν Ἀποκάλυψη, ἰσχυρίζεται ὅτι «ο διάβολος βρίσκεται στην άβυσσο από το 800 μ.Χ. μέχρι το 1800». Ὅσα χρόνια δηλ. ὁ Παπισμός εἶχε μονοκρατορία στήν Δύση. Τόσα χρόνια, χίλια δηλ., λέει, ἀπητοῦντο γιά τήν δημιουργία τῆς ἀβύσσου στήν Εὐρώπη, πού ἐπεκράτησε μετά τήν Γαλλική Ἐπανάσταση......
Ὁ συγγραφέας, συνδέοντας τά ἀσύνδετα, δηλ. τά παρελθόντα ἱστορικά γεγονότα μέ τήν Ἀποκάλυψη, λέει «με την είσοδο της ανθρωπότητας στον εικοστό αιώνα τα έθνη κυβερνιούνται με τη λογική του εθνικισμού κι ο διάβολος ή βασιλεύς εισάγεται στη λίμνη του πυρός, όπου βρίσκεται το θηρίον κι ο ψευδοπροφήτης».
Καί, συνεχίζοντας μέ περίεργα καί αὐθαίρετα σενάρια, καταλήγει: « Η βάπτιση του κόσμου έγινε δύο φορές κι οδηγεί ανάλογα με το επίπεδο των ανθρώπων σε διαφορετικές καταστάσεις. Από την ανεπτυγμένη κοινωνία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσω της βάπτισης η ανθρωπότητα βγήκε στο Μεσαίωνα του σκότους κι απ’ αυτόν το Μεσαίωνα μέσω της νέας βάπτισης βαδίζει προς το αιώνιο φως». Βγάλτε μόνοι σας συμπέρασμα.....
Καί συνεχίζει τά ἀκαταλαβίστικα καί αὐθαίρετα.... Λέει: «Ενώ ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά βαπτίζεται στα ονόματα της Τριάδας, η κοινωνία επειδή είναι ατελής, τεράστια κι ανομοιόμορφη, βαπτίζεται σε συγκεκριμένο όνομα. Μετά τη Σταύρωση του Χριστού βαπτίστηκε στο όνομα του Πατρός κι εφόσον η γνώση που δόθηκε στον κόσμο ήταν ο άκρατος οίνος, η κοινωνία έγινε άπιστη και η γενιά χαρακτηρίστηκε “μοιχαλίς”, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε συνθήκες Μεσαίωνα. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση βαπτίζεται στο όνομα του Υιού και δημιουργούνται λόγω φιλοσοφίας εκλεκτοί κι άμωμοι, που είναι ο Λαός του Θεού, ενώ μετά την επανεμφάνιση του Υιού θα βαπτιστούν στο όνομα του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή του Μεσσία κι όλοι οι άνθρωποι θα ενταχθούν στον οίκο προσευχής και θα γίνουν ο περιούσιος λαός»....... Καταλάβατε; Καθαρά προτεσταντικές θεωρίες.....
Στήν συνέχεια, μιλάει καί γιά τήν γενική Ἀνάσταση τῶν σωμάτων καί τήν τελική Κρίση, καί ἐπεξηγεῖ, ὁ πεφωτισμένος, σχετικά: «Η κρίση αφορά πάντα αυτούς, που βρίσκονται μέσα στη δομή της οποίας την εξουσία έχει ο Κύριος = Κριτής = 35. ΌΌσο επεκτείνεται ο χριστιανισμός, τόσο μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας εντάσσεται σ’ αυτήν τη δομή και άρα στη λογική της κρίσης. Η Κρίση από τα δεδομένα έχει σχέση με τη γνώση. Ο άνθρωπος κρίνεται γι’ αυτά που λέει και κάνει, αλλά αυτά συνδέονται πάντα μ’ αυτά που γνωρίζει». Ἡ Κρίσις, λέει, θά ἔχη σχέση μέ τήν γνώση. Λάθος. Θά ἔχη σχέση μέ τήν προαίρεση καί τά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου, λαμβανομένων ὑπ᾽ ὄψιν ὅλων τῶν προϋποθέσεων καί καταστάσεων τοῦ ἀνθρώπου. Μιλῶντας καί γιά τήν Ἀνάσταση, προσθέτει: «Επειδή γνωρίζουμε την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η Ανάσταση των νεκρών, όπως και η γενική Κρίση δεν είναι φαινόμενα, που παρατηρήθηκαν ή θα παρατηρηθούν για μία φορά, είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον, αλλά φαινόμενα που ακολουθούν τη διαδικασία βάπτισης της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος κάθε φορά που βαπτίζεται, κρίνεται εξαιτίας της γνώσης που παίρνει. Ο Ιωάννης όταν μιλά για τη γενική Ανάσταση και την τελευταία Κρίση, μιλά για το δικό του μέλλον, αλλά όσον αφορά τους ανθρώπους σήμερα, αυτό που περιγράφει, είναι ταυτόχρονα και παρελθόν και μέλλον. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο καθήμενος εξαιτίας του Μυστικού Σχεδίου αλλάζει χαρακτηριστικά ανάλογα με τις ανάγκες αυτού του Σχεδίου. Το μόνο κοινό που παρατηρείται ως φαινόμενο όταν πραγματοποιείται Κρίση και μετά απ’ αυτή, είναι η αλλαγή της Γης και του ουρανού. Κάθε φορά που συμβαίνει η κρίση, η Γη αλλάζει χαρακτηριστικά και γίνεται είτε θάλασσα κι ουρανός είτε ξηρά κι ουρανός, δηλαδή η παιδεία, εμφανίζεται μ’ άλλη μορφή η οποία υπηρετεί το αντίστοιχο σύστημα»!
Δηλ., γιά τόν συγγραφέα, Κρίσις καί Ἀνάστασις ἔχουν συμβῆ καί στό παρελθόν καί εἶναι φαινόμενα πού ἐπαναλαμβάνονται μέσα στήν ἱστορία.... Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάνννης, ὅταν μιλάη, στήν Ἀποκάλυψη, γιά τήν γενική Ἀνάσταση καί τήν τελική Κρίση, « ..... μιλά για το δικό του μέλλον, αλλά όσον αφορά τους ανθρώπους σήμερα, αυτό που περιγράφει, είναι ταυτόχρονα και παρελθόν και μέλλον»! Δηλ. μιλάει καί γιά Ἀνάσταση καί Κρίση πού ἔγιναν καί στό παρελθόν.....! Καί αὐτό συμβαίνει, κατά τόν συγγραφέα, ἐπειδή «ο καθήμενος εξαιτίας του Μυστικού Σχεδίου αλλάζει χαρακτηριστικά ανάλογα με τις ανάγκες αυτού του Σχεδίου»...... Καί «το μόνο κοινό που παρατηρείται ως φαινόμενο όταν πραγματοποιείται Κρίση και μετά απ’ αυτή, είναι η αλλαγή της Γης και του ουρανού. Κάθε φορά που συμβαίνει η κρίση, η Γη αλλάζει χαρακτηριστικά και γίνεται είτε θάλασσα κι ουρανός είτε ξηρά κι ουρανός, δηλαδή η παιδεία, εμφανίζεται μ’ άλλη μορφή η οποία υπηρετεί το αντίστοιχο σύστημα»......
Καί τώρα, εἶναι ὥρα γιά τήν δική σας κρίση καί τά δικά σας συμπεράσματα..........
30. Στίς σελ. 273-281 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Ἰωάννου Ἀποκάλυψις, ὁ συγγραφέας λέει:
«Η εκκλησία επεμβαίνει στη γνώση και δημιουργεί μία σύνθετη κατάσταση, που παγιδεύει. Δημιουργεί —με τη διατήρηση των πνευματικών δικαιωμάτων— μία παιδεία, που αποτελεί τον ουρανό των ανθρώπων. Ο άνθρωπος γεννιέται και βλέπει έναν ουρανό, όπου υπάρχουν όλοι οι φωστήρες, αλλά με τέτοιον τρόπο που δεν κατανοεί. Ποιος χριστιανός δε γνωρίζει σήμερα το Λόγο του Χριστού; Ποιος δε γνωρίζει για την Αθήνα; Ποιος δε γνωρίζει τον Πλάτωνα ή το Δημοσθένη; Όλοι αυτοί είναι γνωστοί, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι περίεργο. Η εκκλησία μέσω των δικαιωμάτων διατηρεί πάντα το κοινωνικό μοντέλο, που την ευνοεί κι αδιαφορεί για τους ανθρώπους. Στηρίζεται αποκλειστικά στην υποκρισία των ανθρώπων, που αγγίζουν τη γνώση. Ο άνθρωπος μπορεί να λατρεύει το Χριστό ή να θαυμάζει την αρχαία Αθήνα αλλά δεν μπορεί να προτείνει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που πρεσβεύει η εκκλησία.
Στη δύση και με την καλλιέργεια των εθνικών γλωσσών αυτό είναι εύκολο, γιατί ο εκλεκτός, όταν διαβάσει φιλοσοφία θα είναι σε ηλικία, που δεν τον συμφέρει η δημοκρατία και η ελευθερία. Μ’ αυτόν τον τρόπο το Δυτικό σύστημα συντηρείται κι αυτοτροφοδοτείται. Ο ουρανός ταυτίζεται σαν γνώση με τη λίμνη του πυρός και για να τον αγγίξει κάποιος, θα πρέπει να βουτηχτεί στη λίμνη που υπάρχει στη Γη κι έπειτα να ενταχθεί κι ο ίδιος σ’ αυτόν σαν φωστήρας. Ο Δυτικός βλέπει τον ουρανό, αλλά δεν μπορεί να τον φτάσει στη διάρκεια της νεότητάς του λόγω γλώσσας και δικαιωμάτων. Υπάρχουν δούλοι, που ελέγχουν αυτήν την οδό και δεν επιτρέπουν την επαφή. Όταν εισάγεται κάποιος στο Δυτικό σύστημα παιδείας, βασανίζεται και χρονοτριβεί. Το έργο του θα τον ανεβάσει στο ουράνιο στερέωμα, αλλά ο βασανισμός του θα τον κάνει δούλο όμοιο μ’ αυτούς, που δεν του επέτρεπαν την επαφή στη νιότη του.
....... Αυτό που προέκυψε μετά τον έλεγχο της γνώσης, είναι αυτό, που περιγράφει ο Ιωάννης. Είναι η Αγία Ιερουσαλήμ, καινή πλέον. Είναι ο ουρανός ο καινός, που κατεβαίνει στη Γη ως νύμφη κεκοσμημένη. Αγία Ιερουσαλήμ = 66 = Ουρανός καινός. Καινή Αγία Ιερουσαλήμ = Ληνός του θυμού του Θεού = 88 = Επτά εκκλησίαι του Θεού = Ιησούς Χριστός = Όνομα του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η δομή κατεβαίνει από τον ουρανό έχοντας μέσα της τη γνώση Του. Ο Θεός την προετοίμασε να φέρει το σύνολο της γνώσης, ώστε να εμφανιστεί ως νύμφη. Το τραγικό για τους ανθρώπους είναι ότι η νύμφη αυτή εκτελεί πορνεία λόγω του Μυστικού Σχεδίου. Ενώ αναμένει τον Υιό του Θεού, ακολουθεί τους δούλους. Νύμφη κεκοσμημένη = 70 = Καθολική εκκλησία = Κωνσταντινούπολη.
........ Ο Θεός είναι η Σοφία και άρα από τη στιγμή που ο Χριστός έδωσε γνώση για τη Θέωση, αυτή η Σοφία βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους. Το λεπτό σημείο βρίσκεται στο Λόγο του Χριστού στον οποίο αναφέρει ρητά ότι το φως ήρθε στη Γη, αλλά η άνθρωποι προτιμούν το σκότος εξαιτίας των έργων τους, που είναι πονηρά. Η φωνή η μεγάλη που ακούγεται από τον ουρανό, λέει την αλήθεια, εφόσον οι άνθρωποι μέσα στην νύμφη την κεκοσμημένη έχουν γνώση για το Θεό κι επομένως για τη Σοφία, που είναι η Σκηνή του Θεού. Θεός = Σοφία = 28 = Σκηνή = Ληνός, όταν, Καινή Αγία Ιερουσαλήμ = Ληνός του θυμού του Θεού = 88. Πώς όμως είναι δυνατόν όταν υπάρχει η σοφία του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους να μην υπάρχει Θέωση; Το Μυστικό Σχέδιο στηρίζεται ακριβώς εδώ. Η Αγία Σοφία ταυτίζεται με τον Ιησού, που λειτουργεί με τη λογική των πνευματικών δικαιωμάτων. Ο Θεός δημιούργησε τέτοιες συνθήκες, ώστε το Μυστικό Σχέδιο να εξελίσσεται και ταυτόχρονα ο άνθρωπος να έχει πρόσβαση στη γνώση. Δεν υπάρχει άνθρωπος, που να ζήτησε γνώση και να μην πήρε την τέλεια γνώση του Χριστού.
........ Η εκκλησία δεν μπόρεσε ποτέ, όσο κι αν προσπάθησε, να εξαφανίσει το Λόγο του Χριστού. Είχε να διαλέξει πάντα ανάμεσα στο φανερό λόγο και την εξουσία και τον κρυφό και την αυτοκατάργησή της. Η θέση του ανθρώπου ήταν δυσμενής, μόνον όταν επιδίωκε μέσω της γνώσης του Χριστού να πάρει δόξα και να πολεμήσει το σύστημα. Σε προσωπικό επίπεδο δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα κι ο Θεός έδινε απλόχερα στον άνθρωπο παραπάνω από ό,τι ζητούσε. Δωρεάν έδινε και δίνει στους ανθρώπους το ύδωρ ζωής που αυτόματα μετατρέπει τον κάθε άνθρωπο σε υιό Του.
Όποιος παίρνει γνώση απευθείας από το Λόγο του Χριστού και πιστεύει σ’ αυτόν γίνεται όμοιός Του και φίλος Του. Ύδωρ ζωής = Φιλοσοφία = 48 = Φιλόθεος = Παρθένος = Φρόνιμος = Παντοδύναμος. Ο άνθρωπος που δε γίνεται δούλος καμίας ψευδοφιλοσοφίας και καμίας εξουσίας σ’ ό,τι αφορά τη ζωή του, δεν έχει να φοβάται τίποτε. Ο Ίδιος ο Θεός τον προστατεύει, όπως προστατεύει τον Υιό Του. Αυτός αποκτά τα χαρακτηριστικά του Υιού και θα κληρονομήσει, όταν το Μυστικό Σχέδιο ολοκληρωθεί. Όλοι οι υπόλοιποι ψεύτες και δειλοί, οι άπιστοι, οι φονιάδες κι οι πόρνοι εντάσσονται μέσα στη λίμνη του πυρός. Αυτό είναι αναπόφευκτο και δεν οφείλεται σε προσωπικό μίσος του Θεού, αλλά σε προσωπική επιλογή των παραπάνω.
.......... Η Αγία Σοφία δημιούργησε το θηρίον κι αυτό τον οίκο του Θεού. Όποιος μπαίνει σ’ αυτόν τον οίκο και δεν είναι παρθένος γεύεται θάνατο του οποίου χειρότερος δεν είναι δυνατό να υπάρξει. Η Σκηνή του Θεού υπάρχει στη Γη, αλλά είναι τρομερά επικίνδυνη για τους άθλιους. Σκηνή του Θεού = Εξουσία μεγάλη = Ιουδαϊσμός = Ληνός του θυμού = 58. Η εκκλησία και οι οκνηροί της δούλοι φροντίζουν, ώστε το σύνολο των ανθρώπων που θέλουν να γευθούν την εξουσία, να γεύονται το δεύτερο θάνατο. Υπηρετούν εν αγνοία τους το Μυστικό Σχέδιο του Θεού, που απαιτεί αυτό το μεσοδιάστημα της θυσίας. Όλοι αυτοί εισάγονται στη λίμνη, που καίγεται εν πυρί και θείω. Βασανίζονται μέρα και νύχτα χωρίς την παραμικρή ελπίδα, αφού οι ίδιοι καταστρέφουν το μέσον, που οδηγεί στη Λύτρωση. Πυρ και θείον = Χριστιανοί = 60 = Χιτών άρραφος = Κοσμοκρατορία, ενώ, Λίμνη πυρός και θείου = Ποτήριον της οργής = 98 = Ιησούς ο Ναζωραίος.
 Ο αναγνώστης βλέπει ότι οι αριθμοί αποκαλύπτουν τι ακριβώς συμβαίνει στο εσωτερικό του χριστιανικού συστήματος, όπου τίποτε δεν είναι ορατό σαν μηχανισμός που δρα μ’ οποιονδήποτε τρόπο, ώστε να είναι δυνατό ν’ αποκαλυφθεί. Ο Ιωάννης όπως κι εμείς στη θεωρία μας έπρεπε να βγούμε από το σύστημα κι από το χρόνο ώστε να δούμε την πόρνη, που κρατά το ποτήριον. Όταν επανερχόμαστε στα κοινά για όλους δεδομένα, βλέπουμε ότι τα πάντα αλλάζουν μορφή και γίνονται πολλαπλάσια επικίνδυνα, αφού παρ’ όλη τη γνώση υπάρχει η καταδίκη.
......... Μετά τη Σταύρωση δηλαδή έχουμε τα εξής δεδομένα: Λίθος = Καθαρός = 34, και, Δώδεκα θεμέλιοι = 68 = Δώδεκα Απόστολοι = Βασιλεία του Θεού. Αυτοί οι Απόστολοι πήραν εντολές να σκορπιστούν στον κόσμο και να διδάξουν. Ο χώρος στον οποίο έφτασε ο Λόγος του Χριστού, είναι ο χώρος, όπου εδράζεται η Ιερουσαλήμ. Εξαιτίας την ιουδαϊκής φιλοσοφίας των Αποστόλων αρχίζει και δομείται τείχος πάνω στους θεμέλιους λίθους λόγω των δικαιωμάτων στο Λόγο του Χριστού. Είναι δυνατόν όμως να μπει κάποιος στη Βασιλεία των Ουρανών παρακάμπτοντας το Λόγο του Χριστού; Ο άπιστος απέναντι στο Χριστό βρίσκει μπροστά του ένα ανίκητο τείχος, που είναι ο ΊΊδιος ο Χριστός κι ο Λόγος Του. Πάνω στους θεμέλιους είναι χτισμένο ένα σύστημα, που ελέγχει τα πάντα μέσω του Λόγου του Χριστού. Τείχος μέγα = 46 = Χριστός = Ιουδαίοι = Διδάσκαλοι.
Αυτό το μέγα τείχος λόγω της ισχύος του Λόγου του Χριστού άρχισε να υψώνεται αμέσως μετά τη Σταύρωση του Χριστού. Πήρε το οριακό ύψος όταν οι Ιουδαίοι σκόρπισαν τη γνώση του Χριστού μέσα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και πήραν την κοσμοκρατορία. Από ένα σημείο και πέρα εξαιτίας των εξουσιών, που άρχισαν να εμπλέκονται, πρόσβαση στη βασιλεία είχαν μόνον οι χριστιανοί κι όσοι δέχονταν να πάρουν γνώση με τους όρους της εκκλησίας και άρα του Σίμωνα. Το τείχος το μέγα έγινε λοιπόν και τείχος υψηλόν. Τείχος υψηλόν = 60 = Χριστιανοί = Σίμων Ιωνάς = Κοσμοκρατορία.
........ Από τη στιγμή που υπάρχουν αυτά τα δεδομένα υπάρχουν τρεις δυνατές επιλογές για τους ανθρώπους που γεννιούνται ανά τους αιώνες. Η πρώτη επιλογή είναι να μην επιχειρήσει κάποιος να πάρει γνώση και να παραμείνει στην άγνοια. Η δεύτερη περίπτωση είναι να πάρει δικαιώματα πάνω στη γνώση.. άρα να γίνει διδάσκαλος και ν’ αποτελέσει λίθο του τείχους. Η τρίτη και τέλεια είναι να πάρει γνώση, και να μην πάρει δικαιώματα και να εισαχθεί μέσα στη βασιλεία ως υιός του Θεού. Οι περιπτώσεις που μας ενδιαφέρουν είναι οι δύο τελευταίες. Οι ιερείς του χριστιανισμού συνθέτουν το τείχος. Είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα. Είναι θύματα, γιατί εξαιτίας της γνώσης του Χριστού θυσιάζουν τη ζωή τους κι είναι επίσης θύτες, γιατί, όπως προείπε ο Χριστός, οι υποκριτές όχι μόνο δεν εισέρχονται στη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά εμποδίζουν και τους υπόλοιπους. Η ιεραρχία της εκκλησίας σ’ ό,τι αφορά την τοποθέτησή της στο τείχος, έχει τη μορφή αντεστραμμένης πυραμίδας. Όσο πιο ψηλά βρίσκεται μέσα σ’ αυτήν ένας δούλος, τόσο πιο βαθιά στον κάτω κόσμο των θεμελίων βυθίζεται.
Ο Ιησούς έδωσε στους θεμέλιους χαρακτηριστικά εθνικών και μέθυσων, ώστε να μην είναι δυνατή η πτώση του τείχους. Εθνικός = Μέθυσος = 42 = Γρανίτης. Όλοι οι χριστιανοί που είναι ενταγμένοι στο σύστημα της υπεραξίας από τον Πάπα ως τον τελευταίο θρησκόληπτο αποτελούν το τείχος. Όταν ο άνθρωπος γεννιέται κι είναι μικρό παιδί βρίσκεται μέσα στη βασιλεία. Οι άθλιοι μέσω της δηλητηριασμένης παιδείας τον αποβάλλουν απ’ αυτή και του δίνουν γνώση, ώστε να δοκιμάσει να μπει εκεί, όπου βρισκόταν και δεν το γνώριζε. Έξω από τα τείχη γίνεται η μεγάλη μάχη του πνεύματος. Οι σοφοί αυτού του κόσμου είναι έξω από τη βασιλεία, γιατί προσπαθούν να νικήσουν τ’ ανίκητο. Προσπαθούν να νικήσουν με ατελή γνώση τους δούλους, που έχουν δικαιώματα στην τέλεια γνώση. Αυτό το τείχος όμως έχει ανοίγματα, που είναι οι πυλώνες, απ’ όπου μπορεί να εισαχθεί ο άνθρωπος. Στους πυλώνες δε δίνεται μάχη, αλλά υπάρχουν άγγελοι, που τους φυλάνε. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος γνωρίζει και πιστεύει στο Χριστό, είναι προφανές ότι γνωρίζει κι από πού είναι δυνατό να εισέλθει στη Βασιλεία. Δώδεκα πυλώναι = Ιερουσαλήμ = Κληρονόμος = Πνεύμα του Θεού = 52. Ο Χριστός μίλησε για την ισχύ των δώδεκα λεγεώνων Αγγέλων κι είναι ευνόητο ότι αυτοί οι άγγελοι, εφόσον δε χρησιμοποιήθηκαν τότε, χρησιμοποιούνται για να προστατεύσουν το Σχέδιο του Θεού. Η Ιερουσαλήμ και το μυστήριό της προστατεύεται όλους αυτούς τους αιώνες απ’ αυτές τις δυνάμεις. Οι πυλώνες είναι 12 και προστατεύονται από δώδεκα αγγέλους, από τον καθένα ξεχωριστά, αλλά κι όλους μαζί. Αυτό συμβαίνει, γιατί, αν ένα πυλώνας δεχτεί μία επίθεση, θα πρέπει ο επιτιθέμενος να νικήσει την απόλυτη ισχύ κι επειδή αυτό δε συμβαίνει, αρκούν συνολικά και δώδεκα άγγελοι.
Η ένταξη στη βασιλεία είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και η προστασία των πυλώνων έχει σχέση μ’ αυτούς, που προσπαθούν να διαταράξουν αυτήν την ισορροπία. Δεν είναι δυνατό να επιτραπεί ακόμα και στο Μαρξ ν’ ανοίξει τους πυλώνες, πριν συμπληρωθεί ο χρόνος. Μιλάμε για το Μαρξ, γιατί αυτός αντιμετώπισε τις δώδεκα λεγεώνες αγγέλων και όχι δώδεκα αγγέλους, όπως οι συνηθισμένοι φιλόσοφοι. Δώδεκα άγγελοι = Θησαυρός = Λεγεώνα αγγέλων = Άσβεστο πυρ = 50 = Ακρατοποσία, ενώ, Δώδεκα λεγεώναι αγγέλων = 80 = Βασιλεία των Ουρανών. 12χ12 = 144. Μέχρι αυτό το σημείο τα μεγέθη αφορούν αυτούς, που απειλούν το Σχέδιο κι όχι τους συνηθισμένους ανθρώπους. Ο απλός άνθρωπος ανάλογα με το χώρο στον οποίο γεννιέται και παίρνει γνώση, θα επιχειρήσει να μπει από συγκεκριμένη κατεύθυνση. είτε από την ανατολή είτε από τη δύση κλπ. Επειδή δεν έχει στην κατοχή του την απόλυτη γνώση δεν προσπαθεί να νικήσει την Ιερουσαλήμ, αλλά να διαπεράσει τους πυλώνες που έχει εμπρός του. Αν το κατορθώσει έχει κερδίσει την Αιώνιο Ζωή κι αυτό είναι δυνατόν, επειδή ο άνθρωπος παίρνει γνώση για το Θεό. Τρεις πυλώναι = Αλήθεια του Θεού = Ιερός Λόγος = 63 = Δείπνον του γάμου.
Στον πυλώνα ο άνθρωπος παίρνει γνώση και κρίνεται. Κάθε πλευρά που οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών, τη φυλάγουν τρεις άγγελοι. Ο απλός άνθρωπος δεν είναι δυνατό να ξεπεράσει τους δώδεκα αγγέλους, που φυλάγουν τα τείχη από τα οποία επιχειρεί να εισέλθει, αλλά είναι δυνατό να ξεπεράσει τους τρεις. Ο Λόγος του Χριστού είναι δοσμένος με τη μορφή άκρατου οίνου. Ο άνθρωπος παίρνει αυτόν τον οίνο από τους τρεις αγγέλους. Τρεις άγγελοι = ΆΆκρατος οίνος = 61 = Θείο βρέφος. Αν είναι φρόνιμος και δεν επιδιώκει την εξουσία και την εκμετάλλευση, δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να ενταχθεί στη Βασιλεία των Ουρανών. Φρόνιμος = Παρθένος = 48 = Ακρατοπότης = Νεανίσκος = Λαός του Θεού. Αν είναι όμως ψεύτης, κλέφτης, πόρνος κι οτιδήποτε άλλο, μεθά από τον οίνο και γίνεται μέθυσος. Όλοι αυτοί οι μέθυσοι μέσω των δικαιωμάτων της πόρνης χρησιμοποιούνται στη δομή που απαιτεί το τείχος. Η εκκλησία προσπαθεί πάντα στην αρχή να εξιουδαΐσει τους ανθρώπους, ώστε να είναι εύκολο να γίνουν μέθυσοι. Αν κάποιος δεν είναι εξιουδαϊσμένος και πάρει απευθείας τη γνώση του Χριστού είναι επικίνδυνος για τους δούλους. Το σύστημα κατορθώνει με τον εξιουδαϊσμό κι επιβιώνει συντηρώντας παράλληλα και το τείχος».
Σχόλια ἰδικά μας: Πάλι, ὁ συγγραφέας, κατηγορεῖ τήν Ἐκκλησία. Καί παραθέτει καινούργια σενάρια...
Σέ ἕνα σημεῖο λέει ὅτι «τό τραγικό γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι ὅτι ἡ νύμφη αὐτή (ἡ Ἁγία Ἰερουσαλήμ) ἐκτελεῖ πορνεία λόγῳ κάποιου Μυστικοῦ Σχεδίου. Ἐνῶ ἀναμένει τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ἀκολουθεῖ τούς δούλους, δηλ. τό ἱερατεῖο....
Παρακάτω, λέει «δεν υπάρχει άνθρωπος, που να ζήτησε γνώση και να μην πήρε την τέλεια γνώση του Χριστού»....... Πού εἶναι ψευδές, βέβαια, ἀλλά ἴσως νά ἐξηγῆ τήν ἐνασχόληση τοῦ συγγραφέα καί τήν διατύπωση ἀπόψεων ἐπί παντός ἐπιστητοῦ.... Θά ζήτησε γνώση καί θά πῆρε, φαίνεται, κατά τήν ψευδαίσθησή του, τήν τέλεια γνώση τοῦ Χριστοῦ... Τό μόνο σίγουρο εἶναι ὅτι ὄχι μόνο δέν πῆρε καμμία γνώση ἀπό τόν Χριστό, ἀλλά, τοὐναντίον, πῆρε ἄφθονη γνώση (πλάνη) ἀπό τόν ''ἄλλον'', ἐκεῖνον πού τοῦ ὑπέβαλε νά γράψη τόν Ὑδροχοϊσμό του.....
Παρακάτω, δογματίζει, ἰσχυριζόμενος ὅτι «όποιος παίρνει γνώση απευθείας από το Λόγο του Χριστού και πιστεύει σ’ αυτόν γίνεται όμοιός Του και φίλος Του».
Λάθος. Ὅμοιος τοῦ Χριστοῦ καί φίλος Του γίνεται κάποιος, μόνο ὅταν τηρῆ τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί τόν λόγο τῆς Ἐκκλησίας Του καί γίνη κοινωνός τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.... Τότε, κατακτᾶ τήν υἱοθεσία.... Ὄχι ὅταν διαστρέφη τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί παρασύρη καί ἄλλους στήν διαστροφή.
Στήν συνέχεια, λέει: «Ο άνθρωπος που δε γίνεται δούλος καμίας ψευδοφιλοσοφίας και καμίας εξουσίας σ’ ό,τι αφορά τη ζωή του, δεν έχει να φοβάται τίποτε. Ο Ίδιος ο Θεός τον προστατεύει, όπως προστατεύει τον Υιό Του. Αυτός αποκτά τα χαρακτηριστικά του Υιού και θα (τα) κληρονομήσει, όταν το Μυστικό Σχέδιο ολοκληρωθεί».
Σωστά, δέν ἔχει νά φοβᾶται τίποτε, ἕνας ἄνθρωπος, ἄν εἶναι μέ τό μέρος τῆς ἀληθείας. Ἔχει νά φοβᾶται, ὅμως, καί πολύ, ὅταν γίνεται δοῦλος κάποιας ψευδοφιλοσοφίας, ὅπως π.χ. ἐκείνης τοῦ Ὑδροχοϊσμοῦ.... Σέ μία τέτοια περίπτωση, ὁ Θεός θά προσπαθήση, μέσῳ κάποιων συγκυριῶν, νά τόν βοηθήση καί νά τόν φέρη σέ μετάνοια καί σέ ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας. Ἕνας ἄνθρωπος, ὅμως, δέν ἀποκτᾶ τά χαρακτηριστικά τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, οὔτε, κατά μείζονα λόγον, θά τά κληρονομήση, ἐπειδή ἁπλᾶ δέν ἔγινε δοῦλος καμμίας ψευδοφιλοσοφίας καί καμμίας ἐξουσίας.Πρέπει νά λάβη καί τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἐδῶ εἶναι ὅλο τό ψωμί....
Καί συνεχίζει μέ ἄλλα σενάρια.... Λέει μάλιστα «ο αναγνώστης βλέπει ότι οι αριθμοί αποκαλύπτουν τι ακριβώς συμβαίνει στο εσωτερικό του χριστιανικού συστήματος, όπου τίποτε δεν είναι ορατό σαν μηχανισμός που δρα μ’ οποιονδήποτε τρόπο, ώστε να είναι δυνατό ν’ αποκαλυφθεί».
Δηλ., ἄς εἶναι καλά ἡ ἀριθμοσοφία πού ἀποκαλύπτει τί συμβαίνει στό ἐσωτερικότοῦ χριστιανικοῦ συστήματος.....! Ἀλλιῶς, ὅλα τά ἀπόκρυφα θά ἦταν ἄγνωστα....
«Καί συνεχίζει τά σενάρια, ὁ συγγραφέας, μιλῶντας τώρα γιά ἕνα (δῆθεν) τεῖχος πού ἔχουν (δῆθεν) κτίσει οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας καί ἐμποδίζουν τούς ἀνθρώπους νά γίνουν κοινωνοί τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ..... Καί, μέ αὐτά τά δεδομενα, ὑπάρχουν, λέει, τώρα, τρεῖς δυνατές ἐπιλογές γιά τούς ἀνθρώπους: Ἡ πρώτη εἶναι νά ἐπιλέξη κάποιος νά παραμείνη στήν ἄγνοια. Ἡ δεύτερη εἶναι νά μπερδευτῆ μέ τούς παπᾶδες καί νά γίνη λίθος τοῦ τείχους τοῦ συστήματος ἐξουσίας πού, κατά τόν συγγραφέα, λέγεται «Ἐκκλησία». Καί ἡ τρίτη καί τέλεια (κατά τόν συγγραφέα) ἐπιλογή εἶναι νά πάρη γνώση (πῶς καί ἀπό ποιόν καί τί εἴδους γνώση;) καί νά εἰσαχθῆ (ἀπό ποιόν;) μέσα στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὡς υἱός τοῦ Θεοῦ..... Μιλάει, ὁ συγγραφέας, γιά ''Βασιλεία τοῦ Θεοῦ'' καί γιά ''υἱοθεσία'' χωρίς φυσικά νά ἔχη ἐπίγνωση τῶν πνευματικῶν αὐτῶν καταστάσεων, ἀφοῦ ἡ ἐπίγνωσίς τους εἶναι θέμα ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας καί μόνο, τήν ὁποία ὁ συγγραφέας δέν ἔχει. Καί δέν ἔχει τέτοια ἐμπειρία ὁ συγγραφέας, γιατί δέν ἔχει τίς πνευματικές προϋποθέσεις πού ἀπαιτοῦνται γιά νά ἔχη τέτοιου εἴδους ἐμπειρία....» 
Στήν συνέχεια, συνεχίζη νά παρερμηνεύη καί νά διαστρέφη τήν Ἀποκάλυψη, ὅπως ἔκανε καί πρίν (αὐτό, τό κάνη σέ ὅλο, ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τό τέλος, τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως) παραθέτοντας δικά του αὐθαίρετα σενάρια.....
31.    Στήν σελ. 1 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Θεωρία τῶν Ἀριθμῶν, ὁ συγγραφέας λέει:
«"Ώδε η σοφία εστίν^.. ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου^.. αριθμός γαρ ανθρώπου εστί^.. και ο αριθμός αυτού χξς'.". (Εδώ είναι αναγκαία η σοφία. Εκείνος που έχει νόησιν άς λογαριάση τον αριθμόν του θηρίου^.. είναι αριθμός ανθρώπου και ο αριθμός του είναι χξς' (666).) (Αποκ. Ιωάν. 13.18).
Απ’ αυτήν τη φράση της Αποκάλυψης ξεκινά ένας μεγάλος προβληματισμός. Όποιος δέχεται την Αποκάλυψη ως θείο έργο, δέχεται και τα όσα γράφονται σ’ αυτή στο σύνολό τους. Εδώ μας βεβαιώνει, ότι υπάρχει αριθμός, που χαρα­κτηρίζει έναν άνθρωπο, καθώς και μία έννοια όπως το “θηρίον”. Ο κάθε άνθρωπος όμως ως χαρακτηριστικό, απ’ όσα γνωρίζουμε, έχει μόνον τ’ όνομα του. Με τ’ όνομα ξεχωρίζουμε έναν άνθρωπο από έναν άλλο. Άρα, εφόσον το μόνο χαρακτηριστικό είναι τ’ όνομα, από εκεί πρέπει να βρούμε τον αριθμό, που είναι κι αυτός χαρακτηριστικός. Ένα όνομα είναι μία λέξη και μία λέξη αποτελείται από γράμματα. Συνεπώς το ζητούμενο είναι να βρούμε τη σχέση, που υπάρχει μεταξύ αριθμών και γραμμάτων».
Στήν συνέχεια, ὁ συγγραφέας δημιουργεῖ ἕναν αὐθαίρετο πίνακα ἀντιστοιχίσεως μεταξύ γραμμάτων καί ἀριθμῶν.  Καί προσθέτει:
«.... Για να έχει βάση μία οποιαδήποτε θεωρία, πρέπει να έχει κι εφαρμογή. Πώς μπορούμε όμως να διαπιστώσουμε ότι τα παραπάνω έχουν κάποιο νόημα ή κάποια εφαρμογή; Πάλι πρέπει ν’ ανατρέξουμε στο Λόγο του Χριστού και στο Ευαγγέλιο γενικότερα. Πρέπει να βρούμε μερικά στοιχεία, τα οποία θα μας βοηθήσουν να βρούμε τα κλειδιά, για να ξεκλειδώσουμε τις έννοιες........... Καθώς αναζητούμε μία άκρη μέσα από το Ευαγγέλιο, φτάνουμε στο χωρίο, όπου ο Ιησούς μ’ επιμονή δε δέχεται το επίθετο “αγαθός”. Αγαθός, κατά τον Ιησού, είναι μόνον ο Θεός^. ....... Αν προσθέσουμε τους αριθμούς, που αντιστοιχούν στα γράμματα των δύο αυτών λέξεων, αποκαλύπτεται ότι υπάρχει μία “σύμπτωση”. Σύμφωνα με τον παραπάνω πίνακα ισχύει: Θ+ε+ό+ς = Α+γ+α+θ+ό+ς = 28  (8+5+6+9 = 1+3+1+8+6+9 = 28) και άρα Θεός = 28 = Αγαθός. Στην ίδια φράση δεν αρνείται τον προσδιορισμό “διδάσκαλος”. Βλέπουμε πάλι την ταύτιση: Χριστός = 46 = Διδάσκαλος.
......... Ο Χριστός μέσα στο Λόγο Του δεν αποκαλύπτει απευθείας την ταυτότητά Του, αλλά χρησιμοποιεί μυστηριώδεις προσδιορισμούς. Ταυτίζει τον Εαυτό Του με το φως ή την αλήθεια. (Ιωάν. 8.12) “Εγώ ειμί το φώς τού κόσμου”. Ο Χριστός είναι το φως κι εμείς πρέπει να διερευνήσουμε τι ακριβώς εννοεί. Φως παράγει ένας λύχνος και φως παράγει επίσης ο ισχυρότερος των φωστήρων ο Ήλιος. Την ταυτότητά Του την αναζητούμε, όχι στην έννοια του φωτός που είναι σχετική, αλλά στην έννοια του φωστήρα που είναι η απόλυτη. Ο Ήλιος παράγει απόλυτα ισχυρότερο φως από μία λυχνία. Αν ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, τότε το φως Του μόνο μ’ αυτό του Ηλίου μπορεί να παραλληλιστεί και άρα ο Ίδιος με τον Ήλιο. Ήλιος = 33 = Εμμανουήλ, και, Φωστήρας Ήλιος = 77 = Υιός του Ανθρώπου».
Σχόλιο ἰδικό μας: Ἔτσι, λοιπόν, ἀποκαλύπτεται, κατά τόν συγγραφέα, ἡ ταυτότητα τοῦ Χριστοῦ.....
Στήν συνέχεια, λέει: « ......... Επίσης στο (Ιωάν. 18.37) αναφέρει τα εξής δυσνόητα: "Εγώ είς τούτο γεγέννημαι καί είς τούτο ελήλυθα είς τόν κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία. Πάς ο ών εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής" (Εγώ γι’ αυτό γεννήθηκα καί γι’ αυτό ήλθα εις τόν κόσμον, διά νά μαρτυρήσω τήν αλήθειαν. Όποιος είναι από τήν αλήθειαν, ακούει τήν φωνήν μου.). Ο Λόγος Του σ’ αυτό το σημείο είναι σε μεγάλο βαθμό σύνθετος και περίπλοκος. Αποκαλύπτει το λόγο γέννησής Του που είναι η μαρτυρία της αλήθειας, αλλά ταυτόχρονα μας βεβαιώνει ότι αυτά που λέει είναι αληθινά. Η ταύτιση με την αλήθεια είναι έμμεση γιατί Αυτός λέει την αλήθεια και Αυτόν ακούει όποιος είναι από την αλήθεια. Ο Ίδιος είναι η Αλήθεια και αυτή είναι η Μαρτυρία Του. Αυτά είναι αληθινά εφόσον ο Ίδιος τα βεβαιώνει. Αλήθεια = 33 = Μαρτυρία = Μάρτυρας. Αυτός που αναφέρεται εκείνη τη στιγμή στην αλήθεια είναι ο Χριστός. Χριστός = 46 = Αληθινός = Παναληθής. Ο Παναληθής είναι ο Υιός του Ανθρώπου που γεννήθηκε για να σώσει τον κόσμο με τη μαρτυρία της Αλήθειας. Υιός του Ανθρώπου = 77 = Σωτήρας του κόσμου = Λάμψη της Αλήθειας. Στην παραβολή της αμπέλου ο Χριστός αυτοχαρακτηρίζεται “Άμπελος” = 33. Απ’ αυτό βγάζουμε το συμπέρασμα ότι γνώριζε τα κλειδιά και τα χρησιμοποίησε στην αποστολή Του».
Σχόλιο ἰδικό μας: Καί ἐδῶ, αὐθαίρετα συμπεράσματα....
Στήν συνέχεια, λέει: «........... Η σημασία των αριθμών απασχόλησε από πολύ νωρίς τους φιλοσόφους κι ορισμένοι απ’ αυτούς, όπως ο Πυθαγόρας, πίστευαν ότι μέσα σ’ αυτούς και τις σχέσεις τους, κρυβόταν η ουσία των όντων και η δομή του κόσμου. Επίσης ξεχώριζαν και τους αριθμούς μεταξύ τους, από τις ιδιότητες που παρουσίαζαν, μέσα στα πλαίσια της δεκάδας. Για τον Πυθαγόρα και τους μαθητές του, το 7 είναι ο αειπάρθενος αριθμός κι αυτό, γιατί περιλαμβάνει τους δύο τέλειους αριθμούς 3 και 4 και μέσα στα πλαίσια της δεκάδας ούτε πολλαπλασιάζεται ούτε διαιρείται. Αναφερόμαστε στον αριθμό 7, γιατί ειδικά στην Αποκάλυψη, είναι ο κυριότερος αριθμός. Είναι επίσης ο αριθμός που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον και σ’ άλλες θρησκείες. Όταν ο Σόλωνας είχε επισκεφτεί την Αίγυπτο, οι ιερείς που συνάντησε του δημιούργησαν ένα τεράστιο ερωτηματικό. Ισχυρίστηκαν ότι αυτός κι οι υπόλοιποι Έλληνες γνωρίζουν ελάχιστα για τη γλώσσα τους και τη σημασία της. Αυτά τα είπαν σ’ έναν από τους καλύτερους χειριστές της ελληνικής γλώσσας. Αυτό που πραγματικά εννοούσαν, ήταν η σχέση, που αποκαλύπτεται στην Καινή Διαθήκη μεταξύ γραμμάτων κι αριθμών. Όταν δηλαδή μία λέξη περάσει στο χώρο των αριθμών, αποκαλύπτει μία άλλη ταυτότητα, απ’ αυτή που περιγράφει με τα γράμματα. Έτσι η λέξη “αμαρτία”, που όλοι νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τη σημασία της, μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό, που με τη χρήση του αριθμού αποκαλύπτεται».
Σχόλιο ἰδικό μας: Ἀποροῦμε κι ἐμεῖς, πῶς καί ἔχει διαφύγει ἀπό τήν Ἐκκλησία, τόσους αἰῶνες, ἕνα τέτοιο πρᾶγμα....... ;;!!
Στήν συνέχεια, λέει: « ........ Επιστρέφουμε πάλι στο Ευαγγέλιο και συγκεκριμένα στο χωρίο (Ιωάν. 3.19), όπου ο Χριστός μας εξηγεί τι σημαίνει κρίσις ή καταδίκη. Τα λόγια Του είναι: "αύτη δε εστίν η κρίσις, ότι το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως^.. ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα." (Η καταδίκη συνίσταται εις τούτο: ότι τό φώς έχει έλθει εις τόν κόσμον αλλ' οι άνθρωποι αγάπησαν μάλλον τό σκοτάδι παρά τό φώς, επειδή τά έργα τους ήσαν πονηρά.). Το φως ήρθε κι αυτό το λέει ο Ίδιος ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο Μονογενής. Το μόνο φως όμως, απευθείας από το Θεό στον άνθρωπο, είναι ο Λόγος του Χριστού. Επομένως το Φως πρέπει να είναι η λύση κι αυτήν πρέπει ν’ αναζητήσουμε απευθείας και όχι να προσπαθήσουμε να τη βρούμε μέσω των απείρων δεδομένων, χρησίμων κι αχρήστων.
Το Φως υπήρχε όλους αυτούς τους αιώνες και φώτισε πολλούς από τους ανθρώπους στο πρώτο επίπεδο που αναφέραμε, το προσωπικό. Αυτό που μας ενδιαφέρει όμως είναι το δεύτερο επίπεδο, το γενικό. Όταν ο Χριστός αναφέρεται σ’ αυτό, μας πληροφορεί ότι υπάρχει άνω και κάτω κόσμος και ότι θα έρθει η στιγμή της γενικής ανάστασης, που θα μας οδηγήσει όλους στον άνω κόσμο^.. για να γίνουν όμως αυτά, πρέπει να γεννηθεί ο Υιός του Ανθρώπου. Το τελευταίο είναι η απαραίτητη προϋπόθεση^.. μέχρι να συμβεί αυτό, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ούτε ένα “Ιώτα” ούτε μία στιγμή, γιατί απαιτείται ο απαραίτητος χρόνος της ωρίμανσης που αναφέραμε πριν, για να φτάσουμε στο δεύτερο επίπεδο. Αυτόματα συμπεραίνουμε ότι αυτός, που θα ζητήσει από το Θεό για όλους τους ανθρώπους, είναι αυτός που ο Χριστός ονομάζει “Υιός του Ανθρώπου”.
Όπως ο Χριστός ορίζει το επίπεδο, πάνω στο οποίο κινείται, με τη φράση: (Ιωάν. 8.28-8.29) "και απ' εμαυτού ποιώ ουδέν, αλλά καθώς εδίδαξέ με ο πατήρ μου," (καί ότι δέν κάνω τίποτε από τόν εαυτόν μου αλλά καθώς ο Πατέρας μου μέ εδίδαξε,), έτσι ορίζει και το επίπεδο, πάνω στο οποίο θα κινείται κι ο Υιός του Ανθρώπου: (Ιωάν. 14.25-14.26) "ο δε παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ό πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα α είπον υμίν." (άλλ' ο Παράκλητος, τό Πνεύμα τό Αγιον, τό οποίον θά στείλη ο Πατέρας εις τό όνομά μου, εκείνος θά σάς διδάξει όλα καί θά σάς υπενθυμίσει όλα όσα σάς είπα.). Αυτές οι δύο φράσεις ειπώθηκαν από το Χριστό, όσον αφορά το ρόλο που διαδραματίζει. Η πρώτη στην οποία μιλά για τον Εαυτό Του, δηλώνει ότι δεν κάνει τίποτε από τον Εαυτό Του, αλλά πράττει ό,τι επιθυμεί ο Θεός Πατέρας Του. Μέχρι εδώ δε συμβαίνει τίποτε περίεργο^.. έχοντας προ­σδιορίσει τις σχέσεις Πατέρα και Υιού, είναι εντελώς φυσικό να εκτελεί τις επιθυμίες Του. Το αφύσικο είναι πότε θα μάθει ο άνθρωπος ότι συμβαίνουν όλα αυτά^.. (Ιωάν. 8.28) "όταν υψώσητε τόν Υιόν τού ανθρώπου, τότε γνώσεσθε ότι εγώ ειμί," (Όταν θα υψώσετε τόν Υιόν του ανθρώπου, τότε θά γνωρίσετε ότι εγώ είμαι). Εφόσον δεχόμαστε το Χριστό, δεχόμαστε και το Λόγο Του κι αυτό σημαίνει ότι όλα θα γίνουν όπως λέει, όταν και μόνον όταν υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου.
Όλα αυτά επιβεβαιώνουν την αρχική υπόθεση για το θεϊκό Μυστικό Σχέδιο, στο οποίο πρωταγωνιστής είναι ο Υιός του Θεού, αλλά η αποκάλυψη θα γίνει από το Άγιο Πνεύμα. Η Σαμαρείτιδα αναφέρει για το Μεσσία ότι Αυτός θα είναι, που θ’ αποκαλύψει τα πάντα κι αυτό ο Χριστός το δέχεται. Τι συμβαίνει τότε; Πολύ απλά ο Μεσσίας = 45, και το Άγιον Πνεύμα = 45, ταυτίζονται. Το Άγιο Πνεύμα, δηλαδή ο Μεσσίας, θα σταλεί από τον Πατέρα στ’ όνομα του Χριστού και όχι μόνο θα τ’ αποκαλύψει όλα, αλλά θα υπενθυμίσει και τα όσα είπε ο Χριστός. Αυτό το τελευταίο μας δείχνει τη βεβαιότητα του Χριστού ότι σ’ εκείνον το χρόνο, ο άνθρωπος θα έχει ανάγκη την υπενθύμιση. Κάνει λάθος; Θα επανέλθουμε στα παραπάνω αργότερα. Αυτό που κάνει η ανθρωπότητα τώρα, είναι να περιμένει να γεννηθεί ο Υιός του Ανθρώπου, να συμπληρωθούν εννέα μήνες ή εννέα βήματα. Όταν όμως γεννηθεί Αυτός, θα “παρασύρει” όλη την ανθρωπότητα στη Θέωση. Αυτό σημαίνει ότι τα εννέα βήματα θα τα βαδίσει η ανθρωπότητα και η ωρίμανσή της θα είναι αυτή, που θα οδηγήσει στη γέννηση του Υιού του Ανθρώπου».
Σχόλια ἰδικά μας: Τό Φῶς πού ἦλθε στόν κόσμο εἶναι πράγματι ὁ Χριστός καί τό Φῶς Του φωτίζει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου μέ πολλούς τρόπους καί ὅχι μόνο μέ τόν λόγο Του. Πρό Χριστοῦ, αὐτό τό Φῶς ὑπῆρχε μόνο σάν σπερματικός λόγος εἰς τά ἔθνη καί ὄχι διαφορετικά, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφέας.
Στήν συνέχεια, ὁ συγγραφέας λέει ἀσαφῆ τινά περί τοῦ ''Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου'', ὁ ὁποῖος, κατά τόν συγγραφέα, ἀναμένεται νά γεννηθῆ, ὅταν ἡ ἀνθρωπότητα ὡριμάση......(!!), καί παρακάτω ταυτίζει τόν Μεσσία μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα.....!!
Τί καταλάβατε;
32.  Στήν σελ. 30 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Θεωρία τῶν Ἀριθμῶν, ὁ συγγραφέας λέει:
« ......... Όλοι οι Αθηναίοι ήταν Έλληνες κι είχαν κοινή θρησκεία και κοινή παιδεία. Όταν σκεπτόμαστε την αρχαία Ελλάδα, σκεπτόμαστε κατ’ αρχήν τη θρησκεία της. Εμείς γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι Ένας. Αυτοί που δημιούργησαν το μεγάλο αυτόν πολιτισμό, που είναι ανώτερος από το σύγχρονο, πώς ήταν δυνατό να είναι ειδωλολάτρες και πολυθεϊστές; Αν ο Θεός, ο Ένας, δημιουργεί τα πάντα, τι σχέση μπορεί να έχει μ’ αυτόν τον πολιτισμό; Για να έχει κάποιος γνώση για το Θεό, πρέπει να του την έχει δώσει ο Ίδιος ο Θεός. Πώς ανακάλυψαν οι Έλληνες το Δωδεκάθεο και πώς αυτό, αν δεν έχει σχέση με τον αληθινό Θεό, επικράτησε και φώτισε ένα λαμπρό πολιτισμό;
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η λύση. Οι Έλληνες στηρίζουν την εθνική τους ταυτότητα, στο ότι είναι απόγονοι των Αχαιών. Τα στοιχεία της θρησκείας και της παιδείας τους τ’ αντλούν από δύο συγκεκριμένα έργα. Την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Ο μεγάλος τραγικός της Αθήνας του φωτός, ο Αισχύλος, είπε για τον εαυτό του και τους υπόλοιπους δημιουργούς ότι παίρνουν από τα ψίχουλα του μεγάλου τραπεζιού του Ομήρου. Τα δύο αυτά Έπη περιγράφουν κάτι συγκεκριμένο. Το συγκεκριμένο γεγονός είναι ο Τρωικός πόλεμος. Έτσι βρίσκουμε κάτι κοινό ανάμεσα στα δύο βήματα. Επιστρέφοντας πάλι στο τέταρτο και γνωρίζοντας ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές, αναρωτιόμαστε τι μπορεί να ήθελε ο Θεός. Με την Τροία βέβαια δεν είχε πρόβλημα, αλλά Αυτός ήταν, που προκάλεσε τον πόλεμο. Τα πράγματα τώρα πλησιάζουν το ένα τ’ άλλο και μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ο Θεός προκάλεσε το συγκεκριμένο πόλεμο, για να υπάρξουν τα δύο Έπη που προαναφέραμε. Το ζητούμενο δεν είναι ο πόλεμος, αλλά η περιγραφή του από το μεγάλο Όμηρο. Το δώρο του Θεού είναι ο Όμηρος και όχι η νίκη στην Τροία.
Σ’ αυτό το σημείο όμως αντιμετωπίζουμε πάλι ένα γνωστό μας πρόβλημα: άλλοι μπορούν να δεχτούν την άποψή μας κι άλλοι όχι. Γι’ αυτό πρέπει ν’ αποδείξουμε ορισμένα πράγματα. Αν ο Όμηρος πρόσφερε ένα δώρο του Θεού στον άνθρωπο, τότε πρέπει να μιλά την ίδια γλώσσα μ’ Αυτόν. Πρέπει να βρούμε, αν αυτά τα Έπη είναι γραμμένα με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο είναι γραμμένη η Αποκάλυψη ή το Ευαγγέλιο. Αν αποδειχθεί αυτό, τότε θα διαπιστώσουμε ότι και το Δωδεκάθεο είναι δοσμένο στον άνθρωπο από τον Ίδιο το Θεό. Πρέπει να δούμε τι ακριβώς επιδιώκει ο Θεός μέσα απ’ αυτά τα έργα και τι προσφέρουν αυτά τα έργα στον άνθρωπο. Αφού ο Θεός είναι Παντοδύναμος, γιατί προκάλεσε έναν πόλεμο, στον οποίο σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι και δεν έδωσε τα έργα αυτά απευθείας πάλι μέσω του Ομήρου; Γιατί έπρεπε να γίνει αυτή η θυσία; Μήπως, για να παγιώσει την άποψη στους ανθρώπους ότι είναι η περιγραφή κάποιου ιστορικού γεγονότος, ενώ τα Έπη είναι κάτι άλλο; Μήπως τα Έπη είναι μία προφητεία ακριβείας; Μήπως οι Έλληνες δεν έπρεπε να έχουν γνώση των όσων κακών ακολουθούν; Εδώ επιβεβαιώνεται η θεωρία μας ότι ο Θεός δε θέλει να τρομάξει τους Έλληνες».
Σχόλια ἰδικά μας: Ἐδῶ, ἀπορεῖ ὁ συγγραφέας πῶς ἦταν δυνατόν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες νά ἦταν εἰδωλολάτρες καί πολυθεϊστές καί διερωτᾶται πῶς ἀνεκάλυψαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τό Δωδεκάθεο καί πῶς αὐτό «αν δεν έχει σχέση με τον αληθινό Θεό, επικράτησε και φώτισε ένα λαμπρό πολιτισμό». Καί προσπαθεῖ νά ἀποδείξη ὅτι ὁ ἀληθινός Θεός (πού δέν εἶχε ἀποκαλυφθῆ στούς ἀρχαίους Ἕλληνες) Ἐκεῖνος ἔμμεσα ἐχάρισε τά Ἔπη στούς Ἕλληνες καί ὅτι τά Ὁμηρικά Ἔπη εἶναι θεόπνευστα, ὅπως εἶναι τό Εὐαγγέλιο καί ἡ Ἀποκάλυψις. Καί ἰσχυρίζεται, ὅτι, ἄν ἀποδειχθῆ ὅτι τά Ἔπη εἶναι θεόπνευστα, πού θά σημαίνη ὅτι δόθηκαν ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, τότε ἀναπόφευκτα θά διαπιστωθῆ ὅτι καί τό Δωδεκάθεο (δηλ. ἡ λατρεία στούς δαίμονες) δόθηκε στούς ἀρχαίους Ἕλληνες ἀπό τόν ἴδιο τόν ἀληθινό Θεό!!! Τραβηγμένο ἀπό τά μαλλιά δηλ..... Καί συνεχίζει μέ ἕνα ὑποθετικό σενάριο πού τοῦ προσδίδει ἀληθοφάνεια, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο τά Ἔπη εἶναι ὄντως θεόπνευστα, ἀφοῦ στήν οὐσία εἶναι μία προφητεία....
Καί, ἐπεκτείνει τό σενάριο ἰσχυριζόμενος, ὅτι πράγματι ὁ Θεός παρέδωσε στούς ἀρχαίους Ἕλληνες τό Δωδεκάθεο (χωρίς μάλιστα νά ἀποκαλυφθῆ σ᾽ αὐτούς), καί ἐξηγεῖ γιά ποιόν λόγο. Διαβάστε:
«Συγκρίναμε παραπάνω την Αίγυπτο με την Αθήνα και όχι άδικα. Τα δεδομένα που τις συνδέουν, είναι ότι τα βήματα τα οποία αντιπροσωπεύουν είναι μη επαναλαμβανόμενα κι αναπτύσσουν και τα δύο συστήματα παιδείας, που γνωρίζουμε πού οδηγούν. Η Αίγυπτος πήρε γνώση για το Θεό Πατέρα κι αφού ο Θεός είναι Ένας κι Αμετάβλητος, η γνώση αυτή ισχύει ακόμα και σήμερα. Η απευθείας γνώση μέσω του Θεού οδηγεί στο θάνατο του ανθρώπου και την αλλοίωση των χαρακτηριστικών του. Εφόσον γνωρίζουμε πού οδηγεί αυτή η μέθοδος, τότε στην Αθήνα πρέπει να διαφοροποιείται. Αυτό ακριβώς συμβαίνει, και γι’ αυτόν το λόγο ο Θεός τούς παρέδωσε το Δωδεκάθεο. Τους έδωσε γνώση των χαρακτηριστικών Του και των σχεδίων Του, αλλά με τρόπο που να μην τους τρομάζει. Ως Πνεύμα δεν εμφανίστηκε σε κανέναν. Όλοι οι Έλληνες ξεκινούσαν ακριβώς από το ίδιο επίπεδο κι ο καθένας, σύμφωνα με τις δυνατότητές του, ανέπτυσσε τις όποιες θεωρίες κι απόψεις. Αυτό είναι πολύ βασικό, γιατί δεν έχουμε την ξεχωριστή τάξη των εκλεκτών, των οποίων οι αναμφισβήτητες γνώσεις τρόμαζαν τον απλό άνθρωπο και τον ανάγκαζαν να υποταχθεί. Όταν υπάρχουν κοινά δεδομένα για όλους, η γνώση μεταξύ των ανθρώπων είναι σχετική. Αυτή η σχετικότητα είναι το ζητούμενο. Ο Σωκράτης μπορεί ως πνεύμα να ήταν δυνατός, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι, κι αν ακόμα το επιδίωκε, μπορούσε ν’ αποκτήσει την ισχύ και το κύρος ενός Αιγυπτίου ιερέα. Ο συνομιλητής του Σωκράτη μπορούσε με την ίδια άνεση να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί του.
Όλοι αυτοί, που πρόσφεραν στο βήμα 5 τις γνώσεις τους και την κρίση τους, είναι οι Οικοδόμοι = 50 του σημερινού πολιτισμού. Εφόσον ο Θεός είναι Πνεύμα κι όλοι αυτοί Τον λάτρεψαν με τη γνώση τους, αυτό που οικοδόμησαν είναι ο Ναός του Θεού = 50. Βασικό στοιχείο αυτών των ανθρώπων ήταν η ελευθερία που διέκρινε τη σκέψη τους. Αυτό έγινε κατορθωτό μόνο με τη βοήθεια του Θεού. Σ’ αυτό το σημείο μπορεί να κατανοήσει κάποιος γιατί ο Θεός τούς έδωσε το Δωδεκάθεο. Μέσα από το Δωδεκάθεο περνούν στον άνθρωπο γνώσεις για τη φύση του Θεού, που σ’ οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, θα του στερούσαν την ελευθερία στη σκέψη. Ό,τι γνώριζαν οι Αιγύπτιοι για το Θεό και τα σχέδιά Του, που αφορούσαν τον άνθρωπο, το γνώριζαν κι οι Έλληνες, αλλά μ’ άλλο τρόπο.
Ο Υιός του Θεού, ο Απόλλωνας, σκότωνε τους ανθρώπους —εφόσον το επιθυμούσε— κι ήταν αντίπαλος των Ελλήνων στον Τρωικό Πόλεμο. Οι άνθρωποι όμως δε φοβούνταν —ανεξάρτητα αν τον εξευμένισαν με θυσίες— γιατί είχαν άλλους Θεούς πανίσχυρους στο πλευρό τους. Αυτός ο διαχωρισμός ήταν που προστάτευε τους Έλληνες. Αν γνώριζαν ότι ο Θεός είναι ένας, και σε κάποιο σημείο της πορείας του ανθρώπου θα φερόταν σαν τον Απόλλωνα, χωρίς να δίνεται η δυνατότητα στους ανθρώπους ν’ αντισταθούν, αφού κανένας δε θα μπορούσε να τους βοηθήσει, τότε ο φόβος θα εμπόδιζε τη σκέψη. Πολλοί και δυνατοί Θεοί δίνουν τη δυνατότητα στον άνθρωπο να πιστεύει, όπως κι αν σκέφτεται, ότι κάποιος τον προστατεύει. Όταν υπάρχουν και τα Έπη, που περιγράφουν τις διαφορετικές ιδιότητες του κάθε Θεού και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί σε μία γενική στρατηγική, τότε αισθάνεται κάποιος πιο ασφαλής. Οι Θεοί έχουν ανθρώπινη μορφή κι αυτή η εικόνα τους κάνει πιο οικείους. Τα ανθρώπινα αισθήματά τους, έρωτας, οργή, μίσος, συμπάθεια, αντιπάθεια, δίνουν στον άνθρωπο την άνεση να σκέφτεται φιλικά προς το θείο και όχι να βρίσκεται κάτω από το φόβο, που σκοτώνει την ψυχή. Επειδή ακριβώς είναι πολυάριθμοι και πολλές φορές συγκρούονται μεταξύ τους, καταργείται αυτόματα η δυνατότητα ύπαρξης πνευματικών δικαιωμάτων που αφορούν το θείο, σύμφωνα με τα πρότυπα της Ανατολής. Ο αρεστός της Αθηνάς δε σήμαινε αυτόματα και αρεστός του θείου γενικά, εφόσον οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τα παραπάνω αισθήματα μεταξύ των Θεών τους».
Σχόλια ἰδικά μας: Τόσες ἀνοησίες.....!.Ὁ ἀληθινός Θεός, λοιπόν, ἔδωσε τό Δωδεκάθεο στούς ἀρχαίους Ἕλληνες! Μέ σκοπό νά διοχετεύουν στήν ἀνθρωπότητα, μέσα ἀπό τό Δωδεκάθεο, γνώσεις γιά τήν φύση τοῦ Θεοῦ!!! Ἀλλά καί οἱ ἀρχαῖοι Αἰγύπτιοι γνώριζαν τόν ἀληθινό Θεό....! Καί «ό,τι γνώριζαν οι Αιγύπτιοι για το Θεό και τα σχέδιά Του, που αφορούσαν τον άνθρωπο, το γνώριζαν κι οι Έλληνες, αλλά μ’ άλλο τρόπο»!!
Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἀπόλλωνας!!!  Ἀσφαλῶς θά ἐννοῆ ''ὁ θεός Ἀπόλλωνας''... Καί, στήν συνέχεια, ἐπαναλαμβάνεται, ἐκ μέρους τοῦ συγγραφέα, ἡ τάσις του δικαιολογήσεως τῆς ὑπάρξεως πολλῶν θεῶν στούς ἀρχαίους Ἕλληνες....... γιά νά αἰσθάνωνται πιό ἀσφαλεῖς!! Σενάρια καί πάλι σενάρια.....
33.   Στήν σελ. 40 τοῦ Κεφαλαίου μέ τίτλο Θεωρία τῶν Ἀριθμῶν, ὁ συγγραφέας λέει:
« ........ Εδώ βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτημα για το λόγο για τον οποίο είναι κλειδωμένες οι Γραφές. Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό, είναι πια προφανής. Αν δεν ήταν κλειδωμένες, οι άνθρωποι θ’ αντιλαμβάνονταν νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε το Μυστικό Σχέδιο του Θεού κι άμεση συνέπεια αυτού θα ήταν, να μη μπορέσουν να φτάσουν στο επιθυμητό επίπεδο από πλευράς τεχνολογίας. Η τεχνολογία είναι το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση. Ο Θεός μπορούσε να δώσει τη γνώση για τον Εαυτό Του κατευθείαν σ’ όλους, όπως και τη γνώση που αφορά τον άνθρωπο. Αν γινόταν όμως αυτό σε άλλες εποχές, δε θα ωφελούσε σε τίποτε. Ο άνθρωπος θα ζούσε μέσα στη φτώχεια, σοφός μεν αλλά αδύναμος και πάλι θα ήταν δούλος του πλούτου, που θα του εξασφάλιζε μία άνετη ζωή. Έτσι, για να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί τεχνολογία, θεωρείται αναγκαία η υποβολή του ανθρώπου σε θυσία. Ο Θεός όμως δεν είναι ο άμεσος υπεύθυνος αυτής της θυσίας. Ποτέ και σε κανέναν άνθρωπο δεν εμφανίστηκε ζητώντας του τη θυσία. Αντίθετα, προέτρεπε τον απλό άνθρωπο να την αποφύγει. Οι άνθρωποι θυσιάζουν ανθρώπους επειδή ωφελούνται απ’ αυτό. Ο Θεός στην ανάγκη αυτής της Θυσίας πρόσφερε τον Υιό Του, που δεν είναι άλλος παρά ο Ίδιος. Η ταύτιση αυτή φαίνεται σ’ όσους έχουν μάτια να δουν, μέσα στον ίδιο το Λόγο του Υιού Του. Ο Θεός για τον άνθρωπο, που τόσο πολύ αγάπησε και τόσο πολύ υπηρέτησε, θυσίασε τον Υιό Του, που είναι ο Εαυτός Του με την ανθρώπινη μορφή. Οι θυσίες των ανθρώπων, που δεν τους επιβάλλονται από το σύστημα, οφείλονται σε παρανόηση, μία παρανόηση ελεγχόμενη και προγραμματισμένη. Όλα αυτά τ’ αναφέραμε, γιατί στο βήμα 6 είναι η Θυσία που κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο».
Σχόλια ἰδικά μας: Ἐδῶ, ὁ συγγραφέας, ἑρμηνεύει γιά ποιόν λόγο εἶναι κλειδωμένες οἱ Γραφές. Λέει: «Αν δεν ήταν κλειδωμένες, οι άνθρωποι θ’ αντιλαμβάνονταν νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε το Μυστικό Σχέδιο του Θεού κι άμεση συνέπεια αυτού θα ήταν, να μη μπορέσουν να φτάσουν στο επιθυμητό επίπεδο από πλευράς τεχνολογίας!!»
Ἡ τεχνολογία ἦταν λοιπόν ὁ στόχος....! Πάλι, αὐθαίρετα σενάρια.... Καί δέν ἀκούει τόν Χριστό πού λέει «.... τοῖς δέ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μή βλέπωσιν καί ἀκούοντες μή συνιῶσιν» (Λουκ. 8 10)...... ; Αὐτό συνέβη καί μέ τόν συγγραφέα, ὁ ὁποῖος, ἐπειδή δέν μποροῦσε νά ξεκλειδώση τίς Γραφές μέ τό σωστό κλειδί, πού εἶναι τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, τίς ξεκλείδωσε (νόμισε ὅτι τίς ξεκλείδωσε) μέ τό φῶς τοῦ ''ἄλλου''.... Γι᾽ αὐτό καί ἔκανε παντοῦ παρερμηνεῖες.....

ΜΕΡΟΣ  Γ´

Κείμενο τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ  μέ τίτλο

''Ὁ Πάπας τῆς Ρώμης''

Διαβάστε το κείμενο:

http://eamb-ydrohoos.blogspot.gr/2011/07/pope-of-rome-slave-of-bankers.html

ΜΕΡΟΣ Δ´

Ἡ ἀπολογία τοῦ π. Γρηγορίου  Πετρώφ

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ  Η   ΣΥΝΕΧΕΙΑ  

ΜΕ   ΤΗΝ   ΑΠΟΛΟΓΙΑ  ΤΟΥ   Π.   ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΕΤΡΩΦ

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον       www.egolpion.com 

9  ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ  2013

Read more: http://www.egolpion.com/ydroxoismos.el.aspx#ixzz2kRg4E8Rx