Το Νησί του Πάσχα, οι πυραμίδες και η ταρίχευση
Το Νησί του Πάσχα, οι πυραμίδες και η ταρίχευση
Dr. CLIFFORD WILSON
Το πρόβλημα του νησιού του Πάσχα
Για να ερευνήσουμε ένα «μυστήριο» χρειάζεται να ταξιδεύσουμε στο Νησί του Πάσχα κάπου 3200 χιλιόμετρα από την ακτή της Χιλής μέσα τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Εδώ, ο συγγραφέας του βιβλίου «Οχήματα των θεών», έχει πραγματικά αφήσει τη φαντασία του αχαλίνωτη σε μια προσπάθεια να δώσει βάσεις στη θεωρία του για τους επισκέπτες από το διάστημα. Γράφει: «Ένας προφορικά μεταδομένος θρύλος μας λέγει ότι άνθρωποι που πετούσαν παλιά προσγειώθηκαν κι άναψαν φωτιές. Ο θρύλος επιβεβαιώνεται από τα γλυπτά που δείχνουν πενήντα φτερωτά όντα με μεγάλα ζωηρά μάτια» (σελ. 115).
Κρίμα που ο θρύλος μονάχα προφορικά έχει μεταδοθεί! Φυσικά, δεν πείθεις κανένα όταν λες ότι «επιβεβαιώνεται» από τη μαρτυρία «των φτερωτών όντων» στα οποία αναφέρεται ο συγγραφέας!
Πάνω σε τούτο το θέμα είναι ενδιαφέρον να διαβάσουμε στο βιβλίο «Οχήματα» μερικά από τα αποτελέσματα των ανακαλύψεων του Τορ Χάγερνταλ (Thor Heyerdahl) Είναι ο άνθρωπος που απόκτησε τη φήμη με το ταξίδι του Κόν - Τίκι (Κοn - Tίki).
Προφανώς οι ανακαλύψεις του έγιναν αποδεκτές σαν αρκετά αυθεντικές για το βιβλίο «Οχήματα» σε ορισμένα σημεία, γιατί ο Νταίνικεν τον μνημονεύει όπου του ταιριάζει, αλλά σ' άλλα σημεία σοβαρής σημασίας ο Χάγερνταλ είτε αγνοείται είτε παραβλέπεται. Ο Νταίνικεν λέει ότι ο Χάγερνταλ ανακάλυψε εκατοντάδες ατέλειωτα αγάλματα και χιλιάδες πέτρινα εργαλεία, στα οποία περιλαμβάνονται και πελέκεις (σελ. 114) αλλά κατόπιν προχωράει στη δική του θεωρία:
«Η συνήθης εξήγηση ότι οι πέτρινοι γίγαντες μετακινήθηκαν στη σημερινή θέση τους με ξύλινους κυλίνδρους δεν είναι πειστική σε τούτη τη περίπτωση...
Τότε ποιος έκοψε αυτά τα αγάλματα από το βράχο; Ποιος τα σμίλευε και ποιος τα μετέφερε στις θέσεις τους; Πώς μετακινήθηκαν μέσα στη χώρα για χιλιόμετρα δίχως κυλίνδρους; Πώς επεξεργάστηκαν, γυαλίστηκαν και στήθηκαν όρθια; Πώς έγιναν τα καπέλα από πέτρα, που προέρχεται από διαφορετικά λατομεία από αυτά των αγαλμάτων, και πώς μπήκαν στη θέση τους;» (σελ. 114).
Πού διαφωνούν οι δυο συγγραφείς; Ένα σημείο είναι ο αριθμός των κατοίκων που μπορεί να έζησε στο νησί - ο Νταίνικεν λέει για 2.000 ενώ ο Χάγερνταλ λέει για 7.000 περίπου. Σύμφωνα με τον Νταίνικεν «2.000 άνδρες δεν θα' ταν αρκετοί για να σμιλεύσουν αυτές τις κολοσσιαίες μορφές πάνω σε ηφαιστειακή πέτρα σκληρή σαν ατσάλι, με πρωτόγονα εργαλεία, ακόμη κι αν δούλευαν μέρα και νύκτα» (σελ. 114). Τελείως αντίθετα ο Χάγερνταλ δηλώνει, ότι μονάχα λίγοι άνδρες θα χρειαζόντουσαν για να σμιλέψουν τις τεράστιες μορφές από ηφαιστειακά υλικά χρησιμοποιώντας πέτρινα πελέκια σκληρότερα από τη πέτρα που δούλευαν. Μεγάλες ποσότητες από κατάλληλα πελέκια έχουν ήδη βρεθεί. Ο Νταίνικεν ο ίδιος το αναγνωρίζει στη σελίδα 114, εντούτοις εξογκώνει το γεγονός ότι τούτο «το σαν ατσάλι σκληρό ηφαιστειακό πέτρωμα κόπηκε σαν βούτυρο» και προχωρεί και ρωτάει πως ο βράχος μπόρεσε να κοπεί, να κατεργασθεί και να γυαλισθεί (σελ. 114-115). Τα πελέκια θα χρησιμοποιήθηκαν για να κοπεί ο βράχος και κατόπιν για την κατεργασία. Το ίδιο το νησί του Πάσχα δίνει αυτή την απάντηση ξεκάθαρη γι' αυτούς που έχουν μάτια για να βλέπουν. Ο Νταίνικεν επίσης το βλέπει αξεπέραστο πρόβλημα για τον περιορισμένο πληθυσμό να μετακινήσει τα αγάλματα από το βράχο που πάρθηκαν στις καινούργιες θέσεις τους μερικά χιλιόμετρα μακριά, αλλά ο άνθρωπος του Κον-Τίκι έδωσε την απάντηση. Υπολόγισε ότι περίπου χίλιοι άνδρες θα χρειαζόντουσαν για να συρθούν τα αγάλματα από τα λατομεία, αλλά μονάχα πεντακόσιοι για να τα μεταφέρουν στη νέα τους «κατοικία» όπου κατηφορικοί δρόμοι είχαν από πριν κατασκευαστεί. Έδειξε ότι τα αγάλματα θα μπορούσαν να σύρονται πρώτα πάνω στο έδαφος με τα πόδια και μετά, κυλώντας τα, να τα ρίξουν μέσα σε μια ετοιμασμένη τρύπα. Ύστερα απ' αυτό, το «καπέλο» από τη διαφορετική πέτρα τραβιόταν πάνω στο λοξό δρόμο και ετοποθετείτο στη θέση του. Εν παρόδω είναι ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι δεν συμφωνούν όλοι οι συγγραφείς ότι αυτή η δεύτερη πέτρα ήταν ένα «καπέλο», αλλά υποστηρίζουν ότι ίσως παρίστανε τα μαλλιά. Οι πιο πολλοί συμφωνούν με τη θεωρία του «καπέλου».
Καθώς εξετάζουμε τις μαρτυρίες, οι θεωρίες του Χάγερνταλ υποστηρίζονται περισσότερο από εκείνες του Νταίνικεν. Ακόμη στο βιβλίο «Άμαξες» αναφέρεται ότι ο Χάγερνταλ ανακάλυψε εκατοντάδες ατέλειωτα αγάλματα στο νησί και ότι μερικοί από τους παλιούς κατηφορικούς δρόμους ακόμα υπάρχουν.
«Άκου - Άκου» Το μυστικό του Νησιού του Πάσχα
Η χαριστική βολή στην υπόθεση του Νταίνικεν δίνεται με ένα άλλο βιβλίο του Χάγερνταλ «Ακου - Ακου» το μυστικό του Νησιού του Πάσχα (1958). Είναι ελκυστικό στο διάβασμα.
Τρεις απόψεις ιδιαίτερου ενδιαφέροντος σχετίζονται με το ξεκίνημα ενός νέου αγάλματος στο Νησί του Πάσχα, με το ξανασήκωμα ενός από τους πεσμένους κολοσσούς και την τωρινή μετακίνηση ενός από τα αγάλματα αυτά μέσα από την πεδιάδα. Αυτά αναφέρονται επανειλημμένα και με διάφορους τρόπους, έτσι που αποτελούν ένα γοητευτικό ανάγνωσμα, κυρίως από τη σελ. 132 μέχρι την 151 του «Ακου - Ακου». Επίσης περιέχονται έγχρωμες φωτογραφίες που απομακρύνουν οριστικά το «μυστήριο» που περιέβαλε αυτά τα περίφημα παλιά αγάλματα. Τούτες οι φωτογραφίες αποτελούν ακαταμάχητη μαρτυρία που επιβάλει την απόρριψη της υπόθεσης του Νταίνικεν ως προς αυτό το σημείο.
Καθώς εξετάζουμε τις μαρτυρίες, οι θεωρίες του Χάγερνταλ υποστηρίζονται περισσότερο από εκείνες του Νταίνικεν. Ακόμη στο βιβλίο «Άμαξες» αναφέρεται ότι ο Χάγερνταλ ανακάλυψε εκατοντάδες ατέλειωτα αγάλματα στο νησί και ότι μερικοί από τους παλιούς κατηφορικούς δρόμους ακόμα υπάρχουν.
«Άκου - Άκου» Το μυστικό του Νησιού του Πάσχα
Η χαριστική βολή στην υπόθεση του Νταίνικεν δίνεται με ένα άλλο βιβλίο του Χάγερνταλ «Ακου - Ακου» το μυστικό του Νησιού του Πάσχα (1958). Είναι ελκυστικό στο διάβασμα.
Τρεις απόψεις ιδιαίτερου ενδιαφέροντος σχετίζονται με το ξεκίνημα ενός νέου αγάλματος στο Νησί του Πάσχα, με το ξανασήκωμα ενός από τους πεσμένους κολοσσούς και την τωρινή μετακίνηση ενός από τα αγάλματα αυτά μέσα από την πεδιάδα. Αυτά αναφέρονται επανειλημμένα και με διάφορους τρόπους, έτσι που αποτελούν ένα γοητευτικό ανάγνωσμα, κυρίως από τη σελ. 132 μέχρι την 151 του «Ακου - Ακου». Επίσης περιέχονται έγχρωμες φωτογραφίες που απομακρύνουν οριστικά το «μυστήριο» που περιέβαλε αυτά τα περίφημα παλιά αγάλματα. Τούτες οι φωτογραφίες αποτελούν ακαταμάχητη μαρτυρία που επιβάλει την απόρριψη της υπόθεσης του Νταίνικεν ως προς αυτό το σημείο.
Να μια σύντομη περίληψη των τριών ιστοριών: Στο Νησί του Πάσχα είπαν στον Τόρ Χάγερνταλ ότι ο Δήμαρχος ήταν μέλος της μόνης οικογένειας που προερχόταν από τους «αυτιάδες» (τα αυτιά τους τα μάκραιναν τεχνητά) μια ομάδα που υπήρξε υπεύθυνη για τα αρχικά αγάλματα. Αφού ο Χάγερνταλ έκαμε τις αναγκαίες επαφές, ο Δήμαρχος απαλλάχθηκε από τα δημαρχιακά του καθήκοντα, έτσι που αυτός και οι συγγενείς του να μπορέσουν να σμιλεύσουν ένα άγαλμα. Οι συγγενείς του Δημάρχου έγιναν δεκτοί σαν συνεργάτες του γιατί μονάχα απόγονοι απ' αυτούς τους «αυτιάδες» ήταν παραδεκτοί γι' αυτή τη δουλειά.
Μερικές αναγκαίες θρησκευτικές τελετές προηγήθηκαν και η δουλειά ξεκίνησε με έξι άνδρες χρησιμοποιώντας τα εγκαταλειμμένα τσεκούρια που ήταν στο λατομείο κυριολεκτικά κατά εκατοντάδες». (σελ. 135). Σχηματίζεται ένα Νέο Άγαλμα.
Μερικές αναγκαίες θρησκευτικές τελετές προηγήθηκαν και η δουλειά ξεκίνησε με έξι άνδρες χρησιμοποιώντας τα εγκαταλειμμένα τσεκούρια που ήταν στο λατομείο κυριολεκτικά κατά εκατοντάδες». (σελ. 135). Σχηματίζεται ένα Νέο Άγαλμα.
Ο Χάγερνταλ γράφει:
«Το ένα χτύπημα ακολουθούσε το άλλο, ο βράχος ήταν σκληρός. Πέτρα χτυπούσε τη πέτρα' το μικρό τσεκούρι ήταν σκληρότερο και ο βράχος έπρεπε να υποχωρήσει. Κλινκ - κλινκ - κλινκ τα κτυπήματα των τσεκουριών θα' πρεπε να ακούονταν πέρα, μακριά στη κοιλάδα. Για πρώτη φορά για αιώνες, το κτύπημα της πέτρας ακουγόταν στο Ράνον Ρακάρο... Τίποτε περισσότερο από ένα σημάδι δεν φαινόταν ύστερα από κάθε κτύπημα, μόλις κάποιο γκρίζο σημάδι σκόνης άλλο ακόμη ένα κτύπημα, κι άλλο, κι άλλο, και κάτι γινόταν. Κατά διαστήματα οι άνδρες άρπαζαν το φλασκί και πέταγαν νερό πάνω στο βράχο για να τον μαλακώσουν εκεί που έκοβαν... (σελ. 136).
Την τρίτη μέρα το περίγραμμα του καινούργιου γίγαντα «φαινόταν ξεκάθαρα πάνω στο βράχο». Όταν ένα πέτρινο πελέκι στόμωνε, ο Δήμαρχος το κτυπούσε πάνω σε κάποιο άλλο, στο έδαφος, έτσι έβγαιναν σπίθες «και έφτιανε μια καινούργια κόψη τόσο εύκολα, όσο ένας υπάλληλος ξύνει το μολύβι του». (σελ. 137). Ο Χάγερνταλ προχωρεί και λέει πως ένα μέτριο άγαλμα, 4 1/2 μέτρα ύψος, θα χρειαζόταν τη δουλειά έξι ανδρών περίπου. Τα ατέλειωτα αγάλματα είχαν εγκαταλειφθεί εξ αιτίας τεχνικών ελαττωμάτων, και όχι από έλλειψη εργατικών χεριών.
Ο Δήμαρχος υπολόγισε ότι θα χρειαζόταν ένας χρόνος για να τελειώσει το άγαλμα, που ήταν μεγαλύτερο από κείνο που οι επισκέπτες θα μπορούσαν να ζητήσουν, αλλά ο σκοπός της άσκησης είχε πραγματοποιηθεί, γιατί ο «Δήμαρχος και οι άνδρες του μας έδειξαν την τεχνική των γλυπτών» (σελ. 137).
«Το ένα χτύπημα ακολουθούσε το άλλο, ο βράχος ήταν σκληρός. Πέτρα χτυπούσε τη πέτρα' το μικρό τσεκούρι ήταν σκληρότερο και ο βράχος έπρεπε να υποχωρήσει. Κλινκ - κλινκ - κλινκ τα κτυπήματα των τσεκουριών θα' πρεπε να ακούονταν πέρα, μακριά στη κοιλάδα. Για πρώτη φορά για αιώνες, το κτύπημα της πέτρας ακουγόταν στο Ράνον Ρακάρο... Τίποτε περισσότερο από ένα σημάδι δεν φαινόταν ύστερα από κάθε κτύπημα, μόλις κάποιο γκρίζο σημάδι σκόνης άλλο ακόμη ένα κτύπημα, κι άλλο, κι άλλο, και κάτι γινόταν. Κατά διαστήματα οι άνδρες άρπαζαν το φλασκί και πέταγαν νερό πάνω στο βράχο για να τον μαλακώσουν εκεί που έκοβαν... (σελ. 136).
Την τρίτη μέρα το περίγραμμα του καινούργιου γίγαντα «φαινόταν ξεκάθαρα πάνω στο βράχο». Όταν ένα πέτρινο πελέκι στόμωνε, ο Δήμαρχος το κτυπούσε πάνω σε κάποιο άλλο, στο έδαφος, έτσι έβγαιναν σπίθες «και έφτιανε μια καινούργια κόψη τόσο εύκολα, όσο ένας υπάλληλος ξύνει το μολύβι του». (σελ. 137). Ο Χάγερνταλ προχωρεί και λέει πως ένα μέτριο άγαλμα, 4 1/2 μέτρα ύψος, θα χρειαζόταν τη δουλειά έξι ανδρών περίπου. Τα ατέλειωτα αγάλματα είχαν εγκαταλειφθεί εξ αιτίας τεχνικών ελαττωμάτων, και όχι από έλλειψη εργατικών χεριών.
Ο Δήμαρχος υπολόγισε ότι θα χρειαζόταν ένας χρόνος για να τελειώσει το άγαλμα, που ήταν μεγαλύτερο από κείνο που οι επισκέπτες θα μπορούσαν να ζητήσουν, αλλά ο σκοπός της άσκησης είχε πραγματοποιηθεί, γιατί ο «Δήμαρχος και οι άνδρες του μας έδειξαν την τεχνική των γλυπτών» (σελ. 137).
Ο Νταίνικεν δεν δέχεται αυτή την άποψη και στο βιβλίο «Επιστροφή στα Άστρα» (σελ. 128 κ.ε.) προσπαθεί να απαντήσει στον Τορ Χάγερνταλ. Εν τούτοις δεν είναι πειστικός. «Εμείς επίσης χτυπήσαμε δυνατά το βράχο σαν άγριοι άνθρωποι», μας λέγει, αλλά ύστερα από μερικές εκατοντάδες κτυπήματα «Ο βράχος ούτε που έδειχνε μόλις κάποια γρατσουνιά»! Στο ίδιο κείμενο (σελ. 125) αναγνωρίζει εντούτοις ότι οι εντόπιο κάτω από τις διαταγές του Τορ Χάγερνταλ είχαν κάνει ένα αυλάκι στο ηφαιστειογενές πέτρωμα.
Ο Δήμαρχος που κατεύθυνε το σχέδιο του Χάγερνταλ στεκόταν παράμερα καθώς το σχέδιο του Νταίνικεν προχωρούσε και γελούσε κουνώντας το κεφάλι. Ο Νταίνικεν συμπεραίνει ότι τούτο έδειχνε, ότι τα αγάλματα δεν μπορούσαν να διαμορφωθούν κατ' αυτόν τον τρόπο εν τούτοις στην επόμενη σελίδα μιλάει για τους παλιούς «ιθαγενείς» που χρόνο με το χρόνο «πελεκούσαν πεισματικά τις ατέλειωτες μορφές με τα πέτρινα εργαλεία τους» (σελ. 131). Στην πραγματικότητα αναγνωρίζει (σελ. 129), ότι «η θεωρία των πέτρινων εργαλείων μπορεί να ισχύει για μερικά από τα μικρά αγάλματα» και εδώ το ίδιο το γραπτό του δείχνει την ασυνέπειά του, γιατί ήδη μας είπε ότι οι προσπάθειες της δικής του ομάδας άφησαν μονάχα κάποια γρατσουνιά στο βράχο. Φαίνεται πως η μέθοδος που εφάρμοσαν θα' ταν λανθασμένη.
Ο Δήμαρχος που κατεύθυνε το σχέδιο του Χάγερνταλ στεκόταν παράμερα καθώς το σχέδιο του Νταίνικεν προχωρούσε και γελούσε κουνώντας το κεφάλι. Ο Νταίνικεν συμπεραίνει ότι τούτο έδειχνε, ότι τα αγάλματα δεν μπορούσαν να διαμορφωθούν κατ' αυτόν τον τρόπο εν τούτοις στην επόμενη σελίδα μιλάει για τους παλιούς «ιθαγενείς» που χρόνο με το χρόνο «πελεκούσαν πεισματικά τις ατέλειωτες μορφές με τα πέτρινα εργαλεία τους» (σελ. 131). Στην πραγματικότητα αναγνωρίζει (σελ. 129), ότι «η θεωρία των πέτρινων εργαλείων μπορεί να ισχύει για μερικά από τα μικρά αγάλματα» και εδώ το ίδιο το γραπτό του δείχνει την ασυνέπειά του, γιατί ήδη μας είπε ότι οι προσπάθειες της δικής του ομάδας άφησαν μονάχα κάποια γρατσουνιά στο βράχο. Φαίνεται πως η μέθοδος που εφάρμοσαν θα' ταν λανθασμένη.
Πώς στήθηκαν τα αγάλματα; Το δεύτερο ενδιαφέρον σημείο για τον Χάγερνταλ ήταν «πώς αυτά τα αγάλματα σηκώθηκαν;» Και ξανά ο Δήμαρχος είχε την απάντηση. Όταν τον ρώτησαν γιατί δεν το είχε πει νωρίτερα, η αξιοπρεπής απάντησή του ήταν «κανείς δεν με ρώτησε»(σελ. 142). Με την υπόσχεση μιας αμοιβής εκατό δολαρίων συμφώνησε να ξαναστήσει ένα από τα μεγαλύτερα αγάλματα στη κανονική του «θέση» στο χώρο του ναού.
Μαζί με άλλους 11 άνδρες έκανε ακριβώς τούτο, καθώς η μαρτυρία των φωτογραφιών δείχνει στο βιβλίο «Ακου - Ακου». Πρώτα τρία χοντρά κοντάρια χρησιμοποιήθηκαν για να ανασηκώσουν το άγαλμα για ελάχιστα εκατοστόμετρα και ο Δήμαρχος έσπρωξε μερικές πέτρες από κάτω. Τούτη η διαδικασία επαναλήφθηκε πολλές φορές με μεγαλύτερες πέτρες κάθε φορά, το άγαλμα δέθηκε με παλαμάρια στη θέση που βρισκόταν για να μη τρικλίσει και πέσει. Αυτό το άγαλμα ήταν περίπου 3 μέτρα πλατύ στους ώμους και ζύγιζε περίπου 25 - 30 τόνους (σελ. 145).
Ύστερα από μια μέρα, μονάχα δυο κοντάρια χρησιμοποιόντουσαν με πέντε άνδρες στο καθένα. Ο νεώτερος αδελφός του Δήμαρχου ήταν τώρα που «έσπρωχνε τις πέτρες από κάτω», ενώ ο Δήμαρχος έγινε εργοδηγός και του ήταν αρκετό να δημιουργεί ρυθμικούς ήχους καθώς τους ενθάρρυνε στη γλώσσα τους. «Ένα, δύο, τρία! Ένα, δύο, τρία! Κράτησε, σπρώξε από κάτω! Ακόμα μια φορά! Ένα, δύο, τρία! Ένα, δύο, τρία!» (σελ. 146.). Αργότερα σε τούτο το κεφάλαιο θα δούμε ότι ο Νταίνικεν υποτιμά τη λεγομένη μέθοδο του «χοπ, χοπ», που αφορά τις πυραμίδες της
Αιγύπτου. Τούτοι οι άνδρες, στο Νησί του Πάσχα, ασφαλώς απέδειξαν πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η μέθοδος αυτή.
Το τέλος της επιχείρησης περιγράφεται πολύ δραματικά από τον Χάγερνταλ. Την δέκατη όγδοη μέρα, και οι δύο ομάδες δούλευαν προσεκτικά καθώς τραβούσαν τα παλαμάρια τους από αντίθετα σημεία, η μια ομάδα προς την παραλία και η άλλη προς τη μέση του γηπέδου. Ξαφνικά το γιγάντιο άγαλμα άρχισε να κινείται αισθητά και αμέσως δόθηκε η εντολή να σταματήσουν. Στη σελίδα 148 ο Χάγερνταλ λέει πώς το γιγάντιο άγαλμα σηκώθηκε όρθιο. Στο κρίσιμο σημείο πολλές από τις μικρότερες πέτρες και βράχους κύλησαν κάτω, αλλά «ο κολοσσός μονάχα ταλαντεύτηκε και ήσυχα στάθηκε όρθιος». Και προχωρεί:
«Το μυστήριο πως σηκωνόντουσαν τα αγάλματα λύθηκε και το πέτρινο «καπέλο» στο άγαλμα μπορούσε να σηκωθεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο». Κι ο σωρός από πέτρες μπορούσε να απομακρυνθεί όταν τόσο το άγαλμα όσο και το καπέλο, μπαίνανε στη θέση τους» (σελ. 151).
Η μετακίνηση των αγαλμάτων μέσα στη πεδιάδα
Το τρίτο σημείο για τον Χάγερνταλ ήταν, πως αυτά τα πέτρινα αγάλματα θα μπορούσαν να κινηθούν στην ενδοχώρα του Νησιού του Πάσχα. Εκανε ένα μεγάλο πανηγύρι που το χάρηκαν πολύ οι χωρικοί. Και τότε σαν για παιγνίδι 180 άνδρες πήραν θέση σ' ένα μακρύ παλαμάρι που είχε στερεωθεί στο λαιμό ενός από τα αγάλματα. Στην πρώτη προσπάθεια έσπασε το σχοινί και ο Δήμαρχος λιγάκι στενοχωρήθηκε, αλλά διάταξε να το βάλουν διπλό και να το στερεώσουν ξανά.
Τώρα ο γίγας άρχισε να κινείται -στην αρχή με μικρά τινάγματα, αλλά κατόπιν ξαφνικά φάνηκε να ξαμολιέται. Οι μακριές σειρές από ιθαγενείς έσερναν υπομονετικά και ξεφώνιζαν μ' όλη τη δύναμη της φωνής τους με ενθουσιασμό. Εκινείτο τόσο γρήγορα σαν ο καθένας τους να έσερνε ένα άδειο κιβώτιο σαπουνιών» (σελ. 150).
Κατόπιν το άγαλμα σηκώθηκε με την πιο πάνω μέθοδο και όπως τόσα άλλα από τους πέτρινους συναδέλφους του έγινε «ένα καθοριστικό σημάδι, ορατό από μακριά στη θάλασσα» (σελ. 193). Είναι μια σιωπηρή αλλά πειστική απάντηση στην υπόθεση του Νταίνικεν, ότι «η δια παροτρύνσεων χόπ - χόπ» μέθοδος... θα ήταν αδύνατη για το Νησί του Πάσχα λόγω ελλείψεως ανθρώπινου δυναμικού» (σελ. 114 Άμαξες κλπ).
Είναι παράξενο να εντοπίζεις τις ασυνέπειες που συχνά παρουσιάζονται στα γραπτά του Νταίνικεν. Μαθαίνουμε έτσι στις σελίδες 128-129 του βιβλίου «Επιστροφή στα Άστρα» (παγκόσμια εκδομένο σαν «Οι θεοί από το Μακρινό διάστημα») ότι «πολύ εκτιμά» τον Τορ Χάγερνταλ παρά ταύτα επιμένει ότι «οι αρχαιολόγοι σ' όλο τον κόσμο» αντιτίθεται στα συμπεράσματά του.
Ήταν «πετυχημένο πείραμα» αυτό του Χάγερνταλ, αναγνωρίζει ο Νταίνικεν, αλλά μένει αμετακίνητος στο ότι η μέθοδος του Χάγερνταλ «δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή για την απόσπαση της πρώτης ύλης των κολοσσιαίων αγαλμάτων από το ηφαιστειογενές πέτρωμα».
Εγώ, απλούστατα, προτιμώ να προχωρώ με τα σταθερά και πειστικά επιχειρήματα και τις πρακτικές επιδείξεις του Τορ Χάγερνταλ. Αυτός έδειξε, εν παρόδω, πως ένα από τα «Διαστημικά Οχήματα» του Νταίνικεν τσακίστηκε και πήρε φωτιά από μια από τις δυνατές μαρτυρίες του Νησιού του Πάσχα, που φαινόταν στην αρχή να βοηθάει τόσο σημαντικά τις παράξενες θεωρίες του.
Ανούσια συζήτηση γύρω από τις Πυραμίδες της Αιγύπτου
Αναφερθήκαμε στη μέθοδο «με παροτρύνσεις», με την οποία μπόρεσαν να ορθωθούν τα αγάλματα στο Νησί του Πάσχα. Ο Νταίνικεν απορρίπτει αυτή τη μέθοδο σαν μέρος της λύσης για τον τρόπο με τον οποίο υψώθηκαν οι Πυραμίδες στην Αίγυπτο.
Για να δώσουμε την αποτελεσματικότητα της μεθόδου θα διηγηθώ ένα σχετικό περιστατικό που έζησα εγώ ο ίδιος.
Οι ανασκαφές προχωρούσαν στο Καρνόκ, διάσημο για τα τόσα πολλά που ανακαλύφθηκαν για τη ζωή στην Αίγυπτο στο παρελθόν. Συστήθηκα στον Γάλλο αρχηγό των τρεχουσών ανασκαφών, αλλά δεν τον καθυστέρησα γιατί ήταν φανερό ότι είχε με πάρα πολλά να απασχολήσει τη σκέψη του αντί να φιλοξενεί ένα επισκέπτη από «εκεί κάτω» (Αυστραλία). Έτσι περιπλανιόμουν ήσυχα τριγύρω, παρατηρώντας καθώς τεράστιοι βράχοι, που ζύγιζαν περίπου ένα τόνο ο καθένας, σηκωνόντουσαν ψηλό για να καταλάβουν τις θέσεις που είχαν πριν από εκατονταετίες, στις παλιές εκείνες μέρες που ο λόγος του Φαραώ ήταν νόμος στην Αίγυπτο.
Μια ομάδα ειδικά με γοήτευσε - περίπου δέκα άνδρες μ' ένα εργοδηγό επιβλέποντα - που χρησιμοποιούσε μια πρωτόγονη τροχαλία για να σηκώνει τούτες τις μεγάλες πέτρες. Όλα γινόντουσαν με μουσική. Υπήρχε ένας τέλειος συγχρονισμός, που άρχιζε με μια καινούργια προσπάθεια ακριβώς τη σωστή στιγμή που όλοι μαζί τραγουδούσαν.
Τούτο ήταν μια σύγχρονη έκδοση της μεθόδου «με παροτρύνσεις», την οποία ο Νταίνικεν περιγράφει σαν την μέθοδο που προέρχεται «από ανθρώπους με ζωηρή φαντασία» (σελ. 114). Εγώ παρατηρούσα τη σύγχρονη επανάληψη μιας σκηνής, που θα λάβαινε χώρα μέρα με τη μέρα, καθώς οι Πυραμίδες κατασκευάζονταν.
Ήταν «πετυχημένο πείραμα» αυτό του Χάγερνταλ, αναγνωρίζει ο Νταίνικεν, αλλά μένει αμετακίνητος στο ότι η μέθοδος του Χάγερνταλ «δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή για την απόσπαση της πρώτης ύλης των κολοσσιαίων αγαλμάτων από το ηφαιστειογενές πέτρωμα».
Εγώ, απλούστατα, προτιμώ να προχωρώ με τα σταθερά και πειστικά επιχειρήματα και τις πρακτικές επιδείξεις του Τορ Χάγερνταλ. Αυτός έδειξε, εν παρόδω, πως ένα από τα «Διαστημικά Οχήματα» του Νταίνικεν τσακίστηκε και πήρε φωτιά από μια από τις δυνατές μαρτυρίες του Νησιού του Πάσχα, που φαινόταν στην αρχή να βοηθάει τόσο σημαντικά τις παράξενες θεωρίες του.
Ανούσια συζήτηση γύρω από τις Πυραμίδες της Αιγύπτου
Αναφερθήκαμε στη μέθοδο «με παροτρύνσεις», με την οποία μπόρεσαν να ορθωθούν τα αγάλματα στο Νησί του Πάσχα. Ο Νταίνικεν απορρίπτει αυτή τη μέθοδο σαν μέρος της λύσης για τον τρόπο με τον οποίο υψώθηκαν οι Πυραμίδες στην Αίγυπτο.
Για να δώσουμε την αποτελεσματικότητα της μεθόδου θα διηγηθώ ένα σχετικό περιστατικό που έζησα εγώ ο ίδιος.
Οι ανασκαφές προχωρούσαν στο Καρνόκ, διάσημο για τα τόσα πολλά που ανακαλύφθηκαν για τη ζωή στην Αίγυπτο στο παρελθόν. Συστήθηκα στον Γάλλο αρχηγό των τρεχουσών ανασκαφών, αλλά δεν τον καθυστέρησα γιατί ήταν φανερό ότι είχε με πάρα πολλά να απασχολήσει τη σκέψη του αντί να φιλοξενεί ένα επισκέπτη από «εκεί κάτω» (Αυστραλία). Έτσι περιπλανιόμουν ήσυχα τριγύρω, παρατηρώντας καθώς τεράστιοι βράχοι, που ζύγιζαν περίπου ένα τόνο ο καθένας, σηκωνόντουσαν ψηλό για να καταλάβουν τις θέσεις που είχαν πριν από εκατονταετίες, στις παλιές εκείνες μέρες που ο λόγος του Φαραώ ήταν νόμος στην Αίγυπτο.
Μια ομάδα ειδικά με γοήτευσε - περίπου δέκα άνδρες μ' ένα εργοδηγό επιβλέποντα - που χρησιμοποιούσε μια πρωτόγονη τροχαλία για να σηκώνει τούτες τις μεγάλες πέτρες. Όλα γινόντουσαν με μουσική. Υπήρχε ένας τέλειος συγχρονισμός, που άρχιζε με μια καινούργια προσπάθεια ακριβώς τη σωστή στιγμή που όλοι μαζί τραγουδούσαν.
Τούτο ήταν μια σύγχρονη έκδοση της μεθόδου «με παροτρύνσεις», την οποία ο Νταίνικεν περιγράφει σαν την μέθοδο που προέρχεται «από ανθρώπους με ζωηρή φαντασία» (σελ. 114). Εγώ παρατηρούσα τη σύγχρονη επανάληψη μιας σκηνής, που θα λάβαινε χώρα μέρα με τη μέρα, καθώς οι Πυραμίδες κατασκευάζονταν.
Ο Νταίνικεν γράφει σε οξύ ύφος για τη δυνατότητα τούτη «οι 12 τόνοι όγκοι να ανασηκώθηκαν» με αυτή την ίδια μέθοδο (σελ. 1 01). Είναι πιο κοντά στην αλήθεια να υπολογίσεις το βάρος αυτών των λίθινων όγκων γύρω στους 2 1/2 τόνους τον καθένα, περίπου το ένα πέμπτο του μεγέθους δηλ. που ο Νταίνικεν προτείνει, αν και μερικοί είναι πολύ βαρύτεροι του μέσου όρου των 2 1/2 τόνων.
Ο Νταίνικεν κάνει την υπόθεση, ότι Πυραμίδες τέτοιες σαν και τη Μεγάλη Πυραμίδα του Χέοπος δεν είναι ανθρώπινη δουλειά, αλλά προϋποθέτει ενέργεια γιγάντων πού ήρθαν έξω από τη γη.
Στη πραγματικότητα υπάρχουν πολλές πυραμίδες και τα ερείπια από δεκάδες απ' αυτές που ακόμη μπορεί κανείς να δει και σήμερα να εκτείνονται για πολλά χιλιόμετρα από τη Γίζα έξω από το Κάιρο κατά μήκος του Νείλου.
Σύμφωνα με τον Νταίνικεν ένα από τα μεγάλα προβλήματα στη κατασκευή αυτών των πυραμίδων είχε σχέση με το ξύλο. Αναφέρει πως οι Αιγύπτιοι δεν θα μπορούσαν να εισάγουν ικανοποιητικές ποσότητες, γιατί δεν είχαν αρκετά μεγάλο στόλο (σελ. 97). Ούτε θα έκαμαν ξύλινους κυλίνδρους από τα δένδρα της χώρας τους γιατί τους χουρμάδες από τους φοίνικες τους χρειαζόντουσαν άμεσα για τροφή και οι κορμοί και τα φύλλα αυτών των δέντρων χρειαζόντουσαν για στέγες στη ξερή γη της Αιγύπτου. Από τότε, που το «Συντρίφτηκαν τα Διαστημικό Οχήματα» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά, εμφανίστηκαν ένα σωρό άρθρα σε διάφορες εφημερίδες σ' όλο το κόσμο κριτικάροντας το βιβλίο.
Ο Νταίνικεν κάνει την υπόθεση, ότι Πυραμίδες τέτοιες σαν και τη Μεγάλη Πυραμίδα του Χέοπος δεν είναι ανθρώπινη δουλειά, αλλά προϋποθέτει ενέργεια γιγάντων πού ήρθαν έξω από τη γη.
Στη πραγματικότητα υπάρχουν πολλές πυραμίδες και τα ερείπια από δεκάδες απ' αυτές που ακόμη μπορεί κανείς να δει και σήμερα να εκτείνονται για πολλά χιλιόμετρα από τη Γίζα έξω από το Κάιρο κατά μήκος του Νείλου.
Σύμφωνα με τον Νταίνικεν ένα από τα μεγάλα προβλήματα στη κατασκευή αυτών των πυραμίδων είχε σχέση με το ξύλο. Αναφέρει πως οι Αιγύπτιοι δεν θα μπορούσαν να εισάγουν ικανοποιητικές ποσότητες, γιατί δεν είχαν αρκετά μεγάλο στόλο (σελ. 97). Ούτε θα έκαμαν ξύλινους κυλίνδρους από τα δένδρα της χώρας τους γιατί τους χουρμάδες από τους φοίνικες τους χρειαζόντουσαν άμεσα για τροφή και οι κορμοί και τα φύλλα αυτών των δέντρων χρειαζόντουσαν για στέγες στη ξερή γη της Αιγύπτου. Από τότε, που το «Συντρίφτηκαν τα Διαστημικό Οχήματα» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά, εμφανίστηκαν ένα σωρό άρθρα σε διάφορες εφημερίδες σ' όλο το κόσμο κριτικάροντας το βιβλίο.
Ένα από τούτα τα άρθρα με τον τίτλο «Τα διαστημικό Οχήματα είναι μια μεγάλη Απάτη» γράφτηκε στο περιοδικό «Αιωνιότης» με χρονολογία Ιανουάριος 1974, από τον Δρ. Εδουάρδο Γιαμαούτσι. (Yamauchi). Μερικά σημεία που ακολουθούν είναι απ' αυτό το άρθρο. Ο Δρ. Γιαμαούτσι αναφέρεται στο γεγονός ότι ο Σνεφερoύ, ο πατέρας του Χέοπα με το όνομα του οποίου ονομάζεται η Μεγάλη Πυραμίδα, στην πραγματικότητα έστειλε ένα στόλο από 40 πλοία στη Φοινίκη για να μπορέσει να εισάγει κωνοφόρο ξυλεία. Εν πάση περιπτώσει το ξύλο χρησιμοποιώνταν εκτεταμένα για πολλούς σκοπούς στην αρχαία Αίγυπτο, καθώς μια μονάχα επίσκεψη στο Μουσείο του Καΐρου δείχνει ξεκάθαρα.
Οι θησαυροί του Τουτανχαμών είναι μια ένδειξη της μεγάλης ποσότητας ξύλου που χρησιμοποιώταν για επιπλώσεις και άλλους σκοπούς. Υπάρχουν πίνακες σε τάφους που παρουσιάζουν και ξύλινα έλκηθρα: τέτοια έλκηθρα, θα είχαν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή των πυραμίδων παράλληλα με τις ξύλινες σκαλωσιές.
Το ξύλο χρησιμοποιούταν εκτεταμένα, μια ενδιαφέρουσα αναφορά είναι αυτή του Εντουαρντς (I.E.S. Eduards) που λέει για τους ξύλινους δοκούς που βρέθηκαν στην αρχική τους θέση, στη Λίστ. Το γεγονός είναι ότι, ενώ δεν ξέρουμε τις λεπτομέρειες της κατασκευής, όμως μας παρουσιάζεται επαρκής μαρτυρία από τα αιγυπτιακά ανάγλυφα, για να μας δώσει τη γενική εικόνα. Σχεδίες χρησιμοποιόντουσαν για να μεταφέρουν ασβεστόλιθους και βράχους από γρανίτη σε μερικές εκατοντάδες
μέτρα πέρα από τις πυραμίδες, όταν ο Νείλος ήταν υπερχειλισμένος. Τούτο γινόταν κάθε χρόνο αν και υπήρχαν περιπτώσεις αδυναμίας τέτοιων μεταφορών όταν ο Νείλος δεν υπερχείλιζε.
Πόσος χρόνος χρειαζόταν για να κατασκευασθεί μια Πυραμίδα; Η μεγαλύτερη κριτική κατά του Νταίνικεν, από τις κατά παράδοση εδραιωμένες αντιλήψεις σχετικά με τις Πυραμίδες, αναφέρεται στο χρόνο που θα χρειαζόντουσαν για να κατασκευασθούν. Αυτός υποστηρίζει ότι θα χρειαζόντουσαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εργατών και αν δούλευαν εξαιρετικά γρήγορα θα τέλειωναν τη Μεγάλη Πυραμίδα του Φαραώ Χουφού σε 664 χρόνια (σελ. 101).
(Ο Χέοπας και ο Χουφού είναι ο ίδιος Φαραώ). Ο Νταίνικεν υποστηρίζει ότι όλες οι άλλες υποθέσεις είναι εντελώς απαράδεκτες και προσθέτει:
«Είναι για μένα ξεκάθαρο, ότι η Πυραμίδα δεν μπορούσε να κατασκευασθεί στη διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής».
Αν έτσι έχουν τα πράγματα σύμφωνα με τον Νταίνικεν, ο Φαραώ Χουφού ενσυνείδητα πλαστογράφησε τις επιγραφές που διακήρυσσαν τη φήμη του, και η Πυραμίδα θα έπρεπε να είχε εγερθεί «πολύ πριν ο Χουφού αφήσει το επισκεπτήριο του».
Τότε ποιός πραγματικά έκτισε τη Μεγάλη Πυραμίδα; Ο Νταίνικεν δίνει μια «πιθανή» απάντηση: Ο αιγύπτιος βασιλιάς Σουρίδ που κυβερνούσε την Αίγυπτο πριν από τον Κατακλυσμό (σελ 102). Προφανώς τούτο λύνει το πρόβλημα των εκατοντάδων ετών που χρειάζονταν για την κατασκευή, αφού ο Νταίνικεν ήδη αναφέρεται στους βασιλείς «προ του Κατακλυσμού» που έζησαν σύμφωνα με τον Σουμερικό κατάλογο βασιλέων για εκατοντάδες χρόνια. Αν έτσι λύνει το πρόβλημα, έπεται ότι δέχεται κατά γράμμα ότι τούτοι οι βασιλιάδες ήσαν τόσο μακρόβιοι, γιατί ο ίδιος απαιτεί πάνω από 600 χρόνια για την κατασκευή της Πυραμίδας και υποστηρίζει ότι τούτο δεν είναι δυνατό για τη ζωή ενός μόνο βασιλιά. Όταν λοιπόν δέχεται ότι ο βασιλιάς Σουρίδ κατασκεύασε την Πυραμίδα (σελ. 102), έπεται ότι ο βασιλιάς Σουρίδ πρέπει να έζησε πάνω από 600 χρόνια.
Οι θησαυροί του Τουτανχαμών είναι μια ένδειξη της μεγάλης ποσότητας ξύλου που χρησιμοποιώταν για επιπλώσεις και άλλους σκοπούς. Υπάρχουν πίνακες σε τάφους που παρουσιάζουν και ξύλινα έλκηθρα: τέτοια έλκηθρα, θα είχαν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή των πυραμίδων παράλληλα με τις ξύλινες σκαλωσιές.
Το ξύλο χρησιμοποιούταν εκτεταμένα, μια ενδιαφέρουσα αναφορά είναι αυτή του Εντουαρντς (I.E.S. Eduards) που λέει για τους ξύλινους δοκούς που βρέθηκαν στην αρχική τους θέση, στη Λίστ. Το γεγονός είναι ότι, ενώ δεν ξέρουμε τις λεπτομέρειες της κατασκευής, όμως μας παρουσιάζεται επαρκής μαρτυρία από τα αιγυπτιακά ανάγλυφα, για να μας δώσει τη γενική εικόνα. Σχεδίες χρησιμοποιόντουσαν για να μεταφέρουν ασβεστόλιθους και βράχους από γρανίτη σε μερικές εκατοντάδες
μέτρα πέρα από τις πυραμίδες, όταν ο Νείλος ήταν υπερχειλισμένος. Τούτο γινόταν κάθε χρόνο αν και υπήρχαν περιπτώσεις αδυναμίας τέτοιων μεταφορών όταν ο Νείλος δεν υπερχείλιζε.
Πόσος χρόνος χρειαζόταν για να κατασκευασθεί μια Πυραμίδα; Η μεγαλύτερη κριτική κατά του Νταίνικεν, από τις κατά παράδοση εδραιωμένες αντιλήψεις σχετικά με τις Πυραμίδες, αναφέρεται στο χρόνο που θα χρειαζόντουσαν για να κατασκευασθούν. Αυτός υποστηρίζει ότι θα χρειαζόντουσαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εργατών και αν δούλευαν εξαιρετικά γρήγορα θα τέλειωναν τη Μεγάλη Πυραμίδα του Φαραώ Χουφού σε 664 χρόνια (σελ. 101).
(Ο Χέοπας και ο Χουφού είναι ο ίδιος Φαραώ). Ο Νταίνικεν υποστηρίζει ότι όλες οι άλλες υποθέσεις είναι εντελώς απαράδεκτες και προσθέτει: «Είναι για μένα ξεκάθαρο, ότι η Πυραμίδα δεν μπορούσε να κατασκευασθεί στη διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής».
Αν έτσι έχουν τα πράγματα σύμφωνα με τον Νταίνικεν, ο Φαραώ Χουφού ενσυνείδητα πλαστογράφησε τις επιγραφές που διακήρυσσαν τη φήμη του, και η Πυραμίδα θα έπρεπε να είχε εγερθεί «πολύ πριν ο Χουφού αφήσει το επισκεπτήριο του».
Τότε ποιός πραγματικά έκτισε τη Μεγάλη Πυραμίδα; Ο Νταίνικεν δίνει μια «πιθανή» απάντηση: Ο αιγύπτιος βασιλιάς Σουρίδ που κυβερνούσε την Αίγυπτο πριν από τον Κατακλυσμό (σελ 102). Προφανώς τούτο λύνει το πρόβλημα των εκατοντάδων ετών που χρειάζονταν για την κατασκευή, αφού ο Νταίνικεν ήδη αναφέρεται στους βασιλείς «προ του Κατακλυσμού» που έζησαν σύμφωνα με τον Σουμερικό κατάλογο βασιλέων για εκατοντάδες χρόνια. Αν έτσι λύνει το πρόβλημα, έπεται ότι δέχεται κατά γράμμα ότι τούτοι οι βασιλιάδες ήσαν τόσο μακρόβιοι, γιατί ο ίδιος απαιτεί πάνω από 600 χρόνια για την κατασκευή της Πυραμίδας και υποστηρίζει ότι τούτο δεν είναι δυνατό για τη ζωή ενός μόνο βασιλιά. Όταν λοιπόν δέχεται ότι ο βασιλιάς Σουρίδ κατασκεύασε την Πυραμίδα (σελ. 102), έπεται ότι ο βασιλιάς Σουρίδ πρέπει να έζησε πάνω από 600 χρόνια.
Αλλά, ο Νταίνικεν επίσης λέγει, ότι οι Σουμερικοί αριθμοί που δόθηκαν είναι «φυσικώς αδύνατοι» (σελ 106). Συμπερασματικά θα πρέπει να μη δεχθούμε για ένα Αιγύπτιο Φαραώ τη δυνατότητα να έχει ζήσει μια τόσο μεγάλη χρονική περίοδο, όση ο Νταίνικεν υπολογίζει για την κατασκευή των πυραμίδων. Στην «Κριτική Επιθεώρηση» του πάνω στο «Άμαξες των θεών» ο διάδοχός μου σαν Διευθυντής του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Αρχαιολογίας, ο Γκόρντον Γκάρνερ (Garner) μας παρέχει μια σειρά χρήσιμες πληροφορίες σ' αυτό το σημείο. Ο Αχμέτ Φαχρί (Fachry) (Οι Πυραμίδες), και οι Έντουαρντς (I.E.S. Eduards)(Oι Πυραμίδες της Αιγύπτου) είναι εξ ίσου αποκαλυπτικοί. Ο καθένας τους δίνει μια εικόνα από τον τάφο Τζεχουτιχοτέπ, ενός ευγενούς της 12ης Δυναστείας. Ο Εντουαρντς γράφει:
«Σ' αυτή τη σκηνή ένα αλαβάστρινο άγαλμα του Τζεχουτιχοτέπ που προφανώς ζύγιζε περίπου 60 τόνους, ανεβάστηκε σ' ένα έλκηθρο που το τράβαγαν 172 άνδρες. Νερό ή κάποιο άλλο υγρό χυνόταν στο έδαφος για να ελαττώνει την τριβή και έτσι να γίνεται πιο εύκολη η έλξη» (σελ 266). Αυτός ο κολοσσός ήταν πάνω από 6,5 μέτρα ύψος και μετακινιόταν πάνω σ' ένα ξύλινο έλκηθρο που τραβιόταν με παλαμάρια».
Τα ονόματα των Φαραώ πάνω στις Πυραμίδες
Τα ονόματα μερικών Φαραώ γράφονται πάνω στις πέτρες σε διάφορες Πυραμίδες (Εντουαρντς σελ. 11 Ο κ.ε. 205, 223, 238). Ήδη έχουμε πει πως η Μεγάλη Πυραμίδα είναι μια από τις πολλές που εκτείνονται κατά μήκος του Νείλου. Και μια απ' αυτές είναι και η Πυραμίδα του Μεϊντούμ. Ογκόλιθοι έχουν τοποθετηθεί σ' αυτή την πυραμίδα με διαφορετικές χρονολογίες και σε διάφορα σημεία. Μια άλλη πυραμίδα στο Ντασούρ της Αιγύπτου έχει πράγματι μια ημερομηνία στον ακρογωνιαίο λίθο που τοποθετήθηκε στο 21ο έτος του Φαραώ Σενεφρού. Περίπου στα μισά, προς τα πάνω, υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που αυτή τη φορά αναφέρεται στον ίδιο Φαραώ αλλά στο 22ο έτος του. Αν οι ημερομηνίες είναι ακριβείς ο μεγαλύτερος χρόνος που πέρασε ανάμεσα στις δυο ημερομηνίες θα είναι λιγότερο από 2 χρόνια. Αυτή η πυραμίδα είναι περίπου τα δύο τρίτα του μεγέθους της Μεγάλης Πυραμίδας και ακόμη αν οι ημερομηνίες που δίνονται δεν είναι απόλυτα ακριβείς - ίσως να πρέπει να αποδοθεί σε υπερφίαλη υπερβολή των κατασκευαστών του Φαραώ - είναι όμως ξεκάθαρο πως δεν συγκρίνεται με τα 664 χρόνια που απαιτεί ο Νταίνικεν.
Ο αρχαίος ιστορικός Ηρόδοτος λέει ότι χρειάστηκαν τέσσαρες ομάδες από 100.000 άνδρες για 20 χρόνια (κάθε μια ομάδα εργαζόταν τρεις μήνες το χρόνο) για να κτισθεί μια Πυραμίδα. Ακόμη χρειαζόντουσαν άλλα 1Ο χρόνια για την κατασκευή λιθόστρωτου υπερυψωμένου δρόμου μέσα από λασπώδες έδαφος. Οι πέτρες έπρεπε να κυλιστούν κατά μήκος του αφού μεταφερόντουσαν από τα σημεία εκφόρτωσης κοντά στο Νείλο. Οι εργασίες για τις υποκατασκευές γίνονταν συγχρόνως.
Εχω πει ότι οι πέτρες των πυραμίδων ήταν μέσου βάρους 2 1/2 τόνων η κάθε μια, και επίσης αναφέρθηκα στο γεγονός ότι 172 εργάτες ήταν ικανοί να σύρουν ένα κολοσσό 60 τόνων πάνω σ' ένα ξύλινο έλκηθρο. Οκτώ άνδρες θα μπορούσαν να χειρισθούν ένα ογκόλιθο μέσου μεγέθους ογκολίθων των Πυραμίδων και αν έπρεπε να δεχθούμε τους αριθμούς του Ηροδότου ότι είναι σχετικά σωστοί ένας απλός μαθηματικός υπολογισμός δείχνει ότι τίποτε δεν είναι τόσο εξωφρενικό όσο εκείνο ότι τουλάχιστο 600 χρόνια, χρειάζονταν για τη κατασκευή της Μεγάλης Πυραμίδας. Αν άνδρες δούλευαν για τρεις μήνες κάθε χρόνο, θα είχαν κινήσει 115.000 ογκόλιθους. Καθώς ο Χέοπας βασίλεψε 23 χρόνια (Εντουαρντς / σελ. 282) η ανέγερση αυτής της Πυραμίδας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του είναι εντελώς νοητή και φυσιολογική.
Άλλα σχετικά σημεία από το άρθρο του Εδουάρδου Γιαμαούτσι, που μνημονεύεται πιο πάνω, είναι εξίσου ενδιαφέρον να διαβασθούν. Ο Νταίνικεν υποστηρίζει ότι θα ήταν πρακτικότερο να τοποθετηθεί ο χώρος χτισίματος κοντύτερα στα ανατολικά λατομεία για να συντομευτεί η απόσταση μεταφοράς. Ο Γιαμαούτσι απαντά ότι όχι μονάχα η πυραμίδα του Χέοπα αλλά και άλλες ογδόντα (περίπου) πυραμίδες και χώροι ταφής εγκαταστάθηκαν στη δυτική όχθη του Νείλου «γιατί οι Αιγύπτιοι έβλεπαν τη δύση του ήλιου - στα δυτικά - σαν τη χώρα των νεκρών».
Ο Νταίνικεν επίσης υποστηρίζει ότι τόσο η ακριβής προσαρμογή των ογκόλιθων όσο και ο αριθμός του και το βάρος τους, θα πρέπει να αποδοθούν σε εξωανθρώπινη προσπάθεια, αλλά η απάντηση είναι ότι, παρά την αξιοθαύμαστη φύση της, η κατασκευή των Πυραμίδων δεν είναι εξωανθρώπινη. Η τεχνική της κατεργασίας της σκληρής πέτρας ήταν γνωστή στους Αιγυπτίους πριν από την εποχή των Πυραμίδων. Πριν από την πρώτη Δυναστεία (3.100 π.Χ) οι αρχαίοι Αιγύπτιοι μεταχειρίζονταν χάλκινα πριόνια που μπορούσαν να κόψουν οποιοδήποτε είδος ασβεστόλιθου, το είδος δηλ. της πέτρας που κυριαρχεί στις Πυραμίδες της Γίζας.
«Σ' αυτή τη σκηνή ένα αλαβάστρινο άγαλμα του Τζεχουτιχοτέπ που προφανώς ζύγιζε περίπου 60 τόνους, ανεβάστηκε σ' ένα έλκηθρο που το τράβαγαν 172 άνδρες. Νερό ή κάποιο άλλο υγρό χυνόταν στο έδαφος για να ελαττώνει την τριβή και έτσι να γίνεται πιο εύκολη η έλξη» (σελ 266). Αυτός ο κολοσσός ήταν πάνω από 6,5 μέτρα ύψος και μετακινιόταν πάνω σ' ένα ξύλινο έλκηθρο που τραβιόταν με παλαμάρια».
Τα ονόματα των Φαραώ πάνω στις Πυραμίδες
Τα ονόματα μερικών Φαραώ γράφονται πάνω στις πέτρες σε διάφορες Πυραμίδες (Εντουαρντς σελ. 11 Ο κ.ε. 205, 223, 238). Ήδη έχουμε πει πως η Μεγάλη Πυραμίδα είναι μια από τις πολλές που εκτείνονται κατά μήκος του Νείλου. Και μια απ' αυτές είναι και η Πυραμίδα του Μεϊντούμ. Ογκόλιθοι έχουν τοποθετηθεί σ' αυτή την πυραμίδα με διαφορετικές χρονολογίες και σε διάφορα σημεία. Μια άλλη πυραμίδα στο Ντασούρ της Αιγύπτου έχει πράγματι μια ημερομηνία στον ακρογωνιαίο λίθο που τοποθετήθηκε στο 21ο έτος του Φαραώ Σενεφρού. Περίπου στα μισά, προς τα πάνω, υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που αυτή τη φορά αναφέρεται στον ίδιο Φαραώ αλλά στο 22ο έτος του. Αν οι ημερομηνίες είναι ακριβείς ο μεγαλύτερος χρόνος που πέρασε ανάμεσα στις δυο ημερομηνίες θα είναι λιγότερο από 2 χρόνια. Αυτή η πυραμίδα είναι περίπου τα δύο τρίτα του μεγέθους της Μεγάλης Πυραμίδας και ακόμη αν οι ημερομηνίες που δίνονται δεν είναι απόλυτα ακριβείς - ίσως να πρέπει να αποδοθεί σε υπερφίαλη υπερβολή των κατασκευαστών του Φαραώ - είναι όμως ξεκάθαρο πως δεν συγκρίνεται με τα 664 χρόνια που απαιτεί ο Νταίνικεν.
Ο αρχαίος ιστορικός Ηρόδοτος λέει ότι χρειάστηκαν τέσσαρες ομάδες από 100.000 άνδρες για 20 χρόνια (κάθε μια ομάδα εργαζόταν τρεις μήνες το χρόνο) για να κτισθεί μια Πυραμίδα. Ακόμη χρειαζόντουσαν άλλα 1Ο χρόνια για την κατασκευή λιθόστρωτου υπερυψωμένου δρόμου μέσα από λασπώδες έδαφος. Οι πέτρες έπρεπε να κυλιστούν κατά μήκος του αφού μεταφερόντουσαν από τα σημεία εκφόρτωσης κοντά στο Νείλο. Οι εργασίες για τις υποκατασκευές γίνονταν συγχρόνως. Εχω πει ότι οι πέτρες των πυραμίδων ήταν μέσου βάρους 2 1/2 τόνων η κάθε μια, και επίσης αναφέρθηκα στο γεγονός ότι 172 εργάτες ήταν ικανοί να σύρουν ένα κολοσσό 60 τόνων πάνω σ' ένα ξύλινο έλκηθρο. Οκτώ άνδρες θα μπορούσαν να χειρισθούν ένα ογκόλιθο μέσου μεγέθους ογκολίθων των Πυραμίδων και αν έπρεπε να δεχθούμε τους αριθμούς του Ηροδότου ότι είναι σχετικά σωστοί ένας απλός μαθηματικός υπολογισμός δείχνει ότι τίποτε δεν είναι τόσο εξωφρενικό όσο εκείνο ότι τουλάχιστο 600 χρόνια, χρειάζονταν για τη κατασκευή της Μεγάλης Πυραμίδας. Αν άνδρες δούλευαν για τρεις μήνες κάθε χρόνο, θα είχαν κινήσει 115.000 ογκόλιθους. Καθώς ο Χέοπας βασίλεψε 23 χρόνια (Εντουαρντς / σελ. 282) η ανέγερση αυτής της Πυραμίδας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του είναι εντελώς νοητή και φυσιολογική.
Άλλα σχετικά σημεία από το άρθρο του Εδουάρδου Γιαμαούτσι, που μνημονεύεται πιο πάνω, είναι εξίσου ενδιαφέρον να διαβασθούν. Ο Νταίνικεν υποστηρίζει ότι θα ήταν πρακτικότερο να τοποθετηθεί ο χώρος χτισίματος κοντύτερα στα ανατολικά λατομεία για να συντομευτεί η απόσταση μεταφοράς. Ο Γιαμαούτσι απαντά ότι όχι μονάχα η πυραμίδα του Χέοπα αλλά και άλλες ογδόντα (περίπου) πυραμίδες και χώροι ταφής εγκαταστάθηκαν στη δυτική όχθη του Νείλου «γιατί οι Αιγύπτιοι έβλεπαν τη δύση του ήλιου - στα δυτικά - σαν τη χώρα των νεκρών».
Ο Νταίνικεν επίσης υποστηρίζει ότι τόσο η ακριβής προσαρμογή των ογκόλιθων όσο και ο αριθμός του και το βάρος τους, θα πρέπει να αποδοθούν σε εξωανθρώπινη προσπάθεια, αλλά η απάντηση είναι ότι, παρά την αξιοθαύμαστη φύση της, η κατασκευή των Πυραμίδων δεν είναι εξωανθρώπινη. Η τεχνική της κατεργασίας της σκληρής πέτρας ήταν γνωστή στους Αιγυπτίους πριν από την εποχή των Πυραμίδων. Πριν από την πρώτη Δυναστεία (3.100 π.Χ) οι αρχαίοι Αιγύπτιοι μεταχειρίζονταν χάλκινα πριόνια που μπορούσαν να κόψουν οποιοδήποτε είδος ασβεστόλιθου, το είδος δηλ. της πέτρας που κυριαρχεί στις Πυραμίδες της Γίζας.
Υπολογισμοί από τη Μεγάλη Πυραμίδα
Στην πρώτη έκδοση του «Συντρίφτηκαν τα διαστημικά Οχήματα» αμφισβητήσαμε τους υπολογισμούς του Νταίνικεν για το «π». Από τότε όμως ο Νταίνικεν ανέφερε (σε μια ραδιοφωνική συζήτηση με τον συγγραφέα του παρόντος) ότι υπάρχει λάθος στην αγγλική έκδοση του βιβλίου του σ' αυτό το σημείο, που προέρχεται από παρερμηνεία του πρωτότυπου Γερμανικού. Επομένως, δεν επαναλαμβάνουμε τους υπολογισμούς που δίναμε αναφορικά με το «π». Εντούτοις ο Νταίνικεν δίνει μεγάλη σημασία στους αριθμούς που συνδέονται με τα μέτρα των Πυραμίδων(σελ. 99) και η αλληλογραφία απ' όλο τον κόσμο μετά από την πρώτη έκδοση του «Συντρίφθηκαν τα Διαστημικό Οχήματα» δείχνει ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον σ' αυτή τη πλευρά για τις Πυραμίδες, η ακόλουθη σύντομη ανάπτυξη κρίνεται απαραίτητη. Από την εποχή που ο Ναπολέων κατάχτησε την Αίγυπτο έγιναν γνωστές αξιοπρόσεκτες μετρήσεις συνδεδεμένες με τις Πυραμίδες. Οι μηχανικοί του βρήκαν, ότι η ανατολική πλευρά της Μεγάλης Πυραμίδας της Γίζας έδειχνε ακριβώς την ανατολή και ότι ήταν τέλεια ευθυγραμμισμένη προς τον πολικό άξονα της Γης.
Από τότε δημιουργήθηκε μια κίνηση γύρω από τη «Πυραμιδολογία» και τούτη η Μεγάλη Πυραμίδα επίπονα μετρήθηκε από ειδικούς πολλών κλάδων - αρχαιολόγους, αστρονόμους, χαρτογράφους και άλλους - μερικοί από τους οποίους πρόσφεραν τις ισχυρά αντιφατικές τους εκδοχές γύρω από τις μετρήσεις της Πυραμίδας. Ένας από τους πιο φημισμένους «ειδικούς» ήταν ο Σκώτος αστρονόμος Σμιθ (CharΙes Piaggi Smith), που κατασκεύασε ειδικά όργανα και δαπάνησε αρκετούς μήνες να μετράει τη Πυραμίδα και τα περίχωρά της. Μεταξύ άλλων αριθμών αναφέρει ότι υπήρχαν 36524 «πυραμιδικές ίντσες» γύρω στο τετράγωνο της βάσης και υποστήριζε ότι ισοδυναμούσαν με 100 φορές τον αριθμό των ημερών ενός χρόνου. Εν τούτοις αυτό αποκτά σημασία μονάχα όταν αποδεχθούμε τη θεμελιώδη παραδοχή του ως προς το τι είναι μια «πυραμιδική ίντσα». Τούτο το μέτρο ήταν μια δική του αντίληψη και δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να διαπιστώσει κανείς πόσο θαυμάσια συμπεράσματα είναι δυνατόν να «θεμελιωθούν», αν πρώτα καθορίσουμε τα δικά μας πρότυπα μετρήσεων!
Ο Σμίθ και οι συνεργάτες του υπεστήριξαν ακόμα ότι οι άδειες πέτρινες σαρκοφάγοι - που αρχικά βρέθηκαν στον βασιλικό θάλαμο της Πυραμίδας - αντιπροσώπευαν ένα πρότυπο μετρήσεων που στην πραγματικότητα ήταν ο πρόγονος του Βρετανικού συστήματος ογκομετρίας. Αυτό το άδειο φέρετρο μπορούσε να χωρέσει 1 1/4 του τόνου νερό. Το να βασιστεί μια θεωρία για σύγχρονα υποδείγματα μετρήσεων, πάνω σ' ένα αρχαίο φέρετρο κλεισμένο για πολλές εκατονταετίες μέσα σ' ένα τεράστιο τεχνητό βουνό είναι απλώς κωμικό.
Πολλές θρησκευτικές ομάδες ενδιαφέρθηκαν για τα μέτρα της Πυραμίδας και ο μεγάλος Αιγυπτιολόγος Πήτρι (W.M. FΙinders Petrie), στην αρχή κατακτήθηκε από τις θεωρίες του Σμίθ, κυρίως γιατί ο πατέρας του τις είχε αποδεχθεί. Εν τούτοις ο Πήτρι πήγε στην Αίγυπτο και έδειξε ότι στην πραγματικότητα οι μετρήσεις του Σμιθ δεν ήσαν ακριβείς παρά τα δαπανηρά του όργανα που κατασκευάσθηκαν ειδικά γι' αυτό το πρόγραμμα. Ο Πήτρι απόδειξε σαν λανθασμένη όλη τη βάση της Πυραμιδολογίας.
Οι θεωρίες όμως αυτές επέζησαν μέχρι σήμερα παρά το γεγονός ότι προφητείες βασισμένες στις μετρήσεις της Πυραμίδας δεν επαληθεύτηκαν... Μέσα στις προφητείες αυτές, ήταν ένας μεγάλος πόλεμος που υπετίθετο πως θα ξέσπαγε το 1928, η επάνοδος του Χριστού στη γη το 1936 και το τέλος του κόσμου το 1953.
Υπογραμμίζω, ότι η κατασκευή της Πυραμίδας και φυσικά και οι μετρήσεις της είναι υπόθεση καταπληκτικά πολύπλοκη. Καθένας που θα μελετήσει τα γεγονότα θα πει και κάτι διαφορετικό. Εν τούτοις οι θεωρίες που ο Νταίνικεν και άλλοι υιοθετούν είναι εντελώς απαράδεκτες όταν τα γεγονότα μελετηθούν αντικειμενικά. Ο Σπρόγκ και η Κατερίνα ντε Κάμπ αποδείχνουν ότι αν κάποιος διαθέτει αρκετούς αριθμούς για να ταχυδακτυλουργήσει, μπορεί να επιτύχει να βγούνε φανταχτερά αποτελέσματα από ένα απίθανο υλικό! Ετσι:
Πολλές θρησκευτικές ομάδες ενδιαφέρθηκαν για τα μέτρα της Πυραμίδας και ο μεγάλος Αιγυπτιολόγος Πήτρι (W.M. FΙinders Petrie), στην αρχή κατακτήθηκε από τις θεωρίες του Σμίθ, κυρίως γιατί ο πατέρας του τις είχε αποδεχθεί. Εν τούτοις ο Πήτρι πήγε στην Αίγυπτο και έδειξε ότι στην πραγματικότητα οι μετρήσεις του Σμιθ δεν ήσαν ακριβείς παρά τα δαπανηρά του όργανα που κατασκευάσθηκαν ειδικά γι' αυτό το πρόγραμμα. Ο Πήτρι απόδειξε σαν λανθασμένη όλη τη βάση της Πυραμιδολογίας.
Οι θεωρίες όμως αυτές επέζησαν μέχρι σήμερα παρά το γεγονός ότι προφητείες βασισμένες στις μετρήσεις της Πυραμίδας δεν επαληθεύτηκαν... Μέσα στις προφητείες αυτές, ήταν ένας μεγάλος πόλεμος που υπετίθετο πως θα ξέσπαγε το 1928, η επάνοδος του Χριστού στη γη το 1936 και το τέλος του κόσμου το 1953.
Υπογραμμίζω, ότι η κατασκευή της Πυραμίδας και φυσικά και οι μετρήσεις της είναι υπόθεση καταπληκτικά πολύπλοκη. Καθένας που θα μελετήσει τα γεγονότα θα πει και κάτι διαφορετικό. Εν τούτοις οι θεωρίες που ο Νταίνικεν και άλλοι υιοθετούν είναι εντελώς απαράδεκτες όταν τα γεγονότα μελετηθούν αντικειμενικά. Ο Σπρόγκ και η Κατερίνα ντε Κάμπ αποδείχνουν ότι αν κάποιος διαθέτει αρκετούς αριθμούς για να ταχυδακτυλουργήσει, μπορεί να επιτύχει να βγούνε φανταχτερά αποτελέσματα από ένα απίθανο υλικό! Ετσι:
Ο Μπόρτσαρντ (Borchardt) σαν αντιπυραμιδολογικό αστείο παρήγαγε μια βάση φυσικών λογαρίθμων από την κλίση της Πυραμίδας της Σαχούρας. Ο Μπάρναρντ ταχυδακτυλουργώντας με τις διαστάσεις του Ναού της Αρτέμιδας στην Έφεσο, βρήκε τη διάμετρο της σελήνης, τη διάρκεια των σεληνιακών μηνών και την ημερομηνία του κτίσματος!
Όταν αντιμετωπίζουμε τέτοια αποτελέσματα είναι κάπως περίεργο να βάζουμε μια ακόμη δήλωση του Νταίνικεν δίπλα σ' αυτές όλες τις παραδοξολογίες: Ρώτησε ο Νταίνικεν κάποιον:
- Μετά από όλα αυτά, ποιος έχει τόση ευφυΐα ώστε να πιστέψει ότι η Πυραμίδα ήταν μόνο και μόνο ο τάφος ενός βασιλιά; ποιος από δω και πέρα θα θεωρήσει τα μαθηματικά των αστρονομικών σημείων, σαν ένα απλό και τυχαίο γεγονός;
Ως προς την αμφιβολία του μια Πυραμίδα να είναι μόνο και «τίποτε άλλο εκτός από τάφο ενός βασιλιά» αυτό τούτο το γεγονός ότι βρέθηκε μια άδεια σαρκοφάγος, προϋποθέτει ότι ένας σκοπός της Πυραμίδας ήταν να γίνει τάφος. Κι είναι βέβαιο ότι οι περισσότερες πυραμίδες σχεδιάστηκαν σαν τάφοι των Φαραώ και βασιλικών προσωπικοτήτων. Ήδη σημείωσα ότι τοποθετήθηκαν στη δυτική όχθη του Νείλου γιατί οι Αιγύπτιοι σχέτιζαν τη δύση του ήλιου προς τα δυτικά με τη χώρα των νεκρών. Περίπου 45 μουμιοποιημένα σώματα ανακαλύφθηκαν στις γνωστές Πυραμίδες. Και η γνώμη των αρχαιολόγων ότι τούτα τα ογκώδη κτίσματα κατασκευάσθηκαν σαν τάφοι και μνημεία των Φαραώ που τότε βασίλευαν, ακόμη γίνεται γενικά αποδεκτή παρά τις απόψεις του Ερρίκου φον Νταίνικεν. Ασφαλώς ακόμη ένα διαστημικό όχημα τσακίσθηκε αυτή τη φορά στη βάση της μεγάλης Πυραμίδας του Φαραώ Χουφού ή Χέοπα, καθώς τον αποκαλούσαν οι Έλληνες.
Όταν αντιμετωπίζουμε τέτοια αποτελέσματα είναι κάπως περίεργο να βάζουμε μια ακόμη δήλωση του Νταίνικεν δίπλα σ' αυτές όλες τις παραδοξολογίες: Ρώτησε ο Νταίνικεν κάποιον:
- Μετά από όλα αυτά, ποιος έχει τόση ευφυΐα ώστε να πιστέψει ότι η Πυραμίδα ήταν μόνο και μόνο ο τάφος ενός βασιλιά; ποιος από δω και πέρα θα θεωρήσει τα μαθηματικά των αστρονομικών σημείων, σαν ένα απλό και τυχαίο γεγονός;
Ως προς την αμφιβολία του μια Πυραμίδα να είναι μόνο και «τίποτε άλλο εκτός από τάφο ενός βασιλιά» αυτό τούτο το γεγονός ότι βρέθηκε μια άδεια σαρκοφάγος, προϋποθέτει ότι ένας σκοπός της Πυραμίδας ήταν να γίνει τάφος. Κι είναι βέβαιο ότι οι περισσότερες πυραμίδες σχεδιάστηκαν σαν τάφοι των Φαραώ και βασιλικών προσωπικοτήτων. Ήδη σημείωσα ότι τοποθετήθηκαν στη δυτική όχθη του Νείλου γιατί οι Αιγύπτιοι σχέτιζαν τη δύση του ήλιου προς τα δυτικά με τη χώρα των νεκρών. Περίπου 45 μουμιοποιημένα σώματα ανακαλύφθηκαν στις γνωστές Πυραμίδες. Και η γνώμη των αρχαιολόγων ότι τούτα τα ογκώδη κτίσματα κατασκευάσθηκαν σαν τάφοι και μνημεία των Φαραώ που τότε βασίλευαν, ακόμη γίνεται γενικά αποδεκτή παρά τις απόψεις του Ερρίκου φον Νταίνικεν. Ασφαλώς ακόμη ένα διαστημικό όχημα τσακίσθηκε αυτή τη φορά στη βάση της μεγάλης Πυραμίδας του Φαραώ Χουφού ή Χέοπα, καθώς τον αποκαλούσαν οι Έλληνες.
Παράξενες συζητήσεις για το βαλσάμωμα Πριν ν' αφήσουμε την Αίγυπτο, ας δούμε μια ακόμη ιδιόρρυθμη υπόθεση που κάνει ο Νταίνικεν, αυτή τη φορά για το βαλσάμωμα. Άλλη μια φορά ένα προσωπικό μου επεισόδιο έχει κάποια σχέση εδώ:
Σε μια επίσκεψή μου στο Κάιρο αυτός που με φιλοξενούσε ήταν ο Διευθυντής του Μουσείου του Καΐρου. Μιλούσε με ευχέρεια τα αγγλικό! Η συζήτησή μας κινήθηκε πάνω σε πολλές πλευρές της αρχαιολογίας, χωρίς να είναι μικρότερη η κάποια αμηχανία που η Αίγυπτος νοιώθει έχοντας ένα τόσο μεγάλο αριθμό έργων τέχνης που ανακαλύφθηκαν στις αρχαίες αιγυπτιακές πόλεις. Τούτο γίνεται φανερό και στον πιο απλό επισκέπτη όταν βλέπει π.χ. ένα πελώριο άγαλμα του Ραμσή ΙΑ' ριγμένο στη λάσπη κατά μήκος της πρώην ιερός λίμνης (τώρα μια περιοχή που λιμνάζουν νερό) στη Μέμφιδα ή τον μεγαλόπρεπο Κολοσσό του Μέμνωνα που τώρα στέκει μέσα στο χωράφι ενός αγρότη, δίχως ακολουθία άλλη εκτός από το σιωπηλό στόρι. Βεβαίωσα τον Διευθυντή ότι δεν ζητούσα να με συνοδεύσει προσωπικό στο Μουσείο, γιατί ήταν πολλά που θα ήθελα να δω και να φωτογραφήσω για τον εαυτό μου:
Τη Στήλη του Φαραώ Μερνεφθά με τη πρώτη του ιστορική αναφορά στο Ισραήλ σαν έθνος, τα φημισμένα ευρήματα του τάφου του Τουταvγχαμών, τις μούμιες των Αιγυπτίων Φαραώ και πολλούς ακόμα θησαυρούς που ανεβρέθηκαν. Έτσι μου έδωσαν ελεύθερη είσοδο και πέρασα ένα πολύ ευχάριστο πρωινό περιπλανώμενος ολόγυρα φωτογραφίζοντας, ρωτώντας και σημειώνοντας και δεν μου χάρισε μικρότερη ευχαρίστηση η ώρα που πέρασα στην «αίθουσα με τις μούμιες» που με φέρνει σ' αυτήν την ιστορία.
Παρουσίασα την άδειά μου στη πύλη για να μου πουν ότι παρ' όλα αυτό έπρεπε να πληρώσω. Επέμενα ότι είχα ελεύθερη είσοδο - ξεκάθαρα γραμμένη στα αιγυπτιακό. Εν τούτοις ο υπεύθυνος ήταν αποφασισμένος και επέμεινε πως έπρεπε να πληρώσω. Του ζήτησα να με πάει στον επόπτη γιατί ήμουν σίγουρος ότι δεν θα έπρεπε να πληρώσω. Όμως και ο επόπτης κοίταξε την άδειά μου και συμφώνησε με τον προηγούμενο. Επέμεινε: -«Πρέπει να πληρώσεις για να μπεις στην αίθουσα με τις μούμιες».
- «Όχι» απήντησα εξ ίσου αποφασισμένος. «Να το εισιτήριό μου υπογραμμένο από τον Διευθυντή σας, για ελεύθερη είσοδο στο Μουσείο».
Ο επόπτης κοίταξε ξανά το εισιτήριο, και τα μάτια του άστραψαν: «Πρέπει να πληρώσει» είπε κτυπώντας το εισιτήριο κάτω θριαμβευτικό. «Αυτό ισχύει μόνο για την είσοδο στο Μουσείο και υπάρχει ειδική επιβάρυνση για την είσοδο στην αίθουσα με τις μούμιες». Είδα την αστεία πλευρό του επεισοδίου και πλήρωσα την πρόσθετη επιβάρυνση. Ο επόπτης, ο υπεύθυνος και εγώ γίναμε τώρα πολύ καλοί φίλοι!
- «Όχι» απήντησα εξ ίσου αποφασισμένος. «Να το εισιτήριό μου υπογραμμένο από τον Διευθυντή σας, για ελεύθερη είσοδο στο Μουσείο».
Ο επόπτης κοίταξε ξανά το εισιτήριο, και τα μάτια του άστραψαν: «Πρέπει να πληρώσει» είπε κτυπώντας το εισιτήριο κάτω θριαμβευτικό. «Αυτό ισχύει μόνο για την είσοδο στο Μουσείο και υπάρχει ειδική επιβάρυνση για την είσοδο στην αίθουσα με τις μούμιες». Είδα την αστεία πλευρό του επεισοδίου και πλήρωσα την πρόσθετη επιβάρυνση. Ο επόπτης, ο υπεύθυνος και εγώ γίναμε τώρα πολύ καλοί φίλοι!
Ρυτιδωμένοι γέροι Φαραώ
Κατά κάποιο τρόπο η αίθουσα με τις μούμιες στάθηκε λίγο απογοητευτική. Κοίταγα τον περίφημο Σέθ Α' - έναν από τους σκληρού ς ηγεμόνες της Αιγύπτου, γνωστό για τις εκστρατείες του. Μέσα σε μια γυάλινη θήκη ήταν το πραγματικό του κεφάλι.
Ένας ρυτιδωμένος γέρος, που η φλέβα στο λαιμό του προεξείχε κατά απαίσιο τρόπο. Η ίδια εικόνα ήταν ολόγυρα στην αίθουσα όπου ο ένας Φαραώ βρίσκονταν μετά τον άλλον. Απλώς ένα απαίσιο αντικείμενο μέσα σε μια γυάλινη θήκη.
Κατά κάποιο τρόπο η αίθουσα με τις μούμιες στάθηκε λίγο απογοητευτική. Κοίταγα τον περίφημο Σέθ Α' - έναν από τους σκληρού ς ηγεμόνες της Αιγύπτου, γνωστό για τις εκστρατείες του. Μέσα σε μια γυάλινη θήκη ήταν το πραγματικό του κεφάλι.
Ένας ρυτιδωμένος γέρος, που η φλέβα στο λαιμό του προεξείχε κατά απαίσιο τρόπο. Η ίδια εικόνα ήταν ολόγυρα στην αίθουσα όπου ο ένας Φαραώ βρίσκονταν μετά τον άλλον. Απλώς ένα απαίσιο αντικείμενο μέσα σε μια γυάλινη θήκη.
Ο Ερρίκος φον Νταίνικεν έχει τη δική του υπόθεση επί του θέματος του βαλσαμώματος. Ρωτάει:
«Η μήπως επισκέπτες θεοί (ταξιδιώτες του διαστήματος) μετάδωσαν τη γνώση τους ως προς το πως τα πτώματα μπορεί ύστερα από ειδική διαδικασία, να επανέλθουν στην ενεργό ζωή, να ξαναζήσουν σαν πανέξυπνοι ηγεμόνες με βασιλικό αίμα (Αναβίωση;) Οι αρχιερείς που πραγματικό κατείχαν κάποιες γνώσεις τέτοιων φαινομένων επαναφοράς στη ζωή έκαναν κάθε δυνατό να ενθαρρύνουν τούτη την ιεροτελεστία γιατί η τάξη τους εξοικονομούσε πολλά απ' αυτό... Μήπως έχουμε κάποια ένδειξη του απίστευτου αιώνα της ανθρωπότητας που αναφέρεται στα κείμενα, αν συμπεράνουμε ότι για τούτο τον σκοπό μουμιοποιήθηκαν ή καταψύχθηκαν;» (σελ 106-7).
Πολλά ακόμη ακολουθούν και φαίνεται καθαρό πως ο συγγραφέας βάζει τη θεωρία της μουμιοποίησης στην ίδια κατηγορία με τις σύγχρονες αντιλήψεις καταψύξεως σωμάτων για «ανάνηψη» εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες χρόνια
αργότερα όταν η ιατρική θα έχει τελειοποιηθεί. Μιλάει για κατεψυγμένο αίμα, διατηρημένα ανθρώπινα κόκαλα, κοιμητήρια - καταψύκτες - και ταριχεύσεις.
Εν τούτοις τούτη η συσχέτιση είναι εντελώς ανεδαφική σε σχέση με τα γεγονότα. Αν και δεν συμφωνώ με τη δυνατότητα της επαναφοράς στην ενεργό ζωή των κατεψυγμένων σωμάτων όταν η ιατρική πρόοδος θα εξασφαλίζει μεγαλύτερη μακροζωία, εν' τούτοις πρέπει να ομολογηθεί ότι αυτές οι καινούργιες ιδέες είναι εντελώς διάφορες από τις διαδικασίες που περιλαμβάνονταν στην Αιγυπτιακή πρακτική του βαλσαμώματος. Είναι φανερό πως το εξαιρετικά ξηρό κλίμα της Αιγύπτου ενεθάρρυνε τους Αιγυπτίους να διατηρούν τους νεκρούς τους ακόμη από προϊστορικές εποχές, και καθώς περνούσαν τα χρόνια, θρησκευτικές πεποιθήσεις ανακατεύθηκαν με αυτή τούτη τη διαδικασία.
Τους τέσσερις γιους του θεού Ώρου τους ήθελαν καθισμένους πάνω σε τέσσερις νεκρικές θήκες και σ' αυτές τοποθετούνταν διάφορα εσωτερικά όργανα του νεκρού προσώπου. Ακόμη και η καρδιά απομακρυνόταν. Έχω δει επιγραφές στη Κοιλάδα των βασιλέων που δείχνουν μια ανθρώπινη καρδιά που υποτίθεται ότι ζυγίζεται ως προς το βάρος του «Φτερού της Αλήθειας».
Άσχετα με το επιχείρημα του Ερρίκου φον Νταίνικεν όσον αφορά το βαλσάμωμα και την επαναφορά στην ενεργό ζωή, κάτι τέτοιο δεν αποτελούσε την ελπίδα των Αιγυπτίων. Μάλλον έπρεπε να εκφωνήσουν κάποιες μαγικές λέξεις για τη ζωή του τάφου; ώστε τα εσωτερικά τους όργανα να ξαναγυρίσουν στα σώματά τους και ν' αρχίσει μια καινούργια ζωή. Σκέφτονταν ότι τούτο αποτελούσε κάποια συνέχιση της παρούσας ζωής, γιατί ο άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του σαν αιώνιο όταν ευλογηθεί από τούς θεούς, και το σώμα αποτελεί μέρος του ανθρώπου. Έστω κι αν οι Αιγύπτιοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ή να εξηγήσουν, το σώμα θα συμμετείχε στη μέλλουσα ζωή. Γι' αυτό το λόγο ποσότητες από διάφορες τροφές μπαίνανε στους τάφους μαζί με ξύλινους ή από άλλο υλικό υπηρέτες καθώς και διάφορα εργαλεία που βεβαίωναν για τη συνέχιση της ζωής. Εν τούτοις αναγνωριζόταν πως ακόμη κι ένας Φαραώ δεν μπορούσε να εφοδιασθεί με επαρκή τρόφιμα για μια αιώνια ζωή. Τα εφόδια στους τάφους αποτελούσαν μονάχα δείγματα τέτοιων προμηθειών.
Εντελώς περίεργα, οι Αιγύπτιοι δεν φαίνεται να διατηρούσαν τον εγκέφαλο. Αυτός αφαιρείτο πριν αρχίσει η ταρίχευση. Τι είδος μελλοντικής επίγειας ζωής μπορούσαν να υποσχεθούν σ' έναν άνθρωπο όταν θα ξαναζούσε δίχως μυαλό; Τέτοια δυνατότητα βέβαια είναι παράλογη παρά την υπόθεση που κάνει ο Νταίνικεν.
Καθώς είπα, το ξηρό κλίμα ήταν ένας παράγων για τη συντήρηση των σωμάτων. Άλλωστε μερικά σώματα ανακαλύφθηκε ότι διατηρήθηκαν χωρίς να έχουν βαλσαμωθεί.
Ο άνθρωπος διακρίνεται κατά τρεις τρόπους.
Είναι ανάγκη να πούμε πως οι Αιγύπτιοι πίστευαν κατά κάποιο τρόπο στην αθανασία και ίσως η ταρίχευση να είναι η απάντηση σ' αυτή την απορία η ίσως εδώ να βρίσκεται κάποιο φως που μπορεί να φωτίσει τις πηγές αυτής τους της πίστης.
Η αρχαιολογική μαρτυρία δείχνει πως ο άνθρωπος διακρίνεται από τ' άλλα δημιουργήματα κατά τρία σημεία τουλάχιστον. Τη γνώση περί θεού, την πίστη σε ζωή πέραν του τάφου και την ικανότητα του να επικοινωνεί με το λόγο. Αυτές είναι ξεκάθαρες ανθρώπινες ιδιότητες που η πραγματικά παγκόσμια παρουσία τους επιβεβαιώθηκε από την αρχαιολογική έρευνα.
Ο άνθρωπος έχει μια έμφυτη γνώση ότι υπάρχει μια δύναμη πέραν απ' αυτόν και στον ένα τόπο μετά τον άλλο βρίσκουμε ομοιότητα θεών και θυσιαστήρια. Κανένα πουλί ή ζώο ποτέ δεν έκαμε κάπου ομοίωμα ή έστησε θυσιαστήριο σε κάποιον θεό. Τούτο επιβεβαιώνει τη βιβλική διδασκαλία ότι ο άνθρωπος έγινε κατ' εικόνα Θεού - του Θεού που είναι άπειρος, του Θεού που είναι αιώνιος. Ο άνθρωπος έχει μια παράξενη επίγνωση των δυνατοτήτων του, της θέσης του μέσα στη φύση του αιώνιου Θεού. Ψάχνει γι' αυτόν τον θεό ή τους θεούς, και πιστεύει ότι κι αυτός ο ίδιος κάποτε θα ζήσει για πάντα στην παρουσία του θεού ή των θεών. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι που χρησιμοποιούσαν το βαλσάμωμα και άφηναν τροφές και εργαλεία στους τάφους τους, απλώς αποδείκνυαν ότι συνδέονταν με μιά μακριά σειρά ανθρώπων, σ' όλο το πρόσωπο της γης, που είχαν όμοια πίστη.
«Η μήπως επισκέπτες θεοί (ταξιδιώτες του διαστήματος) μετάδωσαν τη γνώση τους ως προς το πως τα πτώματα μπορεί ύστερα από ειδική διαδικασία, να επανέλθουν στην ενεργό ζωή, να ξαναζήσουν σαν πανέξυπνοι ηγεμόνες με βασιλικό αίμα (Αναβίωση;) Οι αρχιερείς που πραγματικό κατείχαν κάποιες γνώσεις τέτοιων φαινομένων επαναφοράς στη ζωή έκαναν κάθε δυνατό να ενθαρρύνουν τούτη την ιεροτελεστία γιατί η τάξη τους εξοικονομούσε πολλά απ' αυτό... Μήπως έχουμε κάποια ένδειξη του απίστευτου αιώνα της ανθρωπότητας που αναφέρεται στα κείμενα, αν συμπεράνουμε ότι για τούτο τον σκοπό μουμιοποιήθηκαν ή καταψύχθηκαν;» (σελ 106-7).
Πολλά ακόμη ακολουθούν και φαίνεται καθαρό πως ο συγγραφέας βάζει τη θεωρία της μουμιοποίησης στην ίδια κατηγορία με τις σύγχρονες αντιλήψεις καταψύξεως σωμάτων για «ανάνηψη» εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες χρόνια
αργότερα όταν η ιατρική θα έχει τελειοποιηθεί. Μιλάει για κατεψυγμένο αίμα, διατηρημένα ανθρώπινα κόκαλα, κοιμητήρια - καταψύκτες - και ταριχεύσεις.
Εν τούτοις τούτη η συσχέτιση είναι εντελώς ανεδαφική σε σχέση με τα γεγονότα. Αν και δεν συμφωνώ με τη δυνατότητα της επαναφοράς στην ενεργό ζωή των κατεψυγμένων σωμάτων όταν η ιατρική πρόοδος θα εξασφαλίζει μεγαλύτερη μακροζωία, εν' τούτοις πρέπει να ομολογηθεί ότι αυτές οι καινούργιες ιδέες είναι εντελώς διάφορες από τις διαδικασίες που περιλαμβάνονταν στην Αιγυπτιακή πρακτική του βαλσαμώματος. Είναι φανερό πως το εξαιρετικά ξηρό κλίμα της Αιγύπτου ενεθάρρυνε τους Αιγυπτίους να διατηρούν τους νεκρούς τους ακόμη από προϊστορικές εποχές, και καθώς περνούσαν τα χρόνια, θρησκευτικές πεποιθήσεις ανακατεύθηκαν με αυτή τούτη τη διαδικασία.
Τους τέσσερις γιους του θεού Ώρου τους ήθελαν καθισμένους πάνω σε τέσσερις νεκρικές θήκες και σ' αυτές τοποθετούνταν διάφορα εσωτερικά όργανα του νεκρού προσώπου. Ακόμη και η καρδιά απομακρυνόταν. Έχω δει επιγραφές στη Κοιλάδα των βασιλέων που δείχνουν μια ανθρώπινη καρδιά που υποτίθεται ότι ζυγίζεται ως προς το βάρος του «Φτερού της Αλήθειας».
Άσχετα με το επιχείρημα του Ερρίκου φον Νταίνικεν όσον αφορά το βαλσάμωμα και την επαναφορά στην ενεργό ζωή, κάτι τέτοιο δεν αποτελούσε την ελπίδα των Αιγυπτίων. Μάλλον έπρεπε να εκφωνήσουν κάποιες μαγικές λέξεις για τη ζωή του τάφου; ώστε τα εσωτερικά τους όργανα να ξαναγυρίσουν στα σώματά τους και ν' αρχίσει μια καινούργια ζωή. Σκέφτονταν ότι τούτο αποτελούσε κάποια συνέχιση της παρούσας ζωής, γιατί ο άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του σαν αιώνιο όταν ευλογηθεί από τούς θεούς, και το σώμα αποτελεί μέρος του ανθρώπου. Έστω κι αν οι Αιγύπτιοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ή να εξηγήσουν, το σώμα θα συμμετείχε στη μέλλουσα ζωή. Γι' αυτό το λόγο ποσότητες από διάφορες τροφές μπαίνανε στους τάφους μαζί με ξύλινους ή από άλλο υλικό υπηρέτες καθώς και διάφορα εργαλεία που βεβαίωναν για τη συνέχιση της ζωής. Εν τούτοις αναγνωριζόταν πως ακόμη κι ένας Φαραώ δεν μπορούσε να εφοδιασθεί με επαρκή τρόφιμα για μια αιώνια ζωή. Τα εφόδια στους τάφους αποτελούσαν μονάχα δείγματα τέτοιων προμηθειών.
Εντελώς περίεργα, οι Αιγύπτιοι δεν φαίνεται να διατηρούσαν τον εγκέφαλο. Αυτός αφαιρείτο πριν αρχίσει η ταρίχευση. Τι είδος μελλοντικής επίγειας ζωής μπορούσαν να υποσχεθούν σ' έναν άνθρωπο όταν θα ξαναζούσε δίχως μυαλό; Τέτοια δυνατότητα βέβαια είναι παράλογη παρά την υπόθεση που κάνει ο Νταίνικεν.
Καθώς είπα, το ξηρό κλίμα ήταν ένας παράγων για τη συντήρηση των σωμάτων. Άλλωστε μερικά σώματα ανακαλύφθηκε ότι διατηρήθηκαν χωρίς να έχουν βαλσαμωθεί.
Ο άνθρωπος διακρίνεται κατά τρεις τρόπους.
Είναι ανάγκη να πούμε πως οι Αιγύπτιοι πίστευαν κατά κάποιο τρόπο στην αθανασία και ίσως η ταρίχευση να είναι η απάντηση σ' αυτή την απορία η ίσως εδώ να βρίσκεται κάποιο φως που μπορεί να φωτίσει τις πηγές αυτής τους της πίστης.
Η αρχαιολογική μαρτυρία δείχνει πως ο άνθρωπος διακρίνεται από τ' άλλα δημιουργήματα κατά τρία σημεία τουλάχιστον. Τη γνώση περί θεού, την πίστη σε ζωή πέραν του τάφου και την ικανότητα του να επικοινωνεί με το λόγο. Αυτές είναι ξεκάθαρες ανθρώπινες ιδιότητες που η πραγματικά παγκόσμια παρουσία τους επιβεβαιώθηκε από την αρχαιολογική έρευνα.
Ο άνθρωπος έχει μια έμφυτη γνώση ότι υπάρχει μια δύναμη πέραν απ' αυτόν και στον ένα τόπο μετά τον άλλο βρίσκουμε ομοιότητα θεών και θυσιαστήρια. Κανένα πουλί ή ζώο ποτέ δεν έκαμε κάπου ομοίωμα ή έστησε θυσιαστήριο σε κάποιον θεό. Τούτο επιβεβαιώνει τη βιβλική διδασκαλία ότι ο άνθρωπος έγινε κατ' εικόνα Θεού - του Θεού που είναι άπειρος, του Θεού που είναι αιώνιος. Ο άνθρωπος έχει μια παράξενη επίγνωση των δυνατοτήτων του, της θέσης του μέσα στη φύση του αιώνιου Θεού. Ψάχνει γι' αυτόν τον θεό ή τους θεούς, και πιστεύει ότι κι αυτός ο ίδιος κάποτε θα ζήσει για πάντα στην παρουσία του θεού ή των θεών. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι που χρησιμοποιούσαν το βαλσάμωμα και άφηναν τροφές και εργαλεία στους τάφους τους, απλώς αποδείκνυαν ότι συνδέονταν με μιά μακριά σειρά ανθρώπων, σ' όλο το πρόσωπο της γης, που είχαν όμοια πίστη.
Read more: http://www.egolpion.com/easter_island.el.aspx#ixzz2kRlwiEQP
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου